Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Πώς επιμερίζεται ο πόνος;


Πώς επιμερίζεται ο πόνος;
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Να΄ταν η  Κύπρος μια μεγάλη μάνα, δε θα  ΄χε παρά να κλαίει ολημερίς κι ολονυχτίς για να ξεδιαλύνει τον πενταδάχτυλο πόνο της, που όσο κι αν περνούν τα χρόνια αντί να στρογγυλεύει και να λειαίνεται, περισσότερο ογκώνει κι ακανθώνεται και πυορροεί, μια με την απραξία ή τις συγχυσμένες πράξεις και τις άτσαλες δικαιολογίες των πολιτικών παιδιών της, μια με τις πολιτικές τους που την οδηγούν μέσα από τις στρεβλώσεις τους στον εκτουρκισμό, στη διχοτόμηση και αλλοτρίωση, με τον εποικισμό καρκίνωμα, και την Τουρκιά παγκόσμια ύβρη. Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, βλέπει τον οχτρό  να γιγαντώνεται και να απειλεί σα φάντασμα την ύπαρξή της, τον πολιτισμό και την ιστορία της, ενώ οι πολιτικοί της ψάχνουν για λόγια πουκάμισα αδειανά.
Ο πόνος της, αν επιμερίζεται, μοιάζει με κεραυνό, που εκεί που χτύπησε έκαψε κι ακόμα καίει, από τον πρόσφυγα που κρατούσε στο χέρι το παιδί και φώναζε μην το ξεχάσουν, ως τη μάνα που είδε μπροστά στα μάτια το βιασμό των θυγατέρων, τον άγριο σκοτωμό του αντρός και των συγγενών. Ο αιχμάλωτος ακόμα στον ύπνο του αναπηδά με τρόμο, ξαναζώντας το μαρτύριο, ο φυλακισμένος αναμετρά τις μέρες και τα βράδυα στο σκοτάδι και το άγριο συρματόπλεγμα,  οι μαυροντυμένες γερασμένες πια στην προσφυγιά και στην ανημπόρια  πεθαίνουν πικραμένες η μια μετά την άλλη μη ξέροντας ακόμα για την τύχη των αγνοούμενων παιδιών τους. Είναι κι εκείνοι που τους δώσαν αντί σάρκα και οστά  των δικών τους, ένα κατάκλειστο κασελάκι, ενθάδε κείται. Πώς επιμερίζεται ο πόνος, όσο κι αν τον ζουν καθημερινά στην Καρπασία;
Και περισσότερο βασανιστικά,ύστερα από τριάντα οχτώ χρόνια, τα αναπάντητα ερωτήματα από όλους και για όλους, την ώρα του  πρόσωπο με πρόσωπο διαλογισμού: Έγιναν ως τώρα όσα έπρεπε να γίνουν; Έκαμε ο καθένας το καθήκον του στο καθορισμένο πόστο του; Πόσες παραλείψεις και λάθη από τον πιο μικρό ως τον ανώτατο άρχοντα; Διότι, για να΄μαστε στη θέση που βρισκόμαστε, μπροστά στα αδιέξοδα και στους γκρεμούς, θα’ χεικι ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης, μη ξεχνώντας βέβαια τη μεγάλη εγκληματία πολέμου και ειρήνης, την Τουρκία και τα εγχώρια τσογλάνια της. Πώς όμως εμείς χειριστήκαμε την αδικία, πώς επιμερίσαμε σ’ όλους τους πολίτες τον πόνο και την ανέχεια, την αδικία πώς την ξορκίσαμε με δίκαιες πράξεις, για την πραγματική σωτηρία της πατρίδας πώς αγωνιστήκαμε, μακριά από την πλεκτάνη των συνθημάτων και την προσπάθεια να διασώσουμε την κομματική ακεραιότητα ;
Όσο πληθαίνουν τα χρόνια, πληθαίνουν κι οι κριτές που μας κρίνουν, κι αν αναλογιστούμε τη σημερινή κατάσταση, δε θα’ χουμε εύκολο ύπνο, ούτε και δίκαιο, γιατί δεν αναλαμβάνουμε  την ανάλογη ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις μας, για την ανοχή μας στα τετελεσμένα και στα διαδραματιζόμενα εθνικά απαράδεκτα που βοούν καθημερινά.
Γι’ αυτό χρειάζεται πάλι ν’ ανασκουμπωθούμε, ν’ αναθέσουμε στους επαϊοντες να μελετήσουν, να αναλύσουν και διαγράψουν πορεία με τα νέα δεδομένα, μακριά από ερασιτεχνισμούς, να αντιμετωπίσουμε  κατάματα τον μέγα κίνδυνο και να εργαστούμε με πάθος για τα δίκαια του τόπου και των ανθρώπων του με μόνο γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας. Η πολιτική ας γίνει επιστήμη κι όχι φαιδρή συνθηματολογία.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Το νερόν πάγει και η άμμος μεινίσκει


Το νερόν πάγει και η άμμος μεινίσκει
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ο Λεόντιος Μαχαιράς στο Χρονικό του της Γλυκείας Χώρας Κύπρου γράφει πως «το νερόν πάγει και η άμμος μεινίσκει, τουτέστιν οι  ξένοι θέλουν πάγει και οι τοπικοί θέλουν μείνειν». Με άλλα λόγια, «η γης δεν έχει κρικέλια, για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν», ως λέει ο Μακρυγιάννης, επαναλαμβάνοντας την πίστη πως  οι ξένοι επιδρομείς επιτίθενται εναντίον μας, κακοποιούν στο άμετρο της κακίας τους τον τόπο και τους ανθρώπους, κάποτε όμως  επιτρέφουν στα χειμαδιά τους αφήνοντας τους γηγενείς κουρνιασμένους στη γωνιά τους, ώσπου ν’ αναθαρρέψουν. Τέτοια η μοίρα τόπων όπως η Ελλάδα κι η Κύπρος.
Η παρατήρηση του Μαχαιρά δεν ήταν προϊόν τύχης, αλλά επιβεβαιώθηκε στην Ιστορία του τόπου μας, που εγκαυστικά χαράχτηκε από εχθρούς και επιθέσεις, κατακτήσεις και αιμοσταγείς τυράννους. Δυστυχώς όμως με την Τουρκία δε συνέβη ούτε συμβαίνει τούτο, σε σημείο που να θεωρούνται από μερικούς οι Τούρκοι μέτοχοι εξίσου της κυριότητας του νησιού, του πολιτισμού του και της Ιστορίας του, άσχετο αν εμφανίστηκε η  φάρα τους στην Κύπρο από το 1571. Την κατάκτηση της Κύπρου από τους Λουζινιανούς και τους Βενετούς ακολούθησε η τουρκοκρατία κι η αγγλοκρατία, οι Άγγλοι επανέρχονται, θυμούμενοι το βασιλιά τους Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο που κατέλαβε την Κύπρο το 1191 και την πούλησε. Από το 1878 οι Άγγλοι παραμένουν στο νησί με τις στρατιωτικές βάσεις, το Κούριο και τα πρόσφατα παρεπόμενα, με την επιμονή τους να πρωταγωνιστούν  και να βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο καθορίζοντας το κυπριακό και τη λύση του, ενώ οι Τούρκοι από το 1571, ιδιαίτερα  όμως από την εισβολή του 1974, όχι μόνο δεν εγκαταλείπουν τον τόπο αλλά ριζώνουν καταστρέφοντας και αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία του, με αποτέλεσμα το νερό να μένει, ενώ το  βόρειο μέρος της άμμου κινδυνεύει να τουρκοποιηθεί, και μάλιστα τώρα, όχι μόνο λόγω των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και λόγω των δικών μας προδοτικών ενεργειών. Γιατί τι άλλο είναι η καταφυγή στα τουρκικά δικαστήρια και το ξεπούλημα της γης μας στους Τούρκους; Το ερώτημα όμως είναι γιατί να γίνεται αυτό και μάλιστα με ανοχή και συμβολή της ίδιας της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας!
Το σύνταγμά μας κατοχυρώνει λεπτομερώς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και απαγορεύει πράξεις που οδηγούν στην αλλοτρίωση του τόπου και στη μείωση της κυριαρχίας του κράτους μας. Με την προσφυγή Ελλήνων Κυπρίων στα τουρκικά δικαστήρια το κράτος απέφυγε να ασχοληθεί επισταμένως, αντίθετα μάλιστα άφησε πολλά παράθυρα και πόρτες ανοιχτές, που οδηγούν στη λύση του κυπριακού και του περιουσιακού με τους όρους της Τουρκίας, σε τέτοιο βαθμό που μερικές φορές νομίζει κανείς πως και η κυβέρνηση επιθυμεί την τέτοια λύση, συνυφασμένη με τη λατρεία της για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Κι ενώ θα απαιτούσε κανείς να προστατεύει η ίδια η κυβέρνηση του τόπου την εδαφική του ακεραιότητα, με τις πράξεις της επιβεβαιώνει το αντίθετο, πως επιθυμεί τη διχοτόμηση της Κύπρου και συμβάλλει με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, στο ξεπούλημά του. Για το οποίο βέβαια βρίσκει δικαιολογίες πολλές.
Όμως η άμμος έτσι τουρκοποιείται και το νερό μεινίσκει, οι Τούρκοι ριζώνουν όλο και περισσότερο ως τοπικοί, ενώ οι τοπικοί πεθαίνουν πρόσφυγες στην πατρίδα τους, μακριά από τα χώματά τους. Τι θα κάμει όμως κανείς τα εκατομμύρια που παίρνει πουλώντας τη μάνα γη ή την πατρίδα του, την ώρα που έχει χάσει την ψυχή του κι έχει μαυροπινακιστεί στις συνειδήσεις των συμπατριωτών του;  

Ακρίδες εσωτερικού και εξωτερικού


Ακρίδες εσωτερικού και εξωτερικού
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Με τις ακρίδες, τον καιρό της τουρκοκρατίας, την πάθαμε: Νομίζαμε πως αν τις σκοτώναμε πολλαπλασιάζονταν, κι έτσι τις αφήναμε σμήνη, κανένα φυτό δε γλίτωνε. Τρέχαμε στις εκκλησιές και στα μοναστήρια, περιμέναμε την κάρα του αγίου από το άγιον Όρος, δεν την έστελναν, φοβόντουσαν μην πάθει καμιά βλάβη, απαιτούσαν να πάει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος να τη φέρει, να εγγυηθεί την ασφάλειά της, κι ύστερα ήταν οι λοιμοί κι οι λιμοί κι οι Τούρκοι που ζητούσαν πουγγιά τη φορολογία, και δεν χόρταιναν ποτέ οι διοικητές, μια με τη βία μια με τις απειλές και την κακία τους, μας έμειναν αιμάτινα στην Ιστορία μας γραμμένα τα αγριωπά ονόματά τους. Έτσι και χειρότερα περνούσαν οι δικοί μας επί τουρκοκρατίας, άλλοι ξενιτεύονταν, άλλοι γονάτιζαν με διάφορους τρόπους.
Κι ύστερα ήλθαν οι Άγγλοι με τις φρούδες ελπίδες μας κι εκεί που πήραμε τ’ απάνω μας με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την ανεξαρτησία, ήλθαν τα σχέδια του Νιχάτ Ερίμ, κι η τουρκοκυπριακή ανταρσία κι αργότερα η διχόνοια, το πραξικόπημα κι η εισβολή, ακρίδα των ακρίδων, λιμός, λοιμός και καταποτισμός.
Τις ακρίδες,  μάς έμεινε ο φόβος, δεν τις σκοτώναμε. Τις αφήναμε να ζουν μαζί μας, σαν χρηματιστήριο, σαν τράπεζες που μεγαλοπιάνονταν με τα πελώρια μέγαρά τους  και μας έσφιγγαν το λαιμό παίζοντας με τα χρήματά μας,  άλλες ακρίδες πολιτικές σαν αδέξιοι κυβερνήτες ή βουλευτές ή υπουργοί  ή πρόεδροι, άλλες σαν κατακομματιασμένα κόμματα ή σαν καταραμένη έκρηξη στο Μαρί, να σκοτώνει νεανικά όνειρα και λεβεντόπαιδα λαμπάδες, όλες αυτές εσωτερικές ακρίδες καθημερινά πολλαπλασιαζόμενες.
Κι ήρθε τώρα η άλλη, στους νεοφώτιστους εμάς, όχι στις παλιοκαραβάνες τους αδελφούς ελλαδίτες, εξωτερική ακρίδα, άλλοι τη λεν τρόικα κι άλλοι την περιμένουν ως μνημόνιο, άλλοι την ξορκίζουν κι άλλοι μας κανακεύουν μην τη φοβόμαστε, δεν είναι η μορμώ δεν είναι κουλλάς. Σημασία έχει στο τέλος  πως δε σκοτώνουμε τις ακρίδες στην ώρα τους, νομίζουμε πως αν τις σκοτώσουμε θα πολλαπλασιαστούν και την παθαίνουμε, αφού δεν κόβουμε το κακό στη ρίζα του. Ίσως ν’ ανήκει κι αυτό στην ιδιοπροσωπία μας, να επιβιώνει ο ελληνισμός της Κύπρου ερήμην των ελληνοκυπρίων!
Και καλά τον καιρό της τουρκοκρατίας! Σήμερα με τόσα πτυχία και μάστερ και δοκτοράτα και πανεπιστήμια, με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε;

Στον αστερισμό της Ευρώπης


Στον αστερισμό της Ευρώπης
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Με  οικονομικά θέματα πολλοί δε θα θέλαμε να ασχοληθούμε γιατί δε νογούμε, δεν είμαστε  ειδικοί, δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μας. Γι’ αυτό, τώρα που άλλοι  θα γίνουν ειδήμονες περί τη χρηματοπιστωτική πολιτική, τα ομόλογα, τα μνημόνια και τα μνημόσυνα της κυπριακής οικονομίας, ενώ άλλοι, πολιτικοί αναλυτές λεγόμενοι,   θα κρίνουν και θα βαθμολογούν την κυπριακή προεδρία,  εμείς το καλύτερο που’ χουμε να κάμουμε είναι να μεταφερόμαστε με τα φτερά των ανέμων και του ονείρου σ την παιδική μας ηλικία, στον άγιο Επίκτητο, στο μποστάνι του Σκάρου, εκεί που ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα και μας κρατούσε συντροφιά στους  Βούππους το φεγγάρι τα βράδυα κι ο ρυθμικός ήχος των κυμάτων το εικοσιτετράωρο. Ζηλεύουμε αυτούς που τώρα τα απολαμβάνουν έξω και μακράν κάθε δικαίου και ηθικής,  αποδεικνύουν όμως και πάλι   πως ο εικοστός πρώτος αιώνας συνεχίζει να μοιάζει με τον πρώτο και προ Χριστού και μετά Χριστόν, και πως οι μεγάλες δυνάμεις πάντα το ίδιο συμπεριφέρονται, ενώ  οι μικρές, ανάλογα με τη σμικρότητά τους,  πληρώνουν και τη μικρή ή μεγάλη  στραβομάρα τους, γιατί νόμιζαν πως ήξεραν, νόμιζαν πως μπορούσαν, κι όσο για ευθύνη, όλοι οι άλλοι έφταιγαν εκτός από αυτούς. Ανεύθυνοι μικροί!
Όλα αυτά για τους μικρούς και τους μεγάλους λαούς και δυνάμεις στην Ιστορία  λέγονται παλαιόθεν έως τώρα, μέγας πρώτος ο Θουκυδίδης, γι’ αυτό είναι καιρός να κάτσουμε  να τον ξαναδιαβάσουμε, έστω κι αν τα ελληνικά μας είναι του οκτώ, απροβίβαστοι και πάλι οι μισοί απόφοιτοι λυκείων μας, και πώς να αναγνώσουν και να γνωρίσουν   τα μεγάλα κι αιώνια θέματα κι αλήθειες, την αρχαία σοφία του Αισχύλου με την ύβρη και την τίση, και το χριστιανικό «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» , την ώρα που συλλαβίζουν στην ανάγνωση .  Όσο για τους έξω παράγοντες και τους άλλους που είναι φταίχτες για όλα, πρώτα ήταν οι προκάτοιχοι κυβερνώντες ύστερα οι ξένες δυνάμεις, ύστερα το σύστημα,  η ελεύθερη αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός και άλλοι –ισμοί και η σειρά συνεχίζεται,  όμως  εμείς δε φταίμε.
Στο μεταξύ στην Κερύνεια μας μπαινοβγαίνουν  παράνομα οι τούρκοι και παράνομα οι  ρωμιοί, διαφημίζονται ξενοδοχεία μας και ελκύουν εκνόμους, οι αυστριακοί μαθητές κάνουν τις διακοπές τους, οι βιβλικοί μελετητές βρήκαν αεροδρόμιο στην παρανομία τους και στην υβριστική στάση τους, ενώ οι καζινόπληκτοι αναμένουν από τις εδώ δολοφονίες να εξαχθεί φως, για να φανεί σε ποιον θα ανήκουν μονοπωλιακά τα αγαπημένα τους καζινοπαίγνια.
Η Κύπρος τουλάχιστο μετά το 1974 ουδέποτε βρέθηκε σ’ αυτό το χάλι, πολιτικό, οικονομικό, πνευματικό, κοινωνικό.
Όνειρο οι διακοπές στον άγιο Επίκτητο, σκληρή πραγματικότητα ο μηχανισμός στήριξης, όσο κι αν θέλουμε να τον εξορκίσουμε και να τον ωραιοποιήσουμε. Μόνοι μας δεν μπορούμε στα πόδια μας να στηριχτούμε, λέει ο όρος, γι’ αυτό χρειαζόμαστε όχι ανθρώπινο  χέρι βοήθειας, παρηγοριά και ζεστασιά, αλλά ένα ψυχρό μηχανισμό, ρομπότ βεληνεκούς μεγάλου, ένα μηχανισμό  στήριξης.  Είτε μας αρέσει είτε όχι, δε μας ρωτούν.Εμείς όμως πριν ξεψυχήσουμε έχουμε καθήκον ανεκπλήρωτο, το όνειρο να ξαναγίνει όραμα πολιτικό, να επιστρέψουμε στη γη μας, να ξαναζήσουμε την ενωμένη Κύπρο μας, ελεύθεροι και δικαιωμένοι, κι αυτό δε θέλει ρομποτικούς μηχανισμούς αλλά δύναμη ψυχική και νεολαία γραμματισμένη και μορφωμένη.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Ακρίδες εσωτερικού και εξωτερικού


Ακρίδες εσωτερικού και εξωτερικού
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Με τις ακρίδες, τον καιρό της τουρκοκρατίας, την πάθαμε: Νομίζαμε πως αν τις σκοτώναμε πολλαπλασιάζονταν, κι έτσι τις αφήναμε σμήνη, κανένα φυτό δε γλίτωνε. Τρέχαμε στις εκκλησιές και στα μοναστήρια, περιμέναμε την κάρα του αγίου από το άγιον Όρος, δεν την έστελναν, φοβόντουσαν μην πάθει καμιά βλάβη, απαιτούσαν να πάει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος να τη φέρει, να εγγυηθεί την ασφάλειά της, κι ύστερα ήταν οι λοιμοί κι οι λιμοί κι οι Τούρκοι που ζητούσαν πουγγιά τη φορολογία, και δεν χόρταιναν ποτέ οι διοικητές, μια με τη βία μια με τις απειλές και την κακία τους, μας έμειναν αιμάτινα στην Ιστορία μας γραμμένα τα αγριωπά ονόματά τους. Έτσι και χειρότερα περνούσαν οι δικοί μας επί τουρκοκρατίας, άλλοι ξενιτεύονταν, άλλοι γονάτιζαν με διάφορους τρόπους.
Κι ύστερα ήλθαν οι Άγγλοι με τις φρούδες ελπίδες μας κι εκεί που πήραμε τ’ απάνω μας με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την ανεξαρτησία, ήλθαν τα σχέδια του Νιχάτ Ερίμ, κι η τουρκοκυπριακή ανταρσία κι αργότερα η διχόνοια, το πραξικόπημα κι η εισβολή, ακρίδα των ακρίδων, λιμός, λοιμός και καταποτισμός.
Τις ακρίδες,  μάς έμεινε ο φόβος, δεν τις σκοτώναμε. Τις αφήναμε να ζουν μαζί μας, σαν χρηματιστήριο, σαν τράπεζες που μεγαλοπιάνονταν με τα πελώρια μέγαρά τους  και μας έσφιγγαν το λαιμό παίζοντας με τα χρήματά μας,  άλλες ακρίδες πολιτικές σαν αδέξιοι κυβερνήτες ή βουλευτές ή υπουργοί  ή πρόεδροι, άλλες σαν κατακομματιασμένα κόμματα ή σαν καταραμένη έκρηξη στο Μαρί, να σκοτώνει νεανικά όνειρα και λεβεντόπαιδα λαμπάδες, όλες αυτές εσωτερικές ακρίδες καθημερινά πολλαπλασιαζόμενες.
Κι ήρθε τώρα η άλλη, στους νεοφώτιστους εμάς, όχι στις παλιοκαραβάνες τους αδελφούς ελλαδίτες, εξωτερική ακρίδα, άλλοι τη λεν τρόικα κι άλλοι την περιμένουν ως μνημόνιο, άλλοι την ξορκίζουν κι άλλοι μας κανακεύουν μην τη φοβόμαστε, δεν είναι η μορμώ δεν είναι κουλλάς. Σημασία έχει στο τέλος  πως δε σκοτώνουμε τις ακρίδες στην ώρα τους, νομίζουμε πως αν τις σκοτώσουμε θα πολλαπλασιαστούν και την παθαίνουμε, αφού δεν κόβουμε το κακό στη ρίζα του. Ίσως ν’ ανήκει κι αυτό στην ιδιοπροσωπία μας, να επιβιώνει ο ελληνισμός της Κύπρου ερήμην των ελληνοκυπρίων!
Και καλά τον καιρό της τουρκοκρατίας! Σήμερα με τόσα πτυχία και μάστερ και δοκτοράτα και πανεπιστήμια, με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε;

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Η επανάσταση των αρίστων


Η επανάσταση των αρίστων
του Στέλιου Παπαντωνίου

Γιατί να μας ενδιαφέρουν περισσότερο οι τράπεζες και η οικονομική μας εξαθλίωση, το κατρακύλισμα των οικονομικών αξιών και όχι η αποτυχία και πάλι των μαθητών μας στη γλώσσα μας, το μέσο σκέψης και έκφρασης όχι μόνο των συναισθημάτων και διανοημάτων μας αλλά και του πολιτισμού μας εν γένει;
Κάτω από τη βάση τα αποτελέσματα των τελικών εξετάσεων στα Νέα Ελληνικά τα τελευταία χρόνια, φαινόμενο σύνηθες μέχρι φυσιολογικό πια, αφού για να μάθει κανείς τη γλώσσα του σωστά, πρέπει να επαναστατήσει ενάντια στην ευκολία, να αφιερώσει χρόνο, να εργαστεί μεθοδικά και σοβαρά, να ασκηθεί μελετώντας κείμενα
αρχαία, βυζαντινά, νεοελληνικά και γράφοντας συνεχώς δικά του, με τη βοήθεια ανθρώπων που γράφουν οι ίδιοι, γιατί πολλοί φιλόλογοι ξέρουν ίσως  να διαβάζουν αλλά δεν εξασκούνται στο γράφειν, για να βιώσουν τις δυσκολίες και τη μαγεία, ώστε  να μπορούν να καθοδηγήσουν στη γραφή κειμένων.
Οικονομικά, εκατομμύρια ευρώ πρέπει να έχουν ως τώρα δαπανηθεί σε βιβλία, συγγραφείς και εκδότες βιβλίων διδασκαλίας της γλώσσας, δασκάλους δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου. Δώδεκα χρόνια στα σχολεία τα παιδιά,  δικαιούται ο πολίτης να ρωτήσει: τα αποτελέσμα ήταν ισάξια των χρημάτων που ως τώρα δαπανήθηκαν; Το να ακούμε κάθε χρόνο πως θα εξεταστούν επιστημονικά τα αποτελέσματα, μάλλον κατάντησε από αυτονόητο ανόητο, αφού οι αλλαγές γίνονται για το θεαθήναι, και τα τελικά αποτελέσματα δείχνουν πως  στο χειρότερο οδηγούμαστε και το καλύτερο δε βλέπουμε, ενώ η δικαιολογία πως πολλοί δίνουν λευκή αδιάφορη κόλλα  αποδεικνύει πως έχει αποτύχει το σύστημα και στη διαμόρφωση του ήθους των μαθητών μας, αφού ασεβούν στους θεσμούς ή τους χρησιμοποιούν για σκοπούς αλλότριους.
Την ορθή και επαναστατική για την εποχή των ευκολιών και της ασυδοσίας  απάντηση στο όλο θέμα «επιτυχία στις εξετάσεις» το έχουν δώσει οι πρωτεύσαντες: προσπάθεια όλα τα χρόνια, μελέτη και σκληρή εργασία, μεθοδικότητα και πρόγραμμα, όραμα και θέληση για την υλοποίηση του προγράμματος. Εκμετάλλευση του χρόνου, των υπαρχόντων, του κεφαλαίου που στον καθένα έδωσε ο Θεός, εις βάρος της διασκέδασης, της κακώς νοούμενης ψυχαγωγίας, μακριά από γνωριμίες και μέσα για να επιτύχουν, μακριά από τους πλίνθους και κεράμους τους ατάκτους ερριμμένους, που βλέπουν καθημερινά να τους διδάσκουν με το παράδειγμά τους πολλοί στη σημερινή κοινωνία. Τάξη, σοβαρότητα, κοσμιότητα, προσήλωση στο στόχο, συνέπεια. Και πίστη στο Θεό, πρόσθεσε μια αριστεύσασα.
Αυτά και μόνο που μας διδάσκουν τα εργατικά και άριστα παιδιά μας είναι καθοριστικά για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και στην οικονομική και στην πολιτική μας ζωή. Αν παίρναμε μάθημα από τα παιδιά αυτά, θα ήταν για μας το μέγιστο.
Τα συγχαρητήριά μας σ’ όλους τους επιτυχόντες με την αξία τους και μακάρι να μιμηθούν την εργατικότητα και προσήλωση στο στόχο τους όσοι μας κυβερνούν κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο ή προτίθενται.

wwwsteliospapantoniou.blogspot.com