του δωδεκάμερου

 Του δωδεκάμερου

Περνούσα από το βιβλιοπωλείο του Κασουλίδη, Λιπέρτη ήταν αν δεν απατώμαι, πήγαινα για το παπουτσίδικο του παππού, Ξενοφώντος, πάροδος Ερμού, άρχιζαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, Τρίτη Γυμνασίου, κυκλοφορούσαμε άνετα στη Λευκωσία, λίγος κόσμος, γνωστοί σχεδόν οι περισσότεροι, ουδείς φόβος, πού πάει μόνο του το παιδί, εκεί στην προθήκη ο Κασουλίδης έβαλε την Ανθολογία του Αποστολίδη, χοντρό βιβλίο, πάνω από Α4, και τιμή εικοσιπέντε σελίνια, και πώς να τα βρούμε, όλα αρχίζουν από το κεφάλι έλεγε ο μεγαλύτερος αδελφός, και τι να κάνω που αρχίζουν και μένουν εκεί, μανία κι αυτή, ήταν καιρός που γνωρίζαμε στο σχολείο τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό, άλλους ποιητές ξεχασμένους σήμερα, δεν είχαν ανεφανεί τα μεγάλα ονόματα, άντε ένας Παλαμάς, Δροσίνης, Πολέμης, τέτοια, στον παππού αν δούλευα καμιά βδομάδα ίσως να μου έδινε κανένα δεκασέλινο, ήταν και γιορτές, πέρασα από το σταυροπάζαρο στον πηγαιμό για το σπίτι, ήταν στη γωνία ο Αναστάσης ο πρόσφυγας, μεγάλο κατάστημα, μεγάλες σακκούλες γεμάτες φασόλια, κουκκιά ρεβύθια, μα μύριζε πολύ ο γλυκάνισσος κι η αρτισιά, ένα σακκουλάκι καφέ παρακαλώ, το παίρνω, πάω σπίτι, βρίσκω ένα τετράγωνο ξύλο, ως μια πιθαμή επί πιθαμή, το μπουκαλάκι η μαύρη βαφή των παπουτσιών ήταν σχεδόν στον πάτο, παίρνω τον τάπο, τον τοποθετώ στο κέντρο του ξύλου, και καρφώνω σπόντες ένα γύρο, να μπορεί να κάθεται εκεί το μπρίκι του καφέ, χρησιμοποιούσαμε τότε το μπλέ οινόπνευμα, το βάζαμε στην τάπα κι ανάβαμε, καφές αργοψημένος υπέροχος, έμαθα τη δουλειά, μου ΄διναν στην αρχή ένα γρόσι ο παππούς κι η γιαγιά, κι ήρθε η ώρα να μετατραπώ στον καφετζή της οικογένειας, να αυξήσω τα έσοδα, μα δεν έφταναν...

Εκεί κάτι μυρίστηκε η θεία Μαρούλα, εσύ κάτι θέλεις να αγοράσεις, μου λέει, παιδιά δεν είχε, ελεύθερη ήταν, μας αγαπούσε σαν παιδιά της, άντε θεία, ναι μια Ανθολογία ποίησης, πόσα υπολείπονται; Τόσα, πάρε, και έτσι τις διακοπές τις έβγαλα στο σπίτι εκείνη τη χρονιά, τα βράδια κοντά στη σόμπα του γκαζιού ή του πετρελαίου, κάτω στου παππού άναβε το μαγκάλι, ατμόσφαιρα, ακόμα θυμάμαι τα διαβάσματά μου, μια και δυο τα ποιήματα εκείνα, του Διονύσιου, με τη θλίψη τους, μέσα στη χαρά των γιορτών…

ΩΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 ΩΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Παπάκωστα η οικία ευρίσκετο εντός του περιβόλου του ναού, με είσοδον εις την αγίου Κασσιανού και άλλο μικρό παραπόρτι εις τον αυλόγυρον της εκκλησίας, μεγάλη οικογένεια, με την σεβασμία παπαδιά, τις κόρες και τους γιούδες, κρατούσε το μεγάλο κλειδί της εκκλησίας, από τα παλαιά εκείνα, ήτο κατασκευασμένον έτσι ώστε να μπορούμε το Πάσχα να το χρησιμοποιούμε και για κροτίδες, το έπαιρνε κρυφίως ο μικρός υιός,  γεμίζαμε τον κενό σωλήνα του με  κεφάλια σπίρτων, και με ένα μεγάλο καρφί κτυπούσαμε το γεμάτο κλειδί και το γλεντούσαμε, δεν είχαμε τότε να αγοράζουμε βεγγαλικά και μάσκουλα και κροτίδες, άγνωστα πράγματα διά το πτωχόν βαλάντιον των καιρών.

Τις ΄Ωρες των Χριστουγέννων δεν τις παρακολουθούσαν και πολλοί, αλλά πάντα η γιαγιά Ιουλία, μαυροφορεμένη με την μαλλίνα,  η γιαγιά Κατινού, έχασε τον μονάκριβο υιόν και πενθούσε,  ενώ εντός του ψαλτηρίου ανεγίνωσκεν ο γέρων Ιωάννης, με το σχεδόν στρατιωτικόν επανωφόριον και πάντα κατά την ανάγνωσιν να μπήγει τα δάκτυλα στο στόμα, να αφαιρεί την οδοντοστοιχίαν και να την τοποθετεί στην τσέπη του επανωφορίου.

Ο ιερεύς είχε ένα μικρόν πήλινο μαγκάλι στο ιερόν, κάπως να ζεσταίνεται, οι γέροντες όμως δεν είχον και εκρύωναν, ούτε και είχον σκάμνους πλησίον ο είς του άλλου, αλλά το κρύο στην εκκλησία ήτο διαπεραστικόν, οπότε, αφού ανεγνώσθη η Πρώτη και η Τρίτη ώρα, κατά την Έκτην, «πάτερ μου», λέγει ο γέρων Ιωάννης, «ευλόγησον να έλθει η Κατινού και η Ιουλία εις το ψαλτήρι να αισθανθώμεν και ημείς ολίγην θαλπωρήν». Προέβαλεν εκ της αγίας πύλης ο ιερεύς, εκούνησε την πολιάν κεφαλήν, «συνέχισε παρακαλώ», τω λέγει, και με κόπον και με τρεμάμενην φωνήν ετελείωσεν και η Έκτη και εισήλθεν εις την Ενάτη, οπότε στο τέλος εστάθη έμπροσθεν των εικόνων και απήγγειλε το «Σήμερον γεννάται εκ παρθένου». Ησθάνθη θέρμην ο γέρων εν τη καρδία, ηυφράνθη το πνεύμε και έχαιρεν, ελησμόνησε το ψύχος και την παρελθούσαν παράκλησιν, ο ιερεύς έκαμε απόλυσιν και ο μοναχικός  γέρων και οι γριές κατηυθύνθησαν εις τας μονάς των. Η εκκλησία καταφυγή και κοινωνία των γειτόνων, και ταμείον αμνημονεύτων στιγμών.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

Η οδός Λήδρας ήταν γεμάτη κόσμο, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, στολισμένες οι προθήκες των καταστημάτων, στου Μαύρου γινόταν πανηγύρι, παιγνίδια και πολύχρωμες μπάλες, τα παιδιά έβλεπαν και ποθούσαν, οι γονιοί δεν είχαν πάντα χρήματα για τέτοιες αγορές, μακάρι να γεμίσει η τσάντα με τρόφιμα από τον μπακάλη της γειτονιάς, και κάποτε μάλιστα γράφονται στο δεφτέρι, στο τέλος του μηνός λογαριαζόμαστε.

Τα σχολεία έκλεισαν τη εικοστη τρίτη του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, δεν πας στο σπίτι να αλλάξεις, ένα γκρι παντελόνι, άσπρο πουκάμισο, μπλε τρικό, το πολύ να αφήσεις το σήμα και το πηλήκιο στο σπίτι, διακοπές, δεν θα μας κυνηγούν στους δρόμους οι παιδονόμοι, και ο κόσμος πάει και έρχεται, πολλοί με τα πακέτα στο χέρι, και εμείς, τρεις φίλοι, να σουλατσάρουμε άσκοπα. και ξαφνικά, εκεί στη γωνιά Λήδρας Αρσινόης πολλά πακέτα πεταμένα, αλληλοκοιταχτήκαμε, πήραμε από δυο τρία ο καθένας, και συνεχίσαμε το δρόμο περήφανοι και εμείς, ακομπλεξάριστοι.

Τυχαία περνά ο πατέρας με το ποδήλατο, πάει κατευθείαν στο σπίτι, στη μαμά, «πού βρήκε τα λεφτά ο γιος σου και μου γυρίζει με δώρα στη Λήδρας;» κι όταν με χέρια κενά επέστρεψα, λύθηκε η απορία του πατέρα: «πού να τα βρει, γιε μου,  τα ριάλια το κοπελλούιν!»

Ο ΠΑΦΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

 Ο ΠΑΦΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Πανιερώτατε, σεβαστόν ιερατείον, κυρίες και κύριοι,

Η αποψινή συγκέντρωση θα είναι καρποφόρα και ελπιδοφόρα, αφού θέμα μας είναι «Το Όραμα για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου», που θα μας αναπτύξει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πάφου κ.κ. Γεώργιος.  

Ως προσωπικότητα ο Πανιερώτατος είναι πολύπλευρος, Άξιος ιεράρχης, παιδαγωγός, άρα φίλος των νέων,  χημικός, θεολόγος, άριστος χρήστης της ελληνικής γλώσσας,  με φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, μέτοχος της πνευματικής κίνησης του τόπου, προπάντων γνώστης του κυπριακού όσο λίγοι, πραγματικός πατριώτης.

Γιος του ιερέα της Αθηένου Παπαχρυσόστομου,  αναγιωμένος σε εκκλησιαστικό περιβάλλον, ύστερα από το Παγκύπριο Γυμνάσιο σπούδασε Χημεία και Θεολογία, είναι γνωστό πως διετέλεσε καθηγητής Χημείας σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης, ενώ μαζί συνεργαστήκαμε στην Ανάπτυξη Προγραμμάτων, όταν συγγράφαμε σχολικά εγχειρίδια για τα παιδιά μας.

Την ιδιαίτερη αγάπη του για την Παιδεία του τόπου έδειξε και όταν θεωρήσαμε πως η φυσιογνωμία του Παγκυπρίου Γυμνασίου κινδύνευε, λόγω των οικοδομικών και άλλων σχεδιασμών. Μετέσχε σε συνεδριάσεις της ομάδας για την «προάσπιση του Παγκυπρίου Γυμνασίου» και συνέχιζε να ενδιαφέρεται για το αρχαιότερο σχολείο της Λευκωσίας, απόδειξη και μια ομιλία του θαυμαστή, για τον «ρόλο του Παγκυπρίου Γυμνασίου στη διαμόρφωση της ταυτότητας των μαθητών του».

Τακτικές οι παρουσιάσεις του σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, με τον κ Χρίστο Ιακώβου.

Δεν είναι όμως μόνο ένας ιεράρχης, αγωνιστής της παιδείας και του λόγου ο Πανιερώτατος αλλά και πραγματικός πατριώτης.

Η καρδιά της Λευκωσίας, με την αρχιεπισκοπή και τις παλιές γειτονιές αγίου Κασσιανού, Χρυσαλινιώτισσας, έγινε το κέντρο εκδηλώσεων εναντίον της τουρκικής κατοχής στις 19 Ιουλίου 1989. Στο εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου - ανάμεσα στα δημοτικά αγίου Κασσιανού- ο Πανιερώτατος συνελήφθη από τα τουρκικά στρατεύματα, φυλακίστηκε και ακολούθησε προσφυγή του εναντίον της Τουρκίας στην επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για κακοποίηση. Η απόφαση καταδίκαζε την Τουρκία.

Την θεολογική του κατάρτιση μαρτυρούν οι ομιλίες του και οι αποστολές στις οποίες έλαβε μέρος εκτός Κύπρου εκπροσωπώντας την Εκκλησία μας.

Για το φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης Πάφου μαρτυρεί το εύρος της βοήθειας στον καθένα. « ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.»

Τελευταία, είχα την ευκαιρία να μελετήσω μερικούς από τους λόγους του.

Πρώτα, θαύμασα τη χρήση της ελληνικής γλώσσας. «Το ύφος είναι ο άνθρωπος», λένε, και τούτο μπορεί να το εξακριβώσει κανείς μελετώντας τα γραπτά του. Ευθύς, ειλικρινής, αδαμάντινος νους, λογικός, με συνέπεια, διαυγής, πειστικός, σε ένα ευρύ κύκλο θεμάτων, δείγμα της πολυμέρειας του ιδίου και του πολυσχιδούς των θεμάτων που τον απασχολούν ως ιεράρχη: Θεολογικά θέματα, ιστορικά, κοινωνικά, με ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία και στα προβλήματά της, με εκτίμηση και τιμή προς το παρελθόν και τους ήρωες των αγώνων μας, τους θυσιασθέντες για την Κύπρο και τον γενικότερο ελληνισμό, με απτό το ενδιαφέρον για τα σύγχρονα προβλήματα και με οραματισμούς για το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων του.

Ζωντανή επίσης είναι η ανάμιξή του στην πνευματική ζωή του τόπου με παρουσιάσεις βιβλίων και συμμετοχή σε εκδηλώσεις, με ιδιαίτερη αγάπη προς τους νέους δημιουργούς.

Γι’ αυτό μέσα στα σχέδιά του είναι και η λειτουργία ηλεκτρονικών μέσων με τα οποία θα διαφωτίζεται η νεολαία, ιδιαίτερα σε θέματα Βιοηθικής, ευθανασίας, μεταμόσχευσης οργάνων. Όραμά του να ενισχύσει τους  νέους, τους άπορους φοιτητές και μαθητές με υποτροφίες, καθώς και με τη δημιουργία Φοιτητικών Εστιών.

Ως προς το κυπριακό πρόβλημα, με ομάδα φίλων είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε πως από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ταγούς ο Πάφου Γεώργιος ήταν από τους λίγους που μελέτησε το κυπριακό και το  γνώριζε σε βάθος και πλάτος. Υποστηρίζει  με επιχειρήματα τα δίκαια του λαού μας, γνώστης του παρελθόντος και παρατηρητής του παρόντος, με ανοιχτούς ορίζοντες και οραματισμούς για το μέλλον του αδικημένου ελληνικού κυπριακού λαού. Σανίδα σωτηρίας η εμμονή του στην εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο ως θεμέλιο της λύσης του κυπριακού, όπως φαίνεται και στις εγκυκλίους και στα διάφορα άλλα μηνύματά του.

Έτσι, με τον Πάφου Γεώργιον, η Εκκλησία θα έχει έναν εκπρόσωπο που να μπορεί να αγωνίζεται και να αντιστέκεται στις διάφορες απόπειρες επιβολής νόθων λύσεων στο εθνικό μας πρόβλημα, όσο κι αν οι θέσεις του δεν αρέσουν σε πολιτικούς ή σε μερικούς εκκλησιαστικούς κύκλους.

Ας μην ξεχνούμε όμως πως αν διατηρηθήκαμε ως τώρα Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι το οφείλουμε στην Εκκλησία και στον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο.

Καρδιά της Κύπρου η Λευκωσία,  καρδιά της Λευκωσίας η Αρχιεπισκοπή και τα πέριξ, αναμένουν τον νέον Αρχιεπίσκοπο, που ελπίζουμε με την βοήθεια του Θεού και πάντων ημών πως θα είναι ο Πάφου Γεώργιος.

Απομένει σε μας ένα καθήκον, την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου. Να πορευτούμε με καθαρή καρδιά στην κάλπη, να πείσουμε και όσους άλλους μπορούμε, ώστε τα αποτελέσματα να είναι τα ποθούμενα, αυξημένα ποσοστά ψήφων στον Πάφου Γεώργιον.

Πανιερώτατε,

ευχόμαστε επιτυχίες, για να εφαρμόσετε με τη βοήθεια του Θεού και τη συμπαράσταση των πιστών το όραμά σας για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου.

ευχαριστώ 

το παιδευτικό έργο του Πάφου Γεωργίου

 ΤΟ ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΦΟΥ κ.κ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ως γνωστόν, τον καιρό της τουρκοκρατίας οι ιερείς ήταν και οι δάσκαλοι των παιδιών, αφού κοντά τους μάθαιναν γράμματα στις εκκλησιές, με τα εκκλησιαστικά βιβλία οδηγούς. Το παιδευτικό έργο της Εκκλησίας της Κύπρου είναι πασιφανές, αφού οι ιερείς είχαν μεγάλη παιδευτική βαρύτητα στην κοινότητα, μητροπολίτες και αρχιεπίσκοποι πρωτοστάτησαν στην ίδρυση σχολείων, ελάχιστο  δείγμα ας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, ιδρυτής του Παγκυπρίου Γυμνασίου.

Αυτή την παράδοση συνεχίζει ψυχή τε και σώματι ο Πάφου Γεώργιος με τη διδασκαλία στα σχολεία Μέσης, αφού υπήρξε καθηγητής Χημείας αλλά και συγγραφέας σχολικών εγχειριδίων. Οι συνάδελφοί του με πολλή αγάπη τον αναφέρουν στις συνομιλίες τους, ως μειλίχιο, πραγματικό παιδαγωγό, σεβαστό σε μαθητές και συναδέλφους, δίκαιο στις κρίσεις και φιλάνθρωπο.

Το έργο του συνέχισε και εθνικά και θρησκευτικά, όταν αφιερώθηκε στην Εκκλησία. Γνωστή η συμμετοχή του στις διαδηλώσεις εναντίον της τουρκικής κατοχής στην πορεία προς τον Άγιο Γεώργιο παρά τον άγιο Κασσιανό, η σύλληψή του από τους Τούρκους και τα επακόλουθα. Η εθνική του δράση είναι τώρα προπάντων γνώση βαθιά του κυπριακού και διαφώτιση για την ιστορία και τα σημεία στα οποία πρέπει να πατήσουμε γερά για δίκαιη λύση, και αυτά είναι η εμμονή στην εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον τόπο μας, χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πλην της θρησκευτικής και ηθικής παιδαγώγησης στις εκκλησίες με τα κηρύγματα και τις εγκυκλίους του, δείγματα άριστης χρήσης της ελληνικής γλώσσας, μετέχει ενεργά στην πνευματική ζωή του τόπου με παρουσιάσεις βιβλίων και με ομιλίες σε επετείους και επιστημονικούς και πνευματικούς συνδέσμους.

Είχα την ευκαιρία να διαβάσω τελευταία λόγους του επί παντός επιστητού και θαύμασα την ευρυμάθεια, την διαύγεια στο λόγο, τη λογική δομή και ειρμό. Αποδίδει τον δέοντα σεβασμό στους ήρωες των αγώνων του έθνους, εκπροσωπεί την Εκκλησία της Κύπρου σε θεολογικά συνέδρια, ασχολείται με επιστημονικά θέματα σύγχρονου προβληματισμού και ενδιαφέροντος,  θρησκευτικά, φιλοσοφικά, φιλολογικά, ιστορικά και  αποδεικνύει με το γράψιμό του πως τα κατέχει και μπορεί να εμβαθύνει και να αναλύσει νοήματα και έννοιες εκφράζοντας με παρρησία τη θέση του.

Ένας Αρχιεπίσκοπος, ως ο Πάφου Γεώργιος, αγωνιστής της ελευθερίας του τόπου και γνώστης πολλών και ωφέλιμων, με σεβασμό στο παρελθόν και ξεκάθαρους οραματισμούς για το μέλλον, στην προβληματική μας κοινωνία, θα είναι ένας ταγός σταθερός και αταλάντευτος στον ωκεανό του βίου, στη σύγχυση και στον τάραχο των ημερών μας.

Στέλιος Παπαντωνίου

προεκλογικά

 ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ

Η προεκλογική περίοδος μάλλον συγχυστική είναι παρά διαφωτιστική, όπως μερικοί διατείνονται, «μα δεν θέλετε να είστε πληροφορημένοι πολίτες, πώς θα ψηφίσετε;» Και νομίζουν πως η πληροφόρησή μας για τους υποψήφιους  άρχισε τις τελευταίες μέρες, και πως παρακολουθούμε τι λέει ο ένας κι ο άλλος από ραδιοφώνου ή τηλεοράσεως και πάλι τις τελευταίες μέρες, κι έτσι θ’ αποκτήσουμε γνώση και θα σχηματίσουμε και θ’ ακονίσουμε κρίση, για να διαλέξουμε τον καλύτερο κατά τη γνώμη μας. Τόσον καιρό δεν παρακολουθούσαμε τον καθένα τι έκανε, πώς πολιτευόταν;

Ιδιαίτερα σημαντική στην πορεία του κυπριακού ήταν η συνεισφορά του Υπουργού των Εξωτερικών Νίκου Χριστοδουλίδη, που, είμαι βέβαιος, αυτός δρομολόγησε στα σωστά κανάλια τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, γιατί αν τον άφηνε μόνο, με τις απόψεις που είχε από το δημοψήφισμα του 2004, θα έκλεινε καμιά συμφωνία ή θα έκανε νεκρικές για μας υποχωρήσεις (αν έμεινε στην ελληνική πλευρά κανένα περιθώριο και δεν βρισκόμαστε στο δίλημμα, «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».) Οπότε επιτυχία είναι και το ότι δεν λύθηκε το κυπριακό κάτω από τις πιέσεις και τα χρονοδιαγράμματα που διάφοροι φίλεχθροι μας πρότειναν.

Αντίθετα, η προεκλογική περίοδος έδωσε τον χρόνο στους πειρατές των κομμάτων να παραποιούν λόγια, δηλώσεις, έγγραφα, και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή αρχή, κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει πως οι κομματικές εκλογές δεν περιέχουν το στοιχείο της αλχημείας, της συμφεροντολογικής προώθησης των δικών, της πελατειακής σχέσης. Οπότε, πάντα τα λεγόμενα περί δημοκρατικών διαδικασιών όζουν συμφερόντων. Δεν φτάσαμε σε ύψη ειλικρίνειας και δημοκρατικού ήθους, για να τα επικαλούμαστε, είναι στην ατμόσφαιρα βαρύ το μείγμα του μπακαλίστικου αέρα έξω από όποιο κόμμα κι αν διαβείς.

Αντί  λοιπόν να διατεινόμαστε πως μένουμε προσκολλημένοι σε δήθεν αξίες, δήθεν διαδικασίες δημοκρατικές- εμείς τα οδηγήσαμε στα δήθεν-  και να κατηγορούμε τον ένα και τον άλλο, ας σκεφτούμε πρώτα την καθαρότητα των ενεργειών και πράξεων των δικών μας και του κόμματός μας, ας θυμηθούμε πώς αναρριχήθηκε ο ένας κι ο άλλος στον θώκο και καλοκάθισε, τέλος, ας αποδεχτούμε πως ο κόσμος έχει δικά του κριτήρια και μ’ αυτά θα πορευτεί στην κάλπη.

Ένα νου που έχουμε ας τον καθαρίσουμε, γιατί πολλή μαυρίλα πλάκωσε, πυκνή, βαριά με τα λεγόμενα προεκλογικά. Πού ζούμε;