Κομμάτων παράδοξα
Μεγάλα και παράδοξα συμβαίνουν στα ελληνοκυπριακά κόμματα αυτές τις μέρες: πρώτα πέρασαν τη Μεγάλη Βδομάδα με ετασμούς και μάστιγας και εξευτελισμούς, με όξος πολύ και ραπίσματα, ύστερα γιόρτασαν τη Βάφτιση των ευρωβουλευτών και τώρα ετοιμάζονται να κόψουν την πίτα του άη Βασίλη.
Η Μεγάλη Βδομάδα ήταν πράγματι πολύ μεγάλη, όση και η προεκλογική περίοδος. Τότε είδαμε κι ακούσαμε, από τις τεράστιες αφίσες μέχρι και τα τεράστια χαμόγελα της επιτυχίας από όλους τους υποψήφιους, που έβαλαν τα καλά τους, άρχισαν να αρθρογραφούν, είχαν λόγο επί παντός επιστητού. Τώρα χάθηκαν.
Η λεγόμενη –λανθασμένα- αξιωματική αντιπολίτευση θυμήθηκε το ρόλο της κι άρχισε την κριτική για το εσωτερικό μέτωπο και για εσωτερική κατανάλωση, ενώ κρυφίως όλοι γνωρίζουν πως συμπορεύεται στις συνομιλίες για το κυπριακό και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο, που θεωρείται επικίνδυνος για την κατάληξη των συνομιλιών και την επερχόμενη λύση.
Η συμπολίτευση, ιδίως το ιστορικό πια ΔΗΚΟ, θυμήθηκε να ξεσπαθώσει εναντίον του ΑΚΕΛ και του προέδρου της Δημοκρατίας, είπαν πολλά. Για να γίνουμε πιο ειλικρινείς, πιο υπεύθυνοι, πιο επιτυχημένοι, ακόμα πιο παραγωγικοί, πιο …
(Ο πρόεδρος του κόμματος βρήκε τη φραστική φόρμουλα: με το «πιο» σημαίνει πως καλά ήμασταν ως τώρα και στο μέλλον θα γίνουμε ακόμα πιο.) Έσπασαν στο μεταξύ και μεταξύ τους οι δηκοϊκοί τα μούτρα, είδαν κι απόειδαν και ανακατατάχτηκαν και σουλουπώθηκαν για τους μελλοντικούς αγώνες, της πίτας του Άη Βασίλη.
Η ΕΔΕΚ, μεγαλοστομία, ύφος, σπάνιες λέξεις, ολίγη καθαρεύουσα, «εν τη κυβερνήσει», να πούμε, αλλ΄ ευτυχώς διέβη στις εκλογές τον Ρουβίκωνα. Κι ενώ έστελνε ένα ευρωβουλευτή, βρέθηκε και με δεύτερη, την κόρη τη δηκοϊκή και σοσιαλίστρια.
Μη έχοντας να πούμε τίποτε σπουδαίο για τον αγώνα των μικρών κομμάτων, που θα παραμείνουν μικρά - παρά την ορθότητα πολλών θέσεών τους - αν δεν αποφασίσουν την Ένωση των Κεντρώων Κομμάτων, μετά φόβου και δέους αρθρώνουμε λόγο για το ΑΚΕΛ. Γιατί είναι το κυβερνών κόμμα, γιατί άκουσε πολλά από πολλούς, γιατί αγωνίστηκε για την πρωτιά της πρωτιάς και δεν την πέτυχε, γιατί μόλις πεις κάτι για το κόμμα ή για τον πρόεδρο, αρχίζουν τα παράπονα, και «υποσκάπτουμε τον πρόεδρο», εμείς, που «σε δεκαπέντε μήνες κάμαμε όσα κανένας σ’ αυτό τον τόπο» και πολλά άλλα, ίσως πεισθούμε κι οι Θωμάδες.
Τέλειωσε λοιπόν κι η Μεγάλη Βδομάδα, απεστάλησαν οι μαθηταί να κηρύξουν στην Ευρώπη τον κυπριακό λόγο, ενώ τα κόμματα ανασκουμπώθηκαν, τα συγκυβερνώντα θυμήθηκαν πως μετέχουν στην κυβέρνηση και άρχισαν τα μερεμετίσματα και τα καλαφατίσματα. Εδώ σε χτύπησα, εκεί σε τραυμάτισα, τσιρότο εδώ, ιώδιο πιο κάτω, γάζες, μαντίλια, πετσετάκια, κρέμες ημέρας και νυχτός, να ξεχάσουμε, να τα ξαναβρούμε, να συνεργαστούμε, πιο δυνατοί, πιο έμπειροι, πιο ικανοί, ακόμα πιο απαιτητικοί σε θέσεις και αξιώματα.
Κι έρχεται η ώρα της βασιλόπιτας, νέα συμβούλια, νέες προεδρίες, νέες μετοχές σε επιτροπές, ένας ένας, μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε, δώσε και σε μένα μπάρπα.
«Αχ! Σπούδασα φιλοσοφία, και νομική και γιατρική, κι αλί μου και θεολογία, με κόπο και μ΄ επιμονή» λέει ο Φάουστ του Γκαίτε. Κάτι παρόμοιο μπορούν πολλοί ελληνοκύπριοι νέοι με μάστερ και δοκτοράτα να πουν. Αλλά κανένας δεν περιμένει να διοριστεί σε κανένα συμβούλιο ημικρατικών ή άλλων οργανισμών. Εκτός αν είναι του κόμματος. Οπότε θα γιορτάσει το κόψιμο της βασιλόπιτας και θ’ απολαύσει το χρυσό φλουρί.
