Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Προς τι οι "εκλογές";

Προς τι οι «εκλογές»;
του Στέλιου Παπαντωνίου

Και τι χρειάζονται οι «εκλογές», σ’ ένα ρημαγμένο τόπο, όπου οι κατακουρασμένοι πολίτες ταπεινώνονται μ’ αυτό τον εξευτελιστικό τρόπο από τους ηγετίσκους τους, που μαγειρεύουν στα κομματικά μαγειρεία τα αποτελέσματα, ετοιμάζοντας πιάτα με μελιτζάνες και όχι με βαζάνια, με κοκκινογούλια κι όχι με παντζάρια, με γεώμηλα και όχι με πατάτες, για να μην κατακάτσει το μενού στο στομάχι των άλλων που περιμένουν στη σειρά να μπουν στο μαγειρείο; Λέξεις μόνο να αλλάζουμε, χωρίς να επεμβαίνουμε στους σχεδιασμούς των έξω μεγάλων μας πατρόνων. Οι πολίτες δεν πρέπει να μετέχουν στη διαδικασία της εκλογής του ανώτατου άρχοντα του  κράτους τους, είδαμε τι πάθαμε στο δημοψήφισμα του 2004, (άλλαι μεν βουλαί κυρίων, άλλα δε λαός κελεύει), αλλά απλά να παρακολουθούν οι πτωχοί τους λεκτικούς ακροβατισμούς των κομματαρχών και τους διαγωνισμούς τσιαττιστών των εκπροσώπων τύπου των εκλογικών επιτελείων τους.
Δίκαια ρωτά κανείς: Γιατί να πάω την Κυριακή εκείνη, τη μέρα που γιορτάζει η Δημοκρατία, όπως συνήθως λέγεται και θρυλείται και φημολογείται, γιατί να χασομερώ, δήθεν να εκλέξω, (το ορθότερο να ρίξω την ψήφο μου στην κάλπη), να κοστίσουν τόσα τα ψηφοδέλτια, τόσα οι υπερωρίες των υπαλλήλων, να επιφορτιστεί το πτωχό και καταχρεωμένο μου κράτος με τεράστια περιττά έξοδα, αφού ήδη οι αρχηγοί των κομμάτων και τα επιτελεία τους ετοιμάζουν σε σκοτεινούς θαλάμους τα αποτελέσματα, οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις προφητεύουν πως ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας θα  προέρχεται από το τάδε κόμμα και θα είναι ο τάδε; Ποιος ο ρόλος του πολίτη; Πρωταγωνιστής αφού δε θα είναι στη γιορτή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος της δύναμης του λαού, θα είναι τουλάχιστο κομπάρσος ή θα είναι μόνο το βουβό πρόσωπο πίσω στα παρασκήνια, που περιμένει την παράσταση να τελειώσει, να καθαρίσει τα λερωμένα, μα να καυχιέται πως ενώ έπαιζαν οι μεγάλοι ηθοποιοί, ήταν κι εκείνος παρών και παρακολουθούσε πίσω από τις κουρτίνες χάσκοντας αμήχανος;
Το χείριστο και κάκιστο αυτή την περίοδο που διανύουμε είναι εκείνα όλα τα ωραία και μελιστάλαχτα περί δημοκρατίας και ελευθερίας, προπάντων εκείνα τα περί... «αρχών»,  που λέγονται με τόση ξεδιαντροπιά, και θυμίζουν τον αγαπητό Θουκυδίδη - αποδεδειγμένα αιώνια η μνήμη του - που μας λέει πως είναι περίοδοι στη ζωή των λαών κατά τις οποίες  αλλάζουν σημασία οι λέξεις, και το σύστημα των εννοιών υφίσταται μεταλλάξεις, (πολυχρησιμοποιημένη σήμερα λέξη).
Και όμως, παρ’ όλα αυτά! Είναι μια ωραία ευκαιρία οι εκλογές να μετατραπούν σε ουσιαστικές  εκλογές, όνομα και πράμα, οι πολίτες να γιορτάσουν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, να αποδείξουν πως δεν είναι όργανα κανενός, ούτε σιωπηλοί αμνοί, να ανατρέψουν κάθε πρόβλεψη, εκλέγοντας με τη λογική τους κρίση και με το χέρι στην καρδιά τον καταλληλότερο, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, τα δείγματα γραφής του παρελθόντος καθενός, και προπάντων το μέλλον αυτής της δύσμοιρης πατρίδας, με τόσους νέους να αναμένουν να ζήσουν σ’ αυτό τον τόπο, εν ειρήνη και ευδαιμονία, και προπάντων διαμορφωτές του παρόντος και του μέλλοντός τους. Γι΄αυτούς τους νέους αξίζει κάθε ανατροπή. Κι αυτοί δικαιούνται να την κάμουν, παρά να μη μετέχουν στις εκλογές και στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι ανένταχτοι νέοι κι οι αμέτοχοι αλλά νουνεχείς,  σπουδαγμένοι και περιθωριοποιημένοι, καιρός να μπουν μπροστάρηδες στην ανατροπή. Να διδάξουν πολιτικό πολιτισμό στους αδαείς πολιτισμικά πολιτικάντηδες.
Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το τρίτον βέλτιστον.
Ειδ’ άλλως, προς τι οι «εκλογές»;

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Οι κότες και το στάρι


Οι κότες και το στάρι
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Είναι γνωστό το ανέκδοτο του ελληνοκύπριου που νόμιζε πως είναι σιτάρι και φοβόταν πως θα τον φαν οι τουρκοκύπριοι κότες. Ύστερα από τεσσάρων χρόνων θεραπευτήριες επισκέψεις στον τρελλογιατρό – όσης διάρκειας  κι η καλλιέργεια στα σχολεία του υψηλού και ευγενούς στόχου της κυβέρνησης Χριστόφια για ειρηνική συμβίωση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων -(ήταν τότε που νόμιζε πως με ένα καφέ με τον Ταλάτ θα λύσει το κυπριακό πρόβλημα, όπως  έβλεπε να λύνονται τα προβλήματα στον καφενέ του χωριού του) πήγε στο γιατρό βέβαιος πια πως είχε θεραπευτεί: μόνο μια απορία, γιατρέ μου, οι κότες το ξέρουν πως δεν είμαι στάρι; Έτσι κι η δική μας απορία, εμείς το ξέρουμε πως είμαστε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τις φορολογίες και τα καθήκοντά μας, οι Τουρκοκύπριοι το ξέρουν πως οι πολίτες εκτός των δικαιωμάτων έχουν κι υποχρεώσεις, ή συνεχίζουν να θεωρούν εαυτούς κότες, κι εμάς το στάρι για καθημερινό τσιμπούσι;

Το θυμηθήκαμε με τις δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας στα μέλη της αντιπροσωπείας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Οι τουρκοκύπριοι φοβούνται πραγματικά πως θα απολέσουν την κυπριακή τους ταυτότητα.  Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως οι τουρκοκύπριοι είναι κύπριοι με τη δική τους κυπριακή συνείδηση…και πρέπει η ελληνοκυπριακή κοινότητα ( το στάρι) να το κατανοήσει και να αποδεχτεί τους τουρκοκυπρίους (τις κότες ) με τη διαφορετικότητά τους ως Κύπριους πολίτες ισότιμους με όλους τους άλλους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να ληφθεί υπόψη από την ελληνοκυπριακή κοινότητα, από τους ελληνοκύπριους πολιτικούς παράγοντες.»
Κι εμείς τα στάρια ξαναρωτούμε, εμείς καταλάβαμε πως είμαστε άνθρωποι, οι κότες το κατάλαβαν; Γιατί ο ως τώρα ρόλος τους δεν είναι παρά του εκμεταλλευτή των ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ή, για να θυμηθούμε και τον αδικοχαμένο στα σχολεία στόχο της τετραετίας για ειρηνική συμβίωση με τους τουρκοκυπρίους, ποιος ο απολογισμός;

Οι τουρκοκύπριοι μπαινοβγαίνουν ελεύθερα με τις τουρκοκυπριακές ταυτότητες στις ελεύθερες  περιοχές, με τα εγγεγραμμένα στο ψευδοκράτος αυτοκίνητά τους, μοναδική χώρα στον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς αριθμό να κυκλοφορούν νόμιμα δυο αυτοκίνητα στους δρόμους της , με το ελεύθερο και τα πρωτεία τους στα δημόσια νοσοκομεία, όλοι ανεξαίρετα δικαιούνται δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με τις δουλειές τους εδώ στην οικοδομική ιδιαίτερα βιομηχανία, ακόμα και εκκλησιές  χτίζουν, χωρίς να ντρέπεται ο εργολάβος, με την πρόσληψή τους για πολιτικούς λόγους στα Υπουργεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, με όλα τα παρεπόμενα, αναγνώριση τουρκοκυπριακών πανεπιστημίων και άλλα, με τη μεγάλη δωρεά μας της ηλεκτροδότησης των κατεχομένων, καθένας  από μας πλήρωσε και πληρώνει από το 1964 χιλιάδες ευρώ, γιατί οι τουρκοκύπριοι  αρνούνται να πληρώσουν,  δωρεάν ρεύμα στα στρατόπεδα και φυλάκια του εχθρού- σαν δεν ντρεπόμαστε- παράνομη διακίνηση γεωργικών προϊόντων  από τα κατεχόμενα, τρύπα τα οδοφράγματα για απαγωγές παιδιών, (άλλη είδηση την ίδια μέρα στο Φιλελεύθερο-5 Σεπτεμβρίου 2012),συνεργασία ελληνοκυπρίων με τουρκοκυπρίους  στα καζίνο,  ίσως  η μόνη είδηση επιτυχίας του στόχου της τετραετίας στα σχολεία.

Το πραγματικό όμως κέρδος για μας από τον τετραετή στόχο στα σχολεία είναι πως αυτός συνέβαλε τα μέγιστα στην αυτογνωσία μας κι έτσι μπορούμε αναντίρρητα να ανακηρυχτούμε  «Το Ηλιθιοδέστερο Ραγιαδίστικο Σιτάρι των Πανελλήνων».