Κι η
λογοτεχνία
Κι η
λογοτεχνία καλά κρατεί, την γνώρισα στο δημοτικό, μπορεί και στο σπίτι από τα
πρώτα ποιηματάκια που μάθαινα και με ανέβαζαν στην καρεκλίτσα να τα απαγγείλω,
κι ύστερα στην εκκλησιά, άγγελος πρωτοστάτης, στο δημοτικό ήταν η μηλίτσα στο
γκρεμό κι άλλα με ωραίους λογοτέχνες, με παιδική ψυχή, κατανοητούς, έγραφαν για
παιδιά και καταλάβαιναν παιδιά πάσης ηλικίας τα λόγια τους, κι ύστερα ήρθε ο Παπαδαμάντης στο Γυμνάσιο,
κάπου εκεί στην Τρίτη τάξη και τους σάρωσε όλους, και στο τέλος ακουστός ο Καβάφης
αλλά κι αυτός νίκησε, η λογοτεχνία αργότερα έγινε επάγγελμα, να την διδάσκω, να
την αγαπώ και να την αγαπούν τα παιδιά, όσα έγραφα τα φύλαγα σε συρτάρια, γέμισαν
κάσες, ευτυχώς ποτέ δεν λόγιασα τον εαυτό μου στους λογοτέχνες ή στους
κριτικούς, αφού εκαταντάδες θα είναι οι σελίδες για το έργο άλλων, δεν έκρινα,
παρουσίαζα όπως καταλάβαινα το έργο, γι’ αυτό ίσως και να είμαι στο απυρόβλητο
των λογοτεχνών, αυτοί μοιάζουν άλλη ράτσα, τσακώνονται, ζηλεύουν ο ένας τον
άλλο, τα βραβεία και τα ξακουστά ονόματα, ο καθένας νομίζει πως είναι
πασίγνωστος, στο τέλος ανακαλύπτει έστω και αργά πως μόνο η μάνα του τον ήξερε,
κακολογίες...
Είναι άλλοι
δοσμένοι στη λογοτεχνία, το πήραν επαγγελματικά, είναι αναγνωρισμένοι, είναι
άλλοι το έχουν σαν χούι, όποτε τους πιάσει, γιατί γράφεις; χούι μου.
Κι όμως ξεχωρίζεις
την ποίηση, τον ποιητή, τον λογοτέχνη. Γιατί ξεχωρίζει.
