Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Σύγχρονη Οδύσσεια                                                                                                                                 του Στέλιου Παπαντωνίου
«Τις επόμενες μέρες ο Οδυσσέας κατασκευάζει σχεδία με τα εργαλεία της Καλυψώς και ξεκινά.» Μην την πάρετε για πλωτή εξέδρα εξόρυξης υδρογονανθράκων. «Η Καλυψώ του δίνει εφόδια, οδηγίες και ούριο άνεμο για το ταξίδι.» Κάτι σαν αντιπροεδρικός στρατηγικός εταίρος, μη δειλιάζεις εγώ είμαι εδώ, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. «Μετά από μέρες προβάλλουν στον ορίζοντα οι ακτές της χώρας των Φαιάκων. Καθώς όμως ο Ποσειδώνας επιστρέφει από τους Αιθίοπες, βλέπει τον Οδυσσέα και οργισμένος σηκώνει φοβερή θαλασσοταραχή. (Γίνεται τούρκος από το θυμό του, στέλλει Μπαρμπαρός και πολεμικά αλά μπρατσέτα.) Η σχεδία διαλύεται και ο Οδυσσέας παλεύει με τα κύματα πάνω σε μια σανίδα. (Κάτι σαν την τριμερή Αιγύπτου- Ελλάδας- Κύπρου, μπορεί τετραμερή με Ισραήλ.) Ο Ποσειδώνας φεύγει με χαιρέκακη ικανοποίηση, οπότε η Αθηνά επεμβαίνει και κατευνάζει κάπως τη θύελλα.»

Ούτε τα παραμύθια μας δεν είναι πια παραμύθια. Αυτός ο … «Ομέρ»  που τα ’γραψε ίσως να ταξίδεψε ως  Αμερική και να ’χτισε εκείνο το μιναρέ που είδε ο Κολόμβος, κατά τα λεγόμενα του Τούρκου προέδρου.

Ο Οδυσσέας μάχεται με τα κύματα παλαιόθεν και ως τώρα. Τον βλέπει ο Ποσειδώνας και με την τρίαινά του ανασκαλεύει το πέλαγο, να τον πνίξει θέλει, δεν χωνεύει τη γεωστρατηγική του θέση και τον πλούτο. Βρίσκει αφορμή πως του στράβωσε το  γιο του μονόφθαλμο Πολύφημο κι επεμβαίνει να σώσει δήθεν το γιο. Φαταούλας όμως Ποσειδώνας και Πολύφημος, δικά τους τα παράλια του νησιού, δικός τους ο βορράς κι οι θάλασσες του νότου, ένα ένα  καταμασούν τα μνημεία, τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας, με τις ενδοκυπριακές συνομιλίες και μόνο.

Η Αθηνά επεμβαίνει να σώσει τον Οδυσσέα, κι ύστερα πάει και τα βρίσκει με τον Ποσειδώνα. Φοβάται το θυμό του. Ψωροκώσταινα όπως την κατάντησαν,   μάνα μας είναι, την ακολουθούμε καταπόδας.  Ο Ποσειδώνας θα βαδίσει σε στρωμένο χαλί επίσημος προσκεκλημένος στην Αθήνα –έτσι κι αλλιώς θάλασσες κι αιθέρες σκίζει παρανόμως- να βρει την Αθηνά, να τα πουν, να εξευμενιστεί το θερίο. Κανείς δεν ξέρει ποια Ιφιγένεια θα θυσιαστεί στο βωμό αυτή τη φορά. Όλοι μνημονεύουν  Ίμια κι ανατριχιάζουν.  Εκτός αν ισχύσουν οι του δικού μας προεδρικού αποφάσεις περί μη συμμετοχής στις συνομιλίες, όσο κρατά η Ποσειδώνος  μανία κι ύστερα βλέπουμε. Θα μας πουν οι αρχηγοί των αντιθέτων και συμφωνούντων μεταξύ τους  κομμάτων. Κι ο κύριος Άιντα, που δεν είναι δικαστής.

 Όμως κοίτα αλήθειες. Ακόμα κι η Οδύσσεια το λέει: η Αθηνά επεμβαίνει και κατευνάζει κάπως τη θύελλα. Να εξευμενίσει τον Ποσειδώνα σώνει και καλά. Ο Δίας, αμερικάνος αυτός, τα πάντα κατευθύνει,  με πιέσεις, κι όσοι κομματάρχες δεν τις αντέχουν ας δώσουν την παύση τους. Ελέγχει τους πάντας και τα πάντα, ενίοτε τα θαλασσώνει, μα ως υπερδύναμη δε θέλει καμιά  ρωσιδούλα  Ήρα στα πόδια του. Κι η Αθηνά απλώνει πρώτη το χαλί, περιμένει τον Ποσειδώνα. Και το σκυλί δεμένο; Όχι βέβαια, καθότι σκυλί.


Το καλό σ’ αυτό το αληθινό παραμύθι είναι πως απέμειναν σπίτια στην Ιθάκη, δεν τα’ φαγαν όλα οι μνηστήρες στα καζίνα, δεν τα ξεπούλησαν στον Ποσειδώνα, κι έτσι  ο Οδυσσέας κατόρθωσε να δει και καπνόν αποθρώσκοντα. Έφτασε στην πατρίδα ύστερα από χίλια μύρια κύματα. Αμήν. Πολύ διδακτικό. Και με προϋποθέσεις ελπιδοφόρο.  

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Συγκρατημένη αισιοδοξία
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Συγκρατημένη αισιοδοξία»: μια φράση που ταιριάζει στην παρούσα κατάσταση. Ύστερα από σαράντα χρόνια σκλαβιάς και κατοχής του μισού σχεδόν της πατρίδας μας από τους Τούρκους εισβολείς, ύστερα από τις υστεροχρονισμένες κηδείες των κακοποιηθέντων αγνοουμένων, ύστερα από διακηρύξεις ξένων και δικών και επισκέψεις στα κατεχόμενα και στους εγκλωβισμένους,  ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας προχώρησαν σε συμφωνίες συνεργασίας με την Αίγυπτο και αναμένεται το παρόμοιο με το Ισραήλ. Μια γειτονιά είμαστε κι ας το θυμόμαστε στην ανάγκη.

Συγκρατημένη αισιοδοξία, γιατί δεν ξέρουμε τι τέξεται η επιούσα, γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, κι αλίμονο αν δεν έχουν την όρεξη οι ιθύνοντες, παρά το χιλιοειπωμένο «εργαζόμαστε σκληρά», και γιατί βέβαια το θεριό της περιοχής βρυχάται, κι άλλοι το θεωρούν απρόβλεπτο άλλοι προβλεπτό, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που το πνίγουν πανταχόθεν και δεν το δείχνει. Όλοι αναμένουν το λάθος του εγκληματία, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει το τέλειο έγκλημα, όπως και δεν μπορεί η Τουρκία να μένει κυρά σουλτάνα να τρίζει δόντι με τους ναυάρχους της, μόλις αντιληφθεί πως γίνονται κινήσεις για να κρατηθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι στον τόπο τους και να διαφεντεύουν το βιος τους,  δε γίνεται να ανέχεται η διεθνής κοινότης να υπάγονται μικρά κράτη στην ιμπεριαλιστική δύναμη της περιοχής, που την άφησαν οι μεγάλοι να δρακοντέψει τόσο που να μη μπορούν εύκολα να τη συμμαζέψουν, δείγμα ισλαμικής χώρας με δήθεν ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, παραμύθια για χαλιμάδες. Πάλι τουρκιά μυρίζει.

Τη συνέπεια λοιπόν αναμένουμε στη δουλειά, στη σοβαρή μελέτη της κατάστασης, την αντιμετώπιση της κρίσης με τα μέσα του δικαίου και προπάντων προσηλωμένοι στην ανάγκη για απελευθέρωση και διαρκή ελευθερία των Ελλήνων της Κύπρου, γι’ αυτό ο αγώνας πρέπει να είναι και της Ελλάδας και της Κύπρου, με υποδείξεις συνεχείς στους οηέδες, στους αγγλοαμερικάνους, στους ευρωπαίους, στους συνοίκους πως δεν φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα για να υποδουλωθούμε στην Τουρκία, ούτε να γίνουμε τα γιουσουφάκια του κάθε Νιχάτ Ερίμ και των σχεδίων του.


Κι εδώ τίθεται το αδυσώπητο. Ποια τα δικά μας σχέδια για να μην σκλαβωθούμε στους Τούρκους; Πώς πείθουμε τους ξένους πως δεν είναι δυνατόν να συνομιλούμε ή να συνεργαζόμαστε με αποδεδειγμένα κυπροφάγα Τουρκία; Έχουμε πείσει πως το μέλλον μας είναι σκοτεινό λόγω κακής γειτόνισσας, δήθεν εγγυήτριας της ανεξαρτησίας μας; Τι έχουμε να επιδείξουμε; Εκείνοι σχεδιάζουν να μας καταλάβουν. Εμείς; Ξεπουλούμε τις περιουσίες μας στην Τουρκία, μπαινοβγαίνουμε στα κατεχόμενα για κουμάρι, για ν’ αγοράσουμε πιο φτηνά τσιγάρα και βενζίνη, ρεζιλευόμαστε καθημερινά, εμπιστευόμενοι τον εχθρό μας από τον οποίο ζητούμε άδεια για να πάμε στα χωριά μας, αυτοκαταστρεφόμαστε. Τα σχέδια για την απελευθέρωση και μη εκτουρκισμό της ελληνικής Κύπρου δεν εκπονήθηκαν ακόμα από καμιά κυβέρνηση και δεν μοιράστηκαν στα σχολεία. Οι μαθητές μας και τις διαμαρτυρίες τους για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους τις οργανώνουν Παρασκευή, γιατί το Σάββατο δεν λειτουργούν τα σχολεία! Όποιος τ’ ακούσει θα μας πιστέψει πως αγωνιζόμαστε γι’ απελευθέρωση; Από πολυθρόνας; Κι όμως. Όπως σχεδίασε η Τουρκία την ανάκτηση της Κύπρου, έτσι κι εμείς οφείλουμε να σχεδιάζουμε και να αγωνιζόμαστε παντοιοτρόπως για την αποτροπή των σχεδίων της, για ανάκτηση των κατεχομένων εδαφών, για τη διαρκή  ελευθερία μας και για την απομάκρυνση από την ΑΟΖ μας του κάθε Μπάρμπαρου. 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Οι θρίαμβοι της γάτας

Οι θρίαμβοι της γάτας
του Στέλιου Παπαντωνίου

Δεν άλλαξαν και πολύ  τα πράγματα από τον καιρό των θριάμβων των ρωμαίων αυτοκρατόρων. Εκείνοι έσερναν  τους αιχμαλώτους τους ανά τας ρύμας και τα αγυιάς δεμένους, μπροστά με τα άρματά τους οι νικητές, και πλήθος κόσμου να παρακολουθεί και να γιουχαϊζει. Σήμερα, μη υπαρχόντων τεθρίππων, ρίχνεις τον «Μπάρμπαρο» σε ξένες θάλασσες  να σεργιανίζει επιδεικτικά, να ερευνά δήθεν επιστημονικά, αλλά προπάντων να διαφημίζεις την παρανομία και τη δύναμη της γάτας έναντι του ποντικιού, ανεβάζοντας στο κατάστρωμα τηλεπαρουσιάστριες να περιγράφουν στο φανατικό κοσμάκη τα έργα και τις ημέρες του λαμπρού προέδρου και του πρωθυπουργού της χώρας σου, κακή ώρα σαν και τώρα με την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ.

Χαριεντισμοί και περηφάνιες, οι προστάτες των πτωχών και των αδυνάτων τουρκοκυπρίων, Ρομπέν των θαλασσών και του υποθαλάσσιου πλούτου, «και να μην υπήρχε μουσουλμάνος στην Κύπρο θα’ πρεπε να τον εφεύρουμε», κατά τας ρήσεις του σφιγγώδους  Νταβούτογλου, διαπνεόμενου από το πνεύμα του μεγάλου οράματος της αναγέννησης  της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή της χιτλερικής αδηφαγίας, τι τους έλειψε και δεν τους αρκούν τα όσα έχουν; Να τους φάει η αδηφαγία τους.

Και προβάλλουν αναιδώς  την παρανομία παντουρκικώς  και ύστερα παγκοσμίως,  έχουν και το εδώ τσιράκι τους, το νεαρό λεγόμενο υπουργό των εξωτερικών του ψευδοκράτους που τον στέλλουν τη βοηθεία του αμερικανού εδώ πρέσβεως, ως λέγεται,  εις Ισραήλ, να μετέχει σε συνέδρια και να εκπροσωπεί παρανόμως την εδώ παρανομία, εμείς έκπληκτοι σπεύδουμε να κλειδοστομιάσουμε τον ουρανοκατέβατο αλλά εν τω μεταξύ είπε τα όσα είχε να πει, και πάλι τρέχουμε ασθμαίνοντες να προλάβουμε. Η περήφανη διεθνής παρανομία βγήκε τσάρκα και δε συμμαζεύεται. Η πρόληψη είναι προτιμότερη από την αρρώστια και από την τουρκοκρατία.

Πώς άρχισαν τα πράγματα από το 1974, πώς καταντήσαμε, πώς οπισθοχωρούμε ενώ εκείνοι συνεχώς προβάλλουν απαιτήσεις ασύλληπτα αφάνταστες, έχουν τα σχέδιά τους, κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε πως οποιαδήποτε υποχώρηση ή αλλαγή θέματος συζήτησης μας οδηγεί στον γκρεμό κι εκείνους στη συκιά να τρων τα σύκα και να αναμένουν το ψήσιμο των υπολοίπων. 

 Έχουμε τόσα ψηφίσματα διεθνών οργανισμών με το μέρος μας που θωρακίζουν την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας κι όμως αποδεχόμαστε να μας στριφογυρίζουν σβουροειδώς από το ένα στο άλλο θέμα, τώρα να απαιτούν συζήτηση για την ΑΟΖ, παραμερίζοντας όλα όσα πονούν εμάς, την επιστροφή στις εστίες μας- όχι όπως γίνεται τώρα με μουκταραίους και ιερωμένους-,  την καταστροφή των βωμών και ιερών μας, τον ξεριζωμό του πολιτισμού μας, το μεγαλέγκλημα του εποικισμού, όλα αυτά χάνονται από τις συνομιλίες, και τίθενται απαιτήσεις τύπου «τι άλλο έχετε να δώσετε» και προσπαθούν οι εξωγήινοι να μας πείσουν να δώσουμε για να απαλλαγούμε μερικώς και επ’ ολίγον από τον «Μπάρμπαρο» και από τους εδώ εκπροσώπους του.


Κάθε βήμα της Τουρκίας, καλομελετημένο και καταστροφικό για την σύνολη εικόνα του κυπριακού, οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία στη γωνιά και τεμαχίζει την κρατική της υπόσταση. Βήμα προς βήμα εκείνοι καταστρέφουν και φιλοτεχνούν τη συνολική τουρκική εικόνα, κι εμείς παρακολουθούμε τρέχοντας ξωπίσω τους τσουρούδκια. Η μόνη και τελευταία μας ελπίδα η νέα συμμαχία Ελλάδας, Αιγύπτου, Ισραήλ, Κύπρου και τα αποδεδειγμένα παλαιά στηρίγματά μας. Οι ανεμικοί στρατηγικοί εταίροι κι οι εταιροεταίρες ας μπουν στην παρένθεση και ας αναγραφούν στο μαυροπίνακα.     

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Σολωμικές βάσεις Ελευθέρων Πολιορκημένων
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Αμέριμνον όντας του Τούρκου το στόμα σφυρίζει περνώντας.»  Ενώ οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η στάση πολλών εταίρων φαίνονται για μας θετικά, η Τουρκία σφυρίζοντας αδιάφορα μεταφράζει με το δικό της τρόπο την κάθε ξένη ενέργεια και την επιδεικνύει ως συμφέρουσα σ’ αυτήν, συνεχίζοντας το τροπάρι της ανυπαρξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

«Πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα.» Ενώ η εισβολή των εποίκων εξελίσσεται σε γάγγραινα, το Μπαρμπαρικό πλοίο συνεχίζει τις έρευνες και σχεδιάζει να εγκατασταθεί μόνιμα ή αυτό ή η εξέδρα που προβάλλουν οι αδηφάφοι ως αναμενόμενη, για να ερευνούν και να φέρνουν στην επιφάνεια το θαλάσσιο πλούτο της ΑΟΖ μας. Δικαιολογία φέρνουν πως είναι οι προστάτες της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας με την οποία υπέγραψαν, ισχυρίζονται, συμφωνίες, ανύπαρκτες νομικά, αφού το ψευδοκράτος αυτοί το δημιούργησαν, αυτοί το εκμεταλλεύονται και μόνοι αυτοί το αναγνωρίζουν. Δεν παύουν όμως και εδώ στην Κύπρο να υπάρχουν συνεργοί της δεύτερης και κατά θάλασσαν εισβολής της Τουρκίας και αυτή είναι η ψευδοκυβέρνηση και ιδιαίτερα ο κ Έρογλου. Λογικές και συμβιβασμοί με τους παρανόμους  επειδή δεν μπορούν να ισχύουν πλέον, γι’ αυτό και η κυβέρνησή μας πρέπει να προβεί στα αναγκαία βήματα  τιμωρίας του ενόχου. Και πρώτο θα πρέπει να εκδώσει διάταγμα σύλληψης του Έρογλου ως τρομοκράτη και συνεργάτη του εχθρού.  Ο Πρόεδρος της Κύπρου δεν είναι δυνατόν να συνομιλεί με εγκληματίες. Αν τούτο φαίνεται υπερβολικό, θυμίζουμε πως την πόρτα των φρενοκομικών δηλώσεων την άνοιξε ο Έρογλου από πολλού.

 «Πολλές πληγές κι  εγλύκαναν γιατ’ έσταξ’ αγιομύρος.» Η επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημήτριου μας χαροποίησε και έφερε και πάλι την ελπίδα πως ο ελληνισμός μπορεί ενωμένος να διαφυλάξει εστίες και να ανατρέψει καταστάσεις. Οι εγκλωβισμένοι μας, τους οποίους επισκέφτηκε,  επιβεβαίωσαν το «Μεγάλο πράμα η υπομονή! Αχ! μας την έπεμψε ο Θεός· κλει θησαυρούς κι’ εκείνη.»

Δεν είναι όμως δυνατόν  να γίνει αβασάνιστα αποδεκτή η ρήση του συνοδεύσαντος τον αρχιποίμενα εις Καρπασίαν αμερικανού  πρεσβευτή πως οι εγκλωβισμένοι  αποτελούν «ένα πυρήνα της ελπίδας για μια επανενωμένη Κύπρο», χωρίς προηγούμενη απάντησή του σε πραγματικά και ιστορικά ερωτήματα: Πώς βρέθηκαν οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβισμένοι; Πώς στη ίδια τη χώρα τους είναι τόσοι πολλοί οι πρόσφυγες; Πώς τα οστά των μαρτύρων αγνοουμένων της Άσσιας βρέθηκαν στην κατάσταση της κακοποίησης; Πώς ο ναός του αγίου Βαρνάβα μετετράπη εις μουσείον;  

«Η Ανατολή τ’ αρχίναγε κι  ετέλειωνέ το η Δύση.» Αν το έργο των Ηνωμένων Εθνών ήταν το 1974 να αφήνουν τον κατακτητή να προχωρεί ανενόχλητος, αν το έργο των εγγυητριών δυνάμεων θα ήταν η καταστροφή της Κύπρου,  αν έργο των ΗΠΑ είναι να παρακολουθούν τις παρανομίες της Τουρκίας και εκ των υστέρων να εκδίδουν ανακοινώσεις δελφικού μαντείου, τότε οι βάσεις του κυπριακού ήταν και είναι  σαθρές, γι’ αυτό και ριζικές πρέπει να είναι οι αλλαγές και προπάντων αναγκαία η επανατοποθέτηση στη σωστή βάση της εισβολής και κατοχής.


 «Χύνεται ανάερα το σκυλί της δίψας λυσσιασμένο.» Επειδή αυτά θα’ χουμε συνεχώς με την Τουρκία και την ανοχή των μεγάλων και μικρών άλλων, καλύτερα να αποφασίσει και η Κυπριακή Κυβέρνηση τις συμμαχίες της και τη σθεναρή γραμμή της. Που δεν πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή των τετελεσμένων παρά να αποβλέπει στη σωτηρία του κυπριακού ελληνισμού και μόνο. 

« Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.» Τούτο αναμένεται πρωτίστως από το μέλλον του τόπου, τη νεολαία.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Διπλωματία και η άλλη όψη
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει, ποιος θα μπορέσει ν’ ακουστεί; Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.» Ο Γιώργος Σεφέρης ξέρει τους νόμους της διπλωματίας, τη δύναμη των συμφερόντων των μεγάλων κρατών  και την παραγνώριση των μικρών, κάτι που επαναλαμβάνεται στην Ιστορία από Θουκυδίδη  και εξής. Οι μεγάλοι το ίδιον όφελος μόνο κοιτούν και τη γνώμη τους κανένας δεν αλλάζει. Ποιος μικρός μπορεί ν’ ακουστεί; Εμάς όμως μας ενδιαφέρει το σήμερα, όταν βλέπουμε, βιώνουμε, νιώθουμε, παρακολουθούμε, οργιζόμαστε για  την τουρκική μεγαλαυχία, την είσοδο του «Βάρβαρου» στην ΑΟΖ μας,  εξεγειρόμαστε, κάποτε σκύβουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι, σαν να μπορούσαμε να κάμουμε κάτι και δεν το κάναμε, ρίχνοντας το φταίξιμο και σ’ εμάς τους ίδιους,  για τις χίλιες και μια υποχωρήσεις, τις χίλιες και μια ανοχές, τα ηττημένα μυαλά.

Την Τουρκία πρέπει να την έχουμε μάθει για καλά. Με τη δύναμη των όπλων πολιτεύεται, με την κατοχή των εδαφών και την καταστροφή του πολιτισμού μας, με τη διχοτόμηση της πατρίδας μας και τη δημιουργία δικού της «κράτους» στα κατεχόμενα εδάφη μας και τώρα με την επέμβαση στην ΑΟΖ. Τη Βρετανία την μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά από τον καιρό που μας αγόρασε παραγέμισμα στη γεωγραφική μας θέση, από το ουδέποτε του Χόπκινσον ως τον πλήρη άτης, τρέλας,  διασάλευσης φρενών τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα της ΕΟΚΑ για ελευθερία, σε καιρούς που υπόσχονταν οι Μεγάλοι ανθρωπιά και δικαιοσύνη για όλους,  μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Στο χορό της συμπαράστασης στην παρανομία μπήκε τώρα και η Σουηδία  με τη Φινλανδία, που απέτρεψαν διάβημα της ΕΕ προς τον ΟΗΕ για τις τουρκικές προκλήσεις στην ΑΟΖ μας. Στον εχθρικό χορό μπαίνει  κι η Ουγγαρία, με το να δεχτεί να ανοίξει το ψευδοκράτος πρεσβεία στη χώρα της, μέλος της ΕΕ.  Οι ΗΠΑ μας έστειλαν συγκινητικά μηνύματα αναγνώρισης του δικαιώματος εκμετάλλευσης της ΑΟΖ, μας αποκάλεσαν με ανθοδέσμη λογυδρίων στρατηγικούς εταίρους, όταν όμως ήρθε η ώρα να συμπαραταχθούν πραγματικά, «έβαλαν την ουρά στα σκέλια», φράση που δεν αρέσει, αλλά δυστυχώς αντανακλά για μας την πραγματικότητα.

Ο Σεφέρης όμως στο ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρος» επιβεβαιώνει πως υπάρχει και μια άλλη δικαιοσύνη, έστω κι αν σε μεταφυσική διάσταση. Η ψυχή του ανθρώπου ποθεί την τιμωρία του υβριστή, του μεγάλου και αναίσχυντου, που, στηριγμένος στη δύναμη των όπλων κατασπαράζει τους αδύναμους καταπατώντας θείο και ανθρώπινο νόμο. Αίτημα της ανθρώπινης ψυχής είναι η θεϊκή δικαιοσύνη, έστω κι αν δεν την βρίσκει εύκολα  ο άνθρωπος στη γη. Υπάρχει όμως η θεία δικαιοσύνη γι’ αυτούς που έχουν καθαρή ψυχή και κρύσταλλο νου, όχι ηττημένα μυαλά.


Γιατί τα ηττημένα μυαλά συμμαχούν με τους τυράννους. Γι’ αυτό, όσα υλικά κι αν χάσουμε, την ψυχή μας δεν πρέπει να πουλήσουμε σε κανένα σουλτάνο υβριστή. «Ναι, όμως ο μαντατοφόρος τρέχει, κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του θα φέρει σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας. Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.» Για ν’ ακουστεί όμως αυτή η θεϊκή φωνή πρέπει να’ χουμε ψυχές καθαρές και νου διαζευγμένο από την ηττοπάθεια. Αρκούν οι εξωτερικοί εχθροί. Ας μην  κουβαλούμε κι άλλους στην ψυχή και στο νου μας.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Στέλιος Παπαντωνίου

Όταν καθόταν στο πλευρό  μου
Στη χορταριασμένη πέτρα του
Τ’ άρεσε να ψάλλει τα νεκρώσιμα
Μελωδική φωνή,
λαχτάρα για τον ουρανό
Τραγουδούσαν μαζί του τα πουλιά,
 τ’ άκουγε
Μ΄εκείνη την άγνωστη δύναμη  των κωφών

Μύριζε η συκιά, οι πατημένες ελιές
Στους βράχους της θαλάσσης
Εκεί ψηλά στο αναδυθέν βουνό,

Κι όταν φυλλομετρούσε τους ήχους
Από πλάγιο πρώτο σε λέγετο
Ψιθύριζε μαζί του τ’ αεράκι
Ανάδευε τα γένια του
Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι

Μόνο  που δεν ήξερε
Ποια καρφιά θα’ μπαιναν στα μάτια του
Στην εκκλησιά και στο περβόλι του.

Οι βάρβαροι δεν παύουν να ληστεύουν τους τράγους
Να ντύνονται την προβιά τους
να μας θυμίζουν τους δυο κόσμους

Και το μονοπάτι της ζωής μας.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

ΠΕΡΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΕΝ ΚΑΤΟΧΗ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΕΝ ΚΑΤΟΧΗ                                                                                                       Του Στέλιου Παπαντωνίου

Και βεβαίως τίθεται εύλογο το ερώτημα: σαράντα συναπτά έτη με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο γιατί ο εκπρόσωπος των ελληνοκυπρίων και μάλιστα κάποτε ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας παρακαθόταν σε συνομιλίες και παρασυνομιλούσε μάλιστα με τον δήθεν ηγέτη των τουρκοκυπρίων; Τώρα που εισέβαλαν τα πειρατικά καράβια στην ΑΟΖ μάς πείραξε και διακόπτουμε τις συνομιλίες, που απλώς άλλοι πιεστικά συμπουργούν να τις διεξάγουμε; Γιατί αλίμονο αν δεν κατανοήσαμε πως οι συνομιλίες μόνο τα συμφέροντα των Τούρκων εξυπηρετούν. Αλλά μικροί εμείς, τι να κάνουμε, υπακούμε και στους εταίρους, στρατηγικούς και πολιτικούς ως καλά παιδιά. Αποδεδειγμένα!

Να πληροφορηθούμε έστω κι από έναν που μετέχει σε επιτροπές ή στις συνομιλίες αν έχουμε κερδίσει το ελάχιστο! Η απάντηση όμως πάντα είναι το πικραμύγδαλο: χωρίς συνομιλίες πώς θα λυθεί; Κι αν οι συνομιλίες δεν είναι παρά βήματα εξίσωσης του θύματος με το θύτη, γιατί να συνεχίζονται; Με τις συνομιλίες και προπάντων με την πάροδο των ετών λησμονούν όλοι ποιο είναι το θέμα και παρασύρονται στη δήθεν διένεξη των δύο κοινοτήτων. Μελετήστε τ’ αχνάρια του ΟΗΕ.  Για εισβολή και κατοχή ουδείς λόγος. Θέτοντας όμως στην παρένθεση την εισβολή και την κατοχή, την εθνοκάθαρση και τους εποίκους, τις καθημερινές εισβολές της Τουρκίας, υποχωρούμε και γλιστρούμε όχι μόνο από την δίκαιη βάση των συνομιλιών αλλά και σπάζουμε τα μούτρα ασπαζόμενοι τους πόδας των παρανόμων. Πόσο μάλλον οι ξένοι, που δεν κατέχουν από κατοχή και επαγρυπνούν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα.

Εδώ συνηθίσαμε εμείς τις τουρκικές προκλήσεις στον Πενταδάχτυλο, τις πριμαντόνικες κορόνες και του Ταλάτ και του Έρογλου, μην αδικούμε τον Ναμί και όλους τους τούρκους πολιτικούς που μπαινοβγαίνουν σα σε σπίτι τους! Γι’ αυτό και τώρα που διακόπηκαν ή πλήγηκαν από τον Έμπολα  οι συνομιλίες, καιρός είναι να χτυπήσουμε την ανοιχτή παλάμη στο κούτελο και να ξαναθυμηθούμε εμείς πρώτοι πως έχουμε υποστεί  εισβολή από βάρβαρα τουρκικά στίφη και υφιστάμεθα τη σαραντάχρονη κατοχή τους.


Γι’ αυτό και στα σχολεία δεν μας αρκεί το Δεν ξεχνώ. Καθημερινός στόχος διδασκόντων και διδασκομένων πρέπει να είναι το ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ. Να υπενθυμίσουμε πρώτα στους εαυτούς μας και ύστερα με κάθε τρόπο σ’ όλους όσοι διατρίβουν στο κυπριακό πως η Τουρκία καταπατεί κάθε νόμιμο, τα εδάφη και τα δικαιώματά μας, και πως η παράνομη τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν δίνει δικαίωμα σε κανένα τουρκοκύπριο ηγέτη να νομίζει πως εκπροσωπεί «κράτος» ανύπαρκτο και πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν «κατέληξε» κατά το εσχάτως λεγόμενο, αλλά είναι η μόνη παγκόσμια αναγνωρισμένη κρατική υπόσταση της Κύπρου. Καθημερινά, από πρωίας μέχρι νυκτός να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε: βρισκόμαστε υπό παράνομη τουρκική κατοχή. Τα άλλα έπονται. 

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ

Οι συνεχείς τουρκικές εισβολές
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Σκέφτομαι λοιπόν τι μάταιες και ψευδείς είναι κι αυτές οι λεγόμενες συνομιλίες για λύση του κυπριακού. Γιατί ο ΄Αιντα ήλθε και δεν θα απέλθει αν δεν πηγαινοέρχεται και συνομιλεί μια με τον άλλο μια με τον ένα κοντόθεν ή μακρόθεν. Αυτός τη δουλειά του θα κάνει, το παντεσπάνι του να βγάλει ο άνθρωπος, αφού είναι και πεπεισμένος πως το κυπριακό μπορεί να λυθεί και πολύ γρήγορα μάλιστα, μην ξεχνάμε πως ενθουσίασε και τον πατέρα των ακελιστών με τις γνώσεις του στις λεπτομέρειες. Διαβασμένο παιδί με φροντιστήριο ή άνευ.

Εκείνο όμως το μεγάλο θέμα των εγγυήσεων θα μένει πάντα πίσω, ή θα λυθεί κατά που θέλει η Τουρκία, ή κι αν δεν υπογραφεί συμφωνία με εγγυήσεις, η μεγάλη σουλτάνα της περιοχής θα εισέρχεται θορυβωδώς στα καράβια της και θα σουλατσάρει όπου της γουστάρει, από Σούνιο ως Ακάμα και Κάβο Γκρέκο, σε θαλάσσια πεδία αριθμός ενιά, δέκα, κάτω του δέκα και πάνω. Γιατί θα πρέπει να προστατεύει – θα λέει – τα συμφέροντα των τουρκοκυπρίων των ανατολιτοκυπρίων, των εποικοκυπρίων, των ξένων φοιτητών των τουρκοκυπριακών πανεπιστημίων ασθενούντων με Έμπολα ή σύφιλη.

Διαθέτει και τον αποβατικό στόλο, για να ασκείται θα κάνει και καμιά απόβαση σε κανένα ελληνικό νησί, τόσα που έχει η Ελλάδα, σε καμιά Πάφο για να προτείνει έργα για την πολιτιστική πρωτεύουσα, πάντα όποτε της αρέσει θα επιβάλλει το δικό της, αύριο θα κάνει τους λογαριασμούς και θα βγάλει και τους τουρκοκύπριους μαζί με τη συνεπαρκιά  των εποίκων περισσότερους από μας, θα χρειάζονται έδαφος, έπιπλα, ψυγεία, τηλεοράσεις, νερό θα τους έχει πολύ, τι να το κάνουν τόσο, ας πνίξει μερικά ελληνοκυπριακά χωριά να εκκενωθούν, να αρπάξουν τα αγαθά τους οι εξ ανατολίας βρακοφόροι και μαντιλοφορούσες που γεννούν σαν τις κουνέλες.

Αυτά θα’ χουμε, όπως κακή ώρα τώρα, αποφασίζει επιδρομή στην ΑΟΖ, βουρ κκαφφασσινά, κι οι άλλοι ας κλαίνε κι ας οδύρονται ωσεί μωρές παρθένες, αναμένοντας τα ευχολόγια των εταίρων ή εταιρών  να γίνουν έργα και την ακριβοδίκαιη μοιρασιά μετά τη λύση του κυπριακού. Η ακριβοδίκαιη μοιρασιά είναι μια άλλη λέξη για την αρπαγή, την κλεψιά και την αδικία. Ο φυσικός πλούτος ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία και μόνην. Κι αυτό είναι υψίστης σημασίας αν το ενστερνιστούμε. Αλλά πρώτοι έπρεπε από καιρό να σεβαστούμε εμείς την Κυπριακή Δημοκρατία, τις κτήσεις και τα δικαιώματά της, την αξιοπρέπειά της, κι όχι να ανεχόμαστε τον καθένα να μπαινοβγαίνει στα κατεχόμενα για κουμάρι και ξεπούλημα της γης μας και μερικούς ευρωπαίους αξιωματούχους με αυτοκίνητα του ψευδοκράτους να αλωνίζουν ακόμα και στο Υπουργείο των Εξωτερικών και στο προεδρικό (Θέμης Θεμιστοκλέους έφα σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο τη Δευτέρα 6 τρέχοντος μηνός) ανατριχιαστικά πράματα.


Ανοχή ανοχή, να πού οδηγηθήκαμε. Από τις πορτοπούλες που άνοιξε ο Ντεκτάς και τα αυτοκίνητα με τουρκοκυπριακούς αριθμούς στα καράβια και το Βάρβαρο να διαφεντεύουν την ΑΟΖ μας. Ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν νομίζω να ζητούμε τίποτε περισσότερο από την αξιοπρέπεια και για μας και για το κράτος μας. Οπισθοχωρώντας δεν τη βρίσκουμε και παθαίνουμε σαν τη ρκα. Αλλά δυστυχώς  χάσαμε και το ρομανίσι.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΘΑΡΣΗ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΚΑΘΑΡΣΗ

Κατράμι το αίμα
Και στις κολυμβήθρες
Κρουνοί τ’ανομήματα.

Στα παρασκήνια μάσκες
Τραγικά σημεία και τέρατα
Στις κεντρικές πλατείες.

Πώς καθαίρονται οι αμαρτίες;

Ευφρόσυνες μελωδίες συνοδεύουν
Τις ωδίνες του θανάτου μας


Να καθαρθεί ο τόπος.

ΓΛΥΚΥ ΕΑΡ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΓΛΥΚΥ ΕΑΡ

Κάτι περισσότερο από σένα ξέρουν
Όσοι μιλούν για τη γλυκιά Του αγάπη
Για το γλυκύ έαρ
Που δεν πεθαίνει γιατί είναι αιώνιο
Και κατακλύζει τις καρδιές
Σε ώρες απρόσμενες

Όμως παραμένει εκείνη η αίσθηση
Μιας βαθύτατης και πλατιάς αγάπης
Που περικλείει στις αγκάλες όλο τον κόσμο
Κι έτσι γίνεσαι κι εσύ ο πτωχός
Πλούσιος σε αγάπη
Να τη νιώθεις, να τη μοιράζεις και να τη μοιράζεσαι
Και ποτέ να μην εξαντλείται.

Μια φορά να σε κατακλύσει

και παραμένει μαζί σου αιώνια.

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΘΗΑΙΝΟΥ

Γιάννης Κ. Λάμπρου
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΑΙΝΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2014

Ο Γιάννης Κ. Λάμπρου είναι Αθηαινίτης και τιμά τη γενέτειρά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μελετώντας την και δημοσιεύοντας σ’ ένα ογκώδη τόμο τον καρπό των οχτάχρονων ερευνών του. Το βιβλίο Κεφάλαια από την Ιστορία και την κοινωνία της Αθηαίνου μαρτυρεί πως όποιος ασχοληθεί σοβαρά με τη μελέτη της κοινότητας αυτής, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τον πλούτο της ζωής της στο χρόνο και στο χώρο και το άμετρο πλήθος των πληροφοριών γι’ αυτήν. 

Θαυμαστός ο συγγραφέας, γνωστός ήδη από το προηγούμενο έργο του Ιστορία του Κυπριακού: τα χρόνια μετά την ανεξαρτησία 1960-2004, που είναι ένα από τα πιο σοβαρά έργα της σύγχρονης ιστοριογραφίας. Προηγήθηκαν του παρόντος βιβλίου για την Αθηαίνου αυτοτελή μελετήματα του Γιάννη Λάμπρου όπως: "Οι κιρατζήδες της Αθηαίνου και οι συνεχιστές της παράδοσής τους", Ο αγιογράφος Καλλίνικος Σταυροβουνιώτης, "Μελής Ζαχαριάδης, ο ιδρυτής της Π.Ε.Κ."

Το έργο εκτείνεται σε 864 σελίδες και εκδόθηκε σε 3000 αντίτυπα που θα διανεμηθούν στους κατοίκους της Αθηαίνου δωρεάν ύστερα από χορηγία τέκνων της κοινότητας. Με  τυπογραφική και καλλιτεχνική επιμέλεια του εκδοτικού οίκου «Ιδέα Εκδόσεις-Διαδίκτυο» σε ωραιότατους χρωματισμούς,  στο εμπροσθόφυλλο εικονίζεται «πρόσοψη της εκκλησίας του αγίου Φωκά» και στο οπισθόφυλλο «το αρρεναγωγείο Αθηαίνου».

Το βιβλίο αρχίζει με γενικές πληροφορίες για την Αθηαίνου και ακολουθεί έρευνα για την ονομασία  και την ιστορία της, από τους αρχαίους Γόλγους και τις εκεί ανασκαφές, τη βυζαντινή περίοδο, φραγκοκρατία και ενετοκρατία, πληροφορίες για την περίοδο της τουρκοκρατίας και αγγλοκρατίας, για τη συμμετοχή της κοινότητας στον αγώνα της ΕΟΚΑ, τη συμβολή της στην αντιμετώπιση της τουρκοκυπριακής ανταρσίας  και εξιστόρηση του πώς σώθηκε κατά την τουρκική εισβολή, με αναφορά στους ηρωικώς πεσόντες και αγνοουμένους της.

Ακολουθούν οι σχέσεις των Αθηαινιτών με τους τούρκους των γειτονικών χωριών, και τα κοινωνικά θέματα, όπως το λαϊκό κίνημα στην Αθηαίνου, ένα σχέδιο της αποικιακής κυβέρνησης της Κύπρου για προαγωγή της υγείας στην ύπαιθρο και η αγροτική υγειονομική μονάδα Αθηαίνου, χωριτικές αρχές, το δημαρχείο, ύδρευση, συνεργατική πιστωτική εταιρεία. 

Περιλαμβάνονται ακόμα στο βιβλίο αναφορές σε φυσιογνωμίες της Αθηαίνου, στην πνευματική της ζωή, των γραμμάτων και των τεχνών, στα μορφωτικά ιδρύματα και σωματεία και στα σινεμά της. 

Η κοινότητα, φημισμένη για  τη θρησκευτικότητά της έχει ζωντανή την εκκλησιαστική ζωή με τις εκκλησίες, τη μοναστική ζωή και βέβαια το ενδιαφέρον για την κοινοτική ευημερία.

Οι κάτοικοι της Αθηαίνου, εργατικοί και νοικοκύρηδες, είναι συνδεδεμένοι με την παραγωγή ξακουστών προϊόντων, γι’ αυτό και σημαντικά είναι τα κεφάλαια για τις ασχολίες των κατοίκων,  τη γεωργική Αθηαίνου, την παραγωγή και το εμπόριο προϊόντων, την κτηνοτροφία, τις μικρές βιομηχανίες της, τα λατομεία και τους λατόμους.

Το βιβλίο τελειώνει με Ενθυμήσεις Αθηαινιτών, αναφορά στην ύπαιθρο της Αθηαίνου, την ιστορία ενός σπιτιού, παλαιότερα και νεότερα κτίσματα στην Αθηαίνου και βιβλιογραφία.

Το σημαντικό αυτό βιβλίο είναι γραμμένο με επιστημονική τεκμηρίωση, εύληπτο και ευχάριστο τρόπο, αφού την επιστημονική γλώσσα της Ιστορίας και κοινωνίας της Αθηαίνου διανθίζουν επεισόδια από την καθημερινή ζωή και αφηγήσεις παλαιών και νέων κατοίκων της. 

Το όλο έργο μαρτυρεί τον επαρκή φιλόλογο και αυστηρό ιστορικό μελετητή, λάτρη της Αθηαίνου, και δεν ενδιαφέρει μόνο τους τυχερούς Αθηαινίτες που έτυχαν ενός μεθοδικού και σοβαρού μελετητή,  αλλά και όλους όσοι αγαπούν τον τόπο μας και εμβαθύνουν στην Ιστορία και τον πολιτισμό του.


Στέλιος Παπαντωνίου

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ

Αν σου έρθει νοσταλγία
Έπαρε κλωνί βασιλικό,
 λασμαρί κι ελιόφυλλα
Βάλε τα σε φρέσκο λάδι μύλου
Κι ύστερα ρίξε ψάρια
Λαχταριστά στο δίχτυ
Από τον Άη Δίχτητο

Κάλεσε όλους τους ‘Ελληνες από Τεύκρου
Τους Χριστιανούς από Βαρνάβα
Συντροφιά στο νεκρόδειπνο.

Αν νιώσεις βαριά την ταφόπετρα στην καρδιά
Ώρα σου ν’ αποχαιρετήσεις

Ευτυχισμένος.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΜΑΤΘΙΑΣ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΜΑΤΘΙΑΣ

Δεν συγκατεριθμήθη τότε κι η μικρή μου μήτηρ
ανάμεσα στους οπαδούς της γηραιάς κυρίας;
Δεν άνοιξαν τις αγκάλες φρακοφορούντες οι λοιποί,
δεν έλεγξαν όλα τα χαρτοφυλάκιά της;

Ως ο Ματθίας συγκατεριθμήθη ανάμεσα στους δώδεκα
Τότε που διεγράφη στην αγχόνη ο Ιούδας
Που σήμερα κρούει τη θύρα
Με τα βαρβαρικά και υβριστικά χειρόκτια  
όρνεον επί της κεφαλής των λοιπών.

Ο Ιούδας απήγξατο αλλά βρουκολάκιασε.
Πανηγυρίζει στις συγκεντρώσεις των κρατών
Πατά το Βουνό μας κι αποπνέουν μπόχα τα μερσίνια
Τρίβει τα αποτσίγαρά του στους τοιχογραφημένους ναϊσκους  μας
Κατασκίζει θαλασσινές σημαίες
Μπαϊρακτάρης  υβριστής.

Ανοίγει τα δασερά πουκάμισα
Κρεμασμένες στο λαιμό του κεφαλές των γονιών μου
μαχαιριές και βιασμοί κορασίδων

Την ώρα που ακολασταίνουν οι νυχτερινοί αιμοδότες   
Κι ο Κολοκοτρώνης ακονίζεται στη γωνιά  
Ν’ αποπλύνει τα ανομήματα του Νενέκου
που πίνει μονόφθαλμο καφέ στο Πέντε Μίλι αιματηρό
της Κερύνειας μας.


Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΥΡ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΥΡ

Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού
Ά είδεν Ιωήλ.

Ο τυμβωρύχος αρχαιολόγος
Ανασύρει τις λέξεις  
από τα χρόνια του Χριστού
Και πριν ακόμα

Με λέξεις γράφονται τα ποιήματα
μαγικής δημιουργίας
κεκαθαρμένες απ’ αιώνων
Χαραγμένες από ψάλτες
Από τις Πράξεις των Αποστόλων

Ο Πέτρος επήρε την φωνήν αυτού
δεν είμαστε μεθυσμένοι, ώρα τρίτη της ημέρας
μα οι γέροντές μας θα δουν οράματα
ενυπνιασθήσονται
τέρατα και σημεία
πριν έλθει η Μεγάλη Μέρα.

Όσοι πιστεύουν θα σωθούν.

Όσοι προσκυνούν τα πάθη της μάνας στο σταυρό της
Γονυπετούν σε κόσμο χιλιάδων χρόνων
λαλούσιν ελληνιστί και Χριστόν δοξάζουσι.

Πιστοί της οφιούσας
Εξορισμένης  και παλιννοστούσας
Εν πίστει και πόθω κραυγάζουσας

Σωθήσονται. 

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Εξαποστέλλεις, Κύριε,
τη χάρη του τιμίου σταυρού Σου
στης οικουμένης τα πέρατα.
Εκατοντάδες χιλιάδες ρασοφόροι ψάλτες
Από Ηρακλείου εκλιπαρούν έλεος
Ραίνοντας ροδόσταμο και δάκρυ τον ασημένιο σταυρό
Αναπαυόμενο σε βασιλικό εύοσμο
Και ανυψούμενο λεβιτικαίς  χερσίν
Ιεροπρεπώς.

Σταυρό τον φύλακα
Ξύλο γλυκαίνον ύδωρ Μερράς
Ξύλο ζωής από Εδέμ ως Γολγοθά
Σημείο ουράνιο
Στο μέτωπο, δεξιά, αριστερά,
στον ομφάλιο λώρο που δένει τον άνθρωπο
Ύλης και πνεύματος αυθαρσία.

Στην Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη
Και στη μικρή μου εκκλησιά
Χαίρουσιν άγγελοι
Κατεβαίνουν μέσα από τους φεγγίτες
Με τη δοξολογία εις ήχον τέταρτον
Τα γειτονόπουλα δροσερά
Η μάνα μου
Στο ’να χέρι το μαντίλι
Για τη γέννηση του Σταύρου
Στ’ άλλο έτοιμο προζύμι.

Το αγιασμένο νερό του Σταυρού
Κέντρο του άρτου και του ύδατος της ζωής μας

Βασιλική ευωδία.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΙΝΔΑΡΟΥ ΟΙΚΙΑ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΠΙΝΔΑΡΟΥ ΟΙΚΙΑ

Πινδάρου του μουσοποιού
Ταν στέγαν μη καίετε
Κι έτσι Πινδαρέων μεγάρων
Ουχ ήψατο πυρ.
Σεβασμός των Λακεδαιμονίων
Και τ’ Αλεξάνδρου αναμμένο κερί
Σε μανουάλι ονείρου
Μέλι στάζον.

Στη γειτονιά μας ξωκλήσι
Αγκαλιά στα ωδεία
Παιάνες στον καβαλλάρη
Άγιο προστάτη
Των μικρών μακάρων
Δρέπαμε καρπούς
Παιδικής σοφίας
Στα διδακτήρια
Θηλέων μελωδήματα
Και αρρένων ασμάτια
Εφιάλτες στον ύπνο μας
Ξεδοντιασμένα γερόντια
Διαπρύσιοι κήρυκες
Οργίλης βίας
Φυλλοβόλα του αισχρού
φονικού της μητέρας μας
Τεφρά λάφυρα ληστών
Καμένα τα χρόνια μας
Κι η αλγεινή ζωή μας.

Ήταν κάποτε φυτώρια
Μικρών Πινδάρων
Τα Δημοτικά Σχολεία
Κασσιανού του Αγίου
Στην Κεκαυμένη Ζώνη

Εν Λευκωσία.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΥΔΗΜΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΕΥΔΗΜΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

Αριστοτέλειος φίλος ο Εύδημος
Μονόπους στον Άδη
Ονείρου συνόμιλος
Αιτείται την ίαση
Τυράννου την πτώση
Επάνοδο σε πάτριον έδαφος
Φίλης Κύπρου.

Και, ω του θαύματος,

Ιάται,
Εκτραχηλίζουν τον τύραννο
Κι ο ίδιος
Αγαθός κι ευδαίμων
Νεκρός σε μάχη στη Σικελία
Επί των νεφελών επιστρέφει
Στ’ αγαπημένο ακρογυάλι
Στο ταπεινό δάπεδο της καλύβης
Στον άη Επίκτητο
Να κολυμπά στον ήλιο και στην άλμη

Όπως επιστρέφει κι η ψυχή μου
Πλήρης υγείας εφηβικής
Εις τέλειον σήμα θανάτου

Την καλύβη παραθαλασσίαν.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν έχουν κανένα δισταγμό. Προχωρούν ακάθεκτοι στη δημιουργία και επιβολή διεθνώς του ψευδοκράτους τους. Η επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας, παράνομη και επιθετική εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, έδωσε το έναυσμα για αύξηση των εποίκων και για βήματα όχι μόνο αναβάθμισης του ψευδοκράτους αλλά και τελικής διευθέτησης του κυπριακού με τη συνένωση δύο κρατών, όπως δήλωσε ο Τούρκος Πρόεδρος.
Κι ενώ εκείνοι έχουν αποφασίσει και προβαίνουν στα αναγκαία βήματα για να επιτύχουν τον τελικό σκοπό τους, εμείς ακόμα βρισκόμαστε στο αλλοπρόσαλλο με πρώτη την κυβέρνηση και μάλιστα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την εισήγησή του για χιαστί επισκέψεις που άνοιξαν στους τουρκοκύπριους τις πύλες Αθηνών και Ευρώπης, με την επιστολή προς νεοεκλεγέντα Ταγίπ με τα ανάλογα μπουγελώματα (ω της λέξεως!) εκ μέρους της Τουρκίας. Δεν φτάνουν οι αξιωματούχοι είναι κι οι πολίτες, θρησκευόμενοι και μη.
Όπως δημοσιεύουν τακτικά πλέον οι εφημερίδες, λεωφορεία πολλά και διάφορα ξεκινούν από τις ελεύθερες περιοχές για να μεταφέρουν προσκυνητές σε εκκλησίες που θα λειτουργηθούν για μια μέρα, έστω κι αν έχουν μετατραπεί σε τζαμιά, έστω κι αν έχουν καταστραφεί από τους εισβολείς ή τους τουρκοκύπριους. Εμείς βρισκόμαστε σε απορία. Τι κερδίζει η υπόθεση της Κύπρου με τις επισκέψεις και τα προσκυνήματα; Θα κέρδιζε αν, φτάνοντας στα οδοφράγματα τα λεωφορεία πλήρη προσκυνητών, μόλις άκουαν ότι τους ζητούν ταυτότητες και τέτοια, αποφάσιζαν να επιστρέψουν στις ελεύθερες περιοχές. Θα αποτελούσε μια έμπρακτη διαμαρτυρία και θα γινόταν γνωστή η αξιοπρεπής στάση τους. Κατά τη γνώμη μας, με τις επισκέψεις και λειτουργίες  όχι μόνο δεν κερδίζουμε  αλλά και χάνουμε συνεχώς, αποδεχόμενοι τους όρους των κατακτητών.
Κατά παρόμοιο τρόπο αποδεχόμαστε τους τουρκοκυπρίους με τα αυτοκίνητά τους, εγγεγραμμένα στο ψευδοκράτος, με τις εργασίες τους εδώ, με τη διέλευσή τους για να πανηγυρίσουν στην Τυλληρία που έκαψαν με τις βόμβες ναπάλμ, με την φωταγώγηση των στρατοπέδων τους και την δωρεάν φωταγώγηση περιοχών υπό την κατοχή τους.
Εκείνοι είναι αποφασισμένοι από καιρό, εμείς είμαστε χαμένοι από καιρό. Δεν πήραμε ακόμα καμιά απόφαση, παίζοντας εν ου παικτοίς. Ας αποφασίσουμε πως με τα προσκυνήματα δεν επιτυγχάνουμε τίποτε, παρά μόνο κουβαλούμε νερό στο μύλο του κατακτητή, όπως απέδειξαν τα παραδείγματα στον άγιο Μάμα με τον Ταλάτ και στον άη Γιώργη τον Εξορινό.
Δεν προωθούμε εμείς τη διχοτόμηση αν δεν επισκεφτούμε τα κατεχόμενα κι αν δείξουμε σεβασμό στο ίδιο το κράτος μας, μη αναγνωρίζοντας το ψευδοκράτος. Εξάλλου πρέπει να διαχωρίσουμε σε ποιους στέλλουμε μηνύματα: στο ψευδοκράτος που μας βλέπει να του υποτασσόμαστε ή στην μειονότητα των τουρκοκυπρίων, που μπορεί να μας καταλαβαίνουν, γιατί πάσχουν από τα ίδια, αλλά αδυνατούν, γιατί άλλοι αποφασίζουν. Τα μηνύματα που στέλλουμε, όποια και να είναι, το ψευδοκράτος τα εκμεταλλεύεται προς όφελός του, εκμεταλλευόμενο την αφέλειά μας.  Και δυστυχώς οι επισκέψεις δεν είναι  μόνο για προσκυνήματα. Τα πρόστυχα είναι περισσότερα, δουλειές της νύχτας.

Δυστυχώς συνηθίσαμε στο να περνούμε αναποφάσιστοι ως παρακάτω, μα το παρακάτω είναι ήδη γκρεμός.

ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Το ατεκνίας όνειδος
Με κυρτωμένους ώμους
Ιωακείμ και Άννα φιλόθεοι
Με αμετρήτους ιλασμούς εν τεμένει
Με τρεμούσας χείρας δεν είχαν πρόσφορο  
φίλον τέκος
Του ναού οικήτορα.

Δεν ήταν Αβραάμ στο βωμό αναφορά
Ισαάκ τον μονάκριβο,
Αλλά Κύριος οίδε.

Η στείρα έτεκε μακαρία την Θεομήτορα
Αδάμ και Εύα έκπαγλοι φέγγος ιδόντες
Εκ της φθοράς του θανάτου ελεύθεροι.

Οι ποιητές κοντακίων  
Θαυμαστοί μαϊστορες
απολυτικίων
Μειλιχίοισι λόγοις ολίγοις
Πλέκουν τον στέφανον
Των γενεθλίων της Θεοτόκου.


Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

Δάφνες ροδοπέταλα λογύδρια
Στο μέγα Κρητικό
Αναφορά στον Γκρέκο
«Δεν φοβούμαι δεν ελπίζω ελεύθερος».

Κι ένα πουλί στον τάφο του λαλεί
Λουκιανού Λουκιανού
Δημώνακτος Βίος.
Ερωτηθείς ο φιλόσοφος
Τις ο ευδαίμων;
Ο ελεύθερος, ο μη ελπίζων μηδέ δεδιός.
Όλα κάποτε τελειώνουν
Και τα γλυκά και τα πικρά.

Μ’ ένα μικρό λουρί
Κράτα δεμένο το σκυλί
Κοντά στον τάφο σου
Ν’ ακούγονται τα μοιρολόγια των παιδιών σου
Ήρεμα κι ευγενικά
Κι εσύ να βρίσκεσαι σε τόπο χλοερό
Ελεύθερος κι ευδαίμων
Μη ελπίζων, μη δεδιός.

Άξιος εκείνος
Με τον αιώνα του στον τάφο
Στους ώμους τον αίρουν φιλόσοφοι
Κι οι Αθηναίοι στεφάνωναν
Το σύνηθες πέτρινο πεζούλι
Της ανάπαυσής του
Ζεσταμένα κορμιά

Στην ταφή του Δημώνακτος.

ΔΗΜΩΝΑΞ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΔΗΜΩΝΑΞ

Ο Λουκιανός, δεητικά τα χέρια στον ουρανό,
Τον Πίνδαρο καλώντας να κατέλθει εξ ύψους
Υψιπετή φάρο τηλαυγή
με μια ωδή του έστω
τιμή στον Δημώνακτα,
Τη φωνή της πειθούς θρονιασμένη στα χείλη του
Τον όμοιο Σωκράτη,
με τους Ανύτους και Μελήτους του.

Σήμερον οι Αθηναίοι,
με ηλεκτρισμένους
έτοιμους λίθους  
Μα η σοφή πραότητα παραλύει τα χέρια
μέλι στάζουσα και γάλα.
Οι λίθοι κατά γης,
-έλεος.
-Αφέονται οι αμαρτίες.
Ποιος γιατρός τον ασθενή του εχθρεύεται;

Πλήρεις οι φαρέτρες του,
(Έκλαγξαν δ’ αρ’ οϊστοί επ’ ώμων)
ολόκληρος στη θάλασσα,
όχι μόνο στ’ ακροδάχτυλα,
στίχους, έπη, τραγωδίες
Λόγο φιλόσοφο
της Μνημοσύνης λατρευτός
ο από στήθους γέρων.

Στην αντίπερα σήμερα νεοτερίζουν,  
Το από στήθους αμάρτημα για ραβδισμούς
από μωρούς ραββίνους,
κενολόγους πίθους αμνήμονες

αβρόχους τους πόδας.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

ΦΑΣΟΥΛΑ ΛΕΜΕΣΟΥ

Δρ ΑΝΔΡΕΑ Ν. ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΦΑΣΟΥΛΑ ΛΕΜΕΣΟΥ
Διακριτά στοιχεία της πολιτιστικής της ταυτότητας
--------------------
Κυκλοφόρησε τελευταία το βιβλίο του δρα Ανδρέα Ν. Παπαβασιλείου «Φασούλα Λεμεσού, Διακριτά στοιχεία της πολιτιστικής της ταυτότητας». Κάθε βιβλίο φέρνει στο φως στοιχεία του χαρακτήρα του ίδιου του συγγραφέα αλλά και προσθέτει στον πολιτισμό μας, ιδιαίτερα όταν αποκαλύπτει πτυχές του τόπου και της ζωής του νησιού μας.

Στον Πρόλογο ο συγγραφέας επιβεβαιώνει πως ο παιδικός παράδεισος του καθενός είναι ο τόπος όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, που μένουν ανεξίτηλα βαθιά μέσα του. Ανθρώπινοι δεσμοί, φύση,  μνήμες  και χρέος προς τον τόπο οδήγησαν στη μελέτη των διακριτών στοιχείων τα οποία αναδεικνύουν την πολιτιστική ταυτότητα της Φασούλας.

Το βιβλίο διαιρείται σε τέσσερα κεφάλαια:
Α. Ο άγιος Ρηγίνος, ο άγιος της Φασούλας
Β. Φασούλα, γενέτειρα των κληρικών
Γ. Εκπαιδευτικοί από τη Φασούλα
Δ. Τα ελληνικά ονόματα στη Φασούλα.

Στις 152 σελίδες του νέου βιβλίου του ο συγγραφέας αναφέρεται στην καταγωγή του αγίου Ρηγίνου, στο μαρτυρικό του θάνατο και στον τάφο του καθώς και στην ανακομιδή μέρους των λειψάνων του. Πλην της επιστημονικής μεθόδου εργασίας, ο συγγραφέας ζωντανεύει παραστατικά την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου στην οποία παρέστη και βίωσε με θρησκευτική ευλάβεια με τον μακαριστό πατέρα του.

Τη Φασούλα Λεμεσού γνώριζα εξ ακοής από της παιδικής μου ηλικίας, γιατί ο αλησμόνητος ιερέας της εκκλησίας της ενορίας μας, Αγίου Κασσιανού Λευκωσίας, ήταν ο μακαριστός Παπακωνσταντίνος Παπαβασιλείου, ο οποίος, μετά την κοπιώδη μεγάλη βδομάδα και το μεγαλειώδες Πάσχα, έπαιρνε την άδειά του και πήγαινε στη γενέτειρά του, τη Φασούλα Λεμεσού, να ξεκουραστεί. Τον αντικαθιστούσε κατά την απουσία του ο αδελφός του μ. Παπανέαρχος Παπαβασιλείου, ιερέας της Φανερωμένης. Γι’ αυτό, μόλις πήρα στα χέρια μου το νέο βιβλίου του δρα Ανδρέα Ν. Παπαβασιλείου, πρώην επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης, ακάματου συγγραφέα, έσπευσα να βρω σελίδες που αναφέρονται στους ιερείς της κοινότητας, γιατί όντως η Φασούλα ήταν μια Παπαδομάνα.

Το κεφάλαιο για τους ιερείς με ρίζες στη Φασούλα ακολουθεί άλλο με βιογραφικά στοιχεία εκπαιδευτικών από το χωριό αυτό.

Η ύπαρξη πλείστων αρχαιοελληνικών ονομάτων κέντρισε το ενδιαφέρον του μελετητή, ο οποίος μας παραδίδει στοιχεία για τα αρχαία ελληνικά πρόσωπα που έφεραν το όνομα και σύντομα βιογραφικά για όσους Φασουλιώτες έχουν αρχαιοελληνικά ονόματα.

Το βιβλίο αρχίζει και τελειώνει με ποιήματα λαϊκών ποιητών της Φασούλας και κατακοσμείται με έγχρωμες φωτογραφίες. Η λαϊκή ψυχή των Φασουλιωτών, συζευγμένη με τη γενέθλια γη, εκφράζεται σε στίχο στην κυπριακή διάλεκτο, για να φανερώσει την αγάπη και το χρέος.

Το βιβλίο «Φασούλα Λεμεσού, Διακριτά στοιχεία της πολιτιστικής της ταυτότητας» ελκύει την προσοχή και το ενδιαφέρον όχι μόνο των Φασουλιωτών αλλά και κάθε φιλομαθούς αναγνώστη.


Στέλιος Παπαντωνίου

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΠΕΡΣΑΙΟΣ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΠΕΡΣΑΙΟΣ

Ίσως να τ’ άκουσε στον ύπνο του,
στα μεταξένια του σεντόνια να θροϊζουν
«Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών»
Και πρόσθεσε: «τόσον απέχουν τα λογάρια
Μη μαρτυρούμενα υπό των πραγμάτων».

Ο βασιλιάς Αντίγονος.

Διακούσας πάντα τα  Περσαίου μαθήματα,
του φάνταζαν ψευδή, ως  
«Ο σοφός υπό της τύχης αήττητος,
αδούλωτος, ακέραιος» και τα τοιαύτα.
Κι έτσι σοφίστηκε
Σκηνή πατάρι, αιώρες, περιάκτους,
Λαμπρούς ηθοποιούς, αστέρια στο παλάτι
Δήθεν εκ Κύπρου και Κυρήνης εμπόρους
και ως πρωταγωνιστής  το πρώτον ερωτά:

- Ποια τα νεότερα εκ Κύπρου, λιτανεύεται ακόμα το ιερό λιοντάρι,
  Φύγαν οι Τούρκοι;
-Ουαί κι αλίμονο, δευτέρα εισβολή, καταστροφή μεγάλη.
-Και του Περσαίου ο οίκος;
-Αιχμάλωτη την άλοχο μνηστή,  το φίλον τέκος σφάγιο
Φονταμενταλιστής τζιχαντιστής ο αποκεφαλίσας.
-Η φιλοσοφία μόνη τον τρωθέντα φιλόσοφο ιάσεται,
επιλέγει ο βασιλιάς ηθοποιός.

Βαρύ το σκότος τυλίγει δίχτυ τον Περσαίο,
Η  προσωπίδα του σοφού στο μάρμαρο κυλίνδεται
Θρήνος κι οδυρμός
κι εξαίφνης
Κενά τα διδάγματα
Χάθηκε ο Ζήνων, φρούδος ο Κλεάνθης
Λογάρια κενά τα όσα δίδασκαν και δίδασκε
Αυτά κατέδειξεν η φύση.

Κι ο Αντίγονος, μεγαλοψύχως,
Φιλόξενη τείνει χείρα στον Περσαίο
του φιλοσόφου Ζήνωνος υποκατάστατο σταλμένο
Μια κι ο γέρων Κιτιεύς, εβδομηκοντούτης,
αδυνατούσε τα θαλάσσια ταξίδια
Περιμένοντας τη βαθιά φωνή από τη γη,

την ταξιδεύτρα του θανάτου.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΣΟΛΙΟΙ ΚΑΙ ΣΟΛΕΙΣ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΣΟΛΙΟΙ ΚΑΙ ΣΟΛΕΙΣ

Οι Σόλιοι λείαιναν και στίλβωναν τη γλώσσα
Σε βότσαλα ελληνικής θαλάσσης
Περιφέροντας τον Σόλωνα στο αμφιθέατρο
Φίλο Αθηναίο.

Οι Σολείς της Κιλικίας
Ασύντακτος βίος
Πλίνθοι και κέραμοι
Ατάκτως ερριμμένες λέξεις
Σολοικισμός
Το ιδίωμά τους.

Οι νεότεροι εμείς,
Απόγονοι των Σολίων
Μοιάζουμε Σολείς

Οι αναίσχυντοι.

ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΩΓΗ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΩΓΗ

Πλατιές ταινίες
Χαίτες ξανθών αλόγων στις οθόνες
Καθηλωμένες
Τρεμοπαίζουν διόπτρες κινούμενες.

Βίου κανόνας κανείς δεν προτίθεται.
Ποια τιμή, ποια πίστη, πού το φιλότιμο;

Ο Λουκιανός
Κάρβουνο στο μαγκάλι
Με φύλλα ελιάς
-όπως τότε «ποιος μ’ αγαπά»-
Μνημονεύει σεβάσμιο Δημώνακτα
Ίνδαλμα νέων
Άριστον φιλοσόφων.

Αδιάφοροι θρήνοι κοπετοί
Χαράσσουν χειροδεμένη
τυφλή  την πορεία μας.

Αποκεφαλισμένη πολιτεία
Μεγαλώνυμοι τίτλοι
Μύες και κύνες 
Γαλές και λαγωοί
Μίκυ και Μπάρνυ
Φωνητικά τερατόμορφα σύνδρομα
Οδοδείχτες
Για τα παιδιά των παιδιών μας.


Βίου κανόνας κανείς δεν προτίθεται.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

ΖΗΝΩΝ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΖΗΝΩΝ

Χαράς πληρούται ο υιός.

Ο πατήρ Μνασέας εγχειρεί κιθάρες
βίβλους τυλιγάδια
θεραπευτικά της ερήμου.

Κι ο Ζήνων, στ’ αχνάρια του πατρός
πράττει και μεταπράττει.

Ναυαγός στον Πειραιά
Σ’ ερμάρια βιβλιοπωλείου
-τα θυμάστε, ξύλα γκριζωπά στην Ιπποκράτους-
ως το λαιμό φιλοσοφία.

-Πού να βρω τέτοιους ανθρώπους;
Κι η θεά τύχη, χορεύτρια πεζοδρομίων
-Να ο Κράτης, του συστήνουν, ακολούθει.

«Νυν ευπλόηκα, ότε νεναυάγηκα.»

Αισχυντηλός.
Ο Κράτης στις αγκάλες του μια χύτρα με φακές
να την διαπεράσει τον Κεραμεικό
-Λήδρας, να πούμε.

Θρύψαλα.
Εις τα εξ ων συνετέθη.

Φυτρώνει στα πόδια του Ερμής.
-Τι τρέχεις φοινικίδιο;
Δεν έπαθες κάνα κακό,
αιγυπτιακή κλιματσίδα!

Ποιος; Ο σεμνός κι ολιγαρκής. Ο αυτάρκης.
Ο Ζήνων Φοινικίδιο!

Πορφύρα εμπορευόταν από τη Φοινίκη,
Δεν ξεπουλούσε πατρίδα!
Το «Ζήνωνος φιλοσόφου» δεν αρκούσε.
Απαιτούσε πάντα και το Κιτιεύς,

περήφανο χρέος.