επίσημα ανακοινωθέντα

 ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ

Αν επιζητούμε μια “αμοιβαία αποδεκτή λύση”, φοβούμαι πως δεν ζητούμε καμιά λύση, αφού άλλα ζητούμε εμείς, πλησιάζοντας τις θέσεις των τούρκων, και άλλα ζητούν αυτοί, μόλις καταλάβουν πως έχουμε καταβροχθίσει την πρώτη φέτα του σαλαμιού.

Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία εμείς και δύο κράτη εκείνοι, πώς θα συναντηθούν και να είναι και δίκαιη και αμοιβαία αποδεκτή λύση;

Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ τα έχουν από καιρό καταπατήσει, και έχουν το θράσος μέσα στα ίδια τα ΗΕ να ζητούν να αλλάξει ο Οργανισμός τα ψηφίσματά του, γιατί δεν τους συμφέρουν.

Και πώς συμβαδίζει διζωνική δικοινοτική, που είναι σίγουρα ένα μισαλλόδοξο κατασκεύασμα, διχοτομικό του νησιού, με τις αρχές και αξίες της Ευρώπης, με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ελευθερία εγκατάστασης, περιουσίας, διακίνησης, και άλλα τέτοια ανθρώπινα;

Πώς θα αποσύρει η Τουρκία τις 40000 στρατιώτες της, αν δεν την αναγκάσουν άλλοι, οι φίλοι και σύμμαχοί μας, η Ελλάδα και η Αγγλία ως εγγυήτριες δυνάμεις;

Πώς θα μετακινηθούν οι χιλιάδες έποικοι, που αυξάνονται και πληθύνονται και γεννοβολούν σαν τες κουνέλλες; Πώς θα αποκατασταθούν οι χιλιάδες εκκλησιές, τα νεκροταφεία, η καταστροφή του πολιτισμού μας, αν εμείς συνεχίζουμε να αλληθωρίζουμε;

Γιατί δεν τίθεται το θέμα στις αληθινές του διαστάσεις; Εισβολή και κατοχή, άρα ανάγκη απελευθέρωσης και επανόδου στην φυσική και ιστορική τάξη τριών χιλιετιών.

Στο τέλος, φοβούμαι πως τα κοινά ανακοινωθέντα προέδρου πρωθυπουργού είναι για λογική ανάλυση, να βρίσκουμε τις αντιφάσεις και τα ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη.

το παρελθόν του κανονικού

 Το παρελθόν του κανονικού

“Το βιβλίο είναι μπροστά σου”, μου είπε, “άνοιξέ το, στο στόμα σου θα φαίνεται γλυκό, κι ύστερα σαν κατέβη στο στομάχι θ’ αρχίσει να πικρίζει”,  “μα έτσι ήταν ο παράδεισος”, του λέω, “ανάμιχτος γλυκός και πικρός, μια μεγάλη οικογένεια κι όλοι οι γείτονες στο ίδιο σπίτι τις νύχτες, όταν έρχονταν να μας κάψουν, με πάλες και ρόπαλα, μα εκεί, στην ίδια τη γειτονιά, στην αυλή της εκκλησιάς ήταν το γήπεδο και το γυμναστήριο και το κρυφτό κι η μπάλα, ενώ πολύ κοντά ήταν τα τείχη και τα δημοτικά, κι η εκκλησιά του άη Γιώργη, ο βοηθός μας στις εξετάσεις, ένα κεράκι και μια ευχή, κι ο μαθητόκοσμος μπαινόβγαινε, τον νιώθαμε άνθρωπο δικό μας, με τις αγωνίες και τις χαρές μας.

Ήταν νύχτες που οι εγγλέζοι επέβαλλαν κέρφιου και δεν μπορούσε κανείς να κινηθεί, τότε μέναμε στο σπίτι και παρακολουθούσαμε από τις γρίλιες των παραθύρων τους επικουρικούς, ένα γελοίο κεφάλαιο της αγγλικής αποικιοκρατίας, μα ήξεραν να χτυπούν με τα γκλοπς, στις διαδηλώσεις ήταν οι πρώτοι που αντιμετωπίζαμε, πίσω οι εγγλέζοι με τα όπλα και τα δακρυγόνα.

Έτσι μεγαλώνοντας στον παράδεισό μας, κλάψαμε που  μας εξόρισαν με τα όπλα, κατάστρεψαν  μεγάλο μέρος της γειτονιάς, να μείνει μόνο ένα πέταλο, η εκκλησιά μας και καμιά δεκαριά σπίτια. Δεν επιδιώξαμε εμείς την έξωση των γειτόνων, εκείνοι σχεδίαζαν ή καλύτερα εφάρμοζαν άλλων τα σχέδια, και τώρα, διχοτομημένοι μετά το 74, όσο κι αν μιλούμε για συνομιλίες, δεν μπορούμε να ξεχνούμε με ποιους.”

“Ό τι και να πεις το στρέφουν εναντίον σου”, μου λέει, “διακηρύξεις έχετε ήδη υπογράψει. Δεν βλέπω όμως πώς θα εφαρμόσετε τα γραφόμενα. Ας είναι και στο καφενείο της γειτονιάς, βρεθείτε να τα πείτε, σχεδιάστε τη δράση, θεωρητικά όλα καλά, κι ας είναι το ελάχιστο που ζητάτε, που όλοι έχουν, ένα κανονικό κράτος”.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

“Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη”, τι τρικυμίας, εδώ έχουμε καταποντιστεί σαράντα εννέα χρόνια τώρα, η προδοσία συνεχίζεται εις βάρος της πατρίδας μας, άρχισε με το πραξικόπημα, συνεχίστηκε με την εισβολή κι έκτοτε μόνο μαύρες οι μέρες της ζωής μας, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι, οι πρόσφυγες, ένας ολόκληρος κόσμος ελληνικός και χριστιανικός δέχεται επίθεση καθημερινή από τους κατακτητές και τους “δικούς” μερικές φορές, το και χειρότερο.

Η Κερύνεια για τα καζίνο και τα κέντρα διασκέδασης, η Αμμόχωστος με τα ξενοδοχεία της να πάσχουν και να χρησιμοποιούνται μοχλός πίεσης καθημερινά, ψυχικής καταπάτησης, στα σημεία εισόδου στην κατεχόμενη γη βενζινάδικα και αγορές για φτηνούς ανθρώπους.

Εκεί στην άκρη των ακρών ο Απόστολος Ανδρέας, περήφανος περιφρουρεί την Καρπασία και όλο το νησί, χρόνια τώρα, και αρχίζουν οι τουρκικές εξυπνάδες, “είναι θέμα κυριαρχίας, η Εκκλησία χτίζει μοναστήρια κι εκκλησιές για να δείξει την κυριαρχία της”, λέει ο τουρκάκης, κι έτσι πρέπει να δείξει και το παράνομο καθεστώς την ανύπαρκτη δική του, να διαμορφώσει ή να κτίσει τόπο προσευχής για τους μουσουλμάνους εκεί, στην άκρη των ακρών, για να φανερώνει στους ανυποψίαστους την δήθεν κυριαρχία του στηριγμένη σε χιλιάδες μπότες και λόγχες και όπλα και συστήματα και άλλα τέτοια.

Όπου και να σκάψεις στην Κύπρο θα βρεις ελληνικό και χριστιανικό πολιτισμό, γιατί έχουν δημιουργήσει οι πρόγονοί μας, κι όπου καταστροφή πολιτισμού ξέρεις ποιος κρύβεται, ή προσπαθεί να εμφανίζεται σωτήρας και προστάτης, εκατοντάδες βυζαντινές εικόνες σε μουσεία, για να προστατευτούν, λέει, κι άλλα ιερά σκεύη στις αγορές του κόσμου.

 Ο Απόστολος Ανδρέας φανερώνει την κυριαρχία της Εκκλησίας της Κύπρου, τον ελληνικό και χριστιανικό μας πολιτισμό, ό τι κι αν κάμουν αυτός εκεί, στην άκρα περηφάνεια του, με υπομονή και καρτερία δέχεται τα άνανδρα κτυπήματα, και μας στέλνει το μήνυμα πως αυτή η γη είναι δική μας. Καιρός να αντιστρέψουμε το κλίμα, όχι μόνο με διακηρύξεις αλλά με πράξεις, καθένας και τα όπλα του, καθένας και τη συνείδησή του.

 

 

 

καιροί και ήθη

 Καιροί και ήθη

Η γιαγιά τηγάνιζε με δικό της λάδι της ελιάς

Στη σάτζη

Σε μια γωνιά τα κάτσαρα

Έπαιρνε για τη φωτιά

Στο τραπέζι ένας μουσαμάς

Γύρω πέντε έξι τσαέρες τόνενες

Στο στύλο μια λάμπα πετρελαίου

Κι ύστερα ξεφύτρωσαν πολυθρόνες

και πολύτιμοι θρόνοι και πολύφωτα

Κι έρχονταν έτοιμα τα φαγητά στο πακέτο

Τα ξύλινα παράθυρα ανοιχτά

Πέταξε από τα κάγκελα η ευτυχία

Κατηφόρησε στο δρόμο,  

Δεν της άρεσε.

Ο ΙΚΑΡΟΣ

 Ο ΙΚΑΡΟΣ

Ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος

Στη φυλακή Λαβύρινθο

Κτισμένο με τα φρένα τους

Στην άκρη άκρη τα φτερά

δεν ήταν μόνο για πουλιά

κι ο Δαίδαλος στον ύπνο του  

τα βλέπει στο σκοτάδι

εκεί που άναβε το φως.

 

Κι ο Ίκαρος σαν τ΄άκουσε

πήδηξε στη χαρά του

κι ανέβηκε πολύ ψηλά,

χαιρέτησε τον ήλιο

κι απέ κατέβηκε βαθιά

να σβήσει μια πλατιά φωτιά.

 

Κι ένα δεντρό συντρόμαξε

Και τη φτερούγα του άγγιξε

Και το τηλέφωνο χτυπά

Η μάνα του τον καρτερά.

χλιαρός

 ΤΟ ΧΛΙΑΡΟ

«Ή πολύ θερμός ή πολύ ψυχρός,

χλιαρός δεν γίνεται», μου είπε

Κι έστρωσε μπροστά μου το ειλιτάριο

Από τη μια γένια πολλά κι από την άλλη μουστάκια

Από τη μια γαλάζιο κι από την άλλη χάλκινο

«Και δεν γίνεται να βρίσκεσαι ανάμεσα», μού είπε

Γιατί τότε θα λες «κάμαμε και μας έκαμαν

Ας ανοίξουμε τις αγκαλιές να τα βρούμε”

Κι ύστερα θα σου σερβίρουν ένα τσάι χλιαρό

Και μ’ αυτό θα ζεις, με το χλιαρό τσάι.

ο αγρός του κεραμέως

 Ο ΑΓΡΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ

Κι εκείνος μετεμελήθη κι επέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια

Κι είναι πολλοί που δεν μεταμελήθηκαν

Στρέφουν τον ρουν της Ιστορίας αλλού

Κι εκείνος απήλθε και κρεμάστηκε

Κι εμείς τους δώσαμε μια ολόκληρη ελιά

Να συχωρεθούν τα πεθαμένα μας

Η πολιτιτζιή στη Λάρνακα καθόταν εκεί στη αλυκή

Αυτή κατευθύνει τις τύχες μας

Και μη δεχόμενοι τα τριάκοντα αργύρια, είπαν

“μην τα βάλουμε στον κορβανά

Καλύτερα ν’ αγοράσουμε τον αγρόν του κεραμέως

Να θάβουμε τους ξένους”

Κι οι ξένοι πλήθαιναν κι ο αγρός δεν τους αρκούσε

Οπότε είπαν, “ας τους θάβουμε μαζί μας”,

Κι οι ξένοι είπαν:

“Εμείς θα σας λέμε πού θα μας θάβετε”.

οι τουρκογριστιανοί

 Οι τουρκογριστιανοί

Από χτές από σήμερα, άρχιζε κι η προσφυγιά, πριν σαράντα εννέα χρόνια, κι όταν έρθει η ώρα να μιλήσω γι’ αυτήν το αποφεύγω, είναι ένας κόμπος πολύ μεγάλος, δεν έχει ακόμα διαλυθεί λυθεί αναλυθεί, μια πληγή μοναδική, της τύχης, της μοίρας, όπως κι αν το πεις, γιατί εσύ ήσουν ο πρόσφυγας, σε έκαναν οι συνθήκες, κι οι άλλοι που δεν, είχαν ήδη σχηματίσει γνώμη: θέλεις να τους καταστρέψεις το σπίτι τους, αφού εσύ δεν έχεις. Δεν ξέρεις από σπίτια έστω κι αν εγκατέλειψες σπιταρώνες, με τους κήπους ή τους παραδείσους τους, λοιπόν, έπρεπε να σε παρακολουθούν, με το μισό μάτι στην αρχή κι ύστερα με το ένα με τα δυο με τα κοστέσσερα, “τι κάνει αυτός, τι νομίζει, μα δεν του ενοικίασα και την αυλή, και δεν προσέχει καθόλου το νερό και το σπίτι”, κι ήταν ίσως ένα χαλαμάντουρο, και σου έπαιρνε ένα ένα τα δικαιώματα, ευτυχώς δεν είχες σκυλί, αλλά είχες παιδί, μόλις έκανε τα πρώτα βήματα, “πρόσεχε, μη, και γιατί η μαύρη στάμπα στο μπάνιο”, “μόλις πάτησε να κρεμάσω κουρτίνα”, “για να ρίξω νερό να δω”, κι αν έφευγες, κατέβαινε ο έλεγχος της οικογενείας, “έτσι ήταν; έτσι τα έκαμε; κι έχει πάγιο μέσα, να υπολογίσουμε τις ζημιές”, εσύ στο μεταξύ ετοίμαζες βαλίτσες, κάθε μέρα έρχονταν οι ειδήσεις, θα επιτρέψουν στα σπίτια τους, θα επιστρέψουν, οι βαλίτσες εκεί, να ανοιγοκλείνουν, είναι πολλά, τα αποφεύγω, έζησα καταστάσεις αναξιοπρέπειας, ένα μεγάλο τραύμα. Κι έτσι γνώρισα και τους τούρκους και τους τουρκογριστιανούς.

σαράντα εννέα χρόνια

Σαράντα εννέα χρόνια

Τα μάτια δακρύζουν από μόνα τους, σαράντα εννέα χρόνια τώρα, όσα βλέπουν είναι για κλάματα, τον περήφανο κατακτητή, τον υπερφίαλο δολοφόνο, τον νταή κλέφτη και καταπατητή, και τα χαλιά να του στρώνονται ευρωπαϊστί και νατοϊστί, άλλο οι δικοί του Μουσλίμ, γονατισμένοι και προσκυνούντες και τα δικά μας φίδια να σέρνονται ως τα βενζινάδικα, ως τη φτήνια και τη χαμέρπεια.

Το 63 δεν είχαν αποβατικό στόλο, έθεσαν στόχο να έχουν σε δέκα χρόνια κι έφτιαξαν και σχεδίασαν και περίμεναν την καταραμένη ώρα, τον εφιάλτη της χούντας και την Πέμπτη φάλαγγα, γλύφοντας και με κέρατα του άνοιξαν τις πύλες, κι η αθωότητα θεριζόταν με τα αμούστακα παιδιά και τις παρθένες.

Όταν παρουσιαστήκαμε στα γυμνάσια του Κύκκου, δεν είχαν ούτε χαρτί ούτε πένα να μας καταγράψουν, ήταν ένα τσιμεντόκουτο εκεί κοντά, έκοψε ένα κομμάτι χαρτί κάποιος τυχαίος, κι ύστερα όταν ζητήσαμε όπλα, έδωσαν ένα σε κάθε δέκα, χωρίς κλείστρο, “να πέφτει ο ένας και να το παίρνει ο άλλος”, τέτοια φριχτά ακούαμε, κι όταν διαταχτήκαμε να πάμε στα στρατόπεδα Αθαλάσσας κι άρχισαν τις βουτιές τα τουρκικά αεροπλάνα, ακούσαμε και το αμίμητο από τηλεβόα, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κι όταν ήρθε η ώρα να απολυθούμε, είδαμε γραμμένο στα βιβλιάριά μας, “παρουσιάστηκε σήμερα και απολύθηκε ο...” Τέτοια και τόσα χάλια και χειρότερα.

Τα παιδιά μου μπορούν να ρωτούν, τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά; Μια πλειάδα συστρατιωτών μου αυτό έκαμαν, την ώρα που άλλοι σκοτώνονταν, δάγκωναν την προδοσία, χάνονταν, κι είναι ως τώρα οι αγνοούμενοι. Έπεσε το λαμπρό και έκαψε, όχι όλους, γι’ αυτό κι η απαίτηση για δικαιοσύνη, να μοιραστούν τα βάρη, λόγια και το νερό τα πήρε το ποτάμι και τα παίρνει καθημερινά, όπως τα δικά μου, όπως όλων όσοι ζήσαμε την προδοσία και την βαρβαρότητα του οχτρού. Λόγια και νερό. Κατάντια. 

ΣΩΤΗΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 ΣΩΤΗΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

Για τη Σωτηρούλα Ιωαννίδου δεν μπορεί κανείς να μιλά παρά για την άριστη. Άριστη μαθήτρια, φοιτήτρια, φιλόλογος, συνάδελφος, σύζυγος του μ. φίλου Γιώργου Ιωαννίδη, μητέρα του Αλέξανδρου. Εργαστήκαμε μαζί στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και μόνο το χαμόγελο και την αγάπη της έχουμε οι συνάδελφοι στη μνήμη. Εργατικότατη, καλόκαρδη, ανεκτική, ευγενέστατη, όλη μια καλοσύνη.

Αιωνία της η μνήμη

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗΣ

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗΣ

Ο πιο πολυδιαβασμένος άνθρωπος στον τόπο μας. Είχα την τύχη να τον έχω φιλόλογό μου στη Β΄και Γ΄Παγκυπρίου Γυμνασίου, τον σκληρό εκείνο καιρό των διαδηλώσεων και του αγώνα, μα το μάθημα μάθημα, αυστηρό και δομημένο, με έναν άνθρωπο που πάσχιζε να μας μάθει γράμματα και όχι μόνο, γιατί τα ενδιαφέροντά του ήταν ανάμεσα στα άλλα και το θέατρο, η αρχαία τραγωδία, αγάπη του τα έργα του Καζαντζάκη, ένας διάλογός του με τον Μαλένη για το ανέβασμα τραγωδίας πρέπει να σώζεται ακόμα στο “Φιλελεύθερο” του καιρού εκείνου.

Ανήλθε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής ιεραρχίας. Ήταν επιθεωρητής μου των φιλολογικών μαθημάτων γύρω στο 1970, όταν δίδασκα στο Γυμνάσιο Σολέας, αυστηρός για πολλούς, δίκαιος για άλλους.

Λίγο συνεργαστήκαμε στην Ανάπτυξη Προγραμμάτων, όταν άρχισε η συγγραφή διδακτικών βιβλίων στην Κύπρο.

Όταν έγινε Διευθυντής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με κάλεσε να συνεργαστώ μαζί του, ήταν εποχή που το Παιδαγωγικό εργαζόταν “επί εικοσιτετραώρου βάσεως”, καθ’ υπερβολήν, δεν αρνήθηκε σε κανένα να οργανώσει σεμινάρια, ήταν οι καιροί που οι δάσκαλοι γίνονταν καθηγητές και οι καθηγητές δάσκαλοι, ανάλογα με τις ανάγκες και τις κλίμακες, έτη σπουδών και αναβαθμίσεις. Δεν έμεινε πόλη που να μην πήγαμε, φως άναβε στο σκοτάδι, η πολλή σκέψη, οι επινοήσεις, τα πρωτότυπα σχέδια.

Τότε ήταν που μας ζήτησαν και από τα “Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη” στην Αθήνα να οργανώσουμε σεμινάριο με θέμα την “Τεχνολογία στα Φιλολογικά Μαθήματα”. Μου ανατέθηκε να αναλύσω ποίημα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, στην Ελλάδα μόλις εμφανίζονταν,  γύρω στα 1985, και να παρουσιάσω ένα νεοελληνικό ποίημα με εικόνα και ήχο. Διάλεξα του Σεφέρη και στις δυο περιπτώσεις. Μια επιτυχία του σεμιναρίου μοναδική, ελλαδικής εμβέλειας, κι ο Παναγιώτης με τη δίκαιη περηφάνια.

Παρ΄όλη τη φαινομενική αυστηρότητα ήταν μια παιδική καρδιά, στο γέλιο του ασυγκράτητος, στις ευαισθησίες του λύγιζε.

Όταν ήμουν διευθυντής του Παγκυπρίου, αναλάβαμε μια πτυχή του έργου του  Φρίξου Πετρίδη και άλλη φορά να μιλήσουμε για το Παγκύπριο Γυμνάσιο, σχέδια για το μέλλον του.

Συνταξιούχοι κι οι δυο, βρεθήκαμε στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου να εκθειάζουμε το βιβλίο του φίλου Γιώργου Χατζηκωστή για τα ονόματα των Κυπρίων.

Όταν μια φορά του δώρισα βιβλίο μου με αφιέρωση “στο δάσκαλο, τον επιθεωρητή και διευθυντή μου”, ψιθύρισε,  “παρέλειψες το πιο σημαντικό: ‘στο συνεργάτη’.”

Αιωνία σου η μνήμη, Παναγιώτη Περσιάνη, δάσκαλε των δασκάλων.

 Παράδεισος και κόλαση στον ίδιο τόπο,                                                                                                                από τη μια στιγμή στην άλλη,                                                                                                                        τρέχουν οι φλόγες, χοροπηδά ο άνεμος,                                                                                               τ’ άλογα στη βοσκή αφηνιάζουν,                                                                                                                                     οι καπνοί πνίγουν τον ορίζοντα,                                                                                                  τα σπίτια κουρνιάζουν στην πλαγιά του βουνού,                                        

φωνές κι απογοήτευση,                                                                                                                                    θρήνος και κλαυθμός,                                                                             κάθε χρόνο στον ίδιο καιρό,                                                                                                                                           μέσα στα μελτέμια, μέσα στην ξεγνοιασιά,                                                                                                              η κακοδαιμονία που μαστίζει τη χώρα                                                                                                                     χρόνια τώρα, τα ίδια και τα ίδια.

ο καθένας τα δικά του

 Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ

Τέτοιες μέρες αποχαιρετούμε τον καθαρό λόγο, την καθαρή λογική, γιατί όσοι ζήσαμε πριν πενήντα περίπου χρόνια τα γεγονότα έχουμε ιδίαν πικράν πείραν κι έτσι δεν μπορούμε να μιλούμε και να γράφουμε γι’ αυτά παρά με τον νου αλλά και με το συναίσθημα, τα βαριά τραύματα των ημερών. Παθόντες είμαστε στο τέλος όλοι, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, γι’ αυτό όσα γράφουμε είναι ο καθένας τα δικά του, δεν μπορεί να εκφράζει τον άλλο ούτε όλους ανεξαιρέτως.

Αφού πήγαμε σχολείο και μάθαμε γράμματα, ας πάρουμε χαρτί και καλαμάρι και μην περιμένουμε άλλος να πει αυτά που εμείς θέλουμε. Πολύ τοξικές αυτές οι μέρες, ίσως όμως και ευκαιρία κάθαρσης.

τηδε κείμεθα

 Τηδε κείμεθα

Τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.                                                                                                                                                                  Κάποτε είχαμε τυφλή εμπιστοσύνη,                                                                                                                                                                                               ήταν εκείνοι,                                                                                                                                                                                                                                                        οι πατέρες κι οι πάπποι                                                                                                                                                                                                                       πολεμιστές της λευτεριάς,                                                                                                                                                                                                                    έτσι μαθαίναμε μια ζωή,                                                                                                                                                                                                                             κι ήρτασιν χρόνοι δίσεχτοι                                                                                                                                                                                                                              ποιοι ήταν εκείνοι,                                                                                                                                                                                                                                    ποιος τους όρισε,                                                                                                                                                                                                                                  ίππον και αναβάτην στα γρανάζια

ποιος τους έταξε ποιος διέταξε,                                                                                                                                                                                                            και μένουν πολλοί σφαγιασμένοι

σκοτωμένοι, αγνοημένοι,

τοις κείνων ρήμασι τοις χρήμασι τοις κρίμασι.

 

15 Ιουλιου

 15 ΙΟΥΛΙΟΥ

Mισητή η δικτατορία, γιατί στέκει εμπόδιο στον άνθρωπο που γεννήθηκε για να γίνει ελεύθερος και να ζει ελεύθερος. Την δικτατορία έζησα το 1967 την 21 Απριλίου με τα τανκς και τους πάνοπλους στρατιώτες κατά μήκος των λεωφόρων. Την έζησα το 1974 στις 15 Ιουλίου με τα τανκς να εισβάλλουν στο προεδρικό να σκοτώσουν τον Μακάριο. Η Κύπρος σφαγιάζεται σε πολύ λίγο χρόνο, αφού η Τουρκία καραδοκούσε. ‘Εκτοτε διωγμένοι από τον παράδεισο των παιδικών μας χρόνων ζούμε στην κόλαση ατενίζοντας ένα Πενταδάκτυλο με τα τουρκικά μπαϊράκια. Η προδοσία σφράγισε και σφραγίζει καθημερινά τη ζωή μας.

Ελευθερία και δικτατορία παίζουν καθημερινά ένα παιγνίδι με ισορροπίες δύσκολες. Η δικτατορία μπορεί να θρονιάζεται κρυφά στο σπίτι, στην οικογένεια, στην Εκκλησία, στη δουλειά, μέσα στην ίδια τη λειτουργία του κράτους. Πολλοί ανάξιοι θέλουν να διχτατορεύσουν τη ζωή μας κι εμείς αγκομαχώντας τους πολεμούμε.

Η δικτατορία κυκλοφορεί σήμερα με χιλιάδες πρόσωπα και προσωπεία. Αντιμάχεται τον ελεύθερο άνθρωπο. Είναι το σκοτάδι που προσπαθεί να καταπνίξει το φως. Ελεύθερος είναι ο αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Όλες οι αντιδράσεις:

26Αντώνης Ττέκκης, Agis Charalambides και 24 ακόμη

φώτος φωτιάδης

 Φώτος Φωτιάδης

Θυμούμαι τον πατέρα του με τις εφημερίδες υπό μάλης. Ερχόταν το δερματεμπορικό του θείου Ανδρέα οδός Ξενοφώντος, πάροδος Ερμού. Τότε νομίζω κυκλοφορούσε την εφημερίδα Το Φως.

Ο Φώτος Φωτιάδης βρήκε το δρόμο του στο Παγκύπριο Γυμνάσιο με την αρχαία ελληνική τραγωδία.  Τότε αναδείχθηκαν πολλά ταλέντα, όπως ο Μουσκουντής,  ο Νεοφύτου, η Μαλάμω, ο Κουκκίδης, ο Φώτος.

Η αρχαία τραγωδία ήταν η λατρεία του. Επιδόθηκε με πάθος στη μελέτη της κι όταν στα σχολεία είχαμε να ανεβάσουμε αρχαία τραγωδία, ο πρώτος στον οποίο καταφεύγαμε ήταν ο Φώτος.

‘Οταν κάποτε αποφασίστηκε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Θηλέων Παλουριωτίσσης να ανεβάσουμε μέρος αρχαίας τραγωδίας είδαμε και μάθαμε πολλά από τον Φώτο. Κι ένας θεατράνθρωπος παρουσιάστηκε έκτοτε, η Έλενα Παπαδοπούλου. Οι φιλόλογοι σιωπούσαμε. Ο Φώτος ήταν ο ζωντανός αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Αιωνία του η μνήμη. Άφησε έργο θαυμαστό. 

ΚΥΠΡΙΑΝΕ

 ΚΥΠΡΙΑΝΕ

Λοιπόν, Κυπριανέ μου, για να σε θυμούνται ακόμα τέτοια μέρα, σημαίνει πως έχεις κάμει το θαύμα σου, ξεπέρασες πολλά σύγχρονα εμπόδια, κάτι εθνικισμούς, φονταμενταλισμούς, φανατισμούς και πολλούς άλλους – ισμούς, που κυκλοφορούν τελευταία και μας έχουν θολώσει το μυαλό.

 Στα σχολεία γινόταν λόγος για την ενάτη Ιουλίου, ως επί το πλείστον αδελφικά με το ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη. Έστω και αν ήταν καλοκαίρι, τουλάχιστον εμείς εκεί,  στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, καταθέταμε το στεφάνι μας στην προτομή σου, απέναντι ακριβώς από το σχολείο. Ήταν τότε.

Οι ιστοριοδίφες έψαξαν και βρήκαν να λένε αρκετά και για σένα και για τον προκάτοχό σου, μεγάλες έρευνες πόθεν τα γεννοφάσκια σου, σημασία έχει όμως πως, τέτοια μέρα σε θυμούνται, σε μια Κύπρο που έχει μείνει η μισή, η άλλη  μισή κινδυνεύει να βαρβαρίσει.

Η Τουρκία απλώνεται, και μες στα μυαλά μας σπέρνουν μοντέρνες συγχύσεις, πως η πατρίδα η θρησκεία και η οικογένεια θεωρούνται έννοιες ξεπερασμένες, δεν είναι πια αξίες, είναι μουσειακές λέξεις, μια φορά κι έναν καιρό.

Κι όμως εμείς όχι μόνο σήμερα, αλλά το πήραμε απόφαση πως πρέπει να κρατηθούμε σε αυτό τον τόπο Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι,  και βέβαια θυμόμαστε πως εσύ, βάζοντας το θεμελιό για το Παγκύπριο Γυμνάσιο, έβαζες και το θεμέλιο των ελληνοχριστιανικών ιδανικών στον τόπο, έστω κι αν αυτά τα μπέρδεψαν οι καλοθελητές  με τη χούντα και τους συνταγματάρχες.

Χίλιους δυο τρόπους βρίσκει ο παμπόνηρος να ξεγελάσει τους Έλληνες Χριστιανούς του τόπου και χίλιους δυο τρόπους θα βρίσκουμε εμείς για να υπερασπιζόμαστε το όμαιμον το ομόθρησκον το ομόγλωσσον μαζί με τους Πανέλληνες. Προς το παρόν η μνήμη σου καλά κρατεί.

 ΑΓΟΡΑΠΩΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ο τόπος μας είναι σκληρός, άγονος, μόνο η φλόγα της φωτιάς τον καίει,                                               δεν έχει μείνει πνοή,

κι οι “πολίτες” ξεπουλούν, όπως εύκολα και την ψυχή τους.                                                                     Πωλούμε γη με την προϊστορία και τα αρχαιολογικά ευρήματα,                                                   απαιτούν εκείνοι τα δικά τους, πληρώνουμε ,                                                                                          πολλά δικά μας εκεί, λίγα δικά τους εδώ,                                                                                          εκείνων μυριάδες αργύρια,                                                                                                                            τα δικά μας αγέρας που φυσά μια εδώ μια εκεί,                                                                                        ως τον θάνατό μας,                                                                                                                                           να μην ξέρουμε ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας

τι είχαμε, τι χάσαμε, τι χάνουμε καθημερινά.                                                                                                Αγοραπωλησίες του διαβόλου.

Στιγμή τη στιγμή χάνουμε κομμάτι της ψυχής μας.                                                                                   Θα μείνει ένα ψιχίο, κάτι να πάρει ο αρχάγγελος στον άλλο κόσμο,                                                             στον παράδεισό μας που χάσαμε το 74, και δεν έχουμε άλλον;

γρηγορείτε

 1.       Όταν για πρώτη φορά είδα φωτογραφίες με την Πανεπιστημίου στην Αθήνα γεμάτη από μουσουλμάνους γονατιστούς στο δρόμο να προσεύχονται και ταυτόχρονα να εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους γιατί δεν είχε χτιστεί τέμενος στην Αθήνα, ένιωσα μεγάλο τράνταγμα, γνωρίζοντας τι ήταν η Αθήνα και φέρνοντας στο νου μου σκηνές της φοιτητικής μου ζωής εκεί.

2.       Από τα χαλάσματα στη νεκρή ζώνη στη γειτονιά μου, τον άγιο Κασσιανό, περνούσαν κάμποσοι παράνομα από τα κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές και τα παιδιά της γειτονιάς μου καθόντουσαν αμέριμνα και τους παρακολουθούσαν.

3.       Χτες στην Πάφο έγινε μεγάλη διαδήλωση μουσουλμάνων με το κοράνι στο χέρι και με φωνές για τον μεγάλο τους προφήτη και όλα αυτά με την δικαιολογία πως ήταν διαμαρτυρία γιατί σε μια άλλη χώρα, κάπου μακριά, έκαψαν ένα κοράνι.

4.       Στις κατεχόμενες περιοχές μας δεν έμεινε ιερός τόπος δικός μας που να μην έχει βεβηλωθεί, εκκλησιές έγιναν στάβλοι, εικόνες έχουν ξεπουληθεί στο εξωτερικό, ιερά σκεύη, και ό,τι ιερό είχαμε μέσα σ΄ αυτές τις εκκλησίες, οι δε σταυροί στα κοιμητήρια κομματιάστηκαν κι αναποδογυρίστηκαν με το μουσουλμανικό σπαθί του φανατισμού και της έχθρας εναντίον του ελληνικού και χριστιανικού πολιτισμού μας.

5.       Όλες οι μεγάλες πόλεις της Κύπρου και πολλά χωριά έχουν ήδη τους χιλιάδες μουσουλμάνους τους, πολλοί γηγενείς μιλούν για πέμπτη φάλαγγα που ήδη υπάρχει και είναι οργανωμένη οποιαδήποτε στιγμή έτοιμη να εκτελέσει ξένα προστάγματα, κι εμείς δεχτήκαμε τόσες πολλές διδασκαλίες περί σεβασμού της διαφορετικότητας, που ξεχάσαμε πώς εμείς είμαστε τα πρώτα θύματα,  αποδιωγμένοι από τα σπίτια και τις περιουσίες μας, για να εγκαταστήσει εκεί o εχθρός τους δικούς του εποίκους.

6.       Γρηγορείτε.