ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Από μια παλιά φωτογραφία ξεκίνησαν όλα, με τον Ολυμπιακό καμένο το 1958. Για τη νεολαία της εποχής, τους γυμνασιόπαιδες και μη, ο Ολυμπιακός ήταν κέντρο εθνικής διαπαιδαγώγησης και εκδηλώσεων. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, απογεύματα ιδιαίτερα, ο μαθητής τότε της ΣΤ γυμνασίου Μανώλης Χριστοφίδης μας συγκέντρωνε σε μια αίθουσα και μας μιλούσε για τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, για τον οποίον δεν ξέραμε τίποτε. Άλλες φορές το μάθημα ήταν για την ιστορία της Κύπρου και τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Ολυμπιακός είχε οργανώσει δική του χορωδία από μαθητές 12 ως 18 χρονών την οποία διηύθυνε τότε ο Ανδρέας Κουκκίδης, ο ιεροψάλτης του Καθεδρικού ναού του Αποστόλου Βαρνάβα. Αν καμιά φορά έλειπε, τον αντικαθιστούσα. Μεταβαίναμε ομαδικά σε μνημόσυνα ηρώων, σε διάφορες εθνικές γιορτές εθνικοφρόνων σωματείων  στα περίχωρα της Λευκωσίας, θυμάμαι μια επίσκεψη στον Ηρακλή Γερολάκκου, και σε μνημόσυνα ή σε ταφές ηρώων, όπως στον Μαραθόβουνο του Κώστα Λοΐζου.  Ο Ολυμπιακός  είχε δική του ορχήστρα, χορωδία, ποδοσφαιρική ομάδα και αποτελούσε πράγματι για την περιοχή ένα κέντρο εθνικής διαπαιδαγώγησης. Και αυτό βέβαια το γνώριζαν οι Τούρκοι.

ούτε καλά ούτε συμφέροντα

 Ούτε καλά ούτε συμφέροντα

Ένα γύρο αν δώσει κανένας στη Λευκωσία και τα περίχωρα, στις άλλες πόλεις, ιδιαίτερα στη Λεμεσό και Πάφο και Λάρνακα, δεν θα καταλάβει και πολλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο τόπος, γιατί η ζωή συνεχίζεται εις πλάτος και εις ύψος, ως κτίσματα στην άμμο. Ο κόσμος πηγαίνει στις δουλειές του και στις διασκεδάσεις του, πουθενά δεν διαφαίνεται η τουρκική κατοχή, εκτός αν είναι κανείς πολύ προσεκτικός και έχει μπροστά του συνεχώς τον Πενταδάκτυλο, και αν ο νους του συλλαμβάνει ό τι βλέπουν τα μάτια του, αφού νους ορά και νους ακούει. Πώς μια τεράστια τουρκική σημαία και δίπλα της, έστω μια τουρκοκυπριακή παντιέρα και η επιγραφή πόσο περήφανος είναι ο Τούρκος με το εγκληματικό μητρώο, λέμε εμείς...

Ο Πενταδάκτυλος, μια μεγάλη κατάρα αλλά και μια κραυγή απελευθέρωσης, για όσους τον βλέπουν και αντιλαμβάνονται τα μηνύματα.

Από την άλλη, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και δικτύωσης, ο όλος βίος και η πολιτεία, μάλλον δεν αναφέρονται σε καμιά τουρκική κατοχή, αφού πρώτο ρόλο παίζουν τα δικαιώματα και οι απαιτήσεις παντός είδους, η από νηπιαγωγείου σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, οι σειρές μαγειρικής τέχνης στην τηλεόραση, ή πώς να ντυθείτε το πρωί το απόγευμα, το βράδυ, για τον αλφαβηταγάμα σκοπό, κάθε σκοπός και το ντύσιμό του!!!

Όλα δηλαδή σχετίζονται άμεσα με την ωραιοποίηση του ενστίκτου. Δεν ακούμε για την ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, για την εθνική διαπαιδαγώγηση, που, μόλις αναφερθούν, αναμένονται επιθετικοί οι στιγματισμοί, εθνοκάπηλος, εθνικάφρων, ξενόφοβος, και αν μιλήσει κανείς για τον κίνδυνο εξολόθρευσης του ελληνικού κυπριακού στοιχείου από τους ξένους, σίγουρα ακολουθεί η καταδίωξη διά νόμου.

Ακόμα και αυτό για το οποίο γίνεται επίσημα λόγος, δηλαδή η λύση του κυπριακού με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, παραπέμπουν στην διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, την οποία οι Έλληνες Κύπριοι απέρριψαν με το δημοψήφισμα του 2004. Οπότε, ούτε συνεπείς είμαστε με τους εαυτούς μας ούτε και κανένα ιδανικό έχουμε για το οποίο αξίζει να πολεμήσουμε, σε αντίθεση με τους Τούρκους, οι οποίοι συνεχώς καταβροχθίζουν εδάφη, δικαιώματα, περιουσίες μας, και επαίρονται γιατί ένα 18% κατόρθωσε να υπερνικήσει το 80% . Ιδανικό τους.

Ο Τούρκος Πρόεδρος θεωρεί ήδη μια σίγουρη επαρχία της Τουρκίας την Κύπρο, έστω τα κατεχόμενα, επιθυμεί να κατέλθει το αεροπλάνο του στο αεροδρόμιο που ετοιμάζουν για την υποδοχή του στις 20/07/2023, σαράντα εννέα χρόνια από την τουρκική εισβολή, ετοιμάζει μέγαρο για τον δήθεν πρόεδρο, τον εγκάθετό του, ενώ εκείνος χλευάζει και τα ψηφίσματα του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και την προσπάθεια της Ευρώπης να συμβάλει στη λύση του κυπριακού, καταβροχθίζει όμως την ευρωπαϊκή χρηματική βοήθεια.

Οτιδήποτε όμως και να συμβαίνει, έχουμε χρέος. Δεν μπορούμε να έχουμε παραλάβει μια Κύπρο ελεύθερη- όσο κι αν τα καταφέραμε- το 1960, ύστερα από τους αγώνες των ηρωικών αγωνιστώ του 55- 59, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να ζούμε με τις περιουσίες μας λεηλατημένες, τις εκκλησίας μας μαγαρισμένες, την ίδια την Ιστορία μας αλλοιωμένη, για να συμβαδίζει με την δήθεν λύση που ετοιμάζεται. Έχουμε χρέος στην Ιστορία μας, σε όσους πέρασαν και θυσιάστηκαν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, για την ελευθερία του τόπου, για την αξιοπρέπειά μας. Έχουμε χρέος έναντι των νεκρών μας του πραξικοπήματος και της εισβολής, έναντι των εαυτών μας, να ζήσουμε και εμείς μια μέρα χαρούμενοι και ελεύθεροι, όπως και προ πάντων χρωστούμε στα παιδιά μας να αποκτήσουμε και να διαφυλάξουμε την ελευθερία και τη δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο.

Άρα πρέπει να έχουμε ήδη κατανοήσει πως ο αγώνας της απελευθέρωσης είναι ο μόνος αγώνας που αξίζει στον Άνθρωπο, στον Έλληνα της Κύπρου.

Όλες οι αντιδράσεις:

163Valerie Papantoniou, Τρυφων Κωνσταντινιδης και 161 ακόμη

δεν είμαι αριστερός

 ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Πολύ μου άρεσε μια φράση που άκουσα ψες από τον εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας ύστερα από τις εκλογές στην Ελλάδα σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ο άνθρωπος είπε “σήμερα ο ‘Ελληνας δεν φοβάται να πει ‘δεν είμαι αριστερός΄”.

Τι σημαίνει αυτό; Πως ή αριστερά είχε κερδίζει τις εντυπώσεις ονοματίζοντας εαυτήν ως την “προοδευτική και δημοκρατική” παράταξη, άρα όλοι οι άλλοι ήταν αντιδημοκράτες και οπισθοδρομικοί ή στην καλύτερη περίπτωση συντηρητικοί. Προτιμότερο λοιπόν για τον καθένα να θεωρείται “δημοκρατικός προοδευτικός” και όχι το αντίθετο. Και δεν είναι η πρώτη φορά που μας σέρνουν από το χαλινάρι οι λέξεις.

Αλλά δημοκρατικές δυνάμεις δεν είναι βέβαια μόνο οι αριστερές, αν είναι. Την προσωνυμία έκλεψαν και όταν έλεγαν είναι δημοκρατικοί, εννοούσαν αριστεροί, όπως και λέγοντας προοδευτικοί, εννοούσαν αριστεροί, ενώ οι άλλοι κατατάσσονταν στους ζώντας στα μαύρα σκοτάδια του μεσαίωνα.

Στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα η δεξιά απέδειξε πως μπορεί να κερδίσει την ψήφο του λαού, γιατί έδωσε σ’ αυτόν ό, τι περίμενε. Υπάρχει η εντύπωση πως τα σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά κόμματα, γενικά τα αριστερά, φέρνουν στον κόσμο την ισότητα, την αξιοκρατία και προπάντων την κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά στο τέλος εδώ στην Κύπρο κανένα αριστερό κόμμα δεν έφερε ούτε τις κοινωνικές παροχές, ούτε την δωρεάν παιδεία, ούτε τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μέγιστες κατακτήσεις του λαού.

Άρα μπορούν κάλλιστα και τα λεγόμενα δεξιά κόμματα να προσφέρουν στον λαό αυτά τα οποία περιμένει, προπάντων όμως την ελευθερία ο καθένας να εκφράζει τον εαυτό του και να ανέχεται τον άλλο με τα πιστεύω του.

Σήμερα στην Ελλάδα έχει νικήσει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, είτε αρέσει είτε όχι.

Και δεν μπορούμε με μια μονοκονδυλιά να περιγράψουμε τον ελληνικό λαό ως “καταστροφή της πατρίδας του ή ως λαό που δεν ξέρει τι θέλει”, επειδή δεν ψήφισε τον δικό μας.

Ο σεβασμός στην ψήφο του λαού απαιτεί από τους δημοκρατικούς πολίτες να αποδεχτούν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας και να σκεφτούν μήπως όσα πρεσβεύουν χρήζουν αυστηράς κριτικής, ή καλύτερα αυτοκριτικής.

Χάρη Σπανού, Σκιές

 Χάρη Σπανού, Σκιές

Πολύ εύκολα κρίνεις ένα διήγημα στο φέιζπουκ, βάζεις μια καρδούλα, ένα λάικ, καλό είναι, εξάλλου η Χάρη τελευταία ακόμα κλήθηκε σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό, αλλά τι έχει, τι την διακρίνει, τι κρύβει; Μα δεν βλέπεις με πόση λεπτομέρεια περιγράφει, εμβαθύνει, πώς ρέει ο λόγος, συνειρμός άριστος, παρασύρει τον αναγνώστη, κι είναι μέσα η ίδια οικογενειακώς, ονόματα αρχαία, όπως θα τα ήθελε, μυρουδιές της Χώρας, και αυτή η σκόνη στη μύτη, κι ο κήπος κι οι δουλειές του σπιτιού, νομίζεις πως κάθεσαι κι εσύ εκεί, και παρακολουθείς, και ακολουθείς, μιλά για τα πρόσωπα, τα πράγματα, μια φιλοσοφική διάθεση, αποδοχή των γιγνομένων, ο καθένας ο εαυτός του, αυτός είναι, αυτός έγινε,  δεμένος με το όλον, και το περιβάλλον του, το περιβάλλον τους ή το δικό μας. Μυρουδιές της γειτονιάς και του σπιτιού, αυτές προπάντων εισχωρούν στον αναγνώστη κι έτσι αναπνέει κι αυτός με τους ζωντανούς του διηγήματος. Οικείοι άνθρωποι.  

προσπαθώ να καταλάβω

 Προσπαθώ να καταλάβω, και αυτό κι άλλα, αλλά δεν με βλέπω να πήγαινα μετά τα μεσάνυχτα στην Κερύνεια να διασκεδάσω, ούτε βέβαια και να κουβαλώ ρόπαλο στο αυτοκίνητο, εκτός αν ήμουν έτοιμος για καυγά ή περίμενα την επίθεση και θα έπρεπε να αμυνθώ.

Ήταν τότε, μετά το 74, που έξω από το σχολείο στην Ευρύχου, ήταν αντίσκηνα και έμεναν μαθητές πρόσφυγες και θα πληρώνουμε αυτό το 74 ακόμα 50 χρόνια, ίσως γυρίσει ο αιώνας, και βέβαια δεν μπορούσες να παίζεις φιλόλογο την ώρα που ο άλλος έμενε στο τσαντίρι, κι ήταν επαναστατημένα τα παιδιά και δεν καθόταν κανείς εύκολα στην τάξη και δεν ανεχόταν η ψυχή του το κακό, διωγμένος από το σπίτι του και μια εβδομάδα πρωινά τα μαθήματα την άλλη απογευματινά και δεν χωνεύεται.

Κι ύστερα στην Παλουριώτισσα μετά το ‘ 76, ήδη το σχολείο ήταν ένα φρούριο με γαιόσακους παντού, οι Τούρκοι απ’ έξω, πάνω από 1000 οι κόρες στο Παγκύπριον Γυμνάσιον Θηλέων Παλουριωτίσσης, τότε που έρχονταν τα εγκλωβισμένα παιδιά με δυο μάτια μεγάλα φοβισμένα να σε κοιτάζουν και να απορούν με τα ελληνικά σου, γιατί νόμιζες πως ήδη είχε γίνει επέμβαση και στη γλώσσα τους, και πρέπει βέβαια αυτά τα παιδιά να περάσουν στην άλλη τάξη και σιγά σιγά συνηθίσαμε την επιείκεια, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, αλλά δυστυχώς αυτή μετατράπηκε σε ανοχή, το μυρίστηκαν και μαθητές και γονιοί, κι όταν ύστερα από χρόνια ξαναπήγα στο ίδιο σχολείο, παρακολουθούσα την επιθετικότητα των μικρών παιδιών, να πηδούν ένα μέτρο πάνω από τη γη και να χτυπούν στο πρόσωπο με το πόδι το συμμαθητή τους. Είχαμε σταματήσει από καιρού εμείς να δίνουμε πάτσους, αυτά συνέβαιναν κάποτε τον καιρό της Λεμύθου 67- 69 και ύστερα απόκτησαν μεγάλη δύναμη οι γονιοί, μπαινόβγαιναν στο σχολείο, Σύνδεσμος Γονέων, Σύνδεσμος Γονέων, και νόμιζαν πως όλα τα ξέρουν καλύτερα και πως όλα έπρεπε να γίνουν όπως εκείνοι τα ήθελαν.

Μια μέρα στο γραφείο ένα ζευγάρι, «είμαστε σε θέση να βάλουμε στη δουλειά το παιδί μας, εργαζόμαστε σε τράπεζα, μόνο που πρέπει να έχει πάνω από 16, κανόνισε να πάρει την ανάλογη βαθμολογία» και εγώ να διερωτώμαι, γιατί εγώ να κανονίσω; το παιδί σας να κανονίσει και να πάρει 16, και δεν παίρνει και έρχονται διαμαρτυρόμενοι.

Εκεί, στην περιοχή των Κοκκινοχωριών, ήταν συνηθισμένοι οι μαθητές να μπαινοβγαίνουν στο σχολείο με τις παντούφλες κι όταν έκαμα επίθεση στον πρώτο, έτρεξαν οι συνάδελφοι νομίζοντας πως θα δεχόμουν επίθεση, αλλά τα παιδιά έπρεπε γύρω στον Μάρτιο να αρχίσουν να δουλεύουν στα ξενοδοχεία, και ήταν «υποχρέωσή» τους να αγοράσουν μοτόρα, κάθε μήνα είχαμε και ένα νεκρό από μοτόρα, ο άλλος θα πρέπει να αγοράσει το αυτοκίνητό του και όλα αυτά όχι μόνο με τις ευλογίες των γονιών αλλά και με την περηφάνια: τα παιδιά τους αποκτούσαν χρήματα, μοτόρα και αυτοκίνητο.

Ήταν τότε που και η Λάρνακα άρχισε να παίρνει τα πάνω της. σχολικά τα πρωτεία είχε η Λεμεσός στην παραβατικότητα, η Λάρνακα ακολουθούσε, έρχονταν με τις μοτόρες έξω από το σχολείο, πηδούσαν από τα κάγκελα να χτυπήσουν μαθητές, ευτυχώς είχα πάντα μαζί μου τους γυμναστές σωματοφύλακές μου και σωζόταν η κατάσταση, η αστυνομία, παρ’ όλα τα τηλεφωνήματα, ερχόταν πάντα γύρω στις 02:00 όταν είχε κλείσει το σχολείο.

Η επιείκεια, η ανοχή, το να μη μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση, γίνονταν καινούργια πράγματα και το σχολείο ήταν απροετοίμαστο, ήταν μια περίοδος που ερχόντουσαν από την Ελλάδα, είχαν κάμει εκεί χρόνια σε ξερονήσια ως επί το πλείστον, ανεξέλεγκτοι, μόνοι διηύθυναν, μόνοι κανόνιζαν τις ώρες διδασκαλίας και όταν ήρθαν εδώ και προσπαθήσαμε να τους πείσουμε πως χρειάζεται και πρόγραμμα και προγραμματισμός μαθήματος , εντάξει, μας έλεγαν, περάστε πρώτα από το ελλαδικό φροντιστήριο της δημοκρατίας, του Παπανδρέου τότε, για να μάθουμε τι σημαίνει ελευθερία του διδάσκοντος, οπότε πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε μάθημα Χριστούγεννα, ακούαμε διήγημα πασχαλινό, πηγαίναμε γύρω στο πάσχα, δίδασκε ο νεόφυτος ποίημα χριστουγεννιάτικο.

Και οι γονιοί, κι οι μαθητές κι οι δάσκαλοι έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους, περισσότερο όμως απ’ όλους το 1974, ο μεγάλος αυτός σταθμός της ιστορίας μας, για τον οποίο θα έχουμε ακόμα να πληρώνουμε.

του κατακλυσμού

 «Και εν τη ημέρα εκείνη εξελεύσεται ύδωρ ζων εξ Ιερουσαλήμ, το ήμισυ αυτού εις την θάλασσαν την πρώτην και το ήμισυ αυτού εις την θάλασσαν την εσχάτην, εν θέρει και έαρι έσται ούτως.» Και το πρώτο νερό της θάλασσας ήταν η Κερύνεια και τα περίχωρα, αρχίζοντας από την κατηφόρα των Πανάγρων, τεράστιες πέτρες κι η οσμή του πελάγου, κι ύστερα, από τα παιδικά καλοκαίρια στην  Αϊρκώτισσα και το Πέντε μίλι και το Έξι μίλι, μαθητούδια τέτοιες μέρες, μόλις τελειώναμε τις εξετάσεις, παίρναμε μαζί μας στο σχολείο και τα απαραίτητα, κι ολόισια στο ΟΧΙ, στου Τσέντα, λεωφορεία της γραμμής,  για την Κερύνεια, τον άη Γιώργκη, κι ύστερα ήρθε η μεγάλη εκείνη παραδεισένια αγκαλιά του αγίου Επικτήτου, με την καλύφη ολοκαλόκαιρα, κι ο Σκάρος με τα ξαδέλφια κι η θεία Μοιρού στο πραγματικό μοναστήρι, το σπίτι τους με τις καμάρες και το μαγγανοπήγαδο, κι ύστερα έπεσε βροχή πύρινη από τον ουρανό, και κατέκαψε τα πάντα, δεν άφησε τίποτε, στο μυαλό μαύρα κατάμαυρα, ξηλωμένοι σταυροί στα κοιμητήρια αναποδογυρισμένοι, αλλόκοτα κτίσματα, κι απορώ με όσους λεν πως ευτυχούν να τα επισκέπτονται, ξένοι στον τόπο μας και κλαμένοι

Γιώργος Καμηλάρης, Η Δημοτική εκπαίδευση στα χωριά του ιστορικού πυρήνα της Ταμασσού

 Γιώργος Καμηλάρης, Η Δημοτική Εκπαίδευση στα Χωριά του Ιστορικού Πυρήνα της Ταμασσού

Πέρα, Πολιτικό, Επισκοπειό

Λευκωσία 2023

 Ο Γιώργος Καμηλάρης έχει ιδιαίτερη αγάπη στον τόπο του, ιδιαίτερα στα Πέρα,  για τα οποία έχει συγγράψει βιβλία όπως, «Τα Πέρα και ο Κόσμος τους»  Λευκωσία 2010. «Τα Πέρα Μέσα από Εικόνες», Λευκωσία 2011, «Ο Αρχιμανδρίτης της Αρχιεπισκοπής Φιλόθεος» Λευκωσία 2013. «Οδοιπορικό στις Εκκλησίες και τα Ξωκλήσια των Περάτων» (με τον Κώστα Γερασίμου) Λάρνακα 2014.

‘Ολα αυτά φανερώνουν την προσήλωση στον γενέθλιο τόπο, όπως και η ζωντανή προσπάθειά του, ως ενεργό μέλος της κοινότητας, να διαφυλάξει πολιτισμικά στοιχεία που κινδυνεύουν.

Το παρόν βιβλίο αναφέρεται, στην αρχή, γενικά στην εκπαίδευση των Κυπρίων και αρχίζει με μια ιστορική αναδρομή. Βυζάντιο, Φραγκοκρατία, Ενετοκρατία, με ιδιαίτερη έμφαση στην Οθωμανική περίοδο και την Αγγλοκρατία. Επικεντρώνεται ακολούθως  στα Δημοτικά σχολεία των Περάτων, στο Αρρεναγωγείο το «Θεοδούλειον Δημοτικόν Σχολείον» και στο παρθεναγωγείο το «Χριστοφίδειον Δημοτικόν Σχολείον» και στην εξέλιξή τους με τη συνένωσή τους αλλά και με την περιφερειακή διάσταση που παίρνουν, αφού η μείωση των μαθητών στα γειτονικά χωριά αναγκάζουν σε συγκέντρωση στο «Περιφερειακό Δημοτικό Σχολείο Ταμασσού» με την παράλειψη όμως των τιμητικών ονομάτων των ιδρυτών τους, «Θεοδούλειον και Χριστοφίδειον», πράγμα ανεπίτρεπτο, κατά τον συγγραφέα, αφού οι ιδρυτές σχολείων όχι μόνο πρέπει να τιμώνται αλλά και να αποτελούν φάρο φωτεινό για τις μέλλουσες γενιές. Παρ’ όλους τους αγώνες τους για τη διατήρηση των ονομάτων των ιδρυτών των σχολείων, ο συγγραφέας μαζί με άλλους συναγωνιστές του δεν βρήκαν ανταπόκριση από τους ιθύνοντες, παρά τις διαμαρτυρίες.

 Το βιβλίο, προϊόν πολλού μόχθου και επιμέλειας, με φωτογραφική τεκμηρίωση, καταγράφει την ιστορία των σχολείων της περιοχής και τους δασκάλους που δίδαξαν και όσους έχουν καταγωγή από τα Πέρα, από το Πολιτικό και από το Επισκοπειό, γι’ αυτό μπορούμε να πούμε πως αποτελεί θησαυροφυλάκιο της ιστορίας της εκπαίδευσης στην περιοχή.

Όπως εν κατακλείδι αναφέρει ο συγγραφέας, «Η Ιστορία και ο Πολιτισμός μας είναι ό, τι πιο πολύτιμο έχουμε» γι΄αυτό και έπρεπε να διατηρηθεί η ονομασία των Σχολείων «Θεοδούλειον και Χριστοφίδειον» εις αιωνίαν μνήμην και ευγνωμοσύνη.

 

παρατράγουδα μαθητικών εκδρομών

Παρατράγουδα μαθητικών εκδρομών

Σύνηθες φαινόμενο τα παρατράγουδα στις μαθητικές εκδρομές.

Στο εσωτερικό ακούμε συχνά για την εκδρομή στην Κακοπετριά, οι εντόπιοι παραπονούνται για οχληρία, για να μην πούμε άλλα, στο μεταξύ ο αναλαμβάνων πρόεδρος του σχολείου μπορεί να εξοικονομήσει και αρκετά χρήματα για να αγοράσει αυτοκίνητο, είναι κοινό μυστικό, όλα γίνονται χωρίς την έγκριση του σχολείου ή του υπουργείου, μεγάλωσαν τα παιδιά, μάς κάνουν ό τι θέλουν, περνούν τα χρόνια και επαναλαμβάνονται τα ίδια, σύνηθες φαινόμενο, και θα είναι μεγάλη δυστυχία μια χρονιά να μην πάνε τα παιδιά στην εσωτερική δική τους εκδρομή με όλα τα ως άνω.

Είναι όμως και το εξωτερικό, Μεγάλη Βδομάδα κάποτε και άνοιγαν τα νυχτερινά κέντρα μεγάλη Παρασκευή, γιατί ήθελαν τα παιδιά μας διασκέδαση, όσο για ξενοδοχεία, ό τι πρόχειρο, κλειστά όλο το χρόνο, αλλά τις μέρες των μαθητικών εκδρομών άνοιγαν διάπλατα, μουχλιασμένα και απαράδεκτα. Όταν μια χρονιά μου συνέβη να συνοδεύσω, και αντιμετώπισα τα ίδια που ήρθαν στο φως χτες, τέλος Μαΐου, ο ταξιδιωτικός ΘΒ007 μου ζήτησε να πάω στον αστυνομικό σταθμό της περιοχής και να καταγγείλω την κατάσταση, γι’ αυτό και φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Βρήκαμε άλλο κατάλυμα, κι ύστερα από καιρό, μερικούς μήνες, μου έρχεται κλήση από το δικαστήριο της τάδε πόλης της μητέρας πατρίδας, κατηγορούμαι πως κακολόγησα- δυσφήμησα το τάδε ξενοδοχείο και πρέπει να παρουσιαστώ στο δικαστήριο, μέρες εξετάσεων και απολυτηρίων στους μαθητές, τηλεφωνώ στον τότε γενικό εισαγγελέα μακαριστό, να πας μου λέει και μη μπλέξεις το υπουργείο. Γιατί, λέω, πήγα ως ιδιώτης με την οικογένειά μου ή ως διευθυντής σχολείου με τους μαθητές μου; Υπάλληλος του υπουργείου είμαι, γιατί να αναλάβω μόνο εγώ την ευθύνη; Τσιμουδιά ο γενικός, εμείς δε έχουμε να σου προσφέρουμε τίποτε. Ακάλυπτος που λέει και ο Ακάλυπτος,  ο σύλλογος των καθηγητών ευτυχώς συμπαραστάθηκε βράχος, πόσα θέλει να ξεμπερδεύουμε; Είχαμε κάτι ρετάλια από τις εκδρομές, βάλαμε δικηγόρο εκεί, πήγε, μπούκωσε τα χρήματα στον ξενοδόχο, κι άλλη φορά, να σας βράσω.

  

ευρώπη και τουρκοκύπριοι

 ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ

Τα Τουρκοκυπριακά παιδάκια μασουλούν καμιά τριανταριά εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, για να βοηθηθούν δήθεν οικονομικά και κοινωνικά να ανέλθουν, κυκλοφορούν με τα διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ευρωπαίοι πολίτες, αλλά δεν θέλουν να εμπλέκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση στις συνομιλίες για τη λύση του κυπριακού, διότι εμπλοκή της σημαίνει τη δημιουργία ενός κράτους όπως όλα τα άλλα, με κατοχυρωμένα τα δικαιώματα όλων των πολιτών.

Αλλά οι Τουρκοκύπριοι, θέλοντας να υπερτερούν σε όλα, γιατί δήθεν είναι μειονότητα και πρέπει να προστατευτούν, τα δικά τους μόνο δικαιώματα γαντζώνονται να κατοχυρώνουν, αυτά όμως των Ελληνοκυπρίων πρέπει να παραμένουν καταπατημένα, για να επικρατήσει και πάλι η Τουρκοκρατία, όπως την έχει φανταστεί ο κάθε Τουρκοκύπριος ή ονειρευτεί.

Αν οι ‘Ελληνες της Κύπρου διεκδικήσουν και επιτύχουν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών, θα δικαιούνται να εγκατασταθούν στην Κερύνεια, στη Μόρφου και στην Αμμόχωστο και σε όλες τις πόλεις και τα χωριά που έχουν καταλάβει, όπως ισχύει με το δικαίωμα εγκατάστασης στο Παρίσι, για παράδειγμα.

Με μια ευρωπαϊκή λύση δεν μπορούν να παραμένουν τουρκικά στρατεύματα κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος και όλα αυτά εξοργίζουν τους Τουρκοκύπριους, την μειονότητα του 18% που έχει κατορθώσει με το σύνταγμα του ‘60 να δικαιούται το 30% των δημοσίων θέσεων και το 40% στην αστυνομία και στο στρατό, ενώ το 80% των Ελλήνων θα πρέπει συνεχώς να υποτάσσεται στην μειοψηφία, για να νιώθουν ασφάλεια οι κακοί οι γείτονες, καταραμένη η ώρα.

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας προσπαθεί να πείσει ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πείσουν την Τουρκία να παρακαθίσει στο τραπέζι των συνομιλιών για τη λύση του κυπριακού, έστω με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και με όλα εκείνα τα διζωνικά δικοινοτικά. Οι Τουρκοκύπριοι όμως αντιτάσσουν αμέσως την άρνηση, για να μην πούμε το «βέτο» πριν αρχίζει ο χορός.