ο κακός γείτονας

 

Ο κακός γείτονας

Μπορεί να είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος αλλά είναι υπερπλήρης αδικίας και δύναμης του ισχυρού, που επιβάλλει τη θέλησή του έτσι και τόσο, ώστε κινδυνεύουμε να ξαναζήσουμε τους αιώνες της τουρκοκρατίας, με όλα όσα ξέρουμε πως υφίσταντο οι υπόδουλοι, μερικοί των οποίων προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μας πείσουν περί του αντιθέτου, πως η τουρκοκρατία ήταν μια ευτυχής συγκυρία για τους υπόδουλους λαούς.

Οι τελευταίες ειδήσεις περί της συνόδου του ΝΑΤΟ και της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας σ’ αυτό κατόπιν της εγκρίσεως από την Τουρκία η οποία απαιτούσε να επιβληθεί στις χώρες αυτές το οθωμανικό δίκαιο, δηλαδή όσους θεωρεί ο Ερντογάν εχθρούς του να του τους παραδώσουν, και μάλιστα με νόμιμες διαδικασίες, αφού τα κοινοβούλια των χωρών αυτών θα αλλάξουν τις νομοθεσίες τους, ώστε να του παραδίδουν πολίτες τους, “τρομοκράτες” με μια λέξη, αφού έτσι βαφτίζονται όσοι αντιστέκονται στην τουρκική βαρβαρότητα. Η αλλαγή της νομοθεσίας κατά τα τουρκικά θελήματα δεν μας είναι ξένη, αφού κι οι δικοί μας το ίδιο έκαμαν, με τον γνωστό ως νόμο Ακκιντζί, να μην γίνεται λόγος στα σχολεία για το ενωτικό δημοψήφισμα στην Κύπρο στις 15 Ιανουαρίου.

Εν άλλοις λόγοις, μια νέα τουρκοκρατία από καιρό ήδη ετέθη στα σκαριά, ο υπουργός των εξωτερικών της Τουρκίας μας είπε πως «υπάρχει μια άλλη Τουρκία πιο μεγάλη, η Τουρκία της καρδιάς τους», είναι και το όραμά τους για «γαλάζια πατρίδα», είναι κι η εταιρεία «τουρκοαιγαίο», είναι και η κατοχή της Κύπρου και ο κίνδυνος που διέρχονται τα ελληνικά νησιά, κι όλοι όσοι βρίσκονται στον κυκλώνα Τουρκία ή Τουρκίγιε, ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Όταν όμως ακούς πως εκατόν πενήντα σύμβουλοι του υπουργείου εξωτερικών της αδηφάγας γειτόνισσας πήραν σβάρνα τα στενά και τα σοκάκια στην Ευρώπη, στις χώρες του ΝΑΤΟ, για να πείσουν για τα τουρκικά δίκαια, καταλαβαίνεις πως όχι μόνο δύσκολα είναι τα πράγματα αλλά τεραστίως επίφοβα. Εμείς τον χαβά μας, ή έχουμε εκλογές, ή αποφασίσαμε πως, υπουργού εξωτερικών Κασουλίδη όντος, αν δεν εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα της Τουρκίας ούτε κυπριακό λύνεται ούτε αέρια εξέρχονται…

 

ΠΉΓΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΓΡΟ

 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Πήγαμε στον Αγρό, στο προαύλιο της εκκλησίας του Τιμίου Προδρόμου, αφού εκεί λειτουργούσε ο Παπαχριστόδουλος Αυγουστή, που φιλοξενούσε στα σπίτια του τους ήρωες μαχητές της ΕΟΚΑ, για να παρουσιάσουμε το λεύκωμα «Τα Τελευταία Χριστούγεννα του Αυξεντίου».

Ήταν βραδάκι, υποβλητική ατμόσφαιρα, άνοιξε το πρόγραμμα ο Λάζαρος Μαύρος, γνώστης των πραγμάτων, με πολλή πείρα και γνώσεις, να μεταδίδει τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό, να τον παρακολουθούν λέξη προς λέξη. Ακολούθησε ο Υπουργός της Παιδείας, ένδειξη πως όντως τα λευκώματα που εκδίδει η Κεντρική Ασφαλιστική έχουν την παιδευτική τους αξία, είπα τα δικά μου, ο Πέτρος ο Παπαπέτρου στο σπίτι με κόβιτ, άντε τώρα, ένας άνθρωπος που έδωσε την ψυχή του για την έκδοση να απουσιάζει, είπαμε γι’ αυτόν και την Αυγή τα καλύτερα, διάβασε ο Στέλιος ο Παπαχριστοδούλου τα δικά του όπως τα είχα αποδώσει στο λεύκωμα, η μνήμη να λειτουργεί και να ζωντανεύει, ο Χρήστος Μιχάλαρος κι η Ιλιάνα Κουλαφέτη είχαν κάμει ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, βρήκαν τους αγωνιστές του τότε, να θυμούνται τώρα και να μας λεν πώς έζησαν εκείνη τη νύχτα, κι όλα αυτά να προβάλλονται στον πέτρινο τοίχο της εκκλησιάς, άλλη θέα των πραγμάτων. Ήρθε το αποκορύφωμα, μια μουσικοθεατρική παράσταση, η Έλενα Χατζηαυξέντη είχε ήδη δοκιμαστεί και στην περσινή παρουσίαση του λευκώματος «Κρυφοί Ανέμοι» εκεί στον καθεδρικό του Άϊ Γιάννη, αλλά εδώ ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ήταν μια τελετουργία, ένα αρχαίο βυζαντινό νεοελληνικό δρώμενο, μια ιέρεια της τέχνης να συνθέτει ένα σενάριο, άριστα μελετημένο, να σκηνοθετεί, να χρησιμοποιεί τα αντικείμενα σύμβολα των ανθρώπων, του παπά, της παπαδιάς,  και να συγκινεί με το ύφος και το ήθος, την επικοινωνία με το κοινό, προπάντων όμως να ζει και να κινείται στον κόσμο του καιρού εκείνου, να γλιστρά στις χαραμάδες του χρόνου και του χώρου, με τη συνοδεία σεμνών παιδιών μουσικών, του Βασίλη Φιλίππου, Χαράλαμπου Παντελή, Γιώργου Λάμπρου. Είναι κι άλλοι που εργάστηκαν βέβαια, η Βενετία, η Χαρά, ο Χριστάκης, ο Κώστας, ο Αυξέντης, χαρά μας που νέα παιδιά με τάλαντο αγαπούν τόσο τη δουλειά τους. Ο αφανής όπως πάντα ήρως, ο Στέλιος Γεωργαλλίδης, γιατί συνέλαβε και έφερε σε πέρας το όραμά του για τη χρονιά, την παρουσίαση του λευκώματος με μοναδικό τρόπο, μια συγκίνηση να απλώνεται σ΄ όλους όσοι παρακολουθήσαμε, κι ύστερα να καθόμαστε στο τραπέζι όλοι, τι έφαγαν εκείνη τη βραδιά τότε, ν’ ακολουθούμε κι εμείς, άντε τώρα να ξεπληρώνεις με ένα ευχαριστώ. Μην ξεχάσεις την Κυπρούλα.

 

παρουσίαση του λευκώματος ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

 

Παρουσίαση του λευκώματος τα Τελευταία Χριστούγεννα του Γρηγόρη Αυξεντίου

Καλησπέρα σας

Σεβαστόν ιερατείον, Έντιμε κύριε υπουργέ, κύριε υποψήφιε πρόεδρε, κύριε δήμαρχε, κύριε καθηγητά, κυρίες και κύριοι

Με τη βοήθεια του Θεού φέραμε ένα ακόμα λεύκωμα εις πέρας.

Ο κ. Στέλιος Γεωργαλλίδης και η Κεντρική Ασφαλιστική μπορούν να είναι περήφανοι για την προσφορά τους στον πολιτισμό.

Αρχίσαμε τη συνεργασία με το λεύκωμα ΕΠΙΤΑΦΙΩΝ ΕΠΤΑ ΘΥΜΙΑΜΑΤΑ-  

Συνεχίσαμε με το ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ, ιστορικές φωτογραφίες του Ανδρέα Μανώλη και κείμενά μου

Πέρσι αφιερώθηκε το λεύκωμα στο 1821, με τίτλο ΚΡΥΦΟΙ ΑΝΕΜΟΙ

και φέτος παρουσιάζουμε ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, ένα έργο που η καρδιά του πάλλει και ακόμα θάλλει στον Αγρό με κέντρο τα σπίτια του μακαριστού Παπαχριστόδουλου και της μακαριστής πρεσβυτέρας Κυριακής, που επί εξάμηνο περίπου φιλοξενούσαν στα σπίτια τους τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Στυλιανό Λένα, τον Κυριάκο Μάτση, τον Μάκη Γιωργάλλα, και άλλους αγωνιστές.

Η ιδέα για την δημιουργία και του παρόντος λευκώματος συνελήφθη από τον κ. Στέλιο Γεωργαλλίδη, όταν άκουσε ραδιοφωνική εκπομπή από το Ράδιο Πρώτο του Λάζαρου Μαύρου με θέμα τα τελευταία Χριστούγεννα του Αυξεντίου.   

Στο λεύκωμα, ύστερα από τον πρόλογο και την εισαγωγή, τις συνεντεύξεις μελών της οικογένειας Παπαχριστοδούλου μεταποιημένες λογοτεχνικά,   πληροφορίες για τα σπίτια και τους φιλοξενούμενους αγωνιστές

με έμφαση στα τελευταία Χριστούγεννα του Αυξεντίου

παρατίθεται χρονολόγιο και οδοιπορικό του Γρηγόρη Αυξεντίου                          παρμένο από το Συμβούλιο Μνήμης Αγώνα της ΕΟΚΑ,                                   καθοδηγητικό της ποιητικής αποτύπωσης.

 Η όλη ιδέα ήταν να δοθεί ένα έργο ποιητικό, αφού ιστορικά έχουν ήδη γραφεί πάμπολλα.

‘Ετσι,   αμέσως μετά τον ηρωικό θάνατό του συλλαμβάνω τον ήρωάς μας να θεωρεί καθήκον να αποχαιρετήσει τον Παπαχριστόδουλο και την πρεσβυτέρα Κυριακή, κι έτσι δίνεται ευκαιρία να ξεδιπλωθούν οι κύριοι σταθμοί της ζωής του, και οι κύριες μάχες του.

Το έργο αρχίζει με τους στίχους

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Ύμνοι αγγελικοί, αρμονίες φωτός, θελκτικό γαλάζιο της Λαμπρής,

Άπτερη Νίκη στο θόλο τ’ ουρανού, με ταξιδεύουν οι άνεμοι

-Και πού με πάτε οι άνεμοι;

-Στου Παπά το σπίτι, στον Αγρό, στης Παπαδιάς, την Κυριακήν ημέρα,

ένα αεράκι αγκάλιασμα, ενός βαγιού κλωνάρι,

χαιρετισμός των  λουλουδιών,

της κάππαρης, του δυόσμου, του Παπά χειροφίλημα,

της Παπαδιάς αγκάλη 

για ένα ζεστό μυριστικό καφέ,

κεφάλι σγουρομάλλικο του πιο μικρού μου αντάρτη

να δω το «Αετόπουλο»  και τις μικρές κοτσίδες.

 

Δεν είναι η δική μου η Χρυσταλλού, μα η Μάγδα κι η Αλίκη,

π’ απλώσαν την αγάπη τους φτερούγες της γωνιάς μου,

στο μυστικό ανώι το μικρό, στο μικρό δωμάτιο,

μεγάλος αδελφός εγώ.

Τα μυστικά μου γρατζουνώ στο ξύλινο τραπἐζι, ολονυχτίς,

χάραμα φου, να σου ο ταχυδρόμος

στα λεωφορεία το πουρνό με το πρώτο χάραμα,

την πρώτη καλημέρα,

με τα κοκόρια να λαλούν και το χωριό να ξεκινά

με το δισάκι για δουλειά, να σκαλίζει το χώμα,

να πάρει έξω τη βοσκή,

φωτάκια εδώ, φωτάκια  εκεί, καντήλια μες στα σπίτια,

λάμπες-  αραιά και πού τα ηλεκτρικά.

 

Ο Λένας στο εργαστήρι του πάνω ψηλά κι απέναντι,

σαν μέγας βράχος στη σκεπή,

σαν Ήφαιστος λιοφώτιστος ή με το σεληνόφως,

βόμβες αυγά στη θήκη τους, φορτώνει το δισάκι

στο γαϊδουράκι, στο στρατί για την ηλεκτροκόλληση,

το τελευταίο χέρι, κι απέ στις πόλεις, στα χωριά,

πολύτροπος, σαν Οδυσσέας ξέρει.

 

Ποιος καλός Θεός μας προστατεύει εδώ;

Ποιες φτερούγες των αγγέλων μας σκεπάζουν;

Ρολόι χορδές του σύμπαντος, προστασία και σκέπη μας,

όταν τ’ αστέρια συμμαχούν με τ’ αγριόχορτα,

ρινίζοντας τα σίδερα των σκλάβων.

 

Κόρες γονατιστές στην Παναγιά,

ο Αϊ- Γιάννης άγρυπνος ν’ ανάβει το καντήλι,

μη χτυπήσουν ξένοι το πορτί, ξένοι το παραπόρτι,

μπότες, φωνές νυχτερινές, κι όμως, με τη βοήθεια σου, Θεέ,

φυτρώνει τόση αγάπη, στο θρόνο η βεβαιότητα

στου Παπά το σπίτι, το σπίτι του Θεού.

 

 

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑα

Η καρδιά του όλου έργου είναι το δείπνο των Χριστουγέννων, για το οποίο στηρίχτηκα σε συνεντεύξεις, γραπτές και προφορικές των μετασχόντων, και προσπάθησα να αποδώσω ανάλογα, με στίχο, πεζό λόγο ή διάλογο τον χαρακτήρα και τα κύρια σημεία της ζωής του καθενός.

Στο τέλος του δείπνου αποχαιρετούν με το τραγούδι

«Να χαίρεις Αγρέ, χρώμα κι οσμή του τριαντάφυλλου

δροσιά τ’ ουρανού, πλούτος της γης πολυστάφυλος,

χαίροις Αγρέ, μονοπάτι φιλόξενο,

ρανίδες  στο χώμα σου από ιδρώτα και αίματα,

Να χαίρεις Αγρέ, του μόχθου γεννήματα,

στις εκκλησιές σου παράδεισος, των αγγέλων ψαλμοί,

της ψυχής μας η λύτρωση,

με τους σκιαφτιάδες κι εργάτες, γρανιτένιες γυναίκες,

πέτρα και λάβαρο, ποταμοί κερασιές, καρυδιές,

Κεχριμπάρι τ’ αμπέλια σου. Χαίροις Αγρέ.»

 

Και το έργο τελειώνει με το πεζό

Ο ΑΕΤΟΣ

Την στιγμή που ανελήφθη στον ουρανό, άφησε κάτω στη γη ένα απανθρακωμένο σώμα, το είδε ένας γλύπτης, εμπνεύστηκε, άλλος τον είδε αετό στα νέφαλα κι άλλος στον ύπνο του ακούει ακόμα τα λόγια του, «εγώ θα σας διδάξω πώς να πεθαίνετε», έτσι έλεγε, με το περίστροφο στη μέση.

Οι μαθητές ήταν συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, οι χωριανοί του περίμεναν να τους δοθεί για ταφή, οι Ρωμαίοι κάλεσαν μάλιστα και τηλεόραση να προβάλει το κατόρθωμά τους, να διαιωνιστούν οι πομπές τους!

Αυτός όμως μας παρακολουθούσε από ψηλά, μας το είπε πως θα είναι μαζί μας όσο ζούμε. Εμείς όμως τι γίναμε, λέμε και ξαναρωτάμε: εμείς όμως τι γίναμε;

«Μπαινοβγαίνουμε στην Κερύνεια», του λέμε, κι αυτός δεν καταλαβαίνει, οι τουρκικές δυνάμεις έχουν καταλάβει κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας τη μισή Κύπρο σχεδόν, αυτό το ξέρει, αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι πώς εξαργυρώσαμε τη θυσία του, τις θυσίες τους, ένας λαός πολεμούσε με τα φτυάρια και τα κυνηγετικά, με τις πέτρες οι γυναίκες, αυτές οι γυναίκες, του κάμπου και των ορέων, ωραίες που είναι στον θυμό τους, στο πείσμα τους για απελευθέρωση, για ένωση.

Ο αετός ανέρχεται, εμείς κατερχόμαστε στα κατώτατα της γης. Δεν τον φτάνουμε. Σβήνουμε τη λαμπρή μας ιστορία και την ξαναγράφουμε με μαύρα κατάμαυρα κάρβουνα. Μακάρι να ήταν τα δικά του! Έτσι καρβουνιασμένος που έμεινε στο κρησφύγετο, μακάρι να ήταν από το δικό του κάρβουνο, να ξαναγράψουμε την Ιστορία μας, γιατί του οφείλουμε, τους οφείλουμε.                                  «Μάθετε να πεθαίνετε», φωνάζει. 

Ήταν ένα περίγραμμα του έργου          ))))))))))))))))

Ευχαριστώ όσους συνέβαλαν στην έκδοση, τους συγγραφείς έργων για τον αγώνα και τον Αγρό, ιδιαίτερα τον Γιάννη Σπανό και βέβαια την οικογένεια Παπαχριστοδούλου.

Το έργο ας θεωρηθεί απόδοση τιμής σε όλους όσοι πρόσφεραν και θυσιάστηκαν στον αγώνα της ΕΟΚΑ και από τον Αγρό και από νησί μας ολόκληρο.

Ο Πέτρος Παπαπέτρου απουσιάζει σήμερα, ο θεμελιός, το καλλιτεχνικό χέρι, ο άψογος συνεργάτης, ο συνεπής και ακάματος . Με τη συνεργασία του Πέτρου Παπαπέτρου, υπεύθυνου της καλλιτεχνικής πτυχής της έκδοσης και της Αυγής, με μετάφραση του έργου στα αγγλικά από τη θυγατέρα μου Τίνα Παπαντωνίου παραδίδουμε το έργο.

Ευχαριστήρια σε όλους εσάς που τιμάτε με την παρουσία σας το έργο.

Ευχαριστώ

 

 

 

Η ολόκληρη Κύπρος

 

Η ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΥΠΡΟΣ

Είναι βέβαιον πως Κύπρος δεν είναι μόνο η Αμμόχωστος, είναι κι η Κερύνεια πρώτη, κι η Μόρφου με το σπίτι μας, κι η Λύση κι ο Καραβάς κι η Λάπηθος κι ο πολύ αγαπητός κι αξέχαστος άγιος Επίκτητος, γιατί εκεί περνούσα τα παραδεισένια παιδικά και νεανικά καλοκαίρια μου και έχουν γραφεί όλα αυτά στα κατάβαθα της ψυχής μου, οπότε καμιά δύναμη πολιτική ή πολιτικάντικη δεν μπορεί να μου καθορίσει τι είναι ή τι δεν είναι το νησί μας.

Γίνονται κάποτε άστοχες δηλώσεις από πολιτικούς, στην προσπάθειά τους να πείσουν υποψήφιους ψηφοφόρους πως τους νοιάζονται περισσότερο από άλλους, περιπίπτουν όμως στο μέγα λάθος να διαχωρίζουν και την Κύπρο και τον προσφυγικό κόσμο, να λησμονούν ή να διαγράφουν τους εγκλωβισμένους, προπάντων τους αγνοουμένους, την μέγιστη τραγωδία που βιώνουν οι εναπομείναντες δικοί.

Η Κύπρος είναι μία και ενιαία, κι όσο κι αν με τη δύναμη των όπλων η Τουρκία τη διχοτόμησε και με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» η Βρετανία την τριχοτόμησε, όλα αυτά τα έργα του διαβόλου το πνεύμα μας δεν τα δέχεται, γιατί επιζητεί το όλον, ως έργο του Θεού και όχι το κατακόψιμο, έργο του διαβόλου.

Φαίνεται πως δέχτηκε η ηγεσία μας από τις πρώτες μέρες μετά την εισβολή τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αντιλαμβανόμενη με δικό της τρόπο τον όρο, ότι δηλαδή θα ήταν μια διοικητική διαίρεση του νησιού σε δύο μέρη, κάθε μια κοινότητα να διοικεί ένα μέρος, οι Τουρκοκύπριοι το βόρειο και οι Ελληνοκύπριοι το νότιο, στο νου όμως των κατοχικών δυνάμεων ήταν να επιτύχουν τον πλήρη διαμελισμό, αφού σήμερα, αυτό που απαιτούν είναι τα δύο κράτη, την πλήρη ισότητα, κυριαρχική μάλιστα, δύο κράτη ισότιμα, τα οποία απλά να συνεργάζονται ως γείτονες και τίποτε άλλο, ή καλύτερα, η μειονότητα να εκμεταλλεύεται όσο το δυνατόν περισσότερο την πλειονότητα, αφού έχει ήδη κατακλέψει τα σπίτια και τις περιουσίες, τα εργοστάσια και τα μαγαζιά, την καλλιεργήσιμη γη και τα τουριστικά καταλύματα των ελληνοκυπρίων, που διωγμένοι διά της βίας, τα εγκατέλειψαν στα νυν τουρκοκρατούμενα εδάφη. Τα κατεχόμενα εδάφη από αιώνων ανήκαν και ανήκουν στους ελληνοκυπρίους.

Η ελληνοκυπριακή ηγεσία βρέθηκε απροετοίμαστη, παρόλο που γνώριζε τα σχέδια της Τουρκίας και βρίσκεται ακόμα να ακολουθεί κατά πόδας τους τουρκικούς σχεδιασμούς, χωρίς να έχει εκπονήσει σχέδιο απελευθέρωσης των σκλαβωμένων εδαφών, απαλλαγής από την παράνομη κατοχή. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο στρατιωτικό, ουδείς αμφισβητεί την υπέρτατη δύναμη της Τουρκίας, είναι όμως και νομικό και του διεθνούς δικαίου, και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας και αποφάσεων της Ευρώπης, γι’ αυτό όλη η εργασία και βαριά μάλιστα έπρεπε να γίνεται στον πολιτικό και διοικητικό τομέα, από την εκάστοτε κυβέρνηση που εκπροσωπεί διεθνώς την Κύπρο.

Με την ψευδαίσθηση ότι θα πείσουμε την Τουρκία να παρακαθήσει σε συνομιλίες, με την ψευδαίσθηση πως θα αφήσει ελεύθερους τους Τουρκοκύπριους να δουν το συμφέρον τους που είναι η ένταξη στην Ευρώπη με την Κυπριακή Δημοκρατία, οπισθοχωρούμε συνεχώς μέχρις απελπισίας, καταφεύγοντας σε ρητορικές μάλλον υποσχέσεις ή συνθήματα, «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια, χωρίς επιστροφή της Μόρφου δεν λύεται το Κυπριακό, χωρίς Αμμόχωστο χάνεται η Κύπρος», με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι να δεχόμαστε τον διαμελισμό των κατεχομένων χωρίς να έχουμε ολόκληρη την Κύπρο στο νου και στην καρδιά, αλλά επί μέρους εδάφη, αναλόγως των συνθηκών της εκάστοτε εποχής και των απαιτήσεων ορισμένων τοπικών εκπροσώπων ή άλλων παραγόντων. Δυστυχώς δεν ακούμε «Χωρίς την ελεύθερη Κερύνεια το Κυπριακό δεν λύεται.»

Η Κύπρος είναι ολόκληρη ένα σώμα, η Κύπρος έχει ενταχθεί ολόκληρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απαιτεί να είναι ένα κράτος και να αναγνωρίζεται ως ένα κράτος, όπως όλα τα άλλα, και οι πολίτες της να είναι ισότιμοι όλων των  υπολοίπων Ευρωπαίων με κατοχυρωμένα πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, αφού στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων ή επιπέδων.

Δυστυχώς τα πιο απλά πράγματα και αυτονόητα κατάφεραν τα συμφέροντα των μεγάλων να παρουσιάζονται ως τα πιο δύσκολα και ακανθώδη. Από την άλλη όμως ξέρουμε καλά πως αν δεν χτυπήσουμε πόρτες, αν δεν απαιτήσουμε το δίκαιό μας, δεν θα μας προσφερθεί, γι’ αυτό η απαίτηση για σκληρή εργασία και στην παιδεία και στην πολιτική είναι απαραίτητη. Όπως βέβαια στον τομέα της Άμυνας, γιατί το «έσο έτοιμος» πρέπει πάντα να είναι το κύριο μέλημά μας.   

Στέλιος Παπαντωνίου

 

ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

 

ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Του πατέρα του πατέρα μου, του πατέρα της μάνας μου, κι εγώ πατέρας εδώ και χρόνια, μέσα στην οικογένεια ένα στήριγμα, έτσι λέει ο κόσμος, ίσως έτσι να είναι, η πείρα, η γνώση, ο χαρακτήρας, ένα χέρι γερό που του έχουν εμπιστοσύνη τα παιδιά, οι γυναίκες της οικογένειας, κάποτε μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα, αργά γρήγορα φαίνεται η αξία του, οι γυναίκες πάντα θα ήθελαν να έχουν τα πρωτεία, τα έχουν και το ξέρουν, πιο δυναμικές σε όλα, ο πατέρας όμως είναι θεωρητικά, οφθαλμοφανώς, ο πατέρας.

Του πατέρα ο πατέρας παπάς, ιερέας στο χωριό Βουνό, ένας ισχνός άνθρωπος της θρησκείας, καλοκάγαθος, καλλίφωνος, μια αγάπη ξεχείλιζε, πέθανε είναι καιρός, δεν τον ξεχνούν όσοι τον γνώρισαν, ο Παπάντωνης ήταν καλός άνθρωπος, με πολλά παιδιά, ζωντανά τώρα ένα στη Λευκωσία, ένα στη Λεμεσό, ένα στην Αυστραλία, ο δικός μας πέθανε εδώ και καιρό, υπάλληλος στην Τράπεζα, εκ των κατωτάτων, αλλά ήταν περήφανος άνθρωπος, μάλλον τραπεζίτης έπρεπε να γίνει παρά τραπεζικός υπάλληλος, όπως λέγαμε όταν μας ρωτούσαν στο σχολείο, ήξερε από χρήμα, δάνειζε τους ανώτερούς του, και έπαιρνε βέβαια τόκο, καλά να πάθουν, μας είχε μεγάλη αδυναμία μα δεν το έδειχνε, οι πατεράδες παλιά ήταν της αυστηρότητας, του πάτσου και της αγριοφωνάρας, δεν χάλασε ο κόσμος επειδή έτσι ήταν τα πράγματα, έμπαινε τάξη στην αταξία.

Της μάνας μου παπουτσής, άλλος καλοκάγαθος παππούς, Ξενοφώντος, πάροδος Ερμού, μάθαινα κοντά του την τέχνη, γλυκύτατος με το κονιάκι του την οντζιαρού τα βράδια, τον μεζέ, μεζετζού πρώτη η γιαγιά.

Πατέρας φαίνεται πως χρειάζεται κάποιον καιρό να το συνειδητοποιήσεις πως είσαι, τουλάχιστον αυτό κατάλαβα με τον πόλεμο, της πρωταπριλιάς η πρώτη μου κόρη, γύρω στις 15 Αυγούστου αρχίζει η δεύτερη εισβολή, φεύγουμε από Μόρφου, «μην ξεχάσουμε το παιδί», είπα, ενώ το κρατούσα στο χέρι, δεν ήμουν μόνος, το είδα αργότερα και σε κινηματογραφική ταινία, «ο βιολιστής στη στέγη», ο πατέρας φωνάζει μην ξεχάσουν το παιδί, κάθε τι θέλει τον χρόνο του.

Κι ύστερα η δεύτερη κόρη, μα πολύ το πλήρωσε τότε που πήγα για μεταπτυχιακό, έλειψα έναν χρόνο, όταν ήρθα δεν ξεκολλούσε από πάνω μου, έτσι είναι οι κόρες, άλλο που μόλις έβλεπαν έγκυο τη γυναίκα μου στο πρώτο όλοι έλεγαν «αγόρι θα γεννήσεις», έτσι κι εγώ τους έλεγα, «η κόρη μου πριν γεννηθεί ήταν γιος».

Μεγάλο χρέος ένιωθα πως τους χρωστούσα, το επάγγελμα ήταν καταθλιπτικό για τα παιδιά, εμείς να πρέπει να διαβάζουμε τα απογεύματα, προετοιμασία σου λέει και διορθώματα με τις ώρες ακόμα και τις Κυριακές, νόμιζα πως θα κατέτασσαν το δασκαλλίκκι στα χειρότερα επαγγέλματα, να όμως που δεν ήταν έτσι, άλλο φαίνεται να λέει το DNA τους.

Καλά να είναι τα κορίτσια μου, πολλά τώρα, η δεύτερη μου έφερε άλλα δυο, σύνολο τέσσερα, δυο κόρες δυο εγγονές, ο πατέρας το δείγμα του ανδρικού στην οικογένεια, να ζήσουν οι πατεράδες, λίγα λόγια και καλά. Και μην ξεχνάμε, είμαστε πατεράδες επειδή έχουμε παιδιά. Από τη στιγμή που γεννιούνται, τα πάντα γι’ αυτά.

αρχιεπίσκοπος Κύπρου

 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

Το πιο εύκολο είναι να γράψει κανείς εναντίον του Αρχιεπισκόπου. Δίνει αφορμές με δηλώσεις του και με τον τρόπο που εκφράζεται. Και οι εναντίον είναι πολύ περισσότεροι από τους υπέρ. Αλλά δεν βρέθηκε έστω ένας φοιτητής να πει, εγώ ευχαριστώ τον αρχιεπίσκοπο γιατί με βοήθησε με υποτροφία να σπουδάσω. Ήταν πολλές οι υποτροφίες σκεπασμένες στο χρόνο και στα ντουλάπια, τις έφερε στο φως, εκμεταλλεύτηκε σωστά τα κληροδοτήματα, μοίρασε στον φοιτητόκοσμο. Κανένας φοιτητής στη Λεμεσό δεν είπε, ευχαριστώ, εμείς εδώ με λίγα χρήματα έχουμε τη διαμονή μας και δεν ξέρω τι άλλο, εκτός αν ήταν όλα παραμύθια και δεν δόθηκαν σε φοιτητές χώροι διαμονής με φτηνό ενοίκιο. Στη Λευκωσία ετοιμάζει οικήματα για τους μέλλοντες φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής, εκεί στη Φανερωμένη και στα πέριξ. Η δική μου μαρτυρία αναφέρεται στην ακριτική εκκλησία μου του αγίου Κασσιανού την οποία βοήθησε οικονομικά, με δική του βοήθεια κατασκευάστηκε το προαύλιο, αναστηλώθηκε από ερείπια το αρχονταρίκι, καθαρίστηκε το τέμπλο, ο θρόνος, το προσκυνητάρι, πληρώνει ιερέα, δεν λέω από την τσέπη του, όμως είναι έντονη η βοήθειά του, σε εποχές μάλιστα που κυκλοφορούσε πως θα κλείσουν την εκκλησία γιατί δεν είναι αναγκαία ή γιατί δεν τα βγάζει πέρα οικονομικά. Και τελευταίο, σε μεγάλη ηλικία, με τόσα προβλήματα υγείας, δίνει με το παράδειγμά του θάρρος σε όλους μας να συνεχίσουμε τη ζωή και να προσφέρουμε όσο μπορούμε, οιωδήποτε κατείχετο νοσήματι, όποια αρρώστια κι αν έχει κανένας στην ηλικία μας.