Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Θρηνώδες

Στέλιου Παπαντωνίου
Θρηνώδες

Αυτά τα σκληρά λέπια
Στα σπλάχνα των κορυδαλλών
Βγαλμένα με τα χρόνια
Ποτισμένα τη χολή
Σφιχτοδέσαν με τ’ αλυσοδεμένα μερόνυχτα
Με των ανομιών μας τα πλήθη.

Βουβαμένοι προβολείς
Βυθισμένοι στην πίσσα και στο κατράμι
Τσιρίζουν στα κλώνια τα πουλιά
Κουρνιάζουν τυφλωμένα.

Πριν εξήντα τόσα χρόνια
Τριγύριζες στον ήλιο γυμνή  κοπελούδα
Γλυκαίνοντας τις ζητωκραυγές μας
Οι μερακλήδες χύναν το αίμα τους στο διάσελο
Οι μικροί μαθητές σε απάγγελλαν στους τοίχους
Οι καμπάνες δεν έκλειναν το στόμα
Διάβαζαν φυλλάδια στον όρθρο και στα σπερνά.
Πόσες βούφες πόση αλατζιά
Πόσες γαλανόλευκες σημαίες να υφάνουμε
Πόσα σκοινιά στην αγχόνη
Μ’ ένα βιολί κι ένα πιστόλι.

Κι ο Μαχαιράς μια λίμνη αίματος πυρωμένου
Να κατεβαίνει ως τη Μεσαρκά
Και να ποτίζει και να ποτίζει!


Προς το παρόν μας σφίγγουν το λαιμό οι βαρβάροι!

Ω του θράσους!

Στέλιος Παπαντωνίου
Ω του θράσους!

Το θράσος βέβαια το ζούμε εδώ και καιρό, πρώτα είναι των δικών μας που επιτρέπουν στον πάσα Σουλτς να μπαινοβγαίνει στα κατεχόμενα και να επισκέπτεται τον εκπρόσωπο της κατοχικής Τουρκίας. Κι ύστερα το θράσος, σε δεύτερο βαθμό, του κυρίου επισκέπτη, που εξισώνει το νόμιμο με το παράνομο. Θράσος για τον Ακκιντζή δεν τίθεται, αφού ο άνθρωπος το έχει στο αίμα του. « Όσο θρασύτερος τόσο το καλύτερο». Αυτό είναι το τουρκικό και τουρκοκυπριακό δόγμα περί πολιτικής. Αλοίμονο σ’ εμάς που ακόμα ενυπνιαζόμαστε.
«Ο Τ/κ ηγέτης αναφέρθηκε στην κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή μας, τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις… “Η τρομοκρατία συνεχίζει σε διαφορετικούς τόπους αλλά και χρόνο να δείχνει το φοβερό της πρόσωπο. Απέναντι σε αυτό όλη η ανθρωπότητα πρέπει να ενεργήσει από κοινού”. Με την ευκαιρία της συνάντησής τους, μετέφερε στον κ. Σουλτς τα συλλυπητήρια του τ/κ “λαού” για τα γεγονότα στις Βρυξέλλες.»
Μεγάλο δούλεμα σηκώνει η υπόθεση. Μιλά για τρομοκρατία ο εκπρόσωπος των τρομοκρατών εν Κύπρω,  σ΄ ένα νησί τρομοκρατημένο σαράντα χρόνια τώρα με τα τουρκικά στρατεύματα παρόντα, για να επιβάλουν το δικό τους νόμο του ισχυρού. Αξέχαστε Θουκυδίδη με το διάλογό σου Αθηναίων Μηλίων!
Δίνει συλλυπητήρια για τα γεγονότα στις Βρυξέλλες ο εκπρόσωπος του τουρκικού στρατού, που έκαμε απόβαση την πιο αιματηρή στο νησί μας,  ήρθε και σκότωσε χιλιάδες συμπατριώτες μας, τα κόκκαλά τους ακόμα να βρεθούν.
«Η τρομοκρατία δείχνει το φοβερό της πρόσωπο» λέει ο εκπρόσωπος της κατοχής της μισής σχεδόν Κύπρου και ξεχνά ποιος τρομοκρατεί ποιον σ’ αυτό τον τόπο και σ’ όλη  την περιοχή της Μεσογείου κατά ξηράν θάλασσαν και αέρα.
Κατά τα άλλα, ο Μουσταφά Ακιντζί μίλησε για «προκαταλήψεις που υπάρχουν στη μια για την άλλη πλευρά, για να σημειώσει ότι η τ/κ πλευρά δεν υποχωρεί και δεν αλλάζει τις θέσεις της. Θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα, δεν θέλουμε να το αφήσουμε στις νεότερες γενιές, συμπλήρωσε. “Νομίζω ότι περάσαμε αρκετά και είναι η ώρα για μια τομή", κατέληξε

Και η τομή αυτή λέγεται διχοτόμηση, λέμε εμείς, σχεδιασμένη από καιρό, αλλά την ονομάζουν «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία», ίσως χωνεύεται καλύτερα με άλλο όνομα, όπως λέμε στο μωρό, σαν του δίνουμε φάρμακα, πως το μπουκώνουμε «κοκκό».

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Τα προηγιασμένα δώρα

Στέλιου Παπαντωνίου
Προηγιασμένα δώρα

Τα προηγιασμένα δώρα
Τυλιγμένα σε σύγνεφο μαβί
Ευώδους θυμιάματος
Κατευθύνουν υποβλητικά την προσευχή
Σε ήχο πλάγιο πρώτο
Με τα Προς Κύριον αναγνώσματα
Τα Μαρτυρικά και τις Προφητείες
Ενώ ο ιερεύς ευλογεί στο Κέλευσον
Επιβεβαιώνοντας τους αμαρτωλούς εμάς
Για το θείο φωτισμό.
Οι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν
Αοράτως λατρεύουσιν εν αρρήτω σιγή
Κι εσύ μόνος, Κύριε,
Στη μεγάλη ευσπλαχνία σου
Πάντα μαζί με μας τους αμαρτωλούς
Μαζί και στο νάρθηκα
Με τις φωλιές των χελιδονιών

Τη μεγάλη φωλιά των ανθρώπων.

Μια του δικού και μια του ξένου

Μια του δικού και μια του ξένου
Στέλιου Παπαντωνίου

Σε πολύ δύσκολη κατάσταση βρισκόμαστε, γι’ αυτό  και τα βάζουμε με όλους, ενώ πρώτα με τους εαυτούς μας ή τους εκπροσώπους μας θα πρέπει να τα’ χουμε. Γιατί ενώ μας εκπροσωπούν , βρίσκονται εκτός των κυμάτων των πολλών συμπολιτών μας, που υπερασπίζονται το κράτος μας και παρακολουθούν με πολλή οργή τα τεκταινόμενα, είτε από Τούρκους, είτε από Ρωμιούς είτε από ξένους.

Για ν’ αρχίσω από τους Ρωμιούς, νιώθω πως πολύ υποτιμήθηκε η Κύπρος στις 25 του Μάρτη, γιατί δε γιορτάζαμε  καμιά Βιομηχανική Επανάσταση, οπότε και ποια θέση ή δικαιολογία μπορούσε να έχει η εκπροσώπηση της Ελλάδας με την Υφυπουργό Βιομηχανίας; Ας είναι αυτά τα λίγα αρκετά.

Κι ύστερα να πάρω το δικό μας, κατά πολλούς, τον κύριο Ακκιντζή. Του αρέσει το κόκκινο
μα δεν κοκκινίζει, με ένα τεράστιο στόμα ορθάνοιχτο καταβροχθίζει και μιλά, πολλά κι άγαρμπα, ως μέγας πατισάχ πάσης υδρογείου, ενώ το ξέρουμε πως είναι το γκαρσόνι της μαμάς του.  Όσο κι αν θέλει την καλή γειτονία, τον παρακολουθούμε καθημερινά να μας  κατατρώει  τις γαίες και τα χωριά, τα τυριά και τα χαλλούμια  και τους υδρογονάνθρακες. Κι όμως εμάς στο νου μας μένουν καρφωμένοι και δεν τους ξεχνούμε,  τους νεκρούς μας στα κοιμητήρια ερειπωμένα, την κατεδάφιση και αλλοτρίωση των εκκλησιών και αρχαιολογικών χώρων μας, την ένωση με την Τουρκία δι’ ύδατος και ρεύματος, με τις χιλιάδες τους στρατιώτες και τους εποίκους. Πολύ θα το ’θελε - πράγμα που φαίνεται- να μας βλέπει ραγιάδες των ραγιάδων, οσφυοκάμπτες, που να μην κάμνουμε τίποτε άλλο από το να κραυγάζουμε: «να τους νομιμοποιήσουμε, ίσως βρουν  το σωστό δρόμο,  ίσως κάμνουν λιγότερες παρανομίες, να τους νομιμοποιήσουμε τις παρανομίες
για να μην είναι παράνομοι, να τους  εξευρωπαϊσουμε. Αλλά διερωτάται κανείς πώς θα καλούνται και ευρωπαϊστί  «πολιτισμένοι κλέφτες, ψεύτες, λωπεκδύτες, κλεφταποδόχοι» και άλλα πολλά ευγενικά.  Όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να αλλάξουν οι σημασίες των λέξεων, είναι μερικές που παραμένουν αναλλοίωτες.

Είναι όμως κι οι ξένοι ξένοι, που το παριστάνουν δικοί, ή εμείς εν τη μωρία και αγαθοσύνη μας τους θεωρούμε, ως ο Μάρτιν Σουλτς, με το μεγαλώνυμο τίτλο «Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», ο οποίος ανερυθριάστως δηλώνει: «Μετά την επανένωση οι Κύπριοι θα έχουν την άμεση στήριξη της Ευρώπης.»  Μα ήδη στην Ευρώπη ανήκει η Κυπριακή Δημοκρατία και δεν είδε τη στήριξή του.  

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ενταγμένη ολόκληρη στην Ευρώπη κι ο κύριος πρόεδρος δε σφίγγει  τη σθεναρή γροθιά του, όταν καταπατούνται τα δίκαιά μας, και περιμένει πότε θα ενωθεί σε ομοσπονδία  λέει,  που ξέρει πως δεν θα είναι, αλλά συνομοσπονδία, βλέπει το φίδι και τη συρμή του, βλέπει την Τουρκιά σαράντα χρόνια με κατοχικούς στρατούς και δε μιλά, κρυφοκοιτάζει  τις επεμβάσεις της, νερό,  ρεύμα και τώρα ακούει για μια τεράστια πληγή που  ετοιμάζεται στον Πενταδάχτυλο , και δε μιλά. Σαράντα χρόνια κατοχής και δεν είδε συρματόπλεγμα, παίζει τυφλόμυγα, καταστροφές πολιτισμού, εκκλησιές , νεκροταφεία, δεν είδε την κατεχόμενη Κύπρο μια τεράστια Παλμύρα τζιχαντιστών, και τώρα, «μετά την επανένωση θα βοηθήσει τους Κυπρίους»!!!
Και δεν ξέρει πως μειώθηκαν απελπιστικά  οι Τουρκοκύπριοι, ούτε έχει ακουστά για τους εποίκους, για τις κλεμμένες περιουσίες μας, για την ελευθερία που καταπατούν με τα χοντρά άρβυλά τους, μασκαρεμένη με τις βράκες και τις μαντίλες και τις φστάνες τους, για τα  βασανισμένα κόκκαλα  αγνοουμένων μας, για τους εγκλωβισμένους στη χερσόνησο της Καρπασίας!!!


Αυτή δεν την υπερασπίζεσαι, κυρ Μάρτιν Σουλτς, το μέλος της Ευρώπης και της Ένωσής σου, την κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία; 

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Ο Μάρτιν το Μάρτη δεν είναι μάρτυς

Στέλιου Παπαντωνίου
Ο Μάρτιν το Μάρτη δεν είναι μάρτυς

Δυστυχώς για μένα και γι’ αυτούς
Αντιπαθώ μερικούς ανθρώπους
Μόνο από τη φάτσα τους
Όρα για παράδειγμα Μάρτιν Σουλτς
Με το μεγαλώνυμο τίτλο
Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Κατέρχεται τας κλίμακας του αεροπλάνου και δηλώνει
«Μετά την επανένωση οι Κύπριοι
Θα έχουν την άμεση στήριξη της Ευρώπης.»
Μα ήδη στην Ευρώπη ανήκει η Κυπριακή Δημοκρατία
Και δεν είδε τη στήριξή σου,
Άνθρωπε δύσμορφε και ακατάληπτε
Με την επίφαση της αυστηρότητας και το  επίχρισμα
της  χωριατιάς και της αμορφωσιάς.
Η Κυπριακή Δημοκρατία ενταγμένη ολόκληρη στην Ευρώπη
Δε βλέπει τη σθεναρή γροθιά σου
Όταν καταπατούνται τα δίκαιά της
Και περιμένεις πότε θα ενωθεί
Σε ομοσπονδία  λες,  που ξέρεις πως δεν θα είναι,
Βλέπεις το φίδι και τη συρμή του
Βλέπεις την Τουρκιά σαράντα χρόνια με στρατούς Και δε μιλάς
Βλέπεις τις επεμβάσεις της
Νερό,  ρεύμα και τώρα
μια τεράστια πληγή να ετοιμάζεται στον Πενταδάχτυλο
Και δε μιλάς
Σαράντα χρόνια κατοχής
Δεν είδες συρματόπλεγμα
Δεν είδες καταστροφές πολιτισμού
Εκκλησιές , νεκροταφεία
Δεν είδες Κύπρο μια τεράστια Παλμύρα τζιχαντιστών
Και τώρα
Μετά την επανένωση θα βοηθήσεις τους Κυπρίους;
Και δεν ξέρεις πως χαθήκαν οι τουρκοκύπριοι
Και δεν ξέρεις για τους έποικους
Για τις κλεμμένες περιουσίες μας
Για την ελευθερία που καταπατούν με τα χοντρά άρβυλά τους
Μασκαρεμένη με τις βράκες και τις μαντίλες και τις φστάνες τους
Για τα  βασανισμένα κόκκαλα  αγνοουμένων μας
Για τους εγκλωβισμένους στη χερσόνησο της Καρπασίας;
Αυτή δεν την υπερασπίζεσαι, κυρ Μάρτιν Σουλτς,
Το μέλος της Ευρώπης και της Ένωσής σου,

Την κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία;

Τι φταιν τα σκυλιά;

Στέλιου Παπαντωνίου
Τι φταιν τα σκυλιά;
Το δε όνομα αυτού Άιντε Άιντε.
Ενθουσιασμένος πάντοτε, διοπτροφόρος,                                                                                                ημισκότεινος στο ύφος, δήθεν διπλομματικός. 
Παθιάρης στην αποστολή δι’ επίλυση του κυπριακού
και τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας
διά της ανάστασης της παράνομης τουρκοκυπριακής τουρκογενούς μουκταρίας.
Είσερχοεξέρχεται εις τα υψηλά δώματα,
προσεγγίζει τους αντιπάλους, διαλεγομένους, αλληλοϋποβλεπομένους,
αναμένεται όχι μόνον μισθός εν τη γη αλλά και άλλα κέρδητα δαφνοστεφή.
Ο λόγος του πάντοτε οικονομικών προδιαγραφών.
Με τη λύση του κυπριακού θα εισρεύσει στο νησί χρήμα,                                                                             επενδυθείτε τη σκλαβιά, απεκδυθείτε τα δικαιώματά σας,
άρατε πύλας, μωροί ελληνοκύπριοι,                                                                                                              υποκλέψαντες την εξουσίαν και εκπροσωπούντες μόνοι την Κυπριακήν Δημοκρατίαν.
Αλλά θα σας σώσουν τα χρήματα, τα έσοδα τα τέρατα,
θα αυτοδανείζεσθε, θα συντηρείτε τον τουρκικόν όχλον,
θέσεις εργασίες παμπληθείς, οι νέοι άνθρωποι θα διαπρέψουν
ως οι παλαιότεροι
διά των γνωστών τρόπων,
νομιμοφανών και παρανόμων,
χρυσός, άργυρος, διαμάντια και ρουμπίνια, κοινά αέρια,
να φλομωθεί το πόπολο
να πνίξετε τον κόσμο.
Έτσι θα τιμηθεί και ο εργασθείς διά την ειρήνη
και την επανένωση της πατρίδας μας
και διά διεθνούς νονπελλοβραβείου
και άιντε άιντε, με το κακό
και τη βοήθεια του σατανά
όσοι θέλουν να τουρκέψουν
σχέδια των τουρκών να επαληθεύσουν.
.
Τι φταιν τα σκυλιά;
ΥΓ. ;Aλλο το κόψιμο της γραμμής, άλλο το ποίημα,
που δεν είναι.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Σ΄αρέσει το κόκκινο


Στέλιου Παπαντωνίου
Σ’ αρέσει το κόκκινο

Σ’ αρέσει το κόκκινο
μα δεν κοκκινίζεις,
με ένα τεράστιο στόμα ορθάνοιχτο
καταβροχθίζεις
και μιλάς, πολλά κι άγαρμπα,
βασιλεύς των βασιλευόντων
μέγας αρχιποίμενας
μέγας πατισάχ πάσης υδρογείου

Κι ο καλός Θεός μου
σ΄ έχρισε γείτονά μου
να μου κατατρώς τις αίγες
τα τυριά, τους άνθρακες και τους υδρογονάνθρακες,
παν σπέρμα επί της γης ταύτης

τους ζωντανούς και τους νεκρούς μου στο κοιμητήρια
κι ύστερα μου λεν
πρέπει να αγαπάς τους αδελφούς,
ραγιάς των ραγιάδων
οσφυοκάμπτης
που ατενίζει τις πράξεις σου και βοά:
«να τον νομιμοποιήσουμε, ίσως βρει το σωστό δρόμο,
να τον νομιμοποιήσουμε, να κάμνει λιγότερες παρανομίες,
να του νομιμοποιήσουμε τις παρανομίες
για να μην είναι παράνομος,
να τον εξευρωπαϊσουμε
να γίνει πολιτισμένος κλέφτης ψεύτης λωπεκδύτης
φονιάς, κλεφταποδόχος.

Έχουν κι οι λέξεις την αξίας τους

Μην το ξεχνάμε!.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

ΙΣΤΟΡΙΚΟΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Ιστορικοφιλολογικά
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Λοιπόν,
Τώρα που διδαχτήκαμε στα χρυσά σεμινάρια
Την ιστορική αλήθεια
Πως είμαστε απόγονοι πόρνων και πορνών
Κλεφτών αμαρτωλών
Φονιάδων, βιαστών
Πέστε μου
Τι τσαμπουνάμε για λευτεριές και δικαιώματα
Μια χούφτα χούφταλα
Θρύψαλα και κόκκοι μαλακίων
Αιθεροβάμονες, ανέστιοι κι απάτριδες;

Μάθετε την αλήθεια
Χαλκευμένη στα επιστημονικά μαγειρεία.
 Σταγονοποιοί δηλητηρίων
Βιάζονται να μας δουν στο νεκροτομείο.
Οι φρακοφόροι ποδοπατούν
ιστορικά μας κύτταρα ένδοξα προαιώνια
Κι εμείς σπαρταρούμε
Αγένειοι γέροντες
Μ΄ένα πόδι στον τάφο
Αγνοούντες πως μια ολόκληρη ζωή τα μαθαίναμε λάθος
Παίρναμε τη ζωή μας λάθος

Να γονατίσουμε, λοιπόν, προσκυνητές
Στο νέο τέμπλο της Ιστορίας
Μεθιστορίας Κακιστορίας

Κι όμως
Κι από τον τάφο μου κραυγάζω:
Καύχημα παλαιόν τε και νέον
για μένα πρώτον, το Ελληνικόν!


Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Τα σπίτια μου

Τα σπίτια μου
Στέλιος Παπαντωνίου

Όσα κεραμίδια δεν έριξαν τα τουρκικά στρατεύματα
τα πήρε ο δήμαρχος
τα' καμε πλακάκια για τα μπάνια
τα δημόσια ουρητήρια
και τις κεντρικές πλατείες
με τα νυχτερινά μπαράκια και τις κακόφημες επιγραφές

Τώρα έρχονται οι ελεγκτές της εναερίου κυκλοφορίας
και μας λεν πως οι παραβάσεις θα πρέπει να πληρωθούν
οι παρανομούντες να παρακαθήσουν σε νέες εξετάσεις
για να επαναπροσληφθούν
με υψηλότερους μισθούς 
και κλίμακες δυσβάστακτες για τον κοσμάκη,

Τα σπίτια μού τα πήραν
και τώρα περνώ έξω από τον κήπο μου
με χαιρετά η κόκκινη τριανταφυλλιά 
κι εγώ πρέπει να έχω την έγκριση του καθεστώτος 
για να ανταποδώσω

Το καθεστώς είναι παράνομο
η καθεστηκυία τάξη παράνομη

κι η αγάπη μου για το σπίτι μου 
κινδυνεύει να κηρυχθεί  παράνομη

καταλαβαίνεις;


Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Ευρωπαϊκά


Στέλιος Παπαντωνίου    
Ευρωπαϊκά

«Όπου ο θησαυρός ημών εκεί και η καρδία ημών»
Θραύσματα στην καρδιά της Ευρώπης
δισεκατομμύρια διάσπαρτα χαρτονομίσματα
Χρηματοκιβώτια συμφερόντων αγκαλιάζουν ξεδοντιασμένα γερόντια.

Τα μαθητούδια ξάπλωναν στο χορτάρι ονειροπόλο
 χιλιάδες σελίδες
Για το μαγικό κόσμο,  το μύθο, την ιδανική  φαντασία της
Ξεκοιλιασμένα στον καιρό
Να κατεβαίνουν τα όρνεα κατασπαράσσοντα

Οι διαψεύσεις επιβεβαιώνονται καθημερινά
σκληρό το κέλυφος δεν κρύβει πια το μυστικό
Κάτω από τα πολύχρωμα τραπεζομάντηλα
Κραυγαλέα μεγάλη φτώχεια
Των ραψωδών της Ευρώπης,
των ορχηστρίδων της εξάμβλωσης μιας φωτεινής αχτίδας.

Βογκά πληρώνοντας αθώο το αίμα

Στα γρανάζια της παράφωνης στρίγκλας.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ

Στέλιου Παπαντωνίου
Ανοιξιάτικο

Η Άνοιξη χτυπά τις πόρτες, τα παράθυρα
Μπαίνει από τα παντζούρια
Στρογγυλοκάθεται πρωινή πρωινή για ένα καφεδάκι
Διάφανος αιθέρας την προμηνύει
Προκαταγγέλλει τον ερχομό της επανάστασης
Με τα λευκά πουκάμισα στην παρέλαση
Τα τύμπανα και τις σάλπιγγες
Τίποτε δεν έγινε τυχαίο στην ελληνική μας Ιστορία
Σημαδιακά τα φανερώματά της στα γαρούφαλλα στις τριανταφυλλιές
Στο καμπαναριό της εκκλησιάς μας
Και σ΄εκείνες τις φωλιές των χελιδονιών στο νάρθηκα.
Τίποτε δεν γίνεται τυχαία στην ελληνική μας Ιστορία

Και τίποτε δεν θ’ αφήσουμε να γίνει.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΣΤΑ ΓΙΩΡΓΑΛΛΙΔΗ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΣΤΑ ΓΙΩΡΓΑΛΛΙΔΗ
Κυρίες και κύριοι
Δυο ποιητικές συλλογές του Κώστα Γιωργαλλίδη θα σας παρουσιάσω απόψε,
την πρώτη με τίτλο «Ανορθόγραφα  Συνθήματα» του 1992
και τη δεύτερη με τίτλο «Διαζεύξεις» του 1996.
ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ
Τα «Ανορθόγραφα  Συνθήματα» χωρίζονται σε δυο τμήματα, το πρώτο, του Αγώνα- της Συμφοράς και το δεύτερο της Ζωής.
Κάτω από το γενικό τίτλο «του Αγώνα- της Συμφοράς» υπόκεινται ποιήματα για τον αγώνα της ΕΟΚΑ και τη συμφορά του 1974, πραξικόπημα και εισβολή.
Το πρώτο ποίημα «Ανορθόγραφα συνθήματα», που ονοματοδότησε  και τη συλλογή, το βλέπω αναλυτικότερα, γιατί παρωθεί κι εσάς να συλλάβετε κύρια γνωρίσματα της θεματογραφίας και ποιητικής του τιμωμένου.
«Αμούστακα αγόρια, έσερναν τα  δάκτυλα στους τοίχους και σου’ γραφαν συνθήματα με το αίμα τους…και …Απονήρευτες παρθένες οι μαθήτριες με τις κοτσίδες έσκιζαν τις ποδιές τους και τις σάρκες τους και σού’ καναν λάβαρο…» Ο ποιητής απευθύνεται στην ελευθερία για την οποίαν αγωνίστηκαν το 1955-59 νέοι και νέες,  εκφράζοντας με κάθε μέσο τον πόθο τους, διαλαλώντας την ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία, που ύψωναν πάνω από τη ζωή τους, θέτοντας στην παρένθεση άλλες πρωταρχικές ανάγκες, της ηλικίας και της ζωής.
Τόποι ηρωικοί, τα κρησφύγετα του Πενταδακτύλου και του Ολύμπου τιμήθηκαν με τα αποτυπώματά τους. Όμως η λευτεριά ούτε «που καταδέχτηκε να τους τιμήσει με μια επίσκεψη».     Το μόνο που μένει, μερικά αγάλματα,   «για να’ χουνε κατάλληλο φόντο οι ρήτορες και οι πολιτικοί να βγάζουνε τους πανηγυρικούς τους και να θυμούνται τις επετείους και τα μνημόσυνα.»
Ύστερα από το ενθουσιαστικό ύφος των πρώτων στροφών για τον αγώνα ακολουθεί η απογοήτευση, κι ένας πικρός ειρωνικός στίχος αφήνεται, για να φανερώσει ένα γνήσιο άνθρωπο- ποιητή- που δεν ψευτίζει, σφραγίζει με τις μεγάλες αλήθειες και την ξεκάθαρη εκφραστική του δύναμη τη στυγνή πραγματικότητα.
«Ό, τι απομένει, αγάλματα για υπόμνηση της χαμένης Εδέμ, μια δικαιολογία στις επερχόμενες γενεές ή στους τουρίστες…»
«Ας είναι και τούτα τα ανορθόγραφα συνθήματα στους τοίχους, για να το θυμόμαστε πως κάποτε σε λαχταρήσαμε παράφορα και σ’ αναζητήσαμε παντού και δεν το μπορέσαμε πουθενά να σε βρούμε.»
Η φιλοσοφημένη στωική αποδοχή της μοίρας, όχι ενός μόνο ανθρώπου αλλά ενός λαού, ποιητικά δοσμένη. Και με περισσότερη όμως και συνταρακτική ψυχική δύναμη αποκαλύπτει το απρόσμενο, το τραγικά περιπετειώδες : η ελευθερία αρεσκόταν σε εξεζητημένα σαλόνια των εκατομμυριούχων, στους ίδιους τους δυνάστες του πλούτου και του κόσμου. 
Η διαλεκτική της ελευθερίας, η θέση η αντίθεση, ο λόγος και ο αντίλογος, που θεμελιώνουν την ίδια τη σκέψη μας, αναπτύσσεται στο ποίημα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τον άνθρωπο-ποιητή στη λογικότητα, ευαισθησία και εκφραστική του δύναμη.
Η μεγάλη αλήθεια καταδύεται στην καρδιά του ποιήματος: «Σε μας άφησες μόνο τ’ αχνάρια σου, λες κι ήθελες να παίζουμε κρυφτούλι μαζί σου, λες κι ηδονίζεσαι να σε ζητούμε παντού και να αυτοκαταστρεφόμαστε για πάντα προς χάρη σου, σαν κάθε θηλυκό…»
Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος ποτέ να μην είναι ελεύθερος αλλά να κυνηγά την ελευθερία, γιατί τότε μόνο είναι ελεύθερος, όταν αγωνίζεται γι’ αυτήν.  Ανάμεσα στο είναι και στο μη είναι, ανάμεσα στα αντίθετα, ο αγώνας για τη σύλληψη των ιδεών είναι αδιάλειπτος.  
«Για σένα αναπνέουμε, για σένα υπάρχουμε, για σένα γεννοβολούμε.» Κι όχι μόνο η σύλληψη των αντιθέτων αλλά και η κυκλική επανάληψης της ζωής και του κόσμου συλλαμβάνεται και επιβεβαιώνεται με τους στίχους «Πάλι εμείς κι οι γυναίκες μας και τα παιδιά μας θα γινόντουσαν λαμπάδες στους δρόμους της Πρωτεύουσας.»
Ένας λαός που ποθεί την ελευθερία δεν έχει όπλα, παρά μόνο αίμα για να χύσει γι’ αυτήν. «Τι άλλο να ΄ταν που΄ θελες και δεν το νιώσαμε, τι άλλο να ΄ταν που΄ χαμε και δε στο δώσαμε...»

Επέμεινα στο πρώτο ποίημα της συλλογής, γιατί σ’ αυτό βρίσκει κανείς συγκεντρωμένα στοιχεία της ποιήσεως του τιμωμένου.
Στο  ποίημα «Πορεία», που υποβάλλει τις τόσες πορείες διαμαρτυρίας, τις τόσες εκρηκτικές διαδηλώσεις, η κίνηση, ο θρήνος, οι μυρουδιές του καπνού και της καμένης σάρκας,  όλες οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση συνεργάζονται για να δώσουν αισθητικά το τραγικό αλλά και πολύβουο κλίμα της εποχής του 74 με τα συναισθήματα της οργής, του πόνου, αλλά και της υβριστικής συμπεριφοράς των δυνατών στη μεγάλη συμφορά.
Ο Κώστας Γιωργαλλίδης τα καταφέρνει εξίσου να μεταδίδει τα συναισθήματά του και με τα μεγάλα του ποιήματα και με τα λακωνικά και  επιγραμματικά μικρά του ποιήματα, γιατί οι λέξεις είναι τόσο μεστές περιεχομένου και ουσιώδεις, ώστε το περιττό να διαγράφεται αυτομάτως και να προβάλλει η ουσία.
Η πικρή ειρωνική του γραφή, μαρτυρεί τη σοφία της γνώσης, την αποδοχή του πεπρωμένου. Και η αντιθετική σύλληψη συνεχίζει να αποτελεί λογικό και αισθητικό όπλο του, με το οποίο συλλαμβάνει όχι μόνο προσωπικές και φυλετικές αλλά και πανανθρώπινες αξίες, αλήθειες και χαρακτηριστικά.
Στο δεύτερο μέρος της συλλογής με τη γενική επιγραφή «Της Ζωής» κατατίθενται  ποιήματα στα οποία μεγάλο ρόλο παίζει η Ιστορία και μάλιστα η ελληνική την οποία αδυνατούμε να αποφύγουμε κύπτοντας πολλές φορές υπό το βάρος της.

Στο ποίημα «Παιδί μου», γράφει: «Σε βάζουν στο καλούπι των προγόνων για να συνδέσεις τη ζωή σου στο δικό τους τέλος. Ρουφάς με δίψα τη ζωή κι ομπρός σου είναι είδωλα, κι οπίσω αλυσοδεμένο σ’ έχει η Ιστορία. Ρουφάς με δίψα τη ζωή και αναπνέεις αχόρταγα την Ιστορία.»
Έχει όμως ο ποιητής μας και πολλή παραστατική δύναμη και μπορεί με ρεαλισμό μέχρι σημείου νατουραλισμού να περιγράφει και να ζωογονεί τρομερές εικόνες και συναισθήματα, ιδιαίτερα πολεμικής ατμόσφαιρας, όπως στο ποίημα «Τα βήματα του ανθρώπου».
Στο ποίημα «Λιποψυχία στο Γολγοθά» ο ποιητής υποδύεται τον ηθοποιό που ανέλαβε να παραστήσει τα πάθη του Χριστού, δεν μπόρεσε όμως να ανεχθεί τον Ιούδα, τον Πιλάτο, τον όχλο, τη μάνα του να κλαίει , τη σταύρωση, τον κεντηρίωνα , «κι είπα «τετέλεσται» γιατί ο ρόλος το’ χει να το πω. Όλα μεμιάς τότε σκοτείνιασαν κι όλες μου τις δυνάμεις ένιωσα να φεύγουν, που νόμισα πως κείνο το «τετέλεσται» ήταν αληθινό. Κι ήταν μονάχα ρόλος…»
Οπότε διερωτάται για τη δύναμη του Χριστού, «πόση σου ήταν Κύριε η δύναμη μεγάλη ..και πόση είναι μου η αντοχή μικρή…»

Μέσα στο λίγο χρόνο που διαθέτω προσπάθησα να αποτυπώσω ιδεολογικά  και αισθητικά κύτταρα της ποίησης του Κώστα Γιωργαλλίδη που ανιχνεύονται  στην ποιητική του συλλογή «Ανορθόδοξα Συνθήματα».

Η δεύτερη ποιητική συλλογή  ΔΙΑΖΕΥΞΕΙΣ 1996 περιλαμβάνει 43 ποιήματα. Η συλλογή τιτλοφορείται από το πρώτο ποίημα με τίτλο «Διαζεύξεις» που σημαίνει τη δυνατότητα εκλογής, άρα την ύπαρξη ελευθερίας. Αναφερόμενος όμως στο τραγικό δίλημμα στο οποίο βρισκόμαστε ως λαός, αποφαίνεται στο τέλος ο ποιητής πως δεν μας μένει άλλη εκλογή, γιατί μας έχουν πια στερέψει οι διαζεύξεις.
Η απέχθεια του ποιητή στην κακία προς το συνάνθρωπο, ο προβληματισμός για το θάνατο, η έλλειψη πρωτοτυπίας -  αφού όλα τα μεγάλα έγιναν από άλλους πριν από εμάς-  προγονικά αμαρτήματα που βαραίνουν τους επιγόνους, η προδοσία,  ο Ιούδας, και ο Χριστός, ιδιαίτερα στιγμές από το πάθος,  είναι αγαπητές στον ποιητή, που διαλέγεται με τον Κύριο ως ο απλός άνθρωπος που απορεί.
Το δευτεροπρόσωπο που χρησιμοποιεί σε μερικά ποιήματα ζωντανεύει το διάλογο, στον οποίο μετέχουμε οι αναγνώστες και συμπάσχουμε.
Ως γονιός επίσης προβληματίζεται και για την παιδαγωγική, για την υπερπροστασία, για τις μεγάλες αλήθειες που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας και δεν τις βλέπουμε . 
Κάθε ποίημα κι ένα ψήγμα ομορφιάς και ζωντανεμένης αλήθειας.
Όπως γράφει στο ποίημα «Σταθερή Πορεία»
«τελικά πώς κατάφερες να καλουπιάσεις τα όνειρα
μέσα στα στεγνά όρια των λειτουργικών λύσεων
των συναινετικών συμβιβασμών, των εφικτών συνδιαλλαγών,
των ομαλών κατευθύνσεων, και των ισόπεδων διαβάσεων;»

Ο ποιητής είναι γνήσιος. Ο καθρέφτης μπροστά του δεν ψεύδεται. Ούτε και θέλει να παρουσιαστεί καλύτερος από ό τι είναι. Αντίθετα, το μέτρο του ιδανικού εαυτού, ή του τελείου, που πόθησε, και που κανένας δεν πετυχαίνει στρέφει στην αυτομεμψία, στην αυτογνωσία, στη σύγκριση της πραγματικότητας με το ιδεατό, για να επανέλθουμε στη χαρακτηριστική διαλεκτική των ποιημάτων του Κώστα Γιωργαλλίδη.
Ο εν κοινωνία άνθρωπος με τις συμβάσεις και τις υποχωρήσεις του, τη θεατρικότητα και τις μάσκες, νιώθει το περίβλημα της προστασίας, αφετέρου όμως συλλαμβάνει άλλες δυνάμεις να τον κατευθύνουν.
Πολλά ποιήματα είναι παραβολικά για τις διαμάχες των ανθρώπων, τον εμφύλιο, τον πόλεμο γενικά με τους άλλους. Οι συγκρούσεις και στην ποιητική αυτή συλλογή του ιδεατού με το πραγματικό, της διαφορετικής και όμως νόμιμης σύλληψης των πραγμάτων με τις αντίστροφες από τις καθιερωμένες αλήθειες, οι λέξεις ως φορείς του δράματος ολόκληρου λαού το 1974, με τις ανάποδες αλήθειες που συλλαμβάνει ο Κώστας Γιωργαλλίδης και εκφράζει ποιητικά στη συλλογή του Διαζεύξεις αποτελούν και τα κύρια θέματα και γνωρίσματα του ποιητικού του λόγου
Πίσω από κάθε ποίημα συλλαμβάνουμε τον προβληματισμένο, φιλοσοφημένο, με τις υψηλές αξίες και τον αγώνα να τις επιτύχει άνθρωπο, από την άλλη όμως συλλαμβάνει -κι εμείς μαζί- τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή όμως είναι η ζωή:  να βρισκόμαστε ανάμεσα στις διαζεύξεις και να σφραγίζουμε τον καιρό και τον τόπο μας ο καθένας με τα δακτυλικά του αποτυπώματα, τον τρόπο γραφής , την ποίηση και τη ζωή του.
Οι δυο ποιητικές συλλογές του Κώστα Γιωργαλλίδη που παρουσίασα αποτελούν -κατά την άποψή μου- τομές στο σώμα της πραγματικότητας,  που έζησε ο ποιητής και ζήσαμε ως λαός. Φέρνουν στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες αλήθειες δοσμένες μεταφορικά, παραβολικά, απλά, με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός φιλοσοφημένου και ευαίσθητου ανθρώπου, του Κώστα Γιωργαλλίδη.

Ευχαριστώ

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Τα χελιδόνια της Δαμασκός

Στέλιου Παπαντωνίου
Τα χελιδόνια της Δαμασκός

Η αγάπη σου
Πιεστική στο δαμασκηνό στήθος
Ταξιδεύει στις εκκλησιές, στα μοναστήρια
Το δεσπότη  ριγμένο στο λάκκο με τα λιοντάρια
Σε βαθιά σκοτάδια οι βράχοι της αγίας Θέκλας, της Παναγίας

Ύστερα κρατούσε στο χέρι τα δυο παιδιά
Της γυναίκας του τα μαλλιά στις φλόγες καίγονταν
Ένα τεράστιο μαύρο στόμα στην πολυκατοικία
Ξεδοντιασμένα πορτοπαράθυρα
Με την απορία και την πίκρα

Τα παιδιά στο χέρι, στην αγκάλη, στο σκοτισμένο νου
Τούτη δεν ήταν ξηρά δεν ήταν θάλασσα
Κανείς δεν ήξερε πού τον έπαιρναν τα πόδια
Τον έσερναν οι άλλοι
Αδιόρατες πυγολαμπίδες στο πηκτό σκοτάδι
Κάτω από τέντες της ερήμου
Μέσα σε λάσπες, βρομιές, πρόχειρα υπόστεγα.

Κάπου ακούστηκε μια σονάτα
Στο πιάνο καθόταν το κορίτσι που πάλεψε με τα κύματα
Κι η ψυχή προσπαθούσε να ξεδιαλύνει
Μέσα στον ήχο
Το μοιρολόι από τα χελιδόνια
Κι η βροχή δυνάμωνε

Στα χέρια του τα δυο παιδιά
Τώρα να τους γδέρνει το δαγκωτό συρματόπλεγμα
Κι αυτά να κοιτούν το χελιδόνι
Μέσα στη βροχή να σχίζει τον αγέρα
Να χτίζει τη φωλιά στα βολίκια
Του νάρθηκα της παμπάλαιας εκκλησιάς

Εκεί… Σε κάποια σύνορα.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

Να ξέρω γιατί

Σ Παπαντωνίου
ΝΑ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ

Άνωθεν η γραμμή
Νεφελώδεις εξάρσεις:
«Να σε πάρω να φύγουμε
Στην Κατεχόμενη γη μας.»
Γιατί;
Σε φλογίζει ο έρωτας
Της χαμένης πατρίδας;
Ορμητικός να σμίξεις μαζί της
Κύτταρο κύτταρο,
Ρανίδα ρανίδα;
‘Η θες να χωνέψεις
Τους βαριούς κι ασήκωτους βράχους
Και το μεγαλύτερο:
«δες τα, δε θα τα ξαναδείς,
Δεν είναι πια δικά σου!»;

«Να σε πάρω να φύγουμε
Στην Κατεχόμενη γη μας»
Αλλά να ξέρω γιατί!

Για να «μην ξεχνάς
Και ν’ αγωνίζεσαι»;
Ή για να γονατίσεις
Να της φιλήσεις τα γόνατα
Για τελευταία φορά
Και να πιστέψεις πως έχασες
τη μισή σου καρδιά
Την ολόκλήρή σου καρδιά,
Την Πατρίδα!;

Να σε πάρω να φύγουμε
Στην Κατεχόμενη γη μας

Αλλά να ξέρω ΓΙΑΤΙ!

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

          Activity for your documents
            Στέλιος Παπαντωνίου on scribd
ΡΙΤΣΟΥ, ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ανάλυση Σ Παπαντωνίου
11219
οδυσσεα ελύτη                                    ‘’
6140
4941
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ        Παρουσίαση Σ Παπαντωνίου
4687
ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤ   Σ Παπαντωνίου
4524
4461
3013
2950
ΡΟΥΣΣΩ   παρουσίαση Σ Παπαντωνίου
2492
2117
1830
1470
1426
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΦΑΙΔΩΝ     Παρουσίαση Σ Παπαντωνίου
1409
1255
778
699
660
636
601
520
497
495
402
358
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ  Ανάλυση Σ Παπαντωνίου
308
235
175
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ    Σεφέρη         Ανάλυση Σ Παπαντωνίου
175
168
ΑΡΘΡΑ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ   σ παπαντωνίου
146
121
118
100
88
ΣΤΕΛΛΑ ΣΠΥΡΟΥ  το ποιητικό της έργο   από τον σ Παπαντωνίου
87
84
77
77
66
60
59
57
47
Για το έργο του Αντώνη Πιλλά  του Σ Παπαντωνίου
33
32
Αντώνης Πιλλάς   Σ παπαντωνίου
32
δεύτε και φαίδων  ποιήματα Σ Παπαντωνίου
28
28
27
26
26
25
24
24
22
21
16
16
15
14
12
11
11
10
9
6
5
4