Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν

Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν

Όταν κάτι είναι κατά την άποψή μου ορθό, το επικροτώ. Γι’ αυτό χαίρομαι ή ανασαίνω, όταν βλέπω ή ακούω κάτι ελπιδοφόρο για την ελευθερία του τόπου μου.
Ο Υπουργός των Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης στην ψεσινή (31/3/19) εμφάνισή του στο Δελτίο Ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Ωμέγα έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους θέση ως προς το Κυπριακό και την στάση της Τουρκίας έναντι των συμφωνιών κρατών με κοινά συμφέροντα στον ενεργειακό τομέα στην ανατολική Μεσόγειο. Βασικό του μήνυμα ήταν ότι η Τουρκία μόνη απομακρύνεται από τους κοινούς σχεδιασμούς στα ενεργειακά, διότι εισέβαλε στην Κυπριακή Δημοκρατία, κατακρατεί εδάφη της, δεν την αναγνωρίζει, άρα δεν μπορεί να μετέχει στα ενεργειακά της περιοχής, όπως τα σχεδιάζουν τα υπόλοιπα κράτη, ΗΠΑ, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος, με την τελευταία τους συζήτηση στο Ισραήλ, στην οποία αναμένεται ακόμα να μετάσχουν και άλλα κράτη, ως η Γαλλία, Ιταλία κ.ά.

Είναι παρήγορο το ότι, παρ΄όλα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας μας κωμικοτραγικά στις εκδηλώσεις τους, η θέση του Υπουργού των Εξωτερικών αποδεικνύει πως βάση της όλης πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι το ότι δεν ξεχνά την εισβολή, την κατοχή, τον εποικισμό και τα άλλα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει η Τουρκία στην Κύπρο.

(Γιατί περάσαμε και περιόδους που οι ηγήτορες της εξωτερικής μας πολιτικής ήταν κατώτατοι των προσδοκιών μας. Ελπίζουμε να πέρασε το τσουνάμι των αναξίων.)

οι ποιητές

Οι ποιητές

Άλλοι είναι δηλωμένοι,

Άλλοι αδήλωτοι

Κάποτε καλύτεροι από τους δηλωμένους.

Ο καθένας μπορεί να είναι ποιητής.

Ένα μολύβι χρειάζεται, μια κόλλα

Κι ησυχία.

Αποφάσισε να γράψεις το ποίημά σου.

Ο καθένας μπορεί.

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ στην Παρουσίαση της Ανθολογίας της Μόνας Σαββίδου

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ αποσπάσματα

Και πρώτα βέβαια τίθεται θέμα ορισμού, καθορισμού, περιγράμματος. Τι είναι ποίηση;
Δώρος Λοΐζου «Τα παρεξηγήσατε» Η ποίηση είναι πιο καυτή κι από τη μήτρα του Ήλιου
Για την Πίτσα Γαλάζη: Στον «Πρόλογο» παρουσιάζεται ως ένας συνειρμός αντιθέτων, είναι ένα μικρό ιδιωτικό παράθυρο, μικρό αγριολούλουδο ανταρτάκι, κομμάτι ουρανός κληρονομιά δεσμών κι ελευθερία υπέρτατη, σήραγγα σκοτεινή για να περάσω στην ελευθερία, μνήμη-φωνή της κομματιασμένης γενιάς μου, ιαχή στη μάχη, ο τρόπος να κινδυνεύω και να σώζομαι- λέξεις μ’ αφαιρεμένη περόνη , παρουσία και απουσία.
Για τον Κώστα Βασιλείου «Η Ποίηση» Η ποίηση, όπως κι ο έρωτας επειδή η ποίηση είναι έρωτας αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα φιλί που βρίσκεις πεταξούμενο στο μονοπάτι σου χλωρό ακόμα νοτισμένο και πρέπει πριν μαραθεί να βρεις τα χείλη που το άφησαν να το επαναφέρεις. Μπορεί να είναι , εξυπακούεται , αντί φιλί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα δάκρυ, και πρέπει αντίστοιχα να βρεις τα μάτια, το στόμα, το χέρι, το βλέφαρο. Να προτιμάτε τα φιλιά. (όπως λέμε, φίλησε η Μούσα τον ποιητή στο στόμα)
Η Ανδρεανή Ηλιοφώτου «Ποίηση» καταθέτει πως Ποίηση είναι η δίδυμη αδελφή της αιωνιότητας, συμπαντική αρμονία.
Ενώ ο Λεύκιος Ζαφειρίου «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι ένας κήπος, το σπίτι που χωράει όλο τον κόσμο, μα όταν η ελευθερία χάνεται η ποίηση γίνεται σπαθί και ντουφέκι.
Βέρα Κορφιώτη «Η Ποίηση» Προπαντός η ποίηση θα ονομάσει μεγάλα νοήματα θα ερμηνέψει ψυχικά πάθη δυσπρόσιτη στην κοινή αντίληψη η ποίηση με την ιερή της μανία με τον εσωτερικό της τρόπο.
Ευρυδίκη Περικλέους Παπαδοπούλου «Κόρη ποίηση» Μην της πιστέψεις τζι έν φελά θκιαβάζει μας τζ αναελά τσας έτσι να της πιστευτείς τσας έτσι να της γυρευτείς ξηφκάλλει πουκουππίζει σε μπαίνει βαθκιά πορπίζει σε εν ημπορείς να της κρυφτείς ξηφανερώσει σε ευτύς.
Μαρία Περατικού Κοκαράκη Χάι Κάι Ποίηση είναι τα δάκρυα της ψυχής όταν πονάει.
Τζένη Κωνσταντινίδη «Το σώμα της ποίησης»
Ποίηση είναι το μετάξι από ρίγος στα στήθη Ποίηση είναι η απέραντη γυμνή βεβαιότητα
Κι ο ποιητής ένας ερημικός της δάφνης Αναιρώντας αέναα την υπόθεση του θανάτου
Δάφνη Νικήτα «Χρώμα σελήνης» Νύκτες με μακό μπλουζάκια εκμυστηρεύσεις τρελές μέσα σε ποτήρια κρασιού χρώμα σελήνης υγρής. Κι εγώ στην άκρη της κλωστής υφαίνω παραμύθια από άγριες φράουλες.
Ανδρέας Μακρίδης «Τα θηλυκά πράσινα» Η ποίηση είναι εκπρόθεσμο ερωτικό σκάνδαλο που νομιμοποιείται… «΄Ωδινεν ποίηση και έτεκεν τα ευ ώδινεν χρυσός και έτεκεν τα φευ»
Περιηγητές της ερημιάς μαρτυρούν ότι αρμέγει γύρη από τα άνθη της πέτρας και τα αείζωα άγρια άνθη των αγρών, ιππεύει τα φλισβίζοντα κύματα των υπερπόντων ανέμων και ψηλαφεί τα λοφία των λευκών ερωδιών ως παιδίσκη αφροδιάζουσα. …Λένε πως θηρεύει αόρατα έμψυχα μουσικά όργανα πάνω στα ουράνια τόξα και στην φωτόδαρτη χαίτη των ηλιακτίδων…
Παύλος Μεράνος «Ευχή ένθερμη Αφιέρωση στην ελληνική φυλή»
Ω ποίηση, σ’ έφερα ως εδώ , κι εγώ πεθαίνω, και σ’ εξορκίζω στην πνοή, στα δάκρυα που σου έδωσα και στην πολλή μου αγάπη σ’ εξορκίζω να γίνεις η αέναη φύτρα μου…και να με φέρνεις να πνέω σαν αύρα καλοσύνης δρόσο από φύλλωμα βαλσάμου , πάνω απ’ τα μάτια π’ αγρυπνούν.. στο χαμόγελο των παιδιών ν’ ανθίζω και πάνω από την ομορφιά της γης που αγάπησα πολύ….
Κώστας Μόντης «Ποίηση» Κανείς δεν ξέρει καλά καλά τι εκκολάπτει, τι κλώσσα είναι, τι αυγά επωάζει από πού κρατά η σκούφια της από ποιους ουρανούς κρατά η σκούφια της τι μακροπρόθεσμη προοπτική έχει.
Λούης Περεντός «Συνομιλία με φως» Γι’ αυτό θα γράφω μέχρι την τελευταία εκρίζωση, θα εξακολουθώ ν΄ ασχολούμαι με πράγματα «μηδαμινά» θα πέφτω  ώσπου να φτάσω στον πιο βαθύ πυθμένα κι ας είμαι το γυάλινο καλάθι που μέσα του καραδοκούν όνειρα, πέτρες θάλασσες. Τώρα μη με ρωτάς τι είναι Ποίηση καθαρή, λυρική, σουρρεαλιστική, Όλα είναι αυγά στο ίδιο καλάθι, έτοιμα να σπάσουν με μια κίνηση.
Έλλη Παιονίδου «Σε νέο ποιητή» όπου η ποίηση θα κάνει το θαύμα εμείς περισσεύουμε  τραβιόμαστε στα παρασκήνια κι εκείνη δουλεύει, οδηγεί, κατευθύνει την παράσταση…όπου η ποίηση θα κάνει το θαύμα παράτα τα όλα κι υπάκουσε.
Λούης Περεντός «Προς Ερυσίχθονας» Μα σ’ έχω ποίηση πηγή μου πεντάρφανη κι αιώνια με τις κρυφές λαχτάρες να μ’ αγγίζουν την ώρα που απελπισμένος έρημος ψάχνω το φίλο να κρατηθώ κι όταν σε βρω πλαταίνει η καρδιά μου σαν τη θάλασσα…
Ας είναι κι αυτό το μικρό καταφύγιο που μου κρατάς με ζήλο στην αυλή σου
Θεοδόσης Πιερίδης «Τι φταίω γω;» Τι φταίω γω αν η ποίηση- η Ποίηση του φωτός η πρώτη θυγατέρα, της ιστορίας η πρώτη αδελφή, της ομορφιάς η πρώτη φτερούγα….
Θεοδόσης Πιερίδης «Η Ποίηση» Με τη φαρδιά τη φούστα της, με το ηχερό της ντέφι, τα κόκκινά της μάγουλα και την παχιά πλεξούδα χορεύει η μαυρομάτα μου μες στου αλωνιού τη μέση…..Και διάλεξεν εμένανε για ένα φιλί μεγάλο που ’ναι δροσιά, που  ΄ναι φωτιά, που ’ναι γλυκό σαν μέλι, που ’ναι σα φως οπού άστραψε, πέταγμαν οπού αρχίζει, που ΄ναι σα γάμου στέφανο για τώρα και για πάντα.
Πἐτρος Σόφας «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι η αποθέωση της μοναξιάς η πεμπτουσία της λέξης η άγνωστη πλευρά της ευτυχία η αέναη ανθοφορία της καρδιάς το ιαματικό αγίασμα της ψυχής το καντήλι που ποτέ δεν σβήνει το αντίδοτο της λησμοσύνης το αμάραντο ρόδο. Η ποίηση είναι όλα αυτά μαζί και κάτι που ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί
Αθηνά Τέμβριου «Ποίηση» Είσαι η φλόγα της στιγμής. Αυτή η φλόγα που ταξιδεύει τη σκέψη, καίει τη θλίψη. Αυτή που ζεσταίνει τα σύννεφα στο γαλάζιο ουρανό, να γεννήσει βροχή, να δροσίσει τη γη, να ομορφύνει τη θάλασσα.
Νάντια Στυλιανού «Αναγνώριση» Είσαι η ανάμνηση κάθε ιδέας που ασπάστηκα Είσαι η ενδεκάτη εντολή που χθες βράδυ πάλι σε παράβηκα.. – Είμαι η μικρή ερμαφρόδιτη θεά του γαλάζιου κύκλου και του πράσινου Θέλεις σειρήνα αεικίνητη που σεριανά αβασάνιστα στα κράσπεδα του Όντος και του Μη, Ιδέα διάφανη, γαλάζια αιθάλη που διολισθαίνει στα αδήριτα, αντιφατικά παιγνίδια της ζωής ή που τρυγά αβασάνιστα έρωτα με τη φαντασία. Είμαι το δάκρυ της Αλήθειας που ξεγλίστρησε., Ο τελευταίος στίχος από ποίημα που αποσκίρτησε…
Νένα Φιλούση «Από πάντα» Με την πιο αντρειωμένη μου λύπη σ’ εναγκαλίζομαι σαν όραμα του παραδείσου τόσο σ’ αγάπησα και τόσο πόθησα την αρχαία φωνή σου κι αν γνώση ανεβαίνει στο σώμα την ώρα που αγγελικά σε δέχομαι είναι γιατί σε γύρευα αιώνες πριν σε γωνιές απουσίας. Εσύ πάντα έρχεσαι με πόνο χαράς και την ορμή του αθώου. Η λύπη και η ποίηση έχουν μια συγγένεια την εσωτερική αυλή και κάθε που πάω να σε φιλήσω χρυσός σταυρός μπαίνει στο στόμα μου και το ματώνει. Γιορτές και γραφές με αποσιωπητικά, κύτταρα απρόθυμα και μια μετέωρη σιγή επιστρέφω σαν τα μάτια της Μαρίας σε λευκό ολόφωτο η λύπη ή όπως είπε η μάνα Χριστέ μου κάνε κάτι.
Ανδρέας Χατζηχαμπής «Ποίηση Με βοτανικούς όρους» Δένδρον υψηλόν, αειθαλές, οξύκορφο η ποίηση με βλαστούς σπάνιους περικαλλείς, όρθιους. Ολιγαρκές φωτόβιο είδος, σε εδάφη φτωχά, άγονα, με ρίζες βαθιές, σαρκώδεις, διεισδύουσες στην ευκάρυα ζώνη της καρδιάς. Αυστηρώς κινδυνεύον με εξαφάνιση. Σε φυτοκοινωνίες μυστικές και αχανείς , πνευματικές και αθάνατες. Φύλλα καρδιοειδή, ακέραια, ευπαθή, ρυπανσιόφοβα. Άνθη λέξεις ακτινόμορφες με στεφάνη. Με καρπούς πτερυγιοφόρους, εύοσμους, αστερόμορφους, φωτεινούς, διαρκείς, μακρόβιους, με διεργασίες εσωτερικές, μυστικές, πνευματικές και αθάνατες. Ωρίμανση πολυετής επώδυνη.
Ανδρέας Χατζηχαμπής «Προς ποίηση» Πού ήσουνα; Σε έψαχνα στιγμές, λεπτά, ώρες, μήνες ολάκαιρους, διείσδυσα στον φλοιό κα στο ξήλωμα των φυτών, στις χωμάτινες στοές των σκωλήκων, στις λευκές νύκτες τ’ ουρανού και στις μαύρες μέρες του χρόνου, έπεσα μαζί με τις πρώτες ψιχάλες και δεν σε βρήκα. Μην ήσουνα κρυμμένη πάλι ανάμεσα στα παιγνίδια των παιδιών και έφτιαχνες ήλιους; Μην έκοβες τη θάλασσα σελίδες και τον κόσμο μου στίχους;
Κυριάκος Χαραλαμπίδης «Σέσκλο» Όταν η ώρα της ποίησης έρθει, γίνονται αλήθειες τα πιο απατηλά του κόσμου , κι είναι παράξενο΄ το φως ασάλευτο είναι, μα το νερό κυλά. Η σκέψη παίρνει τη γραμμή της – σχήμα ιδιότροπο. Δεν ξέρω τι να κάνω για να το εξηγήσω, ούτε να σταματήσω μπορώ΄ το απαγορεύουν οι λόφοι όταν σμίγουνε την ιστορία τους, οι συνοικίες, που γίνονται πόλη μεγάλη.
ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Η ποίηση είναι απαιτητική, γι’ αυτό ο Κλείτος Ιωαννίδης «Αποθανείν θέλω» Κι η ποίηση είν’ άγρυπνη. Μας τρώει τα σωθικά.
Βέρα Κορφιώτη « Η τάξη των πραγμάτων» Ο ποιητής… προορισμό έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να θυσιαστεί ενδόμυχα γνωρίζει η τάξη των πραγμάτων αυτό ορίζει.
Τζένη Κωνσταντινίδη «Διαλεκτική των κρίνων» Κι ας μην υποψιάστηκε ποτέ κανείς τι στενή πύλη εκεί που βάλλεις πλώρη για τον κόσμο
Γιώργος Κωστάντης
«Εσπερινά ρίγη» α΄.. Ποίηση- Γεύση δική μου- αίμα πηγαινοερχόμενο στις αρτηρίες Εγκυμονούμαι μες στις μέλλουσες ημέρες Μια μέρα απ’ αυτές μέσα από έν’ άλλο πρόσωπο θ’ ανακαλύπτομαι.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ Η ΠΟΙΗΣΗ
Ή είναι ό, τι πολυτιμότερο. Λεύκιος Ζαφειρίου
Μ’ εκδικούνται γιατί με πείσμα αποποιούμουν καθετί που θα το πλήρωνα με αντίτιμο την ποίηση.
ΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Πάντα η ποίηση είναι συνώνυμη της ελευθερίας, της αποκτημένης με θυσίες.
Έλλη Παιονίδου «Ποίηση» Σ’ είδα να περπατάς αγριεμένη τ’ ανέμου αντίθετα. Τα φρύδια σου σταυρός να ζώνεσαι τα φυσεκλίκια και δρόμο, πρώτη εσύ. Σε γνώρισα.
Λούης Περεντός « Παχύδερμα» Μας ζητάτε ν’ απαγγείλουμε ποιήματα τώρα που τα ποιήματα δεν απαγγέλλονται παρά τα δένομε στο στήθος χιαστί σε σφαιροθήκες.
Μόνα Το άλογο της ποίησης δεν έχει ηνία ουδέ ωράριο. Οι οπλές του ματώνουν τη σκέψη. Γι’ αυτό κερδίζει τη λευτεριά.
Ανδρέας Μακρίδης «Πεζός πρόλογος ολίγον ποιητικός περί ποιήσεως»
Συνέλληνες ..Γράφετε ποιήματα για να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας.
Παντελής Μηχανικός «Πήραν την πόλη» -απόσπασμα
Αλλά εγώ πίστευα σε σένα. Εγώ πίστευα στη σπίθα μέσα στην καρδιά του ποιητή. Εγώ πιστεύω στον ποιητή της φωτιάς. Εγώ πιστεύω στον ποιητή που φωνάζει στον ποιητή που κατεβαίνει στο καλντερίμι στον ποιητή που μιλάει στα πλήθη.
Γιώργος Μολέσκης Η ποίηση είναι τόπος ανοιχτός σαν την ελευθερία, αρκεί μονάχα να βρεθεί η σωστή λέξη κι όλα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται, να χορταίνουν οι πολλοί από το ελάχιστο.
Γιώργος Μοράρης «Ο ανερμήνευτος χρησμός» Ήμουν ιέρεια του λαβυρίνθου κι είχα στην έξοδό του την εκκρεμή κρίση του πεπρωμένου. Μεγάλωνα στη σκέψη του κι έγινα το παν. Έσχισα τα πέπλα να φανούν τα πάντα και δεν είδα τον ωκεάνιο πυθμένα στης ψυχής μου. Είναι πολλά κρυμμένα στην ομίχλη το μέλλοντος.
Μιχάλης Πασιαρδής «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης μέρας –πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά απ’ τον κόσμο, σαν το πρωί της άλλης μέρας, όπου μες σε παρθένους κελαϊδισμούς μαστορεύεται ο ήλιος του μέλλοντος.
Κώστας Μόντης «Οι ποιητές» …Δεν τελειώνει με το «κομμάτι « το Θεό που χουν μέσα του, υπάρχει κι ο όγκος του υπολοίπου.
Γιώργος Κωστάντης «Το σκάφαντρο» Τόσα χρόνια παλεύοντας μες στις σπηλιές Κανένα από τα όνειρά μου δεν μ’ εγκαταλείπει. Λίγο ακόμα- λέω και ξαναλέω- με το σκάφαντρο των στίχων θ’ ανεβώ ν’ αποτινάξω το πένθος της ψυχής μου.
ΛΥΤΡΩΣΗ
Νίκος Ορφανίδης «Η άλλη οδός» Καθώς μοιράζεις ουρανούς αστραπές ριπές ανέμων στέκομαι μετέωρος πυριφλεγής στις σχισμές των βράχων κόρη ιέρεια Θεά εδίψησέ σε η ψυχή μου περιστέρι και άνθος της θάλασσας μαζεύω τους λυγμούς σου δώρον αντίδωρο στη θανή μου «Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω» καθώς το κορμί σου παραδίνεται σε ιερό χορό κυκλωτικοί σπαραγμοί ο νυμφώνας έρημος νυμφίος ανύμφευτος οδυρμοί κλαυθμοί αμφίστομη μάχαιρα κι η Αθηνά στο καράβι «Αθήνα κόρη του Μαγιού» τ’ ουρανού της μυρσίνης του έρωτα κόρη της οργής του θανατικού της βροχής κόρη της τραμουντάνας της αντάρας παιδιά σε χαιρετούν στη θριαμβευτική σου είσοσο παιδός η βασιλίη κι εγώ βασιλικός στο παραθύρι σου καθώς θα εγείρεσαι τις νύχτες να παραδίνεσαι γυμνή στην ανθοφορία ρήγαινα μάγισσα σε κάστρα άβατα άπαρτα άσπαρτα υψηλά καθώς θα ηχεί η ρομφαία της ανάστασης ν’ αποκαλύπτεσαι περήφανη στους ανέμους όταν εμείς μετρούμε περιδεείς τα φλογοβόλα που έλειωσαν τις σάρκες μας τα κανόνια στη μέση του πελάγου τα βυθισμένα σώματα των παρθένων στα ανατιναγμένα φοργηγά να σ’ αγκαλιάσω τρομαγμένο φεγγάρι καθώς θα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα και να αναληφθούμε μαζί τυλιγμένοι τα ανεμίζοντα πέπλα και τους εφτά ουρανούς.
Κύπρος Χρυσάνθης «Πόση θερμότητα» Πόση θερμότητα και πόσο φως ο στίχος ρίχνει σε τούτο το σκοτάδι της ψυχής! Θαρρείς πως άνοιξε παράθυρο και μπήκαν οι ουρανοί μ’ ένα δεμάτι αγγέλους.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΕΡΟΝ
Ή είναι το ιερό, ό, τι ιερότερο έχει ο ποιητής. Πυθαγόρας Δρουσιώτης «Έκσταση» Ο στίχος άχραντη δέηση, χερουβικά πελάη, μυστικό ωσαννά. Εκστατική η ψυχή προσεύχεται.
Μιχάλης Πασιαρδής «Ένας από όλους μας» Το ποίημα πρέπει να’ ναι σαν ένας από τους πέντε άρτους που ευλόγησε ο Ιησούς. Να χορταίνει ατέλειωτα.
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΦΥΓΗ
Σ’ αυτό το ιερό καταφεύγει ο ποιητής μετά τις περιπλανήσεις Λεύκιος Ζαφειρίου  «Πέντε ποιήματα»
Φεύγω και χάνομαι στους δαιδαλώδεις δρόμους της ζωής σκοντάφτω πάνω στις πέτρινες καρδιές των ανθρώπων κι ύστερα σε σένα πάλι ξαναγυρνώ ω ποίηση.
Πέτρος Σόφας «Εξομολόγηση έβδομη» Η ποίηση μου δίνει τη σπηλιά του πρωτόγονου όταν με κατατρέχουν τα στοιχεία της ζωής.. η ποίηση μου αλλάζει το κατάπλασμα στο φαγωμένο πρόσωπο του μόχθου κάθε βράδυ η ποίηση μου δίνει το φως
ΠΟΙΗΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Το μόνο ασφαλές καταφύγιο.
Μόνα Θεοδούλου .Πού ν’ ασφαλίσεις πια την ψυχή σου παρά μες στη ποίηση Η ποίηση γίνεται κιβωτός τις ώρες του κατακλυσμού
Βέρα Κορφιώτη «Εσύ πού ήσουν;» Όταν αφήναμε πια τα εφηβικά ιδανικά κα βγαίναμε προς την κομματικοποίηση εσύ πού ήσουν; Γλίστρησα κοντά στην ποίηση....
Γιώργος Κωστάντης  «Μαθητεία στο χαμένο χρόνο» Στο δύσβατο και μακρινό ταξίδι θωράκιζε την ψυχή μου η ποίηση να μην την οσμίζονται τα σκυλόψαρα.
Ξάνθος Λυσιώτης «Θρόμβοι και σταλαχτίτες»
Τώρα να ’μαι νοερά στο πλευρό σου με την κιθάρα της Ποίησης, να ’μαι με το τραγούδι μου που το σκορπώ στις πόντειες αύρες, η θαλπωρή της Τέχνης ας μου χαϊδέψει το φλογισμένο μέτωπο, αχ τι λύτρωση φέρνει στην καρδιά με τους σταλαχτίτες.
Άντης Περνάρης «Η ποίηση» Την προδώσαμε τη μαυλίσαμε μα η ωραία Ελένη θα γυρίσει πάλι στο βασίλειό της , πιο ωραία
«Προσφυγικοί ψαλμοί» Ναυαγοί στη θάλασσα της απόγνωσης γράφουμε με το μελάνι της σουπιάς στίχους για την άθλια ζωή μας, για τους εναγκαλισμούς των πολιτικών οχταποδιών, για τις περιπέτειες στο στομάχι του ενός ή του άλλου καρχαρία . Θεέ μεγαλοδύναμε , σε Σένα μονάχα ακουμπάμε.
Αθηνά Τέμβριου «Απόψε» απόψε θέλω να αποσιωπήσω κάτι φωνές, να κατευνάσω σκιές αχαλίνωτες, οργισμένες. Πώς γίνονται οι μνήμες φαντάσματα κυνηγοί; Ας πάρω το πιο γλυκό τουφέκι να σημαδεύσω μάτια που βγάζουν φωτιά, στόμα που λέξεις ξερνάει και τη θύμηση να σκοτώσω μήπως απόψε μου πάρει την πένα σ’ άγριους κόσμους ρηχούς.
Αθηνά Τέμβριου «Της αντίστασης»… Ο καθένας με το όπλα του, την πέννα και το αλφάβητο και το μπαρούτι της λέξης να καπνίζει αλήθεια κι οργή…
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΥ ΠΟΙΗΣΗ
Λεύκιος Ζαφειρίου «Θα υπάρχει κάπου ποίηση»
Αυτοεξεταζόμενος ο ποιητής, γερνώντας, χάνεται, όμως δε γίνεται: Θα υπάρχει κάπου ένα ξέσκεπο, κι ένας λειμώνας χαράς απροσδόκητης, θα υπάρχει κάπου ποίηση, εντός μου τριγύρω μου
Βέρα Κορφιώτη «Ποιήματα» : Πού εγκαταλείψαμε την ποίηση, σε ποιο σημείο μας εγκατέλειψε κα πού το όριο της επαφής;
ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Ανδρέας Πετρίδης «Μαύρο πουλί» Το ξέρουμε ζωή, μ’ αυτό το μαύρο πουλί πρέπει να τα βγάλουμε πέρα, με ό, τι μπορεί να βοηθήσει- αστεία κάνοντας για σιγουριά δέντρα φυτεύοντας όπου λάχει, μάρμαρα ψάχνοντας μέσα στη γη και το χαρτί γεμίζοντας με μανία.
ΔΙΧΩΣ ΠΟΙΗΣΗ
Λεύκιος Ζαφειρίου «Η θεία Αγλαΐα» Η ανυπαρξία της ποίησης οδηγεί σε καταστροφή.
Δίχα σου ποίηση ο φόνος πράξη ηρωική κι η ειρήνη πεταμένη σαν πόρνη ξερακιανή.

Αυτά

Αυτά
Συμπαθέστατος ο Ακιντζής, με τα γυαλάκια του, το ύφος του, ένας πρόεδρος μουχτάρης, που παρουσιάζεται με ευαισθησίες πολλές, εκπροσωπεί τους Κυπρίους, λέει καμιά φορά, κι είναι υποχρεωμένος να υπερασπίζεται την ισότητα, μόνο στην Κύπρο υπάρχουν τόσες και τέτοιες απαιτήσεις από τους παράνομους, τους λίγους, τους καταπατητές ξένων περιουσιών, τους πλαστογράφους της ιστορίας και του πολιτισμού ενός τόπου ελληνικού από το χίλια προ Χριστού το ελάχιστο.
Ο άλλος λέει, η Ελένη, ο Όμηρος, ο Αχιλλέας, ιστορία δική του, η αγια Σοφιά, η Κωνσταντινούπολη είναι ισλαμπουλ, κι άλλα τέτοια σοβαρά μασκαραλίκια, αφού λέγονται από μικρομέγαλους, υπομονή που μας έδωσε ο Θεός μου!
Ο άλλος κρατά τους παράδες και θέλει να λύσει το κυπριακό, διοργανώνει ποδοσφαιρικούς αγώνες, πληρώνει δικοινοτικές τις λέει συνεργασίες, βρίσκουν κι ευκαιρία επιτήδειοι και βάζουν λεφτά στο χέρι, καλά να του κάμουν, κρίμα στ’ όνομα!
Ο άλλος αν το παίζει καλώς, θα φανεί στα αέρια, μέσα σ’ ένα περιβάλλον όμως, ρε παιδί μου των συναγερμικών αερίων!
Κι εμείς παρακολουθούμε και υπομένουμε και επιμένουμε πως το 74 έγινε εισβολή, δεν έγινε κανένας πόλεμος να ηττηθούμε, ένας μεγάλος άρπαξε τον μικρό από τον λαιμό να τον πνίξει, κι ύστερα βρέθηκαν χίλια σενάρια, ο μικρός φταίει που ζητούσε δημοκρατικά δικαιώματα και νόμιζε πως ήταν πλειοψηφία και πως η πλειοψηφία κυβερνά, ουρανοκατέβατα πράματα, συγχυστικά, κάποτε λέω να ζητήσω επίδομα που κατοικώ σ’ αυτό τον τόπο, ως κάτοικος της Κύπρου μετά το 74.
Δικαιούμαι να καταταχτώ μέσα στα ανθυγιεινά επαγγέλματα!

ένας άλλος ποδοσφαιρικός αγώνας

Ένας άλλος ποδοσφαιρικός αγώνας

Θα ήταν πριν από το πενήντα πέντε, κοντά στο φούρνο του Πιτζιολή ήταν το ιατρείο του Σιεφκτέτ, οδοντογιατρός, καλότατος άνθρωπος, ευγενικός, άσπρο μαλλί, γυαλάκια, ελαφρύ χέρι για ενέσεις και εξαγωγές, με τα μηχανήματα του παλιού καιρού αλλά προσεκτικός, με μας τα παιδιά προπάντων, κι έτσι τον προτιμούσαμε, ακόμα και σήμερα το σπίτι του στέκεται εκεί, άλλοι μέσα τώρα, μα οι παλιοί ακόμα λέμε «εκεί στου Σιεφκέτ», είχε ένα γιο, αππωμένος, θυμωθκιάρης, ασυγκράτητος, έτοιμο το ζωνάρι του για καυγά, κι όμως θέλησε να οργανώσει πάνω στην τάπια, πάνω από το σημερινό γήπεδο του Ορφέα, ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους Έλληνες και Τούρκους της γειτονιάς, δεχτήκαμε, ετοιμαστήκαμε, πόση ώρα διάρκεσε δεν θυμάμαι, κάτι αγκρίσματα, κάτι που δεν άρεσε στο Σιεφκεττούι, άρχισε καυγάς, ρίξαμε πέτρες, φάγαμε πέτρες κι ο ποδοσφαιρικός αγώνας κατάληξε ροτσοπολεμικός. Αυτοί τράβηξαν για κάτω από το τεισιό, κι εμείς στα σπίτια μας.

Ένας μακελλάρης στα σπίτια μας

Ένας μακελλάρης στα σπίτια μας

Macellarius λέει το λατινικό λεξικό είναι ο κρεωπώλης, και παρά τη νηστεία των ημερών, καθημερινά στα σπίτια μας κυκλοφορεί ένας μακελλάρης, όχι ο νεοζηλανδός, μηδενικό αυτός μπροστά του, ένας πολύ γνωστός και κάποτε σε μερικούς αγαπητός, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντοάν. Η περίπτωση είναι ίσως παθολογική. Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η πάθησή του, διερωτώμαι γιατί να ανοίγω την εφημερίδα και να τον βλέπω με όλη την αγριότητά του, στις ειδήσεις από τηλεοράσεως να τον παρακολουθώ να μιλά για φέρετρα και άλλα θλιβερά και φοβερά, να απειλεί όλο τον κόσμο, να κραυγάζει για τις αδικίες εναντίον του, να τον βλέπουν τα παιδάκια και να τρέχουν να φύγουν φωνάζοντας «ο κκουλλάς»….Κι αν τα παιδιά βλέπουν σωστά, πώς μερικοί μεγάλοι νομίζουν πως θα τα βρουν μαζί του, θα συνομιλήσουν, θα λύσουν προβλήματα; Και ιδιαίτερα το κυπριακό! Υπάρχει περίπτωση να τα βρούμε με τον κκουλλά;;;;;

το βρεθούμενο

Το βρεθούμενο.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, κι άντε να κάμει κόλλυβα η θεια μου, γιατί κατέβηκαν στο δώμα κάμποσα πεζούνια, άρχισαν να κατατρών το στάρι απλωμένο για τα κόλλυβα, έτσι έπρεπε, όποιος δεν φυλάει τα ρούχα του δεν τον κατοικούνε, κι ύστερα όταν φάνηκαν τα μαύρα κοράκια άρχισαν να χτυπούν τενεκέδες να διώξουν τα πετούμενα, «γιούχα» φώναζαν «γιούχα», κι αυτά δεν κατέβαιναν ούτε στις παπουτσοσυκιές, άφηναν τον καρπό να τον διαγουμίσουν οι άξιοι, που ήξεραν να τα κόψουν, με ένα μικρό μαστραπί του γαλάτου, κάποτε είχε στην άκρη κι ένα σκουπόξυλο καρφωμένο, η προέκταση του χεριού, να φτάνουν τα ψηλά, μη γεμίζουν αγκάθια, κι ύστερα τα άπλωναν σ’ ένα καρότσι, και πάγο σπασμένη μια κολόνα από πάνω, κι έτσι κατέβαιναν στην Ερμού και στο  γυναικοπάζαρο και στη Λήδρας, καλοκαίρι καιρό, να ευφραίνεται ο φτωχός μερακλής. Έτσι έβγαινε το μεροκάματο.