ΚΥΠΡΙΑΝΕ
Λοιπόν, Κυπριανέ μου, για να σε θυμούνται ακόμα τέτοια μέρα, σημαίνει πως έχεις κάμει το θαύμα σου, ξεπέρασες πολλά
σύγχρονα εμπόδια, κάτι εθνικισμούς, φονταμενταλισμούς, φανατισμούς και πολλούς άλλους – ισμούς, που κυκλοφορούν
τελευταία και μας έχουν θολώσει το μυαλό.
Στα σχολεία γινόταν λόγος για την ενάτη Ιουλίου, ως επί το πλείστον αδελφικά με το ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη. Έστω και αν ήταν καλοκαίρι, τουλάχιστον εμείς εκεί, στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, καταθέταμε το στεφάνι μας στην προτομή σου, απέναντι ακριβώς από το σχολείο. Ήταν τότε.
Οι ιστοριοδίφες έψαξαν και βρήκαν να λένε αρκετά και για σένα και για τον προκάτοχό
σου, μεγάλες έρευνες πόθεν τα γεννοφάσκια σου, σημασία έχει όμως πως, τέτοια μέρα σε θυμούνται, σε μια Κύπρο που έχει μείνει η μισή, η άλλη μισή κινδυνεύει να βαρβαρίσει.
Η Τουρκία απλώνεται, και μες στα μυαλά μας σπέρνουν μοντέρνες συγχύσεις, πως η πατρίδα η
θρησκεία και η οικογένεια θεωρούνται έννοιες ξεπερασμένες, δεν είναι πια αξίες, είναι μουσειακές λέξεις, μια φορά κι έναν καιρό.
Κι όμως εμείς όχι μόνο σήμερα, αλλά το πήραμε απόφαση πως πρέπει να κρατηθούμε σε αυτό τον τόπο Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, και βέβαια θυμόμαστε πως εσύ, βάζοντας το θεμελιό
για το Παγκύπριο Γυμνάσιο, έβαζες και το θεμέλιο των ελληνοχριστιανικών
ιδανικών στον τόπο,
έστω κι αν αυτά τα μπέρδεψαν οι καλοθελητές με
τη χούντα και τους συνταγματάρχες.
Χίλιους δυο
τρόπους βρίσκει ο παμπόνηρος να
ξεγελάσει τους Έλληνες Χριστιανούς του τόπου και χίλιους δυο τρόπους θα
βρίσκουμε εμείς για να υπερασπιζόμαστε το όμαιμον το ομόθρησκον το ομόγλωσσον μαζί με τους Πανέλληνες. Προς το παρόν η μνήμη σου
καλά κρατεί.
