Στέλιος
Παπαντωνίου
ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ
Γιορτάρες μέρες
που ήταν και κάθε μέρα είναι, εύχεσαι στον συγγενή, στον φίλο, να ζήσει χρόνια
πολλά ευτυχισμένα κι αυτός σου απαντά πολλές φορές «να ζήσει πρώτα ο τόπος».
Και πολύ καλά ξέρει πως η ευχή του είναι ευχή όλων μας, γιατί ο καθένας με τον
δικό του τρόπο ζει το δράμα του τόπου, την τραγωδία, τον πόνο, γιατί άλλος έχει
νεκρούς στον πόλεμο ή αγνοούμενους, άλλος είναι εγκλωβισμένος, άλλος πρόσφυγας,
ο καθένας τον πόνο του, αν ανήκει στη μερίδα εκείνη των συμπολιτών που από
πρώτο χέρι δέχτηκε την εισβολή, την κατάρα της προδοσίας, και κατάβαθα ζει τα
βιώματα της ήττας, έστω κι αν δεν ήταν πόλεμος εκείνο, αλλά μια τεράστια
προδοσία, κινούμενη από τους Αμερικάνους, τη χούντα, την εοκα β΄και εκτελεστή
την Τουρκία, που από χρόνια ετοίμαζε τα σχέδια και καραδοκούσε.
Ο καθένας από
τους παθόντες, με τον δικό του τρόπο ζει τα γεγονότα του ‘74, άλλος το
πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, άλλος στα παράλια ή στα
χωριά της Κερύνειας την εισβολή, άλλος ως στρατιώτης, άλλος ως διωγμένος από τη
Μόρφου, την Αμμόχωστο, όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού, να προσπαθεί να διασώσει
την οικογένεια, άλλοι όμως να βλέπουν λατρεμένα πρόσωπα σφαγμένα μπροστά στα
μάτια τους, σκοτωμένους δικούς ή ν’ ακούν ακόμα τις κραυγές της αγωνίας και του
μαρτυρίου ως φυλακισμένοι ή αιχμάλωτοι. Δεν είναι η κατοχή της Κύπρου ίδια για
τον καθένα, δεν ήταν ο πόλεμος το ίδιο, ο καθένας τον έζησε και τον έμαθε
διαφορετικά, μένει όμως κοινό το κατακάθι, είμαστε μια γενιά αδικημένη,
πάσχουσα, χωρίς να διαγράφουμε τα δικά μας λάθη, χωρίς να αποσιωπούμε τις δικές
μας ευθύνες, ως άνθρωποι όμως νιώθουμε να μας βαραίνει η αδικία, όσα βιβλία κι
αν γράφτηκαν για το θέμα, όσα άρθρα ή
επιστολές ή ποιήματα ή μυθιστορήματα. Μας βαραίνει η αδικία.
Τραγωδίες μπορεί
να παίχτηκαν και στην άλλη πλευρά, να σκοτώθηκαν άδικα κι απάνθρωπα άνθρωποι, να
ξεσηκώθηκαν από τα σπίτια και τα χωριά τους, η φυγή από τον νότο κατόπιν ντεκτασικού διατάγματος και
η εγκατάσταση στον βορρά, (βορράς και νότος, καταραμένες λέξεις διχοτόμησης του
τόπου) – όσο κι αν είναι ο καθένας δεμένος με τον τόπο του- δεν στάθηκε το ίδιο
για τους Τούρκους, αφού το σχέδιο από καιρό το ήξεραν και μάλιστα μοίραζαν
κτήματα μεταξύ τους πριν γίνει το μεγάλο κακό, κοινή ομολογία όσων με τα ίδια
αυτιά τους άκουαν Τουρκάλες ή Τούρκους και δεν το πίστευαν, πως μοίραζαν ξένες
περιουσίες πριν την εισβολή, έστω και στ’ αστεία. Αυτό που πολλές φορές
σκέφτεται κανείς είναι πώς ζει ένας σε ξένο σπίτι, με το οποίο κανένα δεσμό δεν
έχει, δεν κοπίασε ούτε να το αγοράσει ως οικόπεδο ούτε να το κτίσει ούτε να το
επιπλώσει. Πώς διαμένει σ’ ένα σπίτι εν γνώσει του κλεμμένο; ΄Η είναι μέσα στην
Ιστορία και παράδοσή τους; Τι να πει κανείς;
Με αυτά τα
βιώματά μας ο καθένας αντιμετωπίζουμε όχι μόνο την τουρκική προπαγάνδα αλλά και
μερικούς δικούς μας πεμπτοφαλαγγίτες, που πληθαίνουν με τον καιρό γιατί δεν ξέρουν,
δεν μελετούν την Ιστορία μας, δέχονται τα παραγγέλματα σεμιναρίων και ξένων
πρεσβειών, ακούν άλλα αντί άλλων σε ενδοκομματικά σεμινάρια, αλλότρια της
Ιστορίας και των παθών μας. Γι’ αυτό είναι ανάγκη ο καθένας στην οικογένειά του
να διασώζει τα βιώματα και την αλήθεια των γεγονότων, και να έχει το θάρρος να
την διαλαλεί κλείνοντας τα στόματα των αγνοούντων.
Γνώση των
ιστορικών γεγονότων και των λαθών μας θα βοηθήσει στην αληθή γνώση των
πραγμάτων και στην ετοιμότητα για τους αγώνες που χρειάζεται για να ζήσει ο
τόπος, κι αυτό δεν πρέπει να είναι μια ευχή, αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει
εμείς οι ίδιοι κάτω από αντίξοες συνθήκες να επιτύχουμε. Να ζήσει ελεύθερος ο
τόπος μας με μας, τα παιδιά, τους απογόνους μας, μακριά από ξένα στρατεύματα
εισβολής και κατοχής, με επάνοδο στις πατρογονικές εστίες, με πραγματική
δικαιοσύνη και όχι παραποίηση γεγονότων και αρχών, για να επεκτείνεται η
βαρβαρότητα στο νησί μας και στον κόσμο. Ο αγώνας μας για ελευθερία και
δικαιοσύνη είναι και πρέπει να είναι αγώνας του Ανθρώπου όπου γης.
