Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Στέλιος Παπαντωνίου

ΑΝΤΩΝΗ ΠΙΛΛΑ, ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Τα Τραγούδια της Χαράς και άλλα ποιήματα για μικρά και μεγάλα παιδιά του Αντώνη Πιλλά εκδόθηκαν από την Ακτή στη Λευκωσία το 2014. Το εξώφυλλο κοσμείται με εικόνα του Χαράλαμπου Επαμεινώνδα που παρουσιάζει αριστερά κορίτσι και δεξιά αγόρι σε κήπο με πάνωθέ τους τον ήλιο ΄τον οφθαλμό ος τα πάνθ’ ορά ή το θεϊκό σήμα όπως παρουσιάζεται σε αγιογραφίες. Από τα πρόσωπα των παιδιών εκπέμπεται η απορία και ο θαυμασμός μπροστά στον κόσμο. Είναι μια εικόνα που αποδίδει πλήρως το περιεχόμενο της συλλογής. Η εσωτερική εικονογράφηση είναι της Καλλιρόης. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στις εγγονές του ποιητή.
Ελκυστικό βιβλίο, αφού δεν είναι για μικρά παιδιά αλλά και για μεγάλα, στα οποία περιλαμβανόμαστε.

Αντί εισαγωγικού σημειώματος υπάρχει πρόσκληση του ποιητή να συνεκδράμουμε στον όμορφο κόσμο του θεού, το φυτικό και ζωικό κόσμο και τους ανθρώπους, που με το έργο τους πραγματώνουν το σχέδιο του Θεού. Όλα αυτά μέσα από τα μάτια των παιδιών. Συνοδός ο ήλιος κι η πίστη του ποιητή πως με την αγάπη στις καρδιές μπορούμε να φωτίσουμε.
Όπως πληροφορούμαστε από τη σημείωση στο τέλος της συλλογής, τα ποιήματα της έκδοσης αυτής είναι επιλογή από ανέκδοτες συλλογές που βραβεύτηκαν: Τραγουδώ τα φυτά και τα δέντρα, Πρωινό μονοπάτι, Τραγούδια της Χαράς.

Από τα περιεχόμενα βλέπουμε κάτω από την ενότητα Πρόσκληση σε εκδρομή θρησκευτικά ποιήματα με τα οποία και αρχίζει, Ήσουν Χριστέ μου, Δόξα σοι, Είναι κοντά μου ο Χριστός, Στην Παναγιά, το Ξωκλήσι, Αν βγω, Στην φτωχική μας εκκλησιά, Η προσευχή της μάνας και άλλα τα οποία αποπνέουν το μύρο της πίστης και της παράκλησης για θεϊκή προστασία των παιδιών, μέσα στην καθημερινότητά τους και στις γιορτάρες μέρες της Χριστιανοσύνης, Χριστούγεννα και Πάσχα.
Ως δάσκαλος εμπνευσμένος μας δίνει τα ποιήματα Ο γεροδάσκαλος, Ξεκίνημα για το σχολείο, Μες στην τάξη, κι ένα σε κυπριακή διάλεκτο.

Το σύμπαν του ποιητή αρχίζει από το Θεό, αφού όλα τα πλάσματα τον υμνούν, και τα παιδιά καλούνται να Τον δοξολογήσουν και να προβληματιστούν για το έργο του. Αινείτε τον Κύριον πάντα τα άστρα και το φως. Μερικές φορές νομίζει κανείς πως ακούει τους ψαλμούς, όπως το Πού πορευθώ. Όπου και να πάει ο άνθρωπος βρίσκεται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Θεού, το οποίο και προστατεύει τα παιδάκια, αλλά κι όταν η μάνα εύχεται, δεν είναι μόνο τα δικά της παιδιά που έχει στην καρδιά και στο νου αλλά και όλα τα παιδιά της γης.

Κάτω από το Θεό είναι η μάνα Παναγία, η προστάτις των ανθρώπων, μέσα στα ξωκλήσια και στις ερημιές. Μεταφερόμαστε έτσι στην ατμόσφαιρα εκείνη του δειλινού, με τον ήλιο να δύει και να ανάβει το κεράκι του στο μανουάλι ή μια φλόγα στο καντήλι. Σε μας τους παλαιότερους έρχονται στη μνήμη ποιητές που αδικήσαμε, όπως για παράδειγμα το Δροσίνη, γιατί με πολλά από τα ποιήματά του μεγαλώσαμε. Δεν θέλω να πως πως υπάρχουν μιμήσεις, απλά αχνοφέγγουν στη μνήμη μερικά ονόματα άλλων ποιητών, Διονύσιος Σολωμός, εκκλησιαστικοί υμνογράφοι, Ελύτης. Κι είναι καλό να ακούγονται σ’ ένα ποίημα οι παλαιότεροι, για να φαίνεται κι η παράδοση και πως χωρίς μελέτη και γνώση και βέβαια πηγαίο ταλέντο, ποίηση δε γίνεται.

Είμαστε όμως στο σύμπαν του ποιητή. Στο οποίο ακολουθούν οι άγγελοι, η πιο συνηθισμένοι ίσως λέξη στη συλλογή, γιατί πρόκειται όντως για ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, κάπως έτσι τα βλέπει ο ποιητής, που δεν είναι κανένας κοινωνικός μεταρρυθμιστής ή επαναστάτης αλλά ένας καλός ταπεινός χριστιανός, που περισσότερο από  αυτή την οπτική βλέπει τον κόσμο.

Ύστερα είναι οι μανάδες όλου του κόσμου κι η δική του, νοσταλγίες και γλυκές αναμνήσεις.  
Και μ’ ένα άλμα, ο δάσκαλος, το σχολείο, το χωριό, ο τσοπάνος, οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, βγαλμένοι  θαρρείς από τα παλιά μας σχολικά βιβλία, παρόλο που δεν αμφισβητώ την επαφή του ποιητή με το χωριό και τη φύση. Αυτή η φύση που δοξολογεί τον Ύψιστο περιλαμβάνει τα πάντα, τα αστέρια, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα ποτάμια, τα πουλιά και τα ταπεινά της γης.

Έτσι δίνεται στον ποιητή η ευκαιρία να ζωγραφίσει και να ζωντανέψει όψεις της ζωής, πάντα μέσα σε μια παραδεισένια φύση και με τη διαρκή κίνηση των όντων να δημιουργήσει εικόνες οπτικές, ακουστικές, οσφρητικές, που μιλούν και στην παιδική ψυχή και στην ψυχή των μεγάλων.
Σημασία έχει πως ο Αντώνης Πιλλάς, δάσκαλος, δεν μπορεί να μη γράψει παιδική λογοτεχνία, γιατί έζησε με τα παιδιά όλη του τη ζωή, κι ο ερχομός στον κόσμο των εγγονών του άνοιξε την ποιητική φλέβα της παιδικής ποίησης και μας έδωσε αυτό το έργο, τη συλλογή των ποιημάτων του για μικρά και μεγάλα παιδιά, όπως πολύ σωστά γράφει.

Από μόνη της η έκδοση ενός βιβλίου πρέπει να εξετάζεται θετικά, γιατί ήρθε στο φως κάτι, και δεν έμεινε στο σκότος. Ερχόμενο στο φως το έργο υπόκειται στην κριτική, αλλά και βρίσκει αναγνώστες. Ο ποιητής μοιράζεται με γνωστούς και άγνωστους τον εξωτερικό και εσωτερικό του κόσμο, και αυτό είναι το μέγα κέρδος. Μια καρδιά, ένας νους, που δεν μένει στα εγωιστικά πλαίσια, αλλά δωρίζεται και δωριζόμενος, γονιμοποιεί το πνεύμα και πλαταίνει τον κόσμο των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων.

Ο κόσμος του Αντώνη Πιλλά στην ποιητική του συλλογή Τα τραγούδια της Χαράς είναι ο κόσμος του Θεού και της αγάπης, της φύσης, της αθωότητας και καλοσύνης.
Ήσουν, Χριστέ μου

«Ήσουν, Χριστέ μου, στην αυλίτσα που παίζανε όλα τα παιδιά, ο Τάκης, η Άννα, η Ελενίτσα μ’ αθώα, χαρούμενη καρδιά.
Ήσουν στο σχολειό, στο αμπέλι και στου παππού το εργαστήρι, εκεί που η μάνα το καρβέλι μοίραζε, ο ήλιος πριν γείρει.
Ήσουν Χριστέ μου, γύρωθέ μας- φίλος, πατέρας κι αδελφός ώσπου ψηλά κι απάνωθέ μας σ’ έπαιρνε πάλι ο ουρανός.»

Ένα ωραιότατο ποίημα για την πανταχού παρουσία του Κυρίου, που αναλύεται ποιητικά σε τόπο και χρόνο και μοιράζεται σε αθώα παιδικά πρόσωπα αλλά περιλαμβάνει και τα άμεσα μέλη της οικογένειας. Με τρεις λέξεις, φίλος, πατέρας κι αδελφός, συμπυκνώνει την αμεσότητα της σχέσης μας, θυμίζοντας πολλά χαρακτηριστικά του Χριστού. Στο τέλος η κίνηση από τη γη στον ουρανό, η ανάληψη, θέτει και πάλι στις διαστάσεις της γης και του ουρανού το θρησκευτικό μας βίωμα, μια κίνηση που παρατηρείται σε πολλά ποιήματα του Αντώνη Πιλλά. Μετρικά άρτιο, με διασκελισμούς, αρμονική σύζευξη λέξεων, άκουσμα γαλήνιο, με εικόνες της αγνής ζωής, ένα πρώτο δείγμα συνόλου ποιημάτων με θρησκευτικό περιεχόμενο.

Η κινηματογραφική σύλληψη και κίνηση χαρακτηρίζει το ποίημα Το συννεφάκι Β΄

«Εκεί ψηλά στον ουρανό μικρό μικρό και μακρινό στεκόταν ένα σύννεφο κι ένιωθε τόσο μοναχό. Και τότες ένα βοριαδάκι το παίρνει στα γοργά φτερά του και σαν καράβι, σαν πουλί τρέχει και σμίγει-ω χαρά του!- με άλλα δέκα εκεί ψηλά μες στ’ ουρανού την αγκαλιά. Κι όλα μαζί ρίχνουν βροχή στα χωραφάκια, στα στενά, στα δέντρα, στα ψηλά βουνά και στη φτωχή μας τη σκεπή ωσάν τραγούδι αντηχεί.»

Το συνταίριασμα του φυσικού φαινομένου, διδακτικό, με τις επιδράσεις του στη φύση και ιδιαίτερα στο συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, φέρνει το παιδί πιο κοντά στις ρίζες της ζωής και οδηγεί στην παρατήρηση, στο θαυμασμό στη φύση και στην ενδοσκόπηση.

Η γνωριμία των παιδιών και με το θάνατο δίνεται στο ποίημα Ο παππούς έφυγε με τόσο ήπιο και βαθιά γνωστικό τρόπο, που πράγματι νιώθει ο αναγνώστης από τη μια το θάνατο ως ένα φυσικό φαινόμενο, από την άλλη την αιώνια θλίψη των ανθρώπων μπροστά στο χαμό αγαπημένου προσώπου.

Υπάρχουν τα συμβουλευτικά και τα περιγραφικά, υπάρχει όμως και το ποίημα για τους μεγάλους:
«Σ’ ένα δίχτυ του ήλιου χρυσό με τυλίγουν τα πρώτα λογάκια σου και πορεύομαι σε δρόμους πάντα καινούργιους και θέλω μαζί σου ξανά να ονομάσω τα πράγματα.»  

Αυτός σε τελευταία ανάλυση είναι ο ποιητής, ο ευσυγκίνητος δέκτης του κόσμου μας, κι ο χρήστης του ποιητικού λόγου στην παρθενικότητά του.


Γι’ αυτή του λοιπόν  την προσφορά σε μικρούς και μεγάλους πολύ τον ευχαριστούμε. 

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Εθνικό Συμβούλιο και άλλα πιάτα

Εθνικό Συμβούλιο και άλλα πιάτα
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ύστερα από όλη αυτή την κατακραυγή εναντίον των κομμάτων, κάποτε δίκαιη κάποτε άδικη, θα’ ταν σφάλμα μας να περιμένουμε να δούμε λευκό καπνό από το Προεδρικό, όπου και συνεδρίαζε για δυο μέρες  το Εθνικό Συμβούλιο. Το μόνο που έμεινε ήταν τα όσπρια και το ψάρι, το καλό γεύμα και η καλή διάθεση ύστερα από το κρασάκι, κι όλα πάνε κάτω, δουλειά όμως δεν βγήκε, άλλοι γιατί είχαν ήδη δώσει προετοιμασμένη από παλιά,  άλλοι θα την υποβάλουν, και πώς πέρασες παιδί μου την πρώτη μέρα στο σχολείο, έμπαινε ένας δάσκαλος έλεγε το μάθημά του κι έφευγε, ύστερα ερχόταν άλλος, έλεγε το μάθημά του κι έφευγε, κάπως έτσι το φαντάζομαι, μέχρι το διάλειμμα, το τέρμα, τη φασολάδα και τα κουκιά.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει πως θα κωδικοποιηθούν όλα αυτά, θα χρειαστούν ίσως επιτροπές, σημασία όμως έχει πως μείναμε κολλημένοι στα προ τεσσαρακονταετίας, διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, γιατί , λέει, τη συμφωνήσαμε και με τους τουρκοκύπριους. Υπάρχουν ακόμα;  Και πόσα αυτοί συμφώνησαν μαζί μας; Επιστροφή Αμμοχώστου βάσει ψηφισμάτων ΟΗΕ, αφού αρέσουν, συμφωνίες για εγκλωβισμένους, για αγνοούμενους, για όλα συμφωνήσαμε για να γίνει η ζωή του κόσμου καλύτερη κατά τι, όλα όμως τα καταπατούν και αποφάσεις δικαστηρίων και ψηφίσματα, δεν καταλαβαίνει κανείς αυτή τη λατρεία στη διζωνική δικοινοτική, αφού όλοι την καταλαβαίνουμε διχοτόμηση, με άλλο όνομα.
Οι Τούρκοι ανέθεσαν κάποτε σε ειδικό, Νιχάτ Ερίμ κατηραμένο όφι, και εξεπόνησε σχέδιο για να υποδουλώσουν και πάλι τον ελληνικό κυπριακό λαό, το νησί ολόκληρο. Πήραν το σχέδιο και το εφαρμόζουν κατά γράμμα. Εμείς δεν έχουμε κανένα να εκπονήσει σχέδιο απελευθέρωσης του τόπου!  Παρακολουθούμε όμως όλους τους ερασιτέχνες να διαγκωνίζονται ποιος θα δικαιολογήσει καλύτερα το γκρέμισμά μας στο βάραθρο, αφού αυτοί κρατούν το τιμόνι, κι όλο στραβοτιμονιές, ποια είναι η πιο ευέλικτη στραβοτιμονιά, ποια η πιο χαριτωμένη, κερδίζει αυτοκίνητο πολυτελείας με οδηγό, βενζίνη δωρεάν και πλυσίματα απεριόριστα!
 Αν δεν μπορούν να δουν μπροστά, σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε και πού μας οδήγησαν και οδηγούν, ας δουν πίσω, να πάρουν μαθήματα από τα λάθη κι ας θεωρήσουν την παπαγαλία των ως τώρα θέσεών τους παράδειγμα προς  αποφυγή.
Και μια φορά που επιτεύχθηκε κωδικοποίηση των θέσεων των κομμάτων στο εθνικό θέμα, έμοιαζε με μνήμα αγίου Νεοφύτου, όλα χωρούσαν κι όλοι είχαν δίκαιο. Και όμως, απαιτείται ένωση δυνάμεων, ειδικών, επιστημόνων, προγραμματιστών για εκπόνηση σχεδίου απελευθέρωσης και εφαρμογής του από όλους  ανεξαρτήτως κόμματος ή Προέδρου της  Δημοκρατίας. Το πουλί πετά ή οι καιροί ου μενετοί, ως έλεγαν οι παλαιοί φιλόλογοι.


Στέλιος Παπαντωνίου

ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ

Έξω στα δέντρα της εκκλησιάς
Δεν ακούστηκαν ακόμα τα χελιδόνια
Ούτε χτίσαν τις φωλιές στο νάρθηκα.

Μέσα στο ναό
Αρχίζουν τον κατανυκτικό εσπερινό
Τα πρώτα χελιδονίσματα
Καθαίρονται τα πάθη
Κι οι λογισμοί θυμίαμα ενώπιόν Σου.

Κατανύσσουν οι ψαλμοί
Στο αναλόγιο  φτερουγίζουν ικεσίες
Εκατομμυρίων χριστιανών
Ζητώντας το έλεος.

Πόσο πυκνώνει το εκκλησίασμα με τους θανόντας αδελφούς
Τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες


Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Τω αδεκάστω κριτή

Τω αδεκάστω κριτή
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Τω αδεκάστω κριτή παρίσταται η ψυχή μας
Για ν’ ακούσει το μεγάλο λόγο
Πως ο Χριστός κι ο αδελφός μας
Βρίσκονται στην ίδια μοίρα σ’ αυτή τη γη
Κι αν έδωσες στον αδελφό την αγάπη σου
Την έδωσες στον Κύριο και Θεό μας.

Απαιτούμε τον αδέκαστο κριτή
Τώρα που ζήσαμε τις δολοπλοκίες
Την κατάρριψη των μύθων
Και γυμνωμένος ο υβριστής
Κείται εις απόρριψιν
Σύροντας μαζί του θεσμούς
Κατασκευές ανθρώπου.

Ο αδέκαστος κριτής
Κι εμείς ενώπιόν του εν φόβω
για ν’ ακούσουμε τη θεία του κρίση.


Τι ποιήσωμεν τότε, οι υπεύθυνοι άνθρωποι;

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Στέλιου Παπαντωνίου
Του Ασώτου
Ω,  πόσων αγαθών ο άθλιος
Εμαυτόν εστέρησα.

Δεν είναι μόνο η σοφή παραβολή
Η παραστατικότητα της αφήγησης
Μπροστά μας κάθε χρόνο να συστεγάζεται με τους χοίρους
Να συντρώγει τα βαλανίδια
Κι ύστερα να επιστρέφει στις πατρικές αγκάλες.

Ο μόσχος ο σιτευτός είναι μια μεγάλη σφραγίδα
Στην ψυχή των χριστιανών
Από την παιδική μας ηλικία
Μια τεράστια χαρά που απλώνεται στο χωριό, στην ενορία
Και προσκαλεί στο δείπνο.
Ο αδελφός πάντα σε παρένθεση,
Δευτεραγωνιστής, κομπάρσος.

Δεν είναι μόνο η παραβολή.
Είναι του εσπερινού τα τροπάρια και το δοξαστικό εκείνο
Μελωδίες του Βυζαντίου γονατίζουν την ψυχή
Στεναγμοί και θλίψεις, βαθιές χαρακιές.
Η σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μεταγγίζεται με το λόγο
Τη μουσική, τη ζωγραφία
Το κλίμα της συγχώρεσης, της άφεσης,
Της Πατρικής αγκάλης.


Ω πόσων αγαθών εμαυτόν εστέρησα!

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Ελπίδες απογοητευμένων

Ελπίδες απογοητευμένων
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ακούω τα καλύτερα. Ο Μίκης Θοδωράκης είπε πως ένιωσε και πάλι ωραίος σαν Έλληνας. Άλλοι μίλησαν για το καθάριο πρόσωπο, το σταράτο λόγο, την ελπίδα προπάντων που άρχισε να πρασινίζει στις καρδιές των όπου γης Ελλήνων, το νέο ύφος και το ήθος των νέων ανθρώπων. Μακάρι να μη βγουν ψεύτες ούτε εκείνοι ούτε εμείς που τα ακούμε και παρακολουθούμε την ελπίδα να θέλει να μισανοίξει την πορτοπούλα, αλλά την συγκρατούν οι ως τώρα πολλάκις επαναληφθείσες διαψεύσεις των προσδοκιών.

Την ελπίδα που χρειαζόμαστε, αν την βρίσκουν οι άνθρωποι στο νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, καλοδεχούμενος και όπως πάντα μ’ ανοιχτές αγκάλες και προπάντων με ολάνοιχτα τ’ αυτιά τον ακούμε. Οι λόγοι του όντως  μετρημένοι, που όμως μόνοι δεν αρκούν.

Ας θέσουμε όμως τα θέματα του ελληνισμού στην πραγματική τους διάσταση. Αν δεν συμφωνούμε πως η Ελλάδα κι η Κύπρος έχουν να αντιμετωπίσουν έναν υπερφίαλο και επιθετικό και επικίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή μας γείτονα, τότε καμιά πανελλήνια  στάση δεν φαίνεται να είναι η σωτήρια. Απόδειξη πρώτη  πως τα  μηνύματα του πρωθυπουργού της Ελλάδας προς την Τουρκία πήγαν, αλλά γύρισαν άπρακτα: Το Μπαρπαρός παραμένει, τα στρατεύματα εισβολής, οι πρόσφυγες, για τους οποίους ουδείς λόγος. Μερικοί ξέρουν και τη σελίδα των σχεδίων Νιχάτ Ερίμ στην οποία βρισκόμαστε.  Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, στο οποίο δεν μπορεί να συμβάλει μεγάλως η ομάδα των νομομαθών στο Υπουργείο Εξωτερικών. Αυτό  που πειράζει είναι τα ανόμοια μεγέθη. Εκείνοι με τα όπλα, το στρατό, την κατοχή, τους έποικους, το «Βάρβαρο» εις πρώτη ζήτηση, επιθετικοί στη Θράκη και στο Αιγαίο,  τα σχέδια για ανακατάληψη της Κύπρου κι εμείς με τα όπλα του διεθνούς δικαίου, έξω από το οποίο βέβαια βρίσκεται οποιαδήποτε έννοια διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, για να επανέλθουμε στα δικά μας. Ας τα εκμεταλλευτούμε όμως και τα νομικά και τα πολιτικά μέσα.  Ας δώσουμε χρόνο. Συντονισμένοι όμως. Μη μείνουμε και πάλι στα λόγια και στη διελκυστίνδα. Αν δεν άρχισαν ήδη να καταρτίζονται ομάδες συνεργασίας, έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Και όχι στα κατώτερα επίπεδα αλλά στα ανώτερα, με πραγματική συνεργασία και σχέδια για τη σωτηρία του ελληνισμού.

Επειδή είμαστε συνηθισμένοι στην απογοήτευση, επειδή πλειστάκις στηριχτήκαμε στην Ελλάδα και αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες, τώρα δεν παρελαύνουμε στους δρόμους, δεν διαδηλώνουμε, περιμένουμε υπομονετικά, έστω κι αν το κυπριακό έγινε  δεύτερο θέμα, πρωτεύει η οικονομική ανασυγκρότηση, αυτό λένε οι επαϊοντες. Εμείς όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε το κυπριακό θα γίνει πρωτεύον. Γιατί αν χαθεί η Κύπρος, ούτε οικονομικό πρόβλημα θα απασχολεί τον ελληνισμό, ούτε δάνεια, ούτε τρόικα. Γι’ αυτό το κυπριακό πρέπει να είναι πρώτο και να παραμένει, ενώ τα άλλα τίθενται δεύτερα και τρίτα και εκατοστά. Ας μην το γουρσουζεύουμε όμως. Η ώρα να’ ρθει η καλή της συνεργασίας εν ομονοία και συμπνοία για το καλό του ελληνισμού.


Στο μεταξύ η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τόσα να κάμει, έχει με τόσους να τα βάλει,  εσωτερικές και εξωτερικές μάχες να δώσει. Αν όλα τα καλά αρχίζουν από την ελπίδα, από την καρδιά και το νου, από την καλή διάθεση, από την αισιοδοξία, η έλευση στην Κύπρο του κυρίου Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας, όλα τα έφερε. Οι βεβυθισμένοι στην απογοήτευση ας μην περιμένουμε μόνο εν καθαρά καρδία, αλλά ως κοινωνία των πολιτών ας συμβάλουμε ο καθείς με τα όπλα του.