καλό μήνα

 

Καλό μήνα

Κάθε που αλλάζει ο μήνας αρχίζουμε τις ευχές, έτσι και στην πρώτη του χρόνου, κι όμως ήδη ο Γενάρης μας αποχαιρέτησε, με τις ευχές πιστεύουμε πως επιδρούμε στο χρόνο, στα γενησόμενα, να μας έλθουν βολικά, να μην είναι κεραυνοί σε αιθρία, να ΄μαστε προπάντων υγιείς, αυτό ιεραρχούμε πρώτο και καλά κάνουμε, με την ψυχική μας υγεία και τη σωματική, όσο πιο ελεύθεροι, να ξεχρεώνουμε με τις υποχρεώσεις, να νιώθουμε σαν καλοί δάσκαλοι πως τα παιδιά μας πρέπει να περπατήσουν μόνοι στη ζωή, να μη μας έχουν ανάγκη, να βρει ο καθένας το δρόμο του, πάντα είμαστε εδώ, όσο είμαστε, χαρά όμως μεγάλη να βλέπεις και τους άλλους ελεύθερους, ανεξάρτητους, να δημιουργούν εαυτούς. Ένα όμως βάρος μέγιστο συνεχίζει να πλακώνει πάντας ημάς τους εν Κύπρω, μια Τουρκιά απειλητική, ένα σύνοικο στοιχείο αλλοπρόσαλλο, στο εσωτερικό άλλες μάχες για τη διαδοχή στην προεδρία της Δημοκρατίας, μακάρι να τα βρίσκουν οι άνθρωποι, εν ειρήνη και ομονοία, κι ο χαιρετισμός «καλό μήνα» να έχει την ανταπόκρισή του, μια ευχή ανθρώπινη, ελπίδα για το καλύτερο. Στο μεταξύ το πρόσταγμα «έσο έτοιμος» ας λειτουργεί υποδορίως.

ταξιτζήδες

 

Θυμάμαι καμιά φορά τους ταξιτζήδες στην Αθήνα του καιρού μας, 1961, καραμανλικό κράτος, και ν’ αρχίζουν για την ακρίβεια της ζωής και τη φτώχεια και πώς να τα βγάλουν πέρα, περισσότερο όμως ανεξίτηλα στο μυαλό εκείνα τα μυστικά, «μη μιλάτε, να προσέχετε, οι τοίχοι έχουν αφτιά», αυτοί γνώριζαν καλύτερα, κάπως έτσι και στο κουρείο της Πανεπιστημιακής Λέσχης, ο κουρέας γνώστης της πολιτικής, να αναλύει με τον τρόπο του, «εσείς όμως να προσέχετε», κι ο ναύτης στο καράβι, όλα τα ήξερε, πανεπιστημιακός, την νεότερη Ιστορία, τον εμφύλιο, εμείς ακουστά τα είχαμε, όμως το ναυτάκι μελετημένο στα πάντα, ονόματα για μας πρωτάκουστα, διεθνείς σχέσεις, πωωω ρε παιδί μου, ύστερα, «πατρίδα, να σου δώσω μια κούτα τσιγάρα, θα σε περιμένει έξω ο δικός μου να του τα δώσεις» κουτάβια εμείς!

οι δάσκαλοί μου

 

Μέρα των Τριών Ιεραρχών, των Ελληνικών Γραμμάτων, Διδάσκαλοι της Οικουμένης, μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας, τα έργα τους μαρτυρούν το μεγαλείο τους. Μνημονεύω τους δασκάλους μου, ζώντας και τεθνεώτας, αρχίζοντας από το νηπιαγωγείο, πολύ λίγο χρονικό διάστημα πίσω από την Χρυσαλινιώτισσα, έπαιρνα το μικρό καρεκλάκι μαζί μου, μόνο μπροστά στην είσοδο κοντά στη μεγάλη πόρτα είχε θέση, δυο τρεις μέρες και δεν ξαναπήγα, η κυρία Μαρούλα δίδασκε στην Ακαδημία στην οδό Λήδρας, θηλέων ήταν βασικά αλλά είχε την έμπνευση η κυρία Αθηνά, διευθύντρια να οργανώσει και νηπιαγωγείο, εκεί λοιπόν, όπου σήμερα τα παγωτά Ηράκλη, με το ποδήλατο με έπαιρνε ο πατέρας, μια μεγάλη αυλή, ήταν το πρώτο σχολείο, με δυνατότητα τότε να «πηδήξεις τάξη» κατά το λεγόμενο και να βρεθείς στη Δευτέρα δημοτικού, φτάνει να περνούσες εξετάσεις, διευθυντής ο κύριος Χαραλαμπίδης στο Δημοτικό αγίου Κασσιανού, στο διευθυντήριο, απέναντι από τη μεγάλη είσοδο, αυτός στο γραφείο, εγώ δίπλα του, άνοιξε το αναγνωστικό, «μηλίτσα που σαι στο γκρεμό τα μήλα φορτωμένη», απέξω το ήξερα, πέρασα μετά πολλών επαίνων, τα κατάφερνα στην ανάγνωση και στην απαγγελία. Πρώτη τάξη ο κύριος Βάσος, ήταν ο νέος, με τις γυμναστικές και τις επιδείξεις τότε στην τάπια, ζει και βασιλεύει, Δευτέρα ο Πετρίδης, μουσικός πρώτης, με το βιολί του,  Τρίτη ο Λυμπουρής, Τετάρτη ο Γρηγορόπουλος, μεθοδικότατος, ακόμα θυμάμαι μαθήματά του, κύρια σημεία στον πίνακι κι ύστερα ανάλυση, Πέμπτη ο Μικρομάτης, έπιανε τη ρήγα να δείρει και χτυπούσε με θόρυβο το παρακείμενο θρανίο, μεγάλη η αγάπη του στα παιδιά, έκτη δεν έμεινα, ήταν τότε η λεγόμενη Προγυμνασιακή στο Παγκύπριο, ας δοκιμάσουμε κι αυτό το πείραμα, δάσκαλος ο Μάικλ Χαραλάμπους, στο άλλο ο Κοσμάς με τη Γραμματική της Καθαρευούσης, και η δεσποινίς Σχολαρικίδου, κάτι γεωγραφίες και τέτοια. Πρώτη τάξη οι διαδηλώσεις, η Σεβέρειος, μόλις είχε τελειώσει η πτέρυγα, κι εμείς γεμίζαμε κουβάδες με μπουκάλια κόκα κόλα και τούβλα να τα ανεβάζουμε στους μεγάλους στη μάχη της Σεβερείου, μπήκαν οι επικουρικοί κι οι εγγλέζοι, δακρυγόνες, ένα τοιχαράκι πίσω στην αυλή, το πηδήξαμε, βρεθήκαμε στο δρόμο, σπίτι. Κι άρχιζαν οι οδύσσειες με τα ποδήλατα να πάμε από το ένα σπίτι στο άλλο, σε εκκλησιές και μοναστήρια, το κρυφό σκολειό που γίνονται τόσες προσπάθειες να αποδειχτεί πως δεν υπήρχε. Πρώτη τάξη φιλόλογος ο Ευαγγελίδης, εξ Ελλάδος, πρώτη έκθεση δώδεκα, έλα να την διαβάσεις στους συμμαθητές σου, Θεέ και Κύριε, Δευτέρα ο Περσιάνης, απογευματινά μαθήματα στο παράρτημα αγίου Ιωάννου, Τρίτη ο ίδιος, στο Κεντρικό τώρα, Τετάρτη ο Χριστάκης Χαραλάμπους στο παράρτημα αγίου Κασσιανού, Πέμπτη ο ίδιος στο παράρτημα αγίου Ιωάννου και έκτη ο Φρίξος Πετρίδης στον άη Γιάννη επίσης. Μαθηματικοί, Μαύρος, Λυκούργος, τότε διακινούνταν με ποδήλατα, από κεντρικό σε άγιο Κασσιανό, φυσικοί Θωμαΐδης, Κωστέας, Τηλέμαχος, μουσικοί Μικελλίδης, Κασινόπουλος, Τέχνης Κάνθος, Διαμαντής, Οικονόμου, θεολόγοι Πέτσας, Κουρσουμπάς,  Παπαγεωργίου, και πάντων και πασών, των δασκάλων και καθηγητών μου. Εσείς θα προσθέσετε αναλόγως.

πάλι και πάλι 3

 

Πάλι και πάλι 3

 

Δεν είχαμε σκυλιά, δεν είχαμε γατιά, μόνο άνθρωποι πολλοί στο σπίτι, κάποτε μέτρησα δεκατρείς, γονιοί, αδελφοί, θείοι και θείες, παππούδες γιαγιάδες, να μπαινοβγαίνουν στις κάμαρες, να κάθονται στο λιακωτό, να βάζουν το σταυρό μόλις έβλεπαν το φως της ημέρας, «Έλα η δύναμή σου Θεέ μου», λόγια ευλογημένα, και το καπνιστήρι να μην λείπει, «Να πάει πάσα κακόν», κάποτε με τα κάρβουνα, κάποτε με σπίρτο του πετεβίνου κάτω από τα φύλλα της ελιάς, κι αυτή πάντα, ανελλιπώς στην εκκλησιά την Κυριακή των Βαΐων, μέσα στο άσπρο μαξιλαρόντυμα, τα γράμματα της πένας, παλιές εικόνες, με το  καντήλι πάντα αναμμένο με λάδι της ελιάς στο εικονοστάσι, ξύλα και σπόντες, δεν χρειαζόταν και τίποτε άλλο, πάντα εκ των ενόντων, χειροποίητο και αυτοδίδακτα.

 

πάλι και πάλι 2

 

Πάλι και πάλι 2

Ψάχνω να σε βρω μέσα στα παιχνίδια της γωνιάς, στο δρόμο με τις μυρουδιές το σαλέπι κι ύστερα ζιζίμπρι, ένα φλυτζάνι ζεστό στο λαιμό τα βράδια εκείνα, τα στενά καθάρια, οι πόρτες κλειστές, το κρύο στα κάρβουνα, καμιά φέτα ψωμί του κοντινού φούρνου για καπήρα, ελιές, χαλλούμι,  η οικογένεια, ζωντανοί όλοι όσους ήξερα, δεν χτύπησε κανέναν ο θάνατος, άνθρωποι στιβαροί, χωρίς γαρούφαλα στα πέτα ή τραγούδια του γλεντιού, όλα στην ώρα τους, χειμωνιάτικα, ανοιξιάτικα, οι μεγάλες ιέρειες στο σπίτι, η μάνα, η θεία, η γιαγιά, όλη η οικονομία της Ανατολής, η γεύση του αλησμόνητου θαυμαστού, πώς οι φτωχές εκείνες ήταν τόσο πλούσιες σε δωρεές, σε μας, στους άλλους, πάντα ένα και δυο πιάτα φαγητό για τον ξένο, θα ερχόταν, δεν γίνεται, άνοιγε η μεγάλη πόρτα κι έμπαινε κι ο ήλιος στο λιακωτό, κελαηδίσματα κελαηδίσματα, χαρές και λύπες, αχ, μα γι’ αυτό έρχονταν, γιατί ήξεραν πως θα βρουν ένα πρόσωπο να τις ακούσει, να πουν τη χαρά και τον πόνο, μεγάλη υπόθεση.

 

πάλι και πάλι

 

Πάλι και πάλι

Διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα γραμμένο από άλλον, μπαινοβγαίνεις σε ξένο σπίτι μαζί του, γνωρίζεις κόσμο και κοσμάκη, πρώτη φορά βλέπεις πολλά, μερικά ίσως να σου είναι γνωστά, στη γειτονιά μου δεν ήταν έτσι τα πράματα, δεν υπήρχε πρώτα πρώτα ξένο σπίτι, όλα δικά μας ήταν, ανοιχτές πόρτες ή με μια σπρωξιά έδινες μέσα, ολίγον αγενές αλλά αυτό συνέβαινε, μέχρι να μάθουμε τρόπους, ήξερες πού είναι το μαγειριό, ποιο το τραπέζι που διαβάζει ο φίλος, το δωμάτιό του αν έμενε μόνος, αλλά τότε πού, ήταν κάτι σπιταρώνες στην οδό Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεγάλος ηλιακός, μεγάλες κάμαρες, σε καθεμιά και μια οικογένεια, με τρία παιδιά, πατέρας και μητέρα, της ηλικίας μας, μιλάμε για το 55, ύστερα άρχισαν οι φασαρίες, κοντά οι Τούρκοι, μας ξερίζωσαν τα μικράτα μας, την περβόλα που παίζαμε μπάλα, με τις δικές μας φανέλες, τα δικά μας χειροποίητα δίχτυα στις πόρτες του φουτμπώλ, η γειτόνισσα να φωνάζει μόλις έπεφτε η μπάλα στην αυλή της, φέρε το σουβλίιιιιι, τρέχαμε κι εμείς να παρακαλούμε, όι θκειά όι, μια μπάλα για όλη τη γειτονιά, πολύτιμα πράματα, δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν τους χωνεύω.

ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ

 

Στέλιος Παπαντωνίου

ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ

Γιορτάρες μέρες που ήταν και κάθε μέρα είναι, εύχεσαι στον συγγενή, στον φίλο, να ζήσει χρόνια πολλά ευτυχισμένα κι αυτός σου απαντά πολλές φορές «να ζήσει πρώτα ο τόπος». Και πολύ καλά ξέρει πως η ευχή του είναι ευχή όλων μας, γιατί ο καθένας με τον δικό του τρόπο ζει το δράμα του τόπου, την τραγωδία, τον πόνο, γιατί άλλος έχει νεκρούς στον πόλεμο ή αγνοούμενους, άλλος είναι εγκλωβισμένος, άλλος πρόσφυγας, ο καθένας τον πόνο του, αν ανήκει στη μερίδα εκείνη των συμπολιτών που από πρώτο χέρι δέχτηκε την εισβολή, την κατάρα της προδοσίας, και κατάβαθα ζει τα βιώματα της ήττας, έστω κι αν δεν ήταν πόλεμος εκείνο, αλλά μια τεράστια προδοσία, κινούμενη από τους Αμερικάνους, τη χούντα, την εοκα β΄και εκτελεστή την Τουρκία, που από χρόνια ετοίμαζε τα σχέδια και καραδοκούσε.

Ο καθένας από τους παθόντες, με τον δικό του τρόπο ζει τα γεγονότα του ‘74, άλλος το πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, άλλος στα παράλια ή στα χωριά της Κερύνειας την εισβολή, άλλος ως στρατιώτης, άλλος ως διωγμένος από τη Μόρφου, την Αμμόχωστο, όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού, να προσπαθεί να διασώσει την οικογένεια, άλλοι όμως να βλέπουν λατρεμένα πρόσωπα σφαγμένα μπροστά στα μάτια τους, σκοτωμένους δικούς ή ν’ ακούν ακόμα τις κραυγές της αγωνίας και του μαρτυρίου ως φυλακισμένοι ή αιχμάλωτοι. Δεν είναι η κατοχή της Κύπρου ίδια για τον καθένα, δεν ήταν ο πόλεμος το ίδιο, ο καθένας τον έζησε και τον έμαθε διαφορετικά, μένει όμως κοινό το κατακάθι, είμαστε μια γενιά αδικημένη, πάσχουσα, χωρίς να διαγράφουμε τα δικά μας λάθη, χωρίς να αποσιωπούμε τις δικές μας ευθύνες, ως άνθρωποι όμως νιώθουμε να μας βαραίνει η αδικία, όσα βιβλία κι αν  γράφτηκαν για το θέμα, όσα άρθρα ή επιστολές ή ποιήματα ή μυθιστορήματα. Μας βαραίνει η αδικία.

Τραγωδίες μπορεί να παίχτηκαν και στην άλλη πλευρά, να σκοτώθηκαν άδικα κι απάνθρωπα άνθρωποι, να ξεσηκώθηκαν από τα σπίτια και τα χωριά τους, η φυγή  από τον νότο κατόπιν ντεκτασικού διατάγματος και η εγκατάσταση στον βορρά, (βορράς και νότος, καταραμένες λέξεις διχοτόμησης του τόπου) – όσο κι αν είναι ο καθένας δεμένος με τον τόπο του- δεν στάθηκε το ίδιο για τους Τούρκους, αφού το σχέδιο από καιρό το ήξεραν και μάλιστα μοίραζαν κτήματα μεταξύ τους πριν γίνει το μεγάλο κακό, κοινή ομολογία όσων με τα ίδια αυτιά τους άκουαν Τουρκάλες ή Τούρκους και δεν το πίστευαν, πως μοίραζαν ξένες περιουσίες πριν την εισβολή, έστω και στ’ αστεία. Αυτό που πολλές φορές σκέφτεται κανείς είναι πώς ζει ένας σε ξένο σπίτι, με το οποίο κανένα δεσμό δεν έχει, δεν κοπίασε ούτε να το αγοράσει ως οικόπεδο ούτε να το κτίσει ούτε να το επιπλώσει. Πώς διαμένει σ’ ένα σπίτι εν γνώσει του κλεμμένο; ΄Η είναι μέσα στην Ιστορία και παράδοσή τους; Τι να πει κανείς;

Με αυτά τα βιώματά μας ο καθένας αντιμετωπίζουμε όχι μόνο την τουρκική προπαγάνδα αλλά και μερικούς δικούς μας πεμπτοφαλαγγίτες, που πληθαίνουν με τον καιρό γιατί δεν ξέρουν, δεν μελετούν την Ιστορία μας, δέχονται τα παραγγέλματα σεμιναρίων και ξένων πρεσβειών, ακούν άλλα αντί άλλων σε ενδοκομματικά σεμινάρια, αλλότρια της Ιστορίας και των παθών μας. Γι’ αυτό είναι ανάγκη ο καθένας στην οικογένειά του να διασώζει τα βιώματα και την αλήθεια των γεγονότων, και να έχει το θάρρος να την διαλαλεί κλείνοντας τα στόματα των αγνοούντων.

Γνώση των ιστορικών γεγονότων και των λαθών μας θα βοηθήσει στην αληθή γνώση των πραγμάτων και στην ετοιμότητα για τους αγώνες που χρειάζεται για να ζήσει ο τόπος, κι αυτό δεν πρέπει να είναι μια ευχή, αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει εμείς οι ίδιοι κάτω από αντίξοες συνθήκες να επιτύχουμε. Να ζήσει ελεύθερος ο τόπος μας με μας, τα παιδιά, τους απογόνους μας, μακριά από ξένα στρατεύματα εισβολής και κατοχής, με επάνοδο στις πατρογονικές εστίες, με πραγματική δικαιοσύνη και όχι παραποίηση γεγονότων και αρχών, για να επεκτείνεται η βαρβαρότητα στο νησί μας και στον κόσμο. Ο αγώνας μας για ελευθερία και δικαιοσύνη είναι και πρέπει να είναι αγώνας του Ανθρώπου όπου γης.

 

ΛΙΝΟΒΑΜΒΑΚΟΙ

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ, Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΛΙΝΟΒΑΜΒΑΚΙΣΜΟΥ (ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ) ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2021

Το βιβλίο προλογίζουν ο μακαριστός  Σαράντος Καργάκος και ο Χρήστος Ιακώβου.

Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ι. Λάμπρου για την Τουρκοκρατία ως τις μέρες μας στην Κύπρο και ειδικά για τον εξισλαμισμό και τους Λινοβάμβακους είναι θαυμαστό για τον πλούτο των πληροφοριών, αφού ο συγγραφέας του έχει μελετήσει όλη σχεδόν την ως τώρα βιβλιογραφία ελληνική και ξενόγλωσση, ερεύνησε εκατοντάδες εφημερίδες και περιοδικά και παραθέτει ακόμα ενδιαφέρουσες μαρτυρίες που πήρε διά ζώσης από άμεσους γνώστες των πραγμάτων.

Το πρόβλημα της καταγωγής των Τουρκοκυπρίων ή Μουσουλμάνων της Κύπρου ενδιαφέρει, για να ξέρουμε κι εμείς κι εκείνοι πόθεν προήλθε το σύνοικον στην Κύπρο στοιχείο. Από ό τι διαφωτιζόμαστε,  ένα μέρος των συνοίκων προήλθε από τους πρώτους στρατιώτες μετά την κατάληψη της Κύπρου από τους Μωαμεθανούς το 1571, συζητείται όμως ο αριθμός των, για να αποδειχθεί πως και εδώ υπεισέρχεται η πολιτική εκμετάλλευση, αφού ήταν συμφέρον των Άγγλων, με στήριγμα την Ιστορία του  George Hill, να παρουσιάζουν αυξημένο τον αριθμό των πρώτων τούρκων στρατιωτικών, για να ενδυναμώνουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου, που άρχισαν τότε να απαιτούν την ένωση με την Ελλάδα.

Ο συγγραφέας συζητεί σοβαρά τις πληροφορίες, ελέγχει, κρίνει, και οδηγεί στην αλήθεια, που δεν είναι η επιφανειακά επικρατούσα, αλλά πολλές φορές αποδεικνύεται το αντίθετο, λιγότερες οι χιλιάδες των Τούρκων πρώτων εγκατασταθέντων στρατιωτών και των οικογενειών τους, αλλά και πλείστοι αποδεικνύονται ή πρώην  χριστιανοί ή προερχόμενοι από ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας.

Η συζήτηση για τον εξισλαμισμό πολλών Ελλήνων Χριστιανών της Κύπρου, πώς και γιατί, πόσοι, σε ποιες περιόδους και σε ποιες περιοχές, τι τους ανάγκαζε, το παιδομάζωμα και άλλες αιτίες οικονομικοκοινωνικές, καταπίεσης και ανάγκης επιβίωσης φέρνουν στο φως την τραγική κατάσταση στην οποία ζούσαν οι πρόγονοί μας κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

Το δεύτερο μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στους Κρυπτοχριστιανούς ή Λινοβάμβακους. Αναλύονται εις βάθος και πλάτος αίτια, αποτελέσματα, κατονομάζονται ιδιαίτεροι τόποι στους οποίους παρουσιάστηκε το φαινόμενο, γίνονται αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα,  καταγράφονται ενδιαφέροντα ανέκδοτα στιγμιότυπα ζωής, ώστε να οδηγείται ζωντανά ο αναγνώστης  στην ιστορική αλήθεια και στο βάθος που πρέπει να αποκτούμε μελετώντας την Ιστορία μας.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στη σημασία της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στις προσπάθειες των Άγγλων να βοηθήσουν τους ελληνόγλωσσους μουσουλμάνους να εκμάθουν την τουρκική. Αλλά και στην ευθύνη όχι τόσο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας αλλά των ελληνικών κυβερνήσεων, πλουσίων ομογενών, δασκάλων και δημοσιογράφων,  γιατί δεν κτίστηκαν εκκλησίες και δεν λειτούργησαν ελληνικά σχολεία εκεί που τα είχαν ανάγκη, ώστε να εκχριστιανιστεί και εξελληνιστεί ο πληθυσμός των Λινοβάμβακων, οι οποίοι τελικά αναδεικνύονται μια τραγική μερίδα συμπατριωτών μας.

Το σχετικό με τα Κοινωνικά και Λαογραφικά δεδομένα μέρος του βιβλίου είναι και το πιο ζωντανό, γιατί μας παρουσιάζει ανάγλυφη τη ζωή των Λινοβάμβακων, συνήθειες και στιγμιότυπα ζωής, ιδιαίτερα μάλιστα στο Επίμετρο βρίσκουμε ποιήματα, τσιαττιστά και συνεντεύξεις με Λινοβάμβακους που φωτίζουν πολλές πτυχές της ζωής τους.

Πλουσιότατη βιβλιογραφία και εικόνες εγγράφων και άλλες στο τέλος του βιβλίου.

Μελετώντας το βιβλίο επαινούμε τον αγώνα ενός νέου επιστήμονα, ακάματου, βαθυστόχαστου, σοβαρού μελετητή, να ανεύρει και να παρουσιάσει την αλήθεια και να διαφωτίσει τους αναγνώστες για μια σημαντική περίοδο της Ιστορίας μας, που μας αποκαλύπτει το τρικυμιώδες παρελθόν μας και φωτίζει πτυχές και της σημερινής ακόμα κατάστασης στην Κύπρο. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο, κιβωτό σχετικών ιστορικών πληροφοριών, που εμπλουτίζει τη γνώση μας για το νησί μας και για τον μεγάλο αντίπαλο και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί εις βάρος του ελληνισμού και της χριστιανικής μας πίστης γενικότερα.

 Στέλιος Παπαντωνίου

υπουργικά

 ΥΠΟΥΡΓΙΚΑ

Ένα ένα με τη σειρά, από υπουργών άρχεσθαι, υπουργός ίσον υπηρέτης, πουρκός, που λένε και στην οικοδομική, αλλά ρε γονιοί, να διδάσκετε την ανάγνωση στα παιδιά σας από μικρή ηλικία, γιατί πού ξέρετε, μπορεί να τα τοποθετήσουν στη θέση υπουργού και να ρεζιλεύονται, που λέει ο λόγος.

Δεύτερον, όταν γίνει υπουργός ο γιος σας ή η κόρη σας, δεν είναι ανάγκη όλη μέρα να βγαίνει στα κανάλια, έχει εκπροσώπους του τύπου, έχει άλλους που τα ξέρουν καλύτερα, να μιλούν αυτοί, να καταλαβαίνει ο κόσμος, επειδή είναι υπουργός δεν σημαίνει ότι ξέρει, εκείνος μόνο δεν το ξέρει πως δεν ξέρει.

Ο άλλος; Δεν φταίει βέβαια μόνο εκείνος, φταίει αυτός που τον διόρισε πρώτα πρώτα, κι ύστερα οι δημοσιογράφοι. Είναι δυνατόν, άνθρωπος που χτες ακόμα καθόταν στο σπίτι του, έπινε το τσαγάκι του, την άλλη μέρα υπουργός και άντε οι δημοσιογράφοι να τον ρωτούν, μα τι να πει, τι ξέρει από τα τρέχοντα ο άνθρωπος, παρακείμενος είναι, υπερσυντέλικος, συντελεσμένος τέλος πάντων, τι τον ρωτάτε, και τα θαλασσώνει και σπεύδει ο διορίσας, «μα δεν εννοούσε αυτό», άκου «δημιουργεί προβλήματα», τα προβλήματα προκαλούνται, το δημιουργώ λέγεται για έργο που γίνεται για το καλό του δήμου, το να μην διορίζεις αναξίους για παράδειγμα.

Σ' έναν άλλον ουρανό

 

Σ’ έναν άλλον ουρανό

 

Σ’ έναν άλλον ουρανό

Κάτι σπαστικά νευρόσπαστα

Κινούνταν αοράτως

έδεναν ξέδεναν οι αράχνες

Τα νήματα στον αργαλειό

Στον δικό μας πετούσαν βομβαρδιστικά

Κι ο αδελφός μου νεκρός

Αγνοούμενος, πρόσφυγας, εγκλωβισμένος.

 

Σ’ έναν άλλον ουρανό

Κάτι σπαστικά νευρόσπαστα

Έπαιζαν με την πίκρα, τον πόνο,

Το μακελεμένο κορμί μας.

 

Έσπαζαν ποτήρια, χτυπούσαν τραπέζια,

Ταξίδευαν στο κενό.

Κρατούσαν νήματα, έδεναν ξέδεναν

Αντάλλαζαν βαριές κουβέντες

Κι ύστερα ασπάζονταν ο ένας τον άλλο

Όμοιος ομοίω.

 

Τα ποσοστά βρίσκονταν στη ζυγαριά

Νταν ο ένας, νταν ο άλλος

Κι οι στρατιώτες έπεφταν στο χώμα νεκροί.