Προς τι οι «εκλογές»;
του Στέλιου Παπαντωνίου
Και τι χρειάζονται οι «εκλογές», σ’ ένα ρημαγμένο τόπο, όπου οι κατακουρασμένοι πολίτες ταπεινώνονται μ’ αυτό τον εξευτελιστικό τρόπο από τους ηγετίσκους τους, που μαγειρεύουν στα κομματικά μαγειρεία τα αποτελέσματα, ετοιμάζοντας πιάτα με μελιτζάνες και όχι με βαζάνια, με κοκκινογούλια κι όχι με παντζάρια, με γεώμηλα και όχι με πατάτες, για να μην κατακάτσει το μενού στο στομάχι των άλλων που περιμένουν στη σειρά να μπουν στο μαγειρείο; Λέξεις μόνο να αλλάζουμε, χωρίς να επεμβαίνουμε στους σχεδιασμούς των έξω μεγάλων μας πατρόνων. Οι πολίτες δεν πρέπει να μετέχουν στη διαδικασία της εκλογής του ανώτατου άρχοντα του κράτους τους, είδαμε τι πάθαμε στο δημοψήφισμα του 2004, (άλλαι μεν βουλαί κυρίων, άλλα δε λαός κελεύει), αλλά απλά να παρακολουθούν οι πτωχοί τους λεκτικούς ακροβατισμούς των κομματαρχών και τους διαγωνισμούς τσιαττιστών των εκπροσώπων τύπου των εκλογικών επιτελείων τους.
Δίκαια ρωτά κανείς: Γιατί να πάω την Κυριακή εκείνη, τη μέρα που γιορτάζει η Δημοκρατία, όπως συνήθως λέγεται και θρυλείται και φημολογείται, γιατί να χασομερώ, δήθεν να εκλέξω, (το ορθότερο να ρίξω την ψήφο μου στην κάλπη), να κοστίσουν τόσα τα ψηφοδέλτια, τόσα οι υπερωρίες των υπαλλήλων, να επιφορτιστεί το πτωχό και καταχρεωμένο μου κράτος με τεράστια περιττά έξοδα, αφού ήδη οι αρχηγοί των κομμάτων και τα επιτελεία τους ετοιμάζουν σε σκοτεινούς θαλάμους τα αποτελέσματα, οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις προφητεύουν πως ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας θα προέρχεται από το τάδε κόμμα και θα είναι ο τάδε; Ποιος ο ρόλος του πολίτη; Πρωταγωνιστής αφού δε θα είναι στη γιορτή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος της δύναμης του λαού, θα είναι τουλάχιστο κομπάρσος ή θα είναι μόνο το βουβό πρόσωπο πίσω στα παρασκήνια, που περιμένει την παράσταση να τελειώσει, να καθαρίσει τα λερωμένα, μα να καυχιέται πως ενώ έπαιζαν οι μεγάλοι ηθοποιοί, ήταν κι εκείνος παρών και παρακολουθούσε πίσω από τις κουρτίνες χάσκοντας αμήχανος;
Το χείριστο και κάκιστο αυτή την περίοδο που διανύουμε είναι εκείνα όλα τα ωραία και μελιστάλαχτα περί δημοκρατίας και ελευθερίας, προπάντων εκείνα τα περί... «αρχών», που λέγονται με τόση ξεδιαντροπιά, και θυμίζουν τον αγαπητό Θουκυδίδη - αποδεδειγμένα αιώνια η μνήμη του - που μας λέει πως είναι περίοδοι στη ζωή των λαών κατά τις οποίες αλλάζουν σημασία οι λέξεις, και το σύστημα των εννοιών υφίσταται μεταλλάξεις, (πολυχρησιμοποιημένη σήμερα λέξη).
Και όμως, παρ’ όλα αυτά! Είναι μια ωραία ευκαιρία οι εκλογές να μετατραπούν σε ουσιαστικές εκλογές, όνομα και πράμα, οι πολίτες να γιορτάσουν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, να αποδείξουν πως δεν είναι όργανα κανενός, ούτε σιωπηλοί αμνοί, να ανατρέψουν κάθε πρόβλεψη, εκλέγοντας με τη λογική τους κρίση και με το χέρι στην καρδιά τον καταλληλότερο, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, τα δείγματα γραφής του παρελθόντος καθενός, και προπάντων το μέλλον αυτής της δύσμοιρης πατρίδας, με τόσους νέους να αναμένουν να ζήσουν σ’ αυτό τον τόπο, εν ειρήνη και ευδαιμονία, και προπάντων διαμορφωτές του παρόντος και του μέλλοντός τους. Γι΄αυτούς τους νέους αξίζει κάθε ανατροπή. Κι αυτοί δικαιούνται να την κάμουν, παρά να μη μετέχουν στις εκλογές και στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι ανένταχτοι νέοι κι οι αμέτοχοι αλλά νουνεχείς, σπουδαγμένοι και περιθωριοποιημένοι, καιρός να μπουν μπροστάρηδες στην ανατροπή. Να διδάξουν πολιτικό πολιτισμό στους αδαείς πολιτισμικά πολιτικάντηδες.
Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το τρίτον βέλτιστον.
Ειδ’ άλλως, προς τι οι «εκλογές»;
