Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Ακινητούμε

Στέλιος Παπαντωνίου
Ακινητούμε

Πήραν μαζί τους και χρυσόσκονη
Να πασπαλίσουν το σκοινί της αγχόνης.

Εμείς στις σχισμές των βράχων
Του Πενταδάχτυλου
Με τις σαύρες και τα φίδια.

Δεν είμαστε αγάλματα.

Ακινητούμε πριν τη γενική εφόρμηση.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Ορατός και ψηλαφητός κίνδυνος

Ορατός και ψηλαφητός κίνδυνος
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017 το απόγευμα, οι Μικρασιάτες, απόγονοι πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενεάς, συγκεντρώθηκαν με φίλους σε ξενοδοχείο της Λευκωσίας, για να παρακολουθήσουν ένα πλούσιο πρόγραμμα που συνόδευε την παρουσίαση του συλλεκτικού Ημερολογίου του 2017. ‘Ένα έργο τέχνης, με φωτογραφίες και κείμενα, βγαλμένα από την ψυχή.  Η γενική παρατήρηση ήταν πως όλοι σχεδόν οι ομιλητές και παρουσιαστές κατέληγαν με την ευχή να μην πάθει η Κύπρος όσα η Μικρά Ασία. Και όλα αυτά εν μέσω διάσκεψης της Γενεύης για το Κυπριακό, που, για πολλούς, έπρεπε να στέλλει μηνύματα ελπίδας.
Δυστυχώς όμως φαίνεται πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού των Ελλήνων του τόπου έχουν διαφορετική από τους κυβερνώντες  αντίληψη των γιγνομένων στη Γενεύη και εκφράζουν το φόβο και τρόμο τους μπροστά στα τεκταινόμενα, γιατί δεν διαβλέπουν λύση στο και ανάσα από το πρόβλημα, αλλά γιγαντούμενη και διαρκή την τουρκική απειλή από την επεκτατική πολιτική των νεοσουλτάνων, την οποία διακηρύσσουν οι ίδιοι οι ηγέτες του τουρκικού λαού, με πρώτο τον πρόεδρο Ερντοάν, ενώ μερίδα του δικού μας λαού προσπαθεί να μας αποκοιμίσει, υφαίνοντας ονειρώδη πέπλα για τη μελλοντική μας ευημερία, πρόοδο και ειρηνική συμβίωση, αποσιωπώντας τους εποίκους και τους τούρκους πολίτες,  για τα δικαιώματα των οποίων αγωνίζεται στη Γενεύη ο Ακκιντζί.
Είναι θλιβερό συναίσθημα να ζεις και πάλι τη μικρασιατική καταστροφή και να την βλέπεις στον τόπο σου, εικοστό πρώτο αιώνα. Και σ’ αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, γιατί δεν γεννώνται συναισθήματα καταστροφής του ελληνισμού της Κύπρου εκ του μηδενός, αλλά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την κριτική αντιμετώπιση των συμβαινόντων.
Το 1974 μετά την εισβολή, παρά τα τόσα δεινά, αγωνίστηκε για σαράντα χρόνια αυτός ο λαός, έστησε οικονομία και είδε πρόοδο, ξαναείδε όμως ύστερα τους καρπούς των μόχθων του να πέφτουν και να μαραίνονται από τη σχεδιασμένη οικονομική του καταστροφή.  Εισήλθε στην Ευρώπη με όλα τα εδάφη του, διατήρησε την κρατική του οντότητα, αναγεννήθηκε όμως και το σαράκι της αυτοκαταστροφής που τον κατέτρωγε με την αναξιοκρατία, τη διασπάθιση του εθνικού πλούτου, τον κακό ή ανύπαρκτο προγραμματισμό, το ξεπούλημα των περιουσιών στα Κατεχόμενα, ενώ οι Τούρκοι μεθοδικά τουρκοποιούσαν την παράνομα καταπατημένη γη μας.
Στη Γενεύη οι κυβερνώντες δίνουν την εντύπωση πως μάχονται για το καλό του τόπου και του μέλλοντός του. Ποια όμως είναι η πραγματική σημασία του όλου θεατρικού έργου που παίζεται εις βάρος μας σε ξένους τόπους και ερήμην ημών των τραγικών προσώπων, ή γιατί αυτή η τραγική ειρωνεία, αφού ο άμεσα ενδιαφερόμενος λαός δεν ξέρει ακριβώς τι σχεδιάζεται γι’ αυτόν και θρηνεί ενδόμυχα για τη μελλοντική καταστροφή του;
Όλοι μαρτυρούμε τον υποβιβασμό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εξίσωση του παράνομου με τον νόμιμο, την ομολογημένη από τους Τούρκους εμμονή στις  θέσεις τους και τη μηδενική υποχώρησή τους. Αφού εκείνοι δεν υποχωρούν, εμείς διολισθαίνουμε και όχι μόνο πλησιάζουμε τις θέσεις τους αλλά πρόβλημά μας είναι πώς λεκτικά και επικοινωνιακά να πείσουμε τους Έλληνες του τόπου πως βαδίζουμε την ορθή.

Και όμως διάχυτο είναι το αίσθημα της επερχόμενης καταστροφής. Ο φόβος και ο τρόμος για την εξάλειψη του ελληνισμού της Κύπρου είναι ορατός και ψηλαφητός. 

Τοις εκατόν

Στέλιου Παπαντωνίου
Τοις εκατόν
Άπλωνες τα χέρια από Απόστολο Αντρέα ως Ακάμα
Ανέμιζαν τα μαλλιά σου στην Κερύνεια 
τα πόδια σου στη θάλασσα της Λεμεσού
Τα δυο σου στήθια Ολύμπου και Πενταδαχτύλου
χιόνιζαν κάστρα μεσαιωνικά
Και τώρα
Σε τεμαχίζουν επί τοις εκατόν
Διαμερίζονται τα ιμάτιά σου καθημαγμένα
Κι ύστερα θα τοποθετηθούν σε αεροστεγή κιβώτια
Μην τα δει μάτι ανθρώπου.
Ανίερες πράξεις στο κορμί της μάνας μας.

Δεν ξεχνώ

Στέλιος Παπαντωνίου
Δεν ξεχνώ

Δεν ξεχνώ τον μπακάλη που μ΄έκλεψε στο ζύγι
Δέκα ολόκληρα δράμια
Δεν ξεχνώ τον μαννάβη που μου φαγε δυο ντομάτες
Τον ενοικιαστή που μ’άφησε απλήρωτο
Τον κλέφτη του ποδηλάτου μου
Σαν ήμουν μικρός.

Όλους θα’θελα να τους έβλεπα στην κρεμάλα
Να μάθουν να κλέβουν
Να μάθουν να ΜΕ κλέβουν.

Και τώρα εσένα, κορίτσι μου,
Σου φαγαν την Ιστορία
Σε κατακρεουργούν στη Γεωγραφία
Σε σέρνουν στα παζάρια
Κι όλοι ξεχνούμε
Τον πρώτο Σαλαμίνιο
Τον πρώτο απόστολο
Τον επαναστάτη Ονήσιλο
Τον αναμμένο δαυλό στα καράβια.
Όλα τα ξεπουλάμε σαν να μην είναι δικά μας.

Αίσχος

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Τα παιδιά

Στέλιος Παπαντωνίου
Τα παιδιά

Πού ήταν τα παιδιά
Στ’ αεροπλάνο για τη Γενεύη;

Να τα φιλέψουμε ύστερα
Μ΄ένα εφτασφράγιστο δωράκι;

Κι αν είναι περιστέρι
Να το ζεστάνουν!
Μ’ αν είναι βόμβα ωρολογιακή
Να την πετάξουν στα μούτρα μας
Πριν τ’ ανοίξουν!

Πού είναι τα παιδιά των Ελλήνων;


Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Βαθιές ρίζες, απροσκύνητες

Στέλιος Παπαντωνίου
Βαθιές ρίζες, απροσκύνητες

Ούτε σε πωλητήριο,
ούτε σ’ ενοικιαστήριο έγγραφο
Υπογραφή μου.

Το μακρυνάρι
Μουσαμάς στο τραπέζι
Στην κεφαλή ο παππούς παπάς
Ένας μικρός Δίας
Κι η παπαδιά στη νηστιά
Με τα κάτσαρα
Κουβαλημένα στην πλάτη
σαν επιστρέφει με τη γίδα.

Στη σάτζιη αυγά, χαλλούμια,
Μπόλικο λάδι της ελιάς
Γεμάτα τα πιθάρια στο σώσπιτο.

Εκεί βρίσκομαι χρονιάρες μέρες
Επί πτερύγων ανέμων
Και θα βρίσκομαι
Στο Βουνό ψηλά εκεί.

Περιδιαβάζω στο γκρεμισμένο σπίτι
Μνημονεύω τους εν εξορία ταφέντες
Παππού, γιαγιά, θείους, θείες
Τον πατέρα που ερχόταν απ΄τη Χώρα με το ποδήλατο
Στην Εκκένωση.

Κι έτσι τα ζούμε και θα τα ζούμε
Κι εμείς και τα παιδιά και τα εγγόνια μας
Βλέποντας τους παππούδες και τις γιαγιάδες
Παρέα με τους δικούς τους γονιούς
Ριζωμένους στις τσαέρες
Να κουβεντιάζουν ασταμάτητα
Στο ρημαγμένο κοιμητήρι του χωριού.

Βαθιές ρίζες,

Απροσκύνητες.