ΧΛΩΡΑΚΑ

 ΧΛΩΡΑΚΑ

Στην αρχή ήταν το 1954 το καράβι που έφερνε όπλα από την Ελλάδα, Άγιος Γεώργιος, συνελήφθη στην Χλώρακα, ένα εκκλησάκι θυμίζει τη μεγάλη στιγμή του αγώνα, την προδοσία από τότε, τις συλλήψεις και δίκες επί αγγλοκρατίας.

Κι ύστερα ήταν τα αγγούρια της Χλώρακας, όταν πήγαμε διήμερο  στην έκτη τάξη του Παγκυπρίου, περάσαμε κι από Χλώρακα, ήταν ήδη ξακουστά τα μεγάλα αγγούρια του χωριού, κατεβήκαμε σ’ ένα περβόλι , όλο περβόλια θυμάμαι τότε, κι αγοράσαμε, να ΄χουμε να λέμε στο λεωφορείο για τις αγορές μας, να ναι καλά εκεί που είναι ο Μίτλεττον.

Ακουστά έκτοτε την είχα, δεν πήγαινα προς τα εκεί, πού ακριβώς δεν ξέρω, κι ύστερα άρχισαν να ακούγονται οι μετανάστες, άτυποι, παράτυποι, παράνομοι, ξένοι άνθρωποι, που βρίσκονται στον τόπο μας με χίλιους τρόπους, τι κρύβει ο καθένας μόνο εκείνος ξέρει, γιατί φαίνεται η αστυνομία ή η κοινωνία λίγα ξέρει, βλέπει μόνο κάτι πρόσωπα, μαυριδερά ή άλλα, ακούει ξένες γλώσσες, υπολογίζει και ξένες θρησκείες, δικοί μας δεν είναι, τι ζητούν σ’ έναν τόπο μακελλεμένο, ούτε εκείνοι ξέρουν, εκτός αν είναι σταλμένοι επίτηδες, οπότε και ξέρουν γιατί βρίσκονται εδώ.

Η μεταναστευτική πολιτική, το μεταναστευτικό, το μεγάλο μας πρόβλημα, με την εισβολή και κατοχή, με τους εποίκους, με το παράνομο παρακράτος που εγκατέστησε η Τουρκία. Μια μέρα, αργά γρήγορα θα γινόταν η έκρηξη, και γίνεται και σπεύδουν οι ιθύνοντες, τα κόμματα λαλίστατα, τα συνήθη, ο καθένας το πειν και το ξυν του, οι δημοσιογράφοι σελίδες ολόκληρες, ευτυχώς αναμίχθηκαν και δικοί μας στις συγκρούσεις, ευκαιρία, να φανερώσει ο καθένας το προσωπείο του, κι εγώ να απορώ πώς τόσοι και τόσοι πέρασαν παράνομα από τα αφρούρητα φυλάκια της γειτονιάς μου, τα δικά μας παιδιά κάθονταν και τους παρακολουθούσαν να τρέχουν κατά Ερμού μεριά, κι ούτε ταράχτηκαν ούτε τους ένοιασε, έτσι κι εμάς μάλλον, αφού δεν είμαστε στη Χλώρακα, ακουστά τα έχουμε, τα βλέπουμε στην τηλεόραση, τα διαβάζουμε στις εφημερίδες και στη δικτύωση, μα δεν είναι δίπλα μας, μάλλον κάπου σε άλλη χώρα γίνονται, αυτή είναι η κατάντια. Που θεριεύει από το 1974. Το λαμπρόν όπου ππέφτει κρούζει. Οι άλλοι θωρούμε αμέτοχοι. Ενώ στα σχολεία χρόνια τώρα πιπιλούν το ίδιο παραμύθι, ο ρατσισμός και ο ρατσισμός, ενώ στο μεταξύ πληθαίνουν οι διώκτες μας. Άξιος που θα μείνει στον τόπο του  να πεθάνει πριν τον διώξουν τόσοι διώκτες μας.

 

κατακυριεύσατε

 Κατακυριεύσατε

Του παρέδωσε τη γη και του είπε να την κατακυριεύσει κι αυτός κατάλαβε πως του είπε να την καταστρέψει. Επιδόθηκε με πάθος στις εφευρέσεις που οδήγησαν στην καταστροφή οποιασδήποτε άλλης μορφής ζωής εκτός από τη δική του, νομίζει.

Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ξαφνικά το μήνυμα έρχεται στο κινητό: εκκενώστε την περιοχή. Η περιοχή είναι γεμάτη χόρτα ψηλά ψηλά κίτρινα κατακίτρινα έτοιμα να πάρουν φωτιά με ένα αποτσίγαρο. Ο δήμος δεν έχει χρήματα να καθαρίσει τα οικόπεδα κι αν μπει κανένας σε ξένο οικόπεδο θα του γίνει μήνυση για επέμβαση σε ξένη περιουσία. Άλλο που δεν ξέρει κανείς σε ποιον ανήκει το οικόπεδο, αφού το κτηματολόγιο δεν λειτούργησε καλά καλά. Τα δάση γεμάτα χωματερές. Παίρνουν από μόνες. Αντιπυρικές ζώνες δεν υπάρχουν.  Γίνονται αφού εκραγεί η πυρκαγιά. Κάποτε λέγονταν οικοπεδοφάγοι, Τώρα ξένοι πράκτορες με μηχανισμούς εμπρησμού παντός είδους κι η χώρα κατακαίεται.

Μόνη σωτηρία η θάλασσα. Εκτός αν αρχίσουν να ρίχνουν και κει μέσα το υγρόν πυρ.

πάλι τα ίδια και τα ίδια

 Πάλι τα ίδια και τα ίδια

Η Κερύνεια πού είναι; Δεν έχει λόγο αυτές τις μέρες; Μόνο η Αμμόχωστος; Κι η Μόρφου περιμένει την καθιερωμένη μέρα; Πας να πεις “κι οι περισσότεροι από μας αυτά σκεφτόμαστε αυτές τις μέρες, και τώρα και πάντα, τις κατεχόμενες πόλεις και τα χωριά μας, διαβάζουμε και ξαναζούμε τα δράματα, τις τραγωδίες των αγνοουμένων, των νεκρών της εισβολής, των προσφύγων, των βιασθεισών γυναικών, των παιδιών που μεγάλωσαν σε μια στιγμή γιατί ένιωσαν τι σημαίνει βαρβαρότητα”, και σκέφτεσαι “ ας κλείσουν το στόμα οι ‘εκάμαμεν κι εμείς πολλά’, κι ας αφήσουν μια στιγμή να ακουστεί το θλιβερό παράπονο, ‘μη μας εξισώνετε, φτάνει πια, ο καθένας τον πόνο του, να τον ντυθεί κατάσαρκα, να τον καταβροχθίσει, να πνιγεί σ’ αυτόν’. Ο πόνος, ο πενηντάχρονος.”

Κι η Κερύνεια έχει τα ίδια δικαιώματα με τις άλλες πόλεις, κι η πόλη και η επαρχία κι οι ακτές της κι οι παραδεισένιες μέρες που μας αγκάλιαζε, και τα βράδια στη σιγαλιά και στο ήρεμο κύμα. Μπορεί ν’ ακούαμε τους κόκορες της Ανατολής, άνθρωποι ήταν που γίνηκαν θηρία εκείνες τις μέρες, “να ξεχωρίσουμε”, λέει, “τους εκεί από τους εδώ”, όποιος μπορεί ας ξεχωρίζει, “θέλουμε σύμμαχους τους δικούς μας”, “αλλά μένουν και θα μένουν στα σπίτια μας, ήδη έχουν εξαργυρώσει τους αγώνες τους για διχοτόμηση, εκτός ολίγων”, ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε. Τι να κάμω; Αυτά έζησα, αυτά ζω, πενήντα, εβδομήντα, ογδόντα χρόνια, δεν έχει άλλα ο παιδικός παράδεισος, η εφηβική ρώμη, η νεανική ορμή,  μια θητεία στην προάσπιση, υπεράσπιση, σφιχταγκάλιασμα των αγαπημένων, προσώπων- τόπων- πραγμάτων.

 

συνθήματα και πραγματικότητα

 Συνθήματα και πραγματικότητα

“Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδελφοί μας”, λέει το σύνθημα,

ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε μια αποστροφή του προς τους φωνακλάζοντες τους είπε εν παρενθέσει, “δεν ξέρω αν είναι αδελφοί μας”, καλά θυμάμαι,

αλλά κάποιος κάποτε πρέπει να αναλάβει αυτή τη μελέτη,

πόσοι σύνοικοι φέρονται ως πολίτες του ψευδοκράτους, έποικοι και γηγενείς,

πόσοι φέρονται ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίες με ταυτότητες, διαβατήρια, συντάξεις και άλλες ωφέλειες,

πόσοι πιστεύουν σε ενιαία Κύπρο, επιστροφή στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους κι επιστροφή των Ελλήνων προσφύγων στα δικά μας,

πόσοι τουρκοκύπριοι ανήκουν στο ΑΚΕΛ ή σε συγγενή του κόμματα, που να φωνάζουν “οι Έλληνες της Κύπρου είναι αδελφοί μας”

για να υπολογίζουμε κι εμείς πόσοι κάποτε μπορούν να συμβάλουν σε έναν αγώνα απελευθέρωσης από τα τουρκικά στρατεύματα και τον παντουρκισμό, (Θεέ μου, πότε; ) σε πόσων τέλος πάντων να ελπίζουμε τη συνεργασία και συμπόρευση και όλα τα συν.

Γιατί άλλη είναι η γενική αντίληψη: ελάχιστα αλλά δυναμικά πλάσματα. Λέω τώρα.

Οπότε τα πολλά νομικά παραθέματα, αναφορές στο Σύνταγμα, η πολλή συζήτηση, “περί αέρων, υδάτων, τόπων” μάλλον, παρά περί του μέλλοντός μας. 

ολα τα θέλει

 Όλα τα θέλει ο Τατάρ, κι ο φερετζές έμεινε να μας φορέσει.

Γράφει ο Φιλελεύθερος, “Απαντώντας σε ερώτηση εάν ο ίδιος πιστεύει ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με βάση την πρόταξη της ιδέας της κυριαρχικής ισότητας  ξεκίνησε υποδεικνύοντας πως από τουρκικής πλευράς δεν θα γίνει αποδεκτή «μία κατάσταση όπου «η Τουρκία δεν θα είναι στην Ευρώπη, όπου ο τουρκικός στρατός δεν θα προστατεύει την ασφάλειά μας, όπου κάποιοι κανόνες, όπως η ελεύθερη μετακίνηση, θα έχουν μεγάλο αντίκτυπο στο βορρά (κατεχόμενα) και όπου οι Τουρκοκύπριοι θα αντιμετωπίσουν μεγάλο κίνδυνο και νέες περιπέτειες».

Κυριαρχική ισότητα, σε ανύπαρκτο κράτος, που στηρίζεται εδαφικά στα κατειλημμένα εδάφη μας, με κατοίκους που έφερε από την Ανατολία,  κοινώς εποίκους, αφού οι τουρκοκύπριοι λιγοστεύουν επικινδύνως, με την Τουρκία στην Ευρώπη χωρίς να έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι της “ανύπαρκτης” γι’ αυτήν Κύπρου, με τα τουρκικά στρατεύματα να βρίσκονται διαρκώς επί ποδός διαφύλαξης των κλεφτών και κλεψιμιών, έτοιμα να κατασπαράξουν και την υπόλοιπη Κύπρο, αν διαταχθούν, χωρίς ελεύθερη διακίνηση και ούτε λόγος για εγκατάσταση, γιατί θα προκαλέσουμε πρόβλημα αν επιστρέψουμε στα σπίτια και στις περιουσίες μας, κι αντί όλων αυτών, πλην του φερετζέ προς το παρόν, ο Τατάρ μας προσφέρει αγορές τεράστιες της Τουρκίας αλλά και του Αζερ παϊζάν, Θεέ και κύριε, μας πήραν πρέφα, πολύ φοίνικες πως είμαστε.

Κι αφού τα δώσουμε όλα αυτά και τα δεχτούμε, θα ζούμε σαν καλοί γειτόνοι, ούτε γάτα ούτε ζημιά, ειρήνη πάσι. 

Κι εμείς το παραμύθι μας, θα συνεχίσουμε τις συνομιλίες από κει που μείναν.

Συνεννόηση πλήρης.