Ελπίδες απογοητευμένων
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ακούω τα καλύτερα. Ο Μίκης
Θοδωράκης είπε πως ένιωσε και πάλι ωραίος σαν Έλληνας. Άλλοι μίλησαν για το
καθάριο πρόσωπο, το σταράτο λόγο, την ελπίδα προπάντων που άρχισε να πρασινίζει
στις καρδιές των όπου γης Ελλήνων, το νέο ύφος και το ήθος των νέων ανθρώπων.
Μακάρι να μη βγουν ψεύτες ούτε εκείνοι ούτε εμείς που τα ακούμε και
παρακολουθούμε την ελπίδα να θέλει να μισανοίξει την πορτοπούλα, αλλά την
συγκρατούν οι ως τώρα πολλάκις επαναληφθείσες διαψεύσεις των προσδοκιών.
Την ελπίδα που χρειαζόμαστε, αν
την βρίσκουν οι άνθρωποι στο νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, καλοδεχούμενος και
όπως πάντα μ’ ανοιχτές αγκάλες και προπάντων με ολάνοιχτα τ’ αυτιά τον ακούμε.
Οι λόγοι του όντως μετρημένοι, που όμως
μόνοι δεν αρκούν.
Ας θέσουμε όμως τα θέματα του
ελληνισμού στην πραγματική τους διάσταση. Αν δεν συμφωνούμε πως η Ελλάδα κι η
Κύπρος έχουν να αντιμετωπίσουν έναν υπερφίαλο και επιθετικό και επικίνδυνο για
την ίδια την ύπαρξή μας γείτονα, τότε καμιά πανελλήνια στάση δεν φαίνεται να είναι η σωτήρια.
Απόδειξη πρώτη πως τα μηνύματα του πρωθυπουργού της Ελλάδας προς
την Τουρκία πήγαν, αλλά γύρισαν άπρακτα: Το Μπαρπαρός παραμένει, τα στρατεύματα
εισβολής, οι πρόσφυγες, για τους οποίους ουδείς λόγος. Μερικοί ξέρουν και τη
σελίδα των σχεδίων Νιχάτ Ερίμ στην οποία βρισκόμαστε. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, στο οποίο
δεν μπορεί να συμβάλει μεγάλως η ομάδα των νομομαθών στο Υπουργείο Εξωτερικών. Αυτό
που πειράζει είναι τα ανόμοια μεγέθη.
Εκείνοι με τα όπλα, το στρατό, την κατοχή, τους έποικους, το «Βάρβαρο» εις
πρώτη ζήτηση, επιθετικοί στη Θράκη και στο Αιγαίο, τα σχέδια για ανακατάληψη της Κύπρου κι εμείς
με τα όπλα του διεθνούς δικαίου, έξω από το οποίο βέβαια βρίσκεται οποιαδήποτε
έννοια διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, για να επανέλθουμε στα δικά μας. Ας
τα εκμεταλλευτούμε όμως και τα νομικά και τα πολιτικά μέσα. Ας δώσουμε χρόνο. Συντονισμένοι όμως. Μη
μείνουμε και πάλι στα λόγια και στη διελκυστίνδα. Αν δεν άρχισαν ήδη να
καταρτίζονται ομάδες συνεργασίας, έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Και όχι στα
κατώτερα επίπεδα αλλά στα ανώτερα, με πραγματική συνεργασία και σχέδια για τη
σωτηρία του ελληνισμού.
Επειδή είμαστε συνηθισμένοι στην
απογοήτευση, επειδή πλειστάκις στηριχτήκαμε στην Ελλάδα και αποδείχθηκαν
φρούδες οι ελπίδες, τώρα δεν παρελαύνουμε στους δρόμους, δεν διαδηλώνουμε,
περιμένουμε υπομονετικά, έστω κι αν το κυπριακό έγινε δεύτερο θέμα, πρωτεύει η οικονομική
ανασυγκρότηση, αυτό λένε οι επαϊοντες. Εμείς όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε
πότε το κυπριακό θα γίνει πρωτεύον. Γιατί αν χαθεί η Κύπρος, ούτε οικονομικό
πρόβλημα θα απασχολεί τον ελληνισμό, ούτε δάνεια, ούτε τρόικα. Γι’ αυτό το
κυπριακό πρέπει να είναι πρώτο και να παραμένει, ενώ τα άλλα τίθενται δεύτερα
και τρίτα και εκατοστά. Ας μην το γουρσουζεύουμε όμως. Η ώρα να’ ρθει η καλή
της συνεργασίας εν ομονοία και συμπνοία για το καλό του ελληνισμού.
Στο μεταξύ η νέα ελληνική κυβέρνηση
έχει τόσα να κάμει, έχει με τόσους να τα βάλει,
εσωτερικές και εξωτερικές μάχες να δώσει. Αν όλα τα καλά αρχίζουν από
την ελπίδα, από την καρδιά και το νου, από την καλή διάθεση, από την αισιοδοξία,
η έλευση στην Κύπρο του κυρίου Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας,
όλα τα έφερε. Οι βεβυθισμένοι στην απογοήτευση ας μην περιμένουμε μόνο εν
καθαρά καρδία, αλλά ως κοινωνία των πολιτών ας συμβάλουμε ο καθείς με τα όπλα
του.
