ξυπόλυτοι στ' αγκάθια

Στέλιος Παπαντωνίου

Ξυπόλυτοι στ΄αγκάθια

Όσο κι αν μελετήσει κανείς  το κυπριακό, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως μια ισχυρή συμμαχία Αγγλίας Τουρκίας και Αμερικής έστησε έναν ατράνταχτο τοίχο διπλωματίας, πολεμικής και βίαιης επιβολής μιας απάνθρωπης λύσης στον ελληνικό κυπριακό λαό, από το 1950, αν όχι πιο πριν.

Υπηρεσίες διπλωματικές, πανεπιστημιακοί, νομικοί, εκατοντάδες υπάλληλοι στις χώρες αυτές εργάζονταν για να επιβάλουν στην Κύπρο την λύση που βιώνουμε και παρακολουθούμε να εξελίσσεται εις βάρος της πλειονότητας του πληθυσμού του νησιού.

Αποκλείστηκε η ένωση των Ελλήνων της Κύπρου με την Ελλάδα, δικαιολογίες χίλιες δυο, πρόχειρες ή μη, αφέθηκε όμως ανοιχτή η θύρα της διχοτόμησης, πρώτα της βίαιης μεταφοράς των τουρκοκυπρίων στο βορρά και ύστερα η τουρκοποίηση των καταληφθέντων με την αλλαγή τοπωνυμίων, την μεταφορά εποίκων, την καταστροφή παντός ελληνοχριστιανικού στην περιοχή. Ακόμα και η Ιστορία ξαναγράφτηκε, οι επιδρομείς επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή, τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό δέχονται σωρεία συγγραμμάτων με την τουρκική γραφή της παρελθούσας πορείας μας. Επαναλαμβανόμενος από τους κατακτητές  ο δήθεν κίνδυνος για εξολόθρευση των τουρκοκυπρίων. Ό, τι οι ίδιοι σχεδιάζουν εναντίον μας το προβάλλουν εκ του αντιθέτου: εμείς είμαστε οι επιτιθέμενοι.  Η Τουρκία κινδυνεύει από τα επιθετικά μας σχέδια και στρατεύματα. Το ίδιο με τα ελληνικά νησάκια που γειτνιάζουν με την Τουρκία. Παρουσιάζονται επικίνδυνα για την ασφάλειά της. Στο μεταξύ οι διεθνείς παρανομίες της σκεπάζονται από τις καθημερινές φωνές και απειλές των αναιδών ηγετών της.  

Προγραμματισμός, πραγματοποίηση κατά γράμμα και με συνέπεια των σχεδιασμών, στρατιωτική ισχύς και προπάντων προπαγάνδα του μαύρου που μετατρέπεται σε άσπρο και αντίθετα, τίθενται καθημερινά εδώ και χρόνια σε εφαρμογή, για να επιτύχει η Τουρκία το επεκτατικό της πρόγραμμα εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Πρώτιστος φόβος για μας, ο κίνδυνος να αλωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία.

Αν θέλει κανείς να δει καθαρά πού βρισκόμαστε, να μελετήσει τα σχέδια Νιχάτ Ερίμ για την Κύπρο και να διαβάσει την Ιστορία μας της δεκαετίας 1950 και εξής. Όλα τα άλλα είναι λοξοδρομήματα, που οδηγούν σε σύγχυση μάλλον. Τρεις χώρες και κάποτε τέσσερις, αφού και η Ελλάδα κάποτε συντάσσεται με την ανίερη συμμαχία, κι εμείς μόνοι να ψαχνόμαστε. Πόσες και ποιες υπηρεσίες διαθέτουμε για την επιβίωσή μας, ποια παιδεία και ποια ομοψυχία ή στρατιωτική ισχύ; Ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια.

Πρώτα η ρίζα του κακού από Αγγλία Τουρκία, και δεύτερο σημαντικό για μας, η ανάγκη στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας με κάθε τρόπο. Αυτή είναι το αποκούμπι μας, ο θεμελιός της ύπαρξής μας. Πράμα που φαίνεται. Ανήκουμε στην Ευρώπη, δεν είμαστε μόνοι, δεν λειτουργούν όμως όλα υπέρ μας. Ο καθένας τα συμφέροντά του. Αλλά όσα κι αν μαγειρεύουν στα εχθρικά μαγειρεία δεν κατορθώνουν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακλόνητο βράχο να την κρατήσουμε. Μελετημένα και με πάθος.  

Σ’ αυτό μπορούμε όλοι να συμβάλουμε, στο σεβασμό της και στη στήριξή της με κάθε τρόπο. Από την εκπαίδευση, που πρέπει να διαφωτίζει συνεχώς τους νέους για την Ιστορία και τα καθήκοντά μας απέναντι στη χώρα μας, ως τον σεβασμό σε μικρά καθημερινά, όσο δύσκολο κι αν είναι. Απαραίτητη όμως είναι η προστασία της ίδιας της Δημοκρατίας μας από τους κυβερνώντες, κι εδώ είναι που πάλι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως, χωρίς ηγεσία ελάχιστα κατορθώνουμε. Ανάγκη λοιπόν ηγετών και παντός είδους οπλιτών. Όλων ημών.

  

ειδηση για τα Μαμώνια

 Μαμώνια: Το μνημείο των σφαγιασθέντων, έγινε μνημείο για «άδικο θάνατο»

Subscribe to me on YouTube

title image

ΚΟΙΝΩΝΙΑ13 Ιουλίου 2017

Aναστάτωση έχει δημιουργηθεί μεταξύ των λιγοστών κατοίκων και των αποδήμων της κοινότητας Μαμωνιών στην επαρχία Πάφου εξαιτίας των επικείμενων στα τέλη Ιουλίου εγκαινίων ενός μνημείου που ανεγέρθη σε χώρο των Μαμωνιών για να τιμηθεί ζεύγος συγχωριανών τους που δολοφονήθηκε εν καιρώ ειρήνης από τούρκους της περιοχής. Οι οργίλες αντιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι στο μνημείο των δολοφονηθέντων Χρίστου και Παναγιώτας Κώστα θα αναγραφεί, κατόπιν υποδείξεων αρμοδίων παραγόντων ότι το ζεύγος «έχασε τη ζωή του άδικα».

Σύμφωνα με το βιβλίο «Μαμώνια, στον περίγυρο της αλήθειας, του μύθου και του παραμυθιού», του φιλολόγου και πρώην Διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου, Νέαρχου Νεάρχου,που κατάγεται από την κοινότητα , ο Χρίστος και η Παναγιώτα,οι οποίοι το 1958 ήταν 75 ετών αμφότεροι, είχαν δολοφονηθεί αναίτια καθώς εργάζοντο ένα πρωινό του Αυγούστου του 1958, στα χωράφια τους στα Μαμώνια από Τούρκους της περιοχής. Σε δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής μάλιστα αναφέρεται ότι τα κεφάλια τους είχαν αποκοπεί από τα σώματα τους και χρησιμοποιούνται τα ρήματα «εσφάγησαν» και «κατακρεουργήθησαν».

mamonia2

Σήμερα, μετά από την πάροδο δεκαετιών και αφού τελικά έγιναν οι διαδικασίες και κατασκευάστηκε ένα μνημείο προς τιμήν του ζεύγους, με έκπληξή τους κάτοικοι και απόδημοι των Μαμωνιών, διαπίστωσαν ότι σ’αυτό αναγράφεται ότι ο Χρίστος και η Παναγιώτα «έχασαν τη ζωή τους άδικα», χωρίς να αναφέρεται πουθενά το ιστορικό γεγονός της δολοφονίας εν ώρα ειρήνης.

Κάτοικοι και απόδημοι που αντέδρασαν και ζητούν αλλαγή στα όσα αναφέρονται ως αιτία του χαμού του ζεύγους ανέφεραν στο PafosNet πως το συγκεκριμένο λεκτικό υποβλήθηκε ουσιαστικά στην τοπική αρχή από την υπηρεσία μνημείων του Υπουργείου Παιδείας πριν από μερικά χρόνια, όταν το τότε Κοινοτικό Συμβούλιο αιτήθηκε την υλοποίηση του μνημείου. Οι φορείς των Μαμωνιών εξήγησαν το τι είχε συμβεί στην περίπτωση εκείνη, αλλά οι υπεύθυνοι του συγκεκριμένου τμήματος του Υπουργείου επέμειναν, όπως υποστηρίζουν οι φορείς της κοινότητας, ότι θα έπρεπε να αναγραφεί η φράση «που έχασαν άδικα τη ζωή τους», χωρίς να γίνεται λόγος για δολοφονία ή σφαγιασμό και με διάθεση αποφυγής της αναγραφής των συγκεκριμένων λέξεων οι οποίες όμως όπως τονίζουν οι διαμαρτυρόμενοι αποτυπώνουν την πραγματικότητα, την οποία αρκετοί κάτοικοι της κοινότητας έζησαν από κοντά, είδαν και μαρτύρησαν.

Πληροφορίες μας αναφέρουν ότι αν και το Κοινοτικό Συμβούλιο Μαμωνιών διαφωνεί με τους αντιδρούντες , κάνει δεύτερες σκέψεις όσον αφορά στην τέλεση επισήμων εγκαινίων του μνημείου, προς αποφυγήν περαιτέρω εντάσεων

Σχόλια στο διήγημα του Προδρόμου

 ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

Το χωριό Πρόδρομος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της Κύπρου. Κάτω του είναι η Λεμύθου στην οποία είχα πρώτο διορισμό το 1967. Μεταξύ άλλων συνάδελφος ο Χριστάκης Ελευθερίου, από τους πρώτους αντάρτες στην ομάδα του Διγενή. Την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς ύστερα από μια ουζοκατάνυξη ξεκινήσαμε από Λεμύθου και πήγαμε στο Φοινί. Στο σπίτι του στη Λευκωσία έγιναν οι πρώτες συγκεντρώσεις της εοκα, από εκεί ξεκίνησαν οι αγωνιστές την 1 Απριλίου 1955, οδός Μακρονήσου, τώρα κατεχόμενη. Όλη η οικογένεια στον αγώνα.

Ο Παντελής Μηχανικός εμπνεύστηκε και από τους δυο ήρωες, Ονήσιλο και Πρόδρομο, με κοινό στοιχείο το ότι κρατούν στο χέρι το καύκαλό τους, το κεφάλι τους. Οι αγιογράφοι της Μονής αγίου Ηρακλειδίου ζωγράφισαν όλες τις εικόνες του εικονοστασίου του αγίου Κασσιανού Λευκωσίας. Όντως οι αρχαίοι στις τραγωδίες τους απέφευγαν να παρουσιάζουν σκοτωμούς στη σκηνή.

Για τα Μαμώνια έχω ήδη σημειώσει πως, ένα ζεύγος κατακρεουργημένο από τους Τούρκους, παρουσιάστηκε στο μνημείο που ήθελαν να φιλοτεχνήσουν οι συγχωριανοί τους προς τιμήν τους , ως «αδικοχαμένοι», γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν ήθελε δήθεν να διασαλεύσει τις καλές σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Γνωστός ο θρύλος με το κεφάλι του Ονήσιλου, που γέμισε μέλισσες-μελόπιτες.

Η επίσκεψη της Μαρίας στην Ελισάβετ επίσης γνωστή. Ζαχαρίας ήταν ο πατέρας του Προδρόμου.

 Η Ζωή του Προφήτη Ζαχαρία

Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας. Η Σύζυγός του ήταν η Ελισάβετ και δεν είχαν παιδί ενώ είχαν φτάσει κι οι δυο σε προχωρημένη ηλικία.

Ο Ζαχαρίας υπηρετούσε στον Ναό, όταν του συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός.
Ενώ βρισκόταν στα Άγια των Αγίων και πρόσφερε τη θυσία του θυμιάματος, παρουσιάστηκε μπροστά του άγγελος Κυρίου και του είπε:  Μη φοβάσαι, Ζαχαρία. Άκουσε ο Θεός την προσευχή σου. Η γυναίκα σου, η Ελισάβετ, θα γεννήσει γιο και θα τον ονομάσεις Ιωάννη. Η γέννησή του θα είναι χαρά για σένα αλλά και για πολλούς ανθρώπους. Αυτό το παιδί θα γίνει σπουδαίος άνθρωπος, αναγνωρισμένος από τον ίδιο τον Κύριο. Θα έρθει πριν από τον Μεσσία και θα ‘χει δύναμη προφητική. Θα ετοιμάσει τις καρδιές των ανθρώπων, για να δεχθούν τον Σωτήρα  «Και πώς θα βεβαιωθώ γι’ αυτό;» αμφέβαλε ο Ζαχαρίας. «Εγώ είμαι γέρος κι η γυναίκα μου σε προχωρημένη ηλικία». Κι ο άγγελος απάντησε: Είμαι ο Γαβριήλ και μ’ έστειλε ο Θεός να σου αποκαλύψω το σχέδιό Του. Αφού όμως θέλεις σημάδι, σου λέω ότι θα μείνεις βουβός μέχρι την ημέρα που θα πραγματοποιηθούν όσα σου είπα. Κι αυτό θα είναι και η τιμωρία σου, επειδή δεν πίστεψες στα λόγια μου. Ο άγγελος Γαβριήλ του αποκάλυψε λοιπόν ότι θα μείνει κωφάλαλος μέχρι να γεννηθεί το παιδί. Έξω ο λαός περίμενε τον ιερέα και απορούσαν γιατί αργοπορούσε τόσο μέσα στον Ναό. Όταν τέλος βγήκε, δεν μπορούσε να μιλήσει. Με νοήματα τους εξήγησε ότι του είχε συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, η Ελισάβετ έμεινε έγκυος. 

Ο Πρόδρομος έτρωγε μέλι άγριο και ακρίδες, που μερικοί εξηγούν ως άκρες των φύλλων των δέντρων, πράγμα που θυμίζει την παιδική μας ηλικία με την αγάπη μας στα αθασούθκια και τις πουρνελλούες, που αγοράζαμε στη γειτονιά από μια γριά…

Αποκεφαλισμούς έχουμε και το 1821,με τους δεσποτάδες. Μεγάλο κακό έγινε επίσης με τους Κοντεμενιώτες
Πέμπτη 12 Ιουνίου 1958.  Η σφαγή των Κοντεμενιωτών από τους Τουρκοκύπριους του Κιόνελι.  Το μήνυμα έφτασε στον Κοντεμένο γύρω στο μεσημέρι, ότι κάτοικοι της Σκυλούρας, σφαγιάζονται από τους Τούρκους». οι Κοντεμενιώτες έτρεξαν να βοηθήσουν. Συνελήφθησαν από αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας οι οποίες αφού τους είπαν πως δεν συμβαίνει τίποτε εις βάρος των Ελληνοκυπρίων της Σκυλούρας, τους οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό Αγ. Δομετίου για ανάκριση. Στη συνέχεια και αντί να τους αφήσουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, με τη συνοδεία αγγλικού στρατού τους οδήγησαν στον Κοντεμένο μέσω του τουρκοκυπριακού χωριού Κιόνελι.  Φτάνοντας στο Κιόνελι, έγινε η μεγάλη σφαγή. Μέσα στα χωράφια είχαν κρυφτεί 200 ειδοποιημένοι από τους Άγγλους Τουρκοκύπριοι και με το που έφτασαν τα αυτοκίνητα με τους Κοντεμενιώτες, πετάχτηκαν πάνω και άρχισαν να πυροβολούν και να σφάζουν. Οκτώ νέοι Κοντεμενιώτες σφάχτηκαν και αποκεφαλίστηκαν σαν αρνιά… 

 

μαρία πιερή στασίνου υπάρχουν στον παράδεισο άσπρα γιασεμιά

 ΜΑΡΙΑ ΠΙΕΡΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΑΣΠΡΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ;

Η Μαρία Πιερή Στασίνου στο νέο της παιδικό βιβλίο με τον τίτλο «Υπάρχουν στον Παράδεισο άσπρα γιασεμιά;» εισάγει τα παιδιά στα δύσκολα, στη ζωή και στο θάνατο, στη συμφιλίωση με τη ζωή και με τον θάνατο. Ο καθένας μπορεί να διερωτηθεί αν είναι αυτό θέμα για παιδιά. Η απάντηση είναι πως τα πάντα μπορεί ένας καλός παιδαγωγός να  συζητήσει με τα παιδιά και να προσαρμόσει τα δύσκολα στην νοητική ηλικία των παιδιών, γι’ αυτό και μεγάλες φιλοσοφικές αλήθειες μπορούν να γίνουν κατανοητές από τα παιδιά, ανάλογα με το πώς εισάγονται σ’ αυτές.

Ο μύθος είναι ελκυστικός, ο μικρός αμελής και άτακτος,  στη σχέση συνύπαρξης με τη μάνα του που πασχίζει γι’ αυτόν, η περιέργεια που οδηγεί σ’ ένα ακατοίκητο φαινομενικά σπίτι, μέσα στο οποίο όμως κρύβεται το δράμα μιας γυναίκας που έχασε τον άντρα της στα 1974, με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Το ευρύτερο κυπριακό δράμα συμπυκνώνεται στον πόνο αυτής της γυναίκας και του συστρατιώτη του που επέζησε και που μόνος γνώριζε την ύπαρξη αυτής της γυναίκας στο συγκεκριμένο σπίτι. Η ομάδα των παιδιών που σχηματίζεται σταδιακά, με απώτερο σκοπό να διαλευκάνουν το μυστήριο του άγνωστου κατοίκου του ερειπωμένου σπιτιού, έχει και το αντίστοιχο, η κρυμμένη στο σπίτι γυναίκα να παρακολουθεί τα παιδιά και να γνωρίζει πως πια δεν είναι μόνη στον κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που υποπτεύονται την ύπαρξή της.  Η επίσκεψη στο νεκροταφείο νυχτιάτικα, η γειτνίαση του τάφου του ήρωα συζύγου με τον τάφο ενός μικρού αδελφού μιας κοπελίτσας της παρέας, οδηγούν στη φανέρωση της συμφιλίωσης με το θάνατο και της ανάγκης να επανέλθει στη ζωή η μοναχική κυρία, ύστερα μάλιστα από ένα δυστύχημα στο σπίτι και τον κίνδυνο να πεθάνει μόνη κι αβοήθητη. Εδώ παρεμβαίνει κι η αγάπη στα ζώα, αφού ένα σκυλί σώζει την κατάσταση.

Ζωή και θάνατος, πόλεμος και ειρήνη, πόλεμος και παρεπόμενα, θλίψη και μοναξιά, η αλλαγή στη ζωή των ανθρώπων, η πρόοδος των παιδιών, η συμμετοχική λύση προβλήματος, ένας κόσμος ολόκληρος έστω σε μια γειτονιά, ζωντανεύει με την πένα της Μαρίας Πιερή Στασίνου. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η αλλαγή πρωταγωνιστικών προσώπων και αφηγητών, η συμμετοχή των αναγνωστών στο όλο μυθιστόρημα ή νουβέλα, και προπάντων η επιτυχημένη εικονογράφηση του Αποστόλη Ιωάννου ολοκληρώνουν ένα λογοτεχνικό έργο όχι μόνο ευανάγνωστο από παιδιά αλλά και από τους μεγάλους που έμειναν παιδιά.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΤΗς ΕΛΔΥΚ

 Η ΓΙΑΓΙΑ Της ΕΛΔΥΚ

 

Τη βρήκανε αγκαλιασμένη μ΄ έναν στρατιώτη

Προφανώς προσπαθούσε να τον προστατέψει

Η γιαγιά της ελδυκ

Και τώρα που βρέθηκαν τα οστά της

κηδεύεται σήμερα

Στο στρατιωτικό κοιμητήριο

Με τους συστρατιώτες της ελλαδίτες της ελδυκ

 

Κύριε, πάρε την κοντά σου

και αξίωσέ την να δει το θέλημά σου

 

Δεν ήταν μέρα εκείνη

Κόλαση ήταν

Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν

Η γιαγιά  πήγε, λέει, στην εκκλησία

μετέλαβε κι επέστρεψε στη θέση της

 

Έπρεπε να μείνει με τα παλικάρια

Και ποιος θα τους έφτιαχνε ένα γάλα

Ποιος θα τους έδινε λίγο νερό αν διψούσαν

Κι έμεινε μαζί τους ως το τέλος

Την πήραν μαζί τους ως την ώρα

που ένα αεροπλάνο τούς τίναξε στον αέρα

 

Κι η γιαγιά βρέθηκε να προσπαθεί να σκεπάσει με το κορμί της

έναν στρατιώτη

Να τον προστατέψει από τον εχθρό.

Στην αγκαλιά σου, Κύριε, με όλα τα παιδιά.

 

τρομερέ Αύγουστε

 Τρομερέ Αύγουστε

Οι εικόνες είναι εκεί, συγκλονιστικές με όλη τη σημασία της λέξης, από τους βομβαρδισμούς στην Τηλλυρία ως τους συλληφθέντες το 1974 από τους Τούρκους. Είναι κάτι ματιές στον εχθρό αλησμόνητες, όλη η αδικία σ’ ένα βλέμμα, ο αδύνατος απέναντι στον δυνατό, τον βάρβαρο, τον καταπατητή κάθε δικαίου, αφού είναι εισβολέας στην πατρίδα μας. Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τότε, το 64, το 74, το 96, ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού, δεν ξεχνώ τα χτυπήματα μέχρι θανάτου, το μίσος και την μοχθηρότητα, τη ζωική κτηνωδία, την κτηνώδη πράξη του θανάτου του ανθρώπου από μισάνθρωπο.

Κι όλα αυτά φτάνουν ως τις μέρες μας, καθημερινά εδώ και χρόνια, είτε Ερντογάν λέγεται είτε Τατάρ, προηγουμένως ήταν ο Ντεκτάς και ο  Κουτσούκ, οι φωνάρες οι ίδιες, άγριες και απειλητικές, μ’ ένα στόμα έτοιμο να μασήσει, να καταβροχθίσει, ό τι δεν είναι δικό του, κι αυτό ηλιθίως λέγεται αναθεωρητισμός. Μα είναι επεκτατισμός, ιμπεριαλισμός, χιτλερισμός. Κι όλοι εμείς να παρακολουθούμε και να διερωτώμαστε: τι θα πει σήμερα, τι θα πει αύριο, πού θα πάει το πλοίο, πού θα υπερίπτανται τα αεροπλάνα, ποιον αέρα και θάλασσα και ΑΟΖ θα καταπατούν οι νταήδες της περιοχής, τα τσομπανόσκυλα, τα σκυλιά;

Μας βλέπω να πεθαίνουμε με τον μουεζίνη να μεγαφωνεί, κι αυτό το έχουμε συνηθίσει στη γειτονιά μου. Αλλά έχουμε παιδιά και εγγόνια, και πρέπει πια να αποφασίσουμε πως θα μείνουν εδώ, θα ζήσουν θα δημιουργήσουν θα συνεχίσουν έναν πολιτισμό. Έναν. Γι’ αυτό και η ανάγκη και πάλιν και πάλιν. Δύναμη στην άμυνα. Άμυνα η δύναμή μας. Εμψυχώστε τα παιδιά από τα σχολεία. Ξαναφέρτε την ελπίδα στους ώριμους και γέροντες. Να δουν καλύτερες μέρες. Ελευθερίας. Μη λησμονώντας το θουκυδίδειο εκείνο, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον». Πρώτη άρα η ευψυχία, η δυνατή ψυχή, η αντρειωμένη, που χτίζεται και θεμελιώνεται με την πραγματική παιδεία του ελεύθερου ανθρώπου. Παραμερίστε τα περιττά. Ενός εστι χρεία.   

Γρηγόρης Γιάγκου

 Γρηγόρης Γιάγκου

Ο μαθηματικός, ο άριστος δάσκαλος, μια υπέροχη μεγάλη καρδιά, μ’ ένα παντοτινό χαμόγελο, ήξερε πως ο κόσμος δεν χωρεί κακία παρά μόνο καλοσύνη, έβλεπε τα πάντα περαστικά που ήταν, δεν είχε χρόνο για μικρότητες, η αγκαλιά του χωρούσε πολλούς, χάρηκε μια ωραία οικογένεια, η Νίκη, φιλόλογος από τις λίγες, συνάδελφος στο Παιδαγωγικό, και τα παιδιά του, ο Κυριακός καρδιολόγος πολλών και καρδιακός φίλος περισσοτέρων, η Αναστασία με τις σπουδές στη σύγχρονη Ιστορία μας, τα ενδιαφέροντα, τα χαρίσματα, την ευγένεια, χάνουν τον προστάτη και στα δύσκολα παραστάτη, κι εμείς κατευοδώνουμε ακόμα έναν, Άμωμος εν οδώ, Γρηγόρη.

Μιχαλάκης Κουσουλίδης

 ΜΙΧΑΛΆΚΗς ΚΟΥΣΟΥΛΊΔΗς

Από τους συμμαθητές που έπεσαν για την πατρίδα, πρώτος ανάμεσα στους πρώτους, το 1964, από το Καϊμακλί, ετοίμαζε ένα προσωπείο υπεροψίας, έμαθε να ανυψώνει το ένα βλέφαρο και σ’ έβλεπε αφ’ υψηλού κι εμείς πολύ το γουστάραμε γιατί ξέραμε τι καλόκαρδος ήταν, έστω κι αν δεν συμφωνούσαμε σε μερικά, αλλά τον θαυμάζαμε, γιατί είχε θάρρος να πει όσα εμείς κρύβαμε ή φοβόμασταν να εκφράσουμε, απορίες για τη θρησκεία και τα παρόμοια, επαναστατικά της ηλικίας. Ο Μιχάλης πρώτος, ιδιαίτερα στο μάθημα των Θρησκευτικών, απαιτούσε απαντήσεις στα ερωτήματά του, ο θεολόγος μάλλον τα έβρισκε σκούρα, μη συνεχίσεις, μάλιστα, αυτά θα τα πούμε αργότερα, μάλιστα, παύσε να μου λες μάλιστα, μάλιστα, βγες έξω, μάλιστα, και με το αξέχαστο ύφος ολόρθος βγήκε από την τάξη, δεν ξεχνιούνται τέτοιες σκηνές, μαθητικές, εκεί στου Άη Γιάννη το Γυμνάσιο, χαμένο μέσα στα μέγαρα τώρα. Λεβεντιά ρε Μιχάλη. Έτσι

μπράβο

. Σε θυμόμαστε όχι μόνο τέτοιες μέρες.

18Παναγιωτης Νικολαιδης, Panagiotis Karagiannis και 16 ακόμη

2 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Χρίστος Ιωαννίδης

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Συνέχεια του χτεσινού, τηλεφώνημα από τη Λεμεσό, ο φίλος σου Χρίστος Ιωαννίδης,  ο Τάκης σας, αποχαιρέτησε, ήταν εδώ ο γιος του πριν λίγες μέρες αλλά έπρεπε να κάμει μεγάλο ταξίδι, πες και στους άλλους συμμαθητές σας, ο Τάκης ο γιος της Μελανής, με το γνωστό μαγειρείο στη Λευκωσία, εκεί κοντά στο παλιό δημαρχείο, πίσω η Αρχιεπισκοπή, το Παγκύπριο, με τις πολλές του ευαισθησίες, τις μαχητικές του γνώσεις και συζητήσεις, δικηγόρος της Δημοκρατίας ή κάτι τέτοιο, μας έφυγε και πάει να βρει τους άλλους συμμαθητές, γι’ αυτό λέω, δεν είναι Ψυχοσάββατο, αλλά πολλοί πυκνώνουν τις τάξεις των απερχομένων, αιωνία η μνήμη σου φίλε μου.

δεν είναι ψυχοσάββατο

  

Δεν είναι Ψυχοσάββατο αλλά σωρεύονται πολλοί, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, τέτοια μέρα πριν χρόνια, κόσμος πολύς στους δρόμους ως το μοναστήρι του Κύκκου, προηγουμένως πραγματικό λαϊκό προσκύνημα στον καθεδρικό του Άη Γιάννη,  έτρεξε τότε στο πραξικόπημα κοντά του ο Παναγιώτης Καννάουρος στο ραδιοσταθμό της Πάφου για να αναγγέλλει πως ο Μακάριος ζει, χτες ο Αυγουστής Ευσταθίου, μικροί τον θυμούμαστε στο Μαγικό Παλάτι μπροστά με το σαντουιτσίδικό του, ένα ποδήλατο με γυάλινη κατασκευή, ξακουστός σ΄ όλη τη Χώρα, κι ύστερα δίπλα στον Γρηγόρη να ζήσει μαζί του στο κρησφύγετο στον Μαχαιρά το ύψιστο της θυσίας, και ακόμα χτες ο  Τάκης Κουνναφής, ένας γερός θεμελιός της δημοσιογραφίας, πολλές φορές με τίμησε με το να δημοσιεύει στον Κυριακάτικο Φιλελεύθερο αποσπάσματα από άρθρα μου ή να αναφέρεται σ’ αυτά επαινετικά, κι όταν τολμούσα να του τηλεφωνήσω να τον ευχαριστήσω, με ευχαριστούσε αυτός ο απλός και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος.

Δεν είναι Ψυχοσάββατο, αλλά πυκνώνουν οι αποχαιρετισμοί.