Στέλιος Παπαντωνίου
Ξυπόλυτοι στ΄αγκάθια
Όσο κι αν
μελετήσει κανείς το κυπριακό, θα
καταλήξει στο συμπέρασμα πως μια ισχυρή συμμαχία Αγγλίας Τουρκίας και Αμερικής
έστησε έναν ατράνταχτο τοίχο διπλωματίας, πολεμικής και βίαιης επιβολής μιας απάνθρωπης
λύσης στον ελληνικό κυπριακό λαό, από το 1950, αν όχι πιο πριν.
Υπηρεσίες
διπλωματικές, πανεπιστημιακοί, νομικοί, εκατοντάδες υπάλληλοι στις χώρες αυτές
εργάζονταν για να επιβάλουν στην Κύπρο την λύση που βιώνουμε και παρακολουθούμε
να εξελίσσεται εις βάρος της πλειονότητας του πληθυσμού του νησιού.
Αποκλείστηκε η
ένωση των Ελλήνων της Κύπρου με την Ελλάδα, δικαιολογίες χίλιες δυο, πρόχειρες
ή μη, αφέθηκε όμως ανοιχτή η θύρα της διχοτόμησης, πρώτα της βίαιης μεταφοράς
των τουρκοκυπρίων στο βορρά και ύστερα η τουρκοποίηση των καταληφθέντων με την
αλλαγή τοπωνυμίων, την μεταφορά εποίκων, την καταστροφή παντός ελληνοχριστιανικού
στην περιοχή. Ακόμα και η Ιστορία ξαναγράφτηκε, οι επιδρομείς επιβάλλουν τη
δική τους εκδοχή, τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό δέχονται σωρεία συγγραμμάτων με
την τουρκική γραφή της παρελθούσας πορείας μας. Επαναλαμβανόμενος από τους κατακτητές
ο δήθεν κίνδυνος για εξολόθρευση των τουρκοκυπρίων.
Ό, τι οι ίδιοι σχεδιάζουν εναντίον μας το προβάλλουν εκ του αντιθέτου: εμείς
είμαστε οι επιτιθέμενοι. Η Τουρκία κινδυνεύει
από τα επιθετικά μας σχέδια και στρατεύματα. Το ίδιο με τα ελληνικά νησάκια που
γειτνιάζουν με την Τουρκία. Παρουσιάζονται επικίνδυνα για την ασφάλειά της. Στο
μεταξύ οι διεθνείς παρανομίες της σκεπάζονται από τις καθημερινές φωνές και
απειλές των αναιδών ηγετών της.
Προγραμματισμός,
πραγματοποίηση κατά γράμμα και με συνέπεια των σχεδιασμών, στρατιωτική ισχύς
και προπάντων προπαγάνδα του μαύρου που μετατρέπεται σε άσπρο και αντίθετα,
τίθενται καθημερινά εδώ και χρόνια σε εφαρμογή, για να επιτύχει η Τουρκία το
επεκτατικό της πρόγραμμα εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Πρώτιστος φόβος για
μας, ο κίνδυνος να αλωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία.
Αν θέλει κανείς
να δει καθαρά πού βρισκόμαστε, να μελετήσει τα σχέδια Νιχάτ Ερίμ για την Κύπρο
και να διαβάσει την Ιστορία μας της δεκαετίας 1950 και εξής. Όλα τα άλλα είναι
λοξοδρομήματα, που οδηγούν σε σύγχυση μάλλον. Τρεις χώρες και κάποτε τέσσερις,
αφού και η Ελλάδα κάποτε συντάσσεται με την ανίερη συμμαχία, κι εμείς μόνοι να
ψαχνόμαστε. Πόσες και ποιες υπηρεσίες διαθέτουμε για την επιβίωσή μας, ποια
παιδεία και ποια ομοψυχία ή στρατιωτική ισχύ; Ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια.
Πρώτα η ρίζα του
κακού από Αγγλία Τουρκία, και δεύτερο σημαντικό για μας, η ανάγκη στήριξης της Κυπριακής
Δημοκρατίας με κάθε τρόπο. Αυτή είναι το αποκούμπι μας, ο θεμελιός της ύπαρξής μας.
Πράμα που φαίνεται. Ανήκουμε στην Ευρώπη, δεν είμαστε μόνοι, δεν λειτουργούν όμως
όλα υπέρ μας. Ο καθένας τα συμφέροντά του. Αλλά όσα κι αν μαγειρεύουν στα εχθρικά
μαγειρεία δεν κατορθώνουν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακλόνητο βράχο
να την κρατήσουμε. Μελετημένα και με πάθος.
Σ’ αυτό μπορούμε
όλοι να συμβάλουμε, στο σεβασμό της και στη στήριξή της με κάθε τρόπο. Από την
εκπαίδευση, που πρέπει να διαφωτίζει συνεχώς τους νέους για την Ιστορία και τα
καθήκοντά μας απέναντι στη χώρα μας, ως τον σεβασμό σε μικρά καθημερινά, όσο
δύσκολο κι αν είναι. Απαραίτητη όμως είναι η προστασία της ίδιας της Δημοκρατίας
μας από τους κυβερνώντες, κι εδώ είναι που πάλι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως,
χωρίς ηγεσία ελάχιστα κατορθώνουμε. Ανάγκη λοιπόν ηγετών και παντός είδους
οπλιτών. Όλων ημών.
