Περιμένοντας τους βαρβάρους του Στέλιου Παπαντωνίου
Δεν φταίω εγώ αν μου θυμίζει η παρούσα κατάσταση
το ποίημα «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Καβάφη. Εκεί, οι απελπισμένοι
πολίτες με τους άρχοντές τους περιμένουν τους βαρβάρους να ΄ρθουν να τους
λύσουν τα προβλήματα. Οι ίδιοι παραμένουν άπρακτοι, αλλά εν τέλει οι βάρβαροι
δεν έρχονται κι οι πολίτες επιστρέφουν στο σπίτι θλιμμένοι. Περισσότερα στο
ποίημα. Στην περίπτωση της Κύπρου όλοι εκείνοι από τους οποίους περιμέναμε
σωτηρία δεν ήταν όπως τους νομίζαμε ή τους περιμέναμε και δεν ήλθαν ή ήλθαν
καταστροφικοί.
Οι Άγγλοι από καιρό. «Βρετανοί, στέργομεν
την των Άγγλων κατοχήν ….» Αυτοί, διαίρει και βασίλευε σε μια υφήλιο ολόκληρη.
Πολεμήστε όμως για την παγκόσμια ελευθερία και θα δικαιωθείτε, έλεγαν.
Οι Αμερικανοί, με το ένα σχέδιο λύσης του
κυπριακού πίσω από το άλλο, με τον Κάρτερ τότε αλλά και τους φόβους τους μη
γίνουμε η Κούβα της Μεσογείου. Ιδιαίτερα τελευταίως, με τις λεκτικές διαβεβαιώσεις
για το δικαίωμά μας να εκμεταλλευόμαστε την ΑΟΖ μας με τη σφραγίδα των στρατηγικών
εταίρων. Ας ήταν μικρότερο το καλάθι.
Από τον προστάτη των.. πτωχών κορασίδων ΟΗΕ
τα χείριστα και κάκιστα.. Κάθε γενικός γραμματέας κι αχρωματοψία, κάθε ειδικός
σύμβουλος κι ένα αινιγματικό χαμόγελο και προπάντων… ίσες αποστάσεις. Από
εισβολή τα ξέρουν, τι να τα επαναλαμβάνουν, λέει ο τελευταίος ειδικός σύμβουλος.
Από την Ελλάδα συν και πλην. Τελευταία, λογύδρια
και κενά αέρος. Μόλις υπογράφει μαζί μας και με την Αίγυπτο συμφωνία, σε μια
βδομάδα υποδέχεται τον Νταβούτογλου. Τώρα ελπίδες από τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ,
του οποίου το πρόγραμμα για την Κύπρο είναι εν πολλοίς τα όσα περιμένουμε ν’
ακούσουμε από ελλαδικό κόμμα: «Η διαρκής συνεργασία και ο συντονισμός της Ελλάδας με την Κυπριακή
Δημοκρατία είναι καίριας σημασίας για
την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων… Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει προσηλωμένος στις
προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος
στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ που θα σημάνει απόσυρση των τουρκικών
κατοχικών στρατευμάτων και θα οδηγήσει στην επανένωση της Κύπρου υπό τη μορφή
μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια
και μία διεθνή προσωπικότητα. Η λύση που θα συμφωνηθεί πρέπει να συνάδει με την
ιδιότητα της Κύπρου ως κράτους μέλους της ΕΕ και να ανοίξει τον δρόμο για την
απαλλαγή του Κυπριακού λαού από ξένη στρατιωτική παρουσία, βάσεις και
εγγυητές….» Θα έλθει αρωγός στην ανάγκη ή δεν θα έλθει; Τα έργα θα δείξουν.
Και
μένει μετά το πραξικόπημα η βάρβαρη αλώπηξ. Δεν είναι μόνο οι παράνομες και απεχθείς πράξεις,
επιδρομή, καταστροφή πολιτισμού, ανίερη κακοποίηση νεκρών αιχμαλώτων, χιλιάδες
στρατεύματα και χιλιάδες έποικοι επικίνδυνοι
για την ίδια την ύπαρξή μας, είναι και
οι δηλώσεις, που δεν εξακοντίζονται μόνο εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας
αλλά εναντίον και αυτής της Ευρώπης. Αίφνης οι τελευταίες του Αχμέτ: «Θα
εισέλθει η Τουρκία στην Ευρώπη υπερήφανη. Στο κάτω κάτω είναι προστάτης
εκατομμυρίων μουσουλμάνων» και όπου μουσουλμάνος η Τουρκία σπεύδει να τον σώσει
…από τους χριστιανούς. Αν δεν υπάρχει μουσουλμάνος… τον εφευρίσκει. Στη βιάση
τους οι ευρωπαίοι να αποδείξουν πως η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική ένωση, για
να μη κακοκαρδίζουν τον Ερντογάν, εισπράττουν τώρα από Νταβούτογλου την Ευρώπη μουσουλμανική.
Κι όλα αυτά τα ακούν οι εταίροι, που γνωρίζουν από ιστορία, και περί Χίτλερ ακουστά
και περί ναζισμού και ζωτικού χώρου.
Συμπέρασμα,
ο κόσμος αυτός δεν είναι εύκολος για μας τους μικρούς. Ένα όμως πρέπει να είναι
βέβαιο: Δε θ’ αυτοκτονήσουμε, για να ευχαριστήσουμε τους όποιους βαρβάρους. Πώς
επιζήσαμε τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα σ’ αυτό το ρότσο;
