ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗΣ
Ο πιο
πολυδιαβασμένος άνθρωπος στον τόπο μας. Είχα την τύχη να τον έχω φιλόλογό μου
στη Β΄και Γ΄Παγκυπρίου Γυμνασίου, τον σκληρό εκείνο καιρό των διαδηλώσεων και
του αγώνα, μα το μάθημα μάθημα, αυστηρό και δομημένο, με έναν άνθρωπο που
πάσχιζε να μας μάθει γράμματα και όχι μόνο, γιατί τα ενδιαφέροντά του ήταν
ανάμεσα στα άλλα και το θέατρο, η αρχαία τραγωδία, αγάπη του τα έργα του
Καζαντζάκη, ένας διάλογός του με τον Μαλένη για το ανέβασμα τραγωδίας πρέπει να
σώζεται ακόμα στο “Φιλελεύθερο” του καιρού εκείνου.
Ανήλθε όλες
τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής ιεραρχίας. Ήταν επιθεωρητής μου των φιλολογικών
μαθημάτων γύρω στο 1970, όταν δίδασκα στο Γυμνάσιο Σολέας, αυστηρός για
πολλούς, δίκαιος για άλλους.
Λίγο
συνεργαστήκαμε στην Ανάπτυξη Προγραμμάτων, όταν άρχισε η συγγραφή διδακτικών
βιβλίων στην Κύπρο.
Όταν έγινε
Διευθυντής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με κάλεσε να συνεργαστώ μαζί του, ήταν
εποχή που το Παιδαγωγικό εργαζόταν “επί εικοσιτετραώρου βάσεως”, καθ’ υπερβολήν,
δεν αρνήθηκε σε κανένα να οργανώσει σεμινάρια, ήταν οι καιροί που οι δάσκαλοι
γίνονταν καθηγητές και οι καθηγητές δάσκαλοι, ανάλογα με τις ανάγκες και τις
κλίμακες, έτη σπουδών και αναβαθμίσεις. Δεν έμεινε πόλη που να μην πήγαμε, φως
άναβε στο σκοτάδι, η πολλή σκέψη, οι επινοήσεις, τα πρωτότυπα σχέδια.
Τότε ήταν
που μας ζήτησαν και από τα “Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη” στην Αθήνα να οργανώσουμε
σεμινάριο με θέμα την “Τεχνολογία στα Φιλολογικά Μαθήματα”. Μου ανατέθηκε να
αναλύσω ποίημα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, στην Ελλάδα μόλις εμφανίζονταν, γύρω στα 1985, και να παρουσιάσω ένα
νεοελληνικό ποίημα με εικόνα και ήχο. Διάλεξα του Σεφέρη και στις δυο
περιπτώσεις. Μια επιτυχία του σεμιναρίου μοναδική, ελλαδικής εμβέλειας, κι ο
Παναγιώτης με τη δίκαιη περηφάνια.
Παρ΄όλη τη
φαινομενική αυστηρότητα ήταν μια παιδική καρδιά, στο γέλιο του ασυγκράτητος,
στις ευαισθησίες του λύγιζε.
Όταν ήμουν
διευθυντής του Παγκυπρίου, αναλάβαμε μια πτυχή του έργου του Φρίξου Πετρίδη και άλλη φορά να μιλήσουμε για
το Παγκύπριο Γυμνάσιο, σχέδια για το μέλλον του.
Συνταξιούχοι
κι οι δυο, βρεθήκαμε στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου να εκθειάζουμε το
βιβλίο του φίλου Γιώργου Χατζηκωστή για τα ονόματα των Κυπρίων.
Όταν μια
φορά του δώρισα βιβλίο μου με αφιέρωση “στο δάσκαλο, τον επιθεωρητή και
διευθυντή μου”, ψιθύρισε, “παρέλειψες το
πιο σημαντικό: ‘στο συνεργάτη’.”
Αιωνία σου
η μνήμη, Παναγιώτη Περσιάνη, δάσκαλε των δασκάλων.
