Γηρασμένοι κι αποξηραμμένοι

 

Στέλιος Παπαντωνίου

Γηρασμένοι κι αποξηραμμένοι

Όσοι βρισκόμαστε στα ογδόντα χρόνια ζωής ξέρουμε από πόνους στα χέρια και στα πόδια, δεν ανεβοκατεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλιά όπως πρώτα, ένα ένα πόδι, το ένα να περιμένει το άλλο, δεν ανοίγει εύκολα ούτε το μπουκάλι το γάλα για πρωινό, δεν ακούμε καλά, δεν βλέπουμε, όλοι σχεδόν με καταρράκτη και επεμβάσεις εδώ εκεί, κι όμως λέμε, να το παλέψουμε, δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε τον χρόνο να μας ρίξει στο έδαφος ή στο κρεβάτι, αντίσταση με κάθε τρόπο.

Έτσι βλέπω τώρα και το κυπριακό, ιδιαίτερα ύστερα από μια πεντηκονταετία, γηρασμένο για πολλούς, δυσκίνητο, τα έχουν ήδη πολλοί παραιτήσει, “δεν γίνεται τίποτε, μην αγχώνεστε, μη φωνάζετε, μη διαμαρτύρεστε, τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους, με την Τουρκία δεν μπορεί κανείς εύκολα να τα βάλει, οι εδώ όσοι έμειναν τουρκοκύπριοι έχουν αφεθεί στο έλεος της Τουρκίας, ο μουκτάρης τους, διορισμένος από το μεγάλο σουλτάνο τους κρατά γονατισμένους και σκυμμένους, εκμεταλλεύονται όμως ωραία ωραία τα σπίτια και τις περιουσίες μας, καταπατούν νεκροταφεία, εκκλησιές, σβήνουν με κάθε τρόπο την Ιστορία αιώνων, αν σβήνεται, και αναμένουν να αναγνωριστούν ως κράτος.”

Αν ανεχτούμε όλα όσα συμβαίνουν χωρίς ούτε μια διαμαρτυρία, χωρίς αντίσταση, χωρίς να κραυγάσουμε για το δίκαιό μας και να καταφύγουμε στα διεθνή δικαστήρια, στα διεθνή φόρα, και αν δεν καταγγέλλουμε τα όσα συμβαίνουν εις βάρος μας τόσα χρόνια, τότε σημαίνει πως αποδεχτήκαμε τα τετελεσμένα της εισβολής, την κατοχή και τον εξανδραποδισμό, την αδικία όχι μόνο εις βάρος μας αλλά εις βάρος του όπου γης ελεύθερου ανθρώπου.

Κι αν είναι ένας που εκ της θέσεώς του πρέπει να υπερασπίζεται το δίκαιο είναι ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, γι’ αυτό και ορθώς διακηρύσσει με τις εγκυκλίους του τα αυτονόητα, “ζητούμε ίσα δικαιώματα με όλους ανεξαίρετα τους Ευρωπαίους, ζωής, περιουσίας, εγκατάστασης, διακίνησης. Τι πιο λογικό και φυσικό.”

Και όμως υπάρχουν οι αντίθετοι, νέα κόμματα στον ορίζοντα ή παλαιά με πεπαλαιωμένες ιδέες υποχώρησης και αποδοχής, υποταγής και ανελευθερίας, που εναντιώνονται ακόμα και στη διακήρυξη της απόφασης να μην υποκύψουμε στα τετελεσμένα, νομίζοντας πως θα βρουν κοινό έδαφος συνεργασίας με τους τουρκοκυπρίους, πως θα παραμερίσουν την Τουρκία και τα σχέδιά της, γιατί είναι φορείς του νέου πνεύματος συνεργασίας και συναντίληψης, που έδειξε τα δόντια της με τα τελευταία γεγονότα στη νεκρή ζώνη και στην Πύλα.

Οι Τούρκοι κατέχουν παράνομα τον τόπο μας και ό τι κτίζουν είναι παράνομο, ό τι πωλούν είναι δικό μας και παράνομα το μεταπωλούν ή εκμεταλλεύονται. Αν δεν μπορούμε προς το παρόν να κάμουμε τιποτε οφείλεται στην αδυναμία μας και στη συνεργασία πολλές φορές δικών μας με τον κατακτητή, με πράξεις ή παραλείψεις τους ή αποσιώπησης αποφάσεων θετικών για μας.

Κανένας όμως στα ελεύθερα εδάφη δεν δέχεται να καταπατηθεί η περιουσία του από τον οποιονδήποτε, γι’ αυτό και καταφεύγει στα δικαστήρια ή προσπαθεί να βρει τον τρόπο να μην αδικηθεί. Γιατί όμως ενώ αυτό συμβαίνει στα ελεύθερα εδάφη, στα σκλαβωμένα να έχουμε αποδεχτεί τον νόμο του κατακτητή και να μην διαμαρτυρόμαστε ή να μην καταφεύγουμε όπου δει; Και με γηρασμένα χέρια πόδια αλλά με νεανικό σφρίγος ψυχικό θα πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα για να ανατρέψουμε τους εχθρικούς σχεδιασμούς με δικούς μας, της αποκατάστασης του δικαίου.

Το 2024 ανοίγεται μπροστά μας αναμένοντας να το χαράξουμε με ελπιδοφόρα μηνύματα ανθρωπιάς, ελευθερίας, δικαιοσύνης.

τουρκανταρσία

 

τουρκανταρσία

Λες 63-64, τουρκανταρσία, αλλά όταν δεν είσαι κοντά, με τη φαντασία προσπαθείς να συλλάβεις τι γίνεται, ήρθε τότε ο Φρίξος Πετρίδης στην Αθήνα, στην ΕΦΕΚ, τη φοιτητική οργάνωση, κέντρο όλων μας, τρέξαμε να μάθουμε τα νέα, ανάμεσα στις ερωτήσεις, και “ποια η στάση των Άγγλων;”  κι απαντά, “δεν ξέρετε την ιστορία του γάρου του χότζια; έτσι.”

Η κατάσταση χειροτέρευε, μια μέρα μας καλούν να παρουσιαστούμε στην ΕΦΕΚ έτοιμοι για στρατόπεδο, να εξασκηθούμε στη χρήση των όπλων, να γνωρίσουμε πώς πολεμά ο κόσμος, τα πάντα μυστικά, μη μάθει κανείς, μόνο οι σπιτονοικοκυρές ανάγειραν τους τόπους, έφυγε το φοιτηταριό τους, τι γίνεται, γενικό το κακό με τους κυπρίους, κάτι ψυλλιάστηκαν.

Σαράντα μέρες νηστικός έκαμεν ο ζωγράφος κι οι μυστικοί φαντάροι, με σκεπασμένα αυτοκίνητα μάς κυκλοφορούσαν, γυναίκας πρόσωπο δεν είδαμε, μια άγρια εκπαίδευση, μια νύχτα μας φορτώνουν σ’ ένα καράβι στο Μεγάλο Πεύκο, ερχόμαστε στην Κύπρο, μαζί μας κι ο Γρίβας, έλεγαν, από Λεμεσό μέσω Τροόδους στη Λευκωσία, “ποιος σας έφερε;”, μας ρωτούν, “πήγαινε στη γειτονιά σου, γεμάτη φυλάκια”, κι έτσι κατάληξα στου Μαρτά.

Χτες, Κυριακή των Προπατόρων, στην εκκλησιά μας στον άγιο Κασσιανό τελέστηκε μνημόσυνο να θυμηθούμε τους νεκρούς μας, πολλούς αστυνομικούς και πολλούς εθελοντές πολίτες, Εθνική Φρουρά δεν υπήρχε ακόμα, τότε χρειάζονταν να επανδρώνονται τα φυλάκια σε εικοσιτετράωρη βάση, όλη η Λευκωσία με τα περίχωρά της πέρασε από τη γειτονιά, κι οι μαθητές ακόμα, ήταν καιρός που όποιος είχε γνωστό στην Ελλάδα που φύλαγε κανένα όπλο στο σπίτι, το έφερνε στην Κύπρο, από την Κρήτη ιδιαίτερα, χίλιους τρόπους σκαρφίζονταν να τα περάσουν από το τελωνείο, μέχρι και βιβλία κατάστρεφαν και τοποθετούσαν μέσα κανένα πιστόλι, όλοι γένηκαν πιστολάδες τότε.

Σημασία έχει πως η Τουρκία είχε τα σχέδιά της, εξόπλιζε και εκπαίδευε τους τουρκοκύπριους, να καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, να συγκεντρώσει σ’ έναν τόπο τους δικούς της, όσα δεν κατάφερε τότε, τα πέτυχε το 74 με την προδοσία της χούντας, κι είναι μερικοί που νομίζουν πως θα λυθεί το θέμα με συνομιλίες.

Να θυμάστε το 63-64, γιατί τότε όλοι έτρεξαν να διαφυλάξουν το κράτος, ενώ τώρα οι περισσότεροι τρέχουν να κερδίσουν από τη βενζίνη και τα τουρκικά προϊόντα, μακάρι να τους στέκονται στο λαιμό.  

 

Άνθρωπος για όλες τις δουλειές

άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Δεν γνωρίζω από λειτουργία κομμάτων, είναι ένα σκοτεινό μυστήριο στο οποίο ζουν όσοι εξελίσσονται εκεί μέσα, όσοι ανδρώνονται, γυναικώνονται,  υψώνονται, υπεραίρονται. Τη φαντασία όμως τι την έχουμε; Μπορούμε να φανταστούμε, να διεισδύσουμε και να δούμε   τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων μέσα από τις κλειδαρότρυπες.

Άπαξ και κάποιος κατορθώσει, να γραφτεί είναι εύκολο, να εκλεγεί όμως βουλευτής λίγο δυσκολότερο, έρχεται όμως ώρα που το επιτυγχάνει. Το να εκλεγεί βουλευτής βέβαια εξαρτάται από τον πρόεδρο του κόμματος ο οποίος είναι το κριτήριο των πάντων, το μέγα ξυράφι. Όσο πιο καλλιτέχνης γλύπτης είναι ο υποψήφιος τόσο πιο κοντά στην εξουσία. Δημοκρατικές διαδικασίες λέγονται, αλλά είπε και ο Θουκυδίδης όλα αυτά είναι “του ενός ανδρός αρχή”, για το δησυ της μιας και μοναδικής γυναικός. Αν εισήλθε λοιπόν στο βουλευτικό, μετείχε σε επιτροπές, έγινε πρόεδρος, τα πάντα μπορεί να γνωρίζει ένας βουλευτής, ο βουλευτής στην Κύπρο είναι ο πανεπιστήμων, ο παντογνώστης, για τα πάντα έχει λόγο,  και ύστερα από τόσες πολλές γνώσεις μπορεί να εξέλθει της βουλής και να πει “ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά φάε πίε και ευφραίνου.” Μπορεί όμως όταν έρθει η ώρα που δεν θα εκλεγεί για δεύτερη ή τρίτη θητεία να τον προτείνουν για δήμαρχο αντί να γίνει κλητήρας που του αξίζει.

Κάθονται λοιπόν στο κογκλάβιο οι βουλευτές, οι αρχηγοί των κομμάτων, οι κομματάρχες, και πριν ο λαός αποφασίσει, αποφασίζουν αυτοί ποιος θα είναι βουλευτής, ποιος θα είναι δήμαρχος, ποιος θα γίνει τι. Υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις, των πραγματικών βουλευτών που τιμούν τη θέση 

μερικά

 

ΜΕΡΙΚΑ

Πρώτο πρώτο βέβαια είναι το κυπριακό, κι εδώ λέμε, “δεν μας φτάνουν οι τούρκοι, έχουμε και τα κόμματα” που γελοιοποιούν την όλη κατάσταση, με τις παρατηρήσεις, τις ερωτήσεις, το αν κλήθηκε στην Άγκυρα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ή στο Βόσπορο να φάει ψάρι και πρέπει να το ομολογήσει και να μην κρατά μυστικό από τα κόμματα, που έχουν ήδη στην τσέπη τη λύση, τρία βήματα κι έξω, πρώτο διακήρυξη πως θέλουμε συνομιλίες από εκεί που σταμάτησαν τω καιρώ εκείνω, δεύτερον να δηλώσουμε πως αναγνωρίζουμε στους τούρκους την ισότητα και όλα τα συναφή, τρίτον να δώσουμε αέριο πολύ και να βοηθήσουμε οικονομικά και παντοιοτρόπως τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους, αν έμεινε και κανένας στα κατεχόμενα, να αναλάβομεν την εκτροφήν των.

Ύστερα είναι τα δημαρχιακά της Λευκωσίας, κι εμείς οι αγλαντζιώτες ένα δήμαρχο ξέρουμε και θέλουμε, τον Αντρέα Κωνσταντίνου, παιδί δικό μας, εργατικό και προοδευτικό πραγματικά και όχι λεκτικά, κι όχι τον άσσο από το μανίκι της Αννίτας, άκου Νίκο Τορναρίτη, που πάει στην Κερύνεια, την αράζει στο λιμανάκι και μας καλεί να πάμε κι εμείς, ξεχνώντας τι είναι για μας η Κερύνεια. Πίσω μου σ’ έχω σατανά!

Τρίτον ωραίο και απίθανο, τουρκοκύπριος δημόσιος υπάλληλος ήρθε από τα κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές νοίκιασε διαμέρισμα και το μετέτρεψε σε εργαστήριο ναρκωτικών, δεν πλήρωνε, πήγαν να του αλλάξουν κλειδαριά και ανακάλυψαν τις ποσότητες.

Τέταρτον δηλαδή πρώτον για μας τους δασκάλους, η εκπαίδευση, βουλιαγμένη στη θάλασσα της ύλης, ιδρώνουν και ξεδρώνουν δάσκαλοι και μαθητές να την καλύψουν, αλλά δεν ρώτησε κανένας και ποια ύλη διδάσκεται, πόσο θεμελιώδης και χρήσιμη, πόσο ελκυστική, πόσα σκουπίδια άχρηστα καταβροχθίζουν διδακτικές ώρες αλλά και ποιος είναι ο πληθυσμός στον οποίον απευθύνονται. Για να παρακαθίσουν μαθητές μας σε εξετάσεις διεθνούς επιπέδου πρέπει να έχουν και ήθος, να αναγνωρίζουν πως εκπροσωπούν τη χώρα τους και πρέπει να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους. Από προσωπική πείρα λέω αυτά που άκουσα από μαθητές σε τέτοιες εξετάσεις. “Σχετίζονται με τη βαθμολογία μας, κύριε; Θα ληφθούν υπόψη στα αποτελέσματά μας; Αφού όχι, αφήστε μας ήσυχους.” Και δίνουν λευκή κόλλα ή γράφουν ό τι τους κατέβη ώσπου να τελειώσει ο εξεταστικός χρόνος.

Μαζί πάει κι η βία στα σχολεία και οι ανήλικοι καουμπόηδες που μπορούν να διαπράξουν και έγκλημα, αλλά κανείς δεν τους αγγίζει, είναι ανήλικοι. Σώστε μας από τους ανηλίκους παντός γένους και πάσης ηλικίας. Εδώ καταντήσαμε. Γενικώς ομιλούντες.

Γιάννη Κουτή, Τα Μουσικά Όργανα της Ανατολικής Μεσογείου

 

Γιάννη Κουτή, Τα Μουσικά Όργανα της Ανατολικής Μεσογείου

Παρακολουθήσαμε ψες Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου στην Αίθουσα Τελετών του Παγκυπρίου Γυμνασίου την παρουσίαση του λευκώματος Τα Μουσικά Όργανα της Ανατολικής Μεσογείου του Γιάννη Κουτή.

Το πρόγραμμα παρουσίαζε η Γωγώ Βασιλάκη. Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο τέως υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου. Μίλησαν επίσης ο Στέλιος Γεωργαλλίδης, διευθυντής της Κεντρικής Ασφαλιστικής, χορηγού της όλης έκδοσης και γιορταστικής παρουσίασης, ο Πέτρος Παπαπέτρου ως γραφίστας υπεύθυνος για την καλλιτεχνική εμφάνιση του λευκώματος και ο Γιάννης Κουτής για το έργο του, αποδίδοντας προ πάντων τιμή στους οργανοποιούς της Κύπρου.

Η Κεντρική Ασφαλιστική με τον εμπνευσμένο  διευθυντή της Στέλιο Γεωργαλλίδη παραδίδει με το βιβλίο αυτό το ενδέκατο Λεύκωμά της, σχεδόν ένα κάθε χρόνο. Έργα πολυτελούς έκδοσης και εμφάνισης  που δεν μπορεί ο καθένας να αναλάβει. Ο Στέλιος Γεωργαλλίδης αφιερώθηκε στη δημιουργία πολιτισμού, βρίσκει και αξιοποιεί ταλέντα και με τις εκδόσεις του προσφέρει στην παραγωγή πνευματικών έργων.

Η αποκάλυψη της βραδιάς βέβαια ήταν ο Γιάννης Κουτής, ένας ταλαντούχος νέος, με μια υπέροχη φωνή, που απέδωσε μαζί με την ομάδα του των παραδοσιακών οργάνων ωραιότατα μουσικά κομμάτια παλιά και σύγχρονα.

 Ήταν μια αξέχαστη βραδιά, όπως όλες όσες ως τώρα οργάνωσε η Κεντρική Ασφαλιστική.

Εν Πάτραις

 Εν Πάτραις

Σήμερα, του αγίου Σπυρίδωνος , παρακολούθησα από το διαδίκτυο, Λύχνος τηλεόραση, μια ιεροπρεπή τελετή στον απόστολο Ανδρέα στην Πάτρα. Υποδέχτηκαν τον αρχιεπίσκοπό μας Γεώργιο που πήγε εκεί για να κάμει τα αποκαλυπτήρια προτομής του αρχιεπισκόπου Κυπριανού στον περίβολο του ιερού εκεί μεγαλοπρεπούς ναού. Η προτομή, δείγμα ενότητας του ελληνισμού και σεβασμού προς την Ιστορία και τους νεκρούς μας, είναι έργο στο οποίο πρωτοστάτησαν οι εκεί συμπατριώτες μας με τους οργανωμένους συλλόγους τους.

Στην ομιλία του ο Μακαριότατος έδωσε έμφαση στο πνευματικό έργο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, ιδρυτή της Ελληνικής Σχολής, μετέπειτα Παγκυπρίου Γυμνασίου και στο εθνικό, τον αγώνα για απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Παρουσίασε την κατάσταση ως έχει σήμερα και την ανάγκη για συστράτευση των ελληνικών δυνάμεων. Έθιξε και την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Ελλάδα και τις εκεί συνομιλίες, διερωτώμενος αν η Κύπρος τίθεται στο περιθώριο. Αν χαθεί η Κύπρος, ακολουθούν τα νησιά και η λοιπή χώρα.

Η Ιστορία μάς παρακολουθεί, κι εμείς στους ίδιους δρόμους με τους προγόνους μας, για ελευθερία και αποκατάσταση των δικαίων μας. Τα λόγια του ξεκάθαρα.

Με την ευκαιρία, λέω κι εγώ, το νου μας να καθαρίσουμε από τα αγκάθια της διπλωματίας και των νομικίστικων ακροβασιών. Η ελευθερία του ανθρώπου όπου γης είναι το ύψιστο αγαθό. Να το συνειδητοποιήσουμε

κι η λογοτεχνία

 

Κι η λογοτεχνία

Κι η λογοτεχνία καλά κρατεί, την γνώρισα στο δημοτικό, μπορεί και στο σπίτι από τα πρώτα ποιηματάκια που μάθαινα και με ανέβαζαν στην καρεκλίτσα να τα απαγγείλω, κι ύστερα στην εκκλησιά, άγγελος πρωτοστάτης, στο δημοτικό ήταν η μηλίτσα στο γκρεμό κι άλλα με ωραίους λογοτέχνες, με παιδική ψυχή, κατανοητούς, έγραφαν για παιδιά και καταλάβαιναν παιδιά πάσης ηλικίας τα λόγια τους,  κι ύστερα ήρθε ο Παπαδαμάντης στο Γυμνάσιο, κάπου εκεί στην Τρίτη τάξη και τους σάρωσε όλους, και στο τέλος ακουστός ο Καβάφης αλλά κι αυτός νίκησε, η λογοτεχνία αργότερα έγινε επάγγελμα, να την διδάσκω, να την αγαπώ και να την αγαπούν τα παιδιά, όσα έγραφα τα φύλαγα σε συρτάρια, γέμισαν κάσες, ευτυχώς ποτέ δεν λόγιασα τον εαυτό μου στους λογοτέχνες ή στους κριτικούς, αφού εκαταντάδες θα είναι οι σελίδες για το έργο άλλων, δεν έκρινα, παρουσίαζα όπως καταλάβαινα το έργο, γι’ αυτό ίσως και να είμαι στο απυρόβλητο των λογοτεχνών, αυτοί μοιάζουν άλλη ράτσα, τσακώνονται, ζηλεύουν ο ένας τον άλλο, τα βραβεία και τα ξακουστά ονόματα, ο καθένας νομίζει πως είναι πασίγνωστος, στο τέλος ανακαλύπτει έστω και αργά πως μόνο η μάνα του τον ήξερε, κακολογίες...

Είναι άλλοι δοσμένοι στη λογοτεχνία, το πήραν επαγγελματικά, είναι αναγνωρισμένοι, είναι άλλοι το έχουν σαν χούι, όποτε τους πιάσει, γιατί γράφεις; χούι μου.

Κι όμως ξεχωρίζεις την ποίηση, τον ποιητή, τον λογοτέχνη. Γιατί ξεχωρίζει.

ΕΛΙΓΜΟΙ

 

ΕΛΙΓΜΟΙ

Ήλθε, είδε και απήλθε. Όπου και να τον μεταφέρουν τα κιονελίτικα πόδια του, μέσα στην καρδιά του κρύβει ένα νεοτουρκικής αυτοκρατορίας χάρτη, με την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, και τη Θεσσαλονίκη ακόμα, κι αυτά είναι τα ελληνικά που μας ενδιαφέρουν. Τον κρατά κρυμμένο στις επίσημες επισκέψεις του στην Ελλάδα και τον διαλαλεί μόλις φτάσει ξανά στην αδηφάγα χώρα του.

Τον Τούρκον κι αν τον πλύνεις, λέει η παροιμία, και δεν συμπυκνώθηκε από τη μια μέρα στην άλλη από την πείρα του λαού, μια ολόκληρη ζωή και τουρκική ιστορία αυτό διδάσκει, γιατί έτσι συμπεριφέρονται, είναι στο dna τους,  δεν αλλάζει παρά μόνο στις εξωτερικές εκδηλώσεις τους, όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Και τώρα εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους με το να προσποιούνται τον ειρηνοφόρο επισκέπτη στη γειτονική χώρα, που ορέγονται να την εξαφανίσουν ως ελεύθερο κράτος και να την μετατρέψουν σε προτεκτοράτο τους.

Η κατάσταση χειροτερεύει, η επιθετικότητα εναντίον της Κύπρου είναι καθημερινή στη νεκρή ζώνη, η Κυπριακή Δημοκρατία πάσχει εδώ και χρόνια από την προσπάθειά τους να ιδρύσουν τουρκοκυπριακό κράτος που θα κατευθύνει την Κυπριακή Δημοκρατία, τα χωριά και οι πόλεις μας δυναστεύονται από τον τούρκο, οι περιουσίες μας πωλούνται σε ξένους, με την ελπίδα πως θα περιπλέξουν τόσο τα πράγματα, ώστε κανένας να μην αναλαμβάνει να πει τον ευθύ λόγο, ‘αυτά ανήκουν στους Έλληνες της Κύπρου, αποδώστε τα στους γνήσιους κατόχους τους’.

Και βρίσκουν κι οι ευελπιστούντες καμιά χαραμάδα ελπίδας, “μα δεν μίλησε ο σουλτάνος για δυο κράτη στην Κύπρο, ίσως να επιστρέψει στην ομοσπονδία, στη συνομοσπονδία”.

Μίλησε για πραγματικότητες στο έδαφος, ζητώντας να του αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, αλλά το έδαφος όταν ανοίγει το στόμα μιλά ελληνικά, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μία και ενιαία, το έδαφος, ο αέρας, η θάλασσά της, η ιστορία της που δεν άρχισε το 1974.

Ό τι κι αν ακολουθήσει, αν δεν είναι η αποκατάσταση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον τόπο μας, τίποτε δεν είναι παρά τουρκικοί ελιγμοί..

Κι ένας τέτοιος ελιγμός ήταν και η επίσκεψη Ερντοάν στην Ελλάδα.