Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Περί αερίων ο λόγος

Περί αερίων ο λόγος
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Πού πας, κύριε πρόεδρε, ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;
Ή δεν ξέρεις τι σε περιμένει ή δεν βλέπεις τους τούρκους εισβολείς!

Με την πρώτη ζιβανία έφυγαν χίλιοι τούρκοι στρατιώτες, με τη δεύτερη άλλοι χίλιοι και ούτω καθεξής. Να δούμε ακόμα πόσοι φούρνοι θα σταματήσουν να φουρνίζουν ψωμιά στα κατεχόμενα, για να πούμε πως έφυγαν κι οι έποικοι. Πήραν των ομματιών τους κι αυτοί με τις ζιβάνες, θαυματουργό ποτό!

Αχ βρε θεματοθέτη, τι τις ήθελες τις ψευδαισθήσεις, κι έγιναν του συρμού, διά πάσαν νόσον;

Το μεγαλειώδες όμως ήταν η παραδοχή πως εμείς κηρύξαμε τον πόλεμο που μας κατέστρεψε και τώρα προσφέρουμε κλάδον ελαίας! Κλάδον ελαίας προσέφερε ο πρόεδρος στον τουρκοκύπριο ηγέτη αλλά και. Ο Ναμί, λέει, γενεθλίαζε, και του προσφέραμε κλάδον ελαίας, ασημένιο παρακαλώ! Προσφέρουμε εμείς οι πολεμοχαρείς ειρήνη, εμείς που διατηρούμε τόσα χρόνια τόσα στρατεύματα εισβολής, εμείς που θέλουμε να κυριαρχήσουμε της περιοχής, εμείς τα αέρια, που, αν δεν υπήρχε Τούρκος, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, για να επιτεθούμε εναντίον της Τουρκίας, να την κατατροπώσουμε, να ελέγχουμε λάδια και πετρέλαια κι αέρια!


Δυστυχώς το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν ήρθε και δεν έρχεται. Υπνώττουμε ή θέλουν  παντοίω τρόπω να μας κρατούν κοιμισμένους! Αμ δε!

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

συμβολή στην ερμηνεία κειμένων

Στέλιος Παπαντωνίου
Συμβολή στην ερμηνεία κειμένων 

Όσοι διδάσκουν κείμενα, καλό είναι πρώτα να βασανίζουν τα κείμενα, χωρίς να καταφεύγουν στις λύσεις άλλων. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα κείμενα, δεν καταλαβαίνουν όμως τις εξηγήσεις που τους δίνουν οι δάσκαλοί τους, γιατί ήταν αποτέλεσμα των συγχυστικών λύσεων που διάβασαν. Συγχύζονται οι διδάσκοντες, συγχύζουν και τα παιδιά. Ξεκαθάρισε πρώτα εσύ,δάσκαλε, τι λέει το κείμενο, και ύστερα εμβάθυνε με τα παιδιά. Αυτές τις σκέψεις κάνω διαβάζοντας τις οδηγίες για τη διόρθωση των Νέων Ελληνικών.
Στο τέλος εμφύλιο δεν είχαμε στην Κϋπρο και ο εμφύλιος ταλανίζει γενεές γενεών μέσω των διδασκομένων στα σχολεία κειμένων.
Όσο για την καημένη την Αναστασία των Μολάων ούτε πως μπορεί να είναι η έμπνευση του συγγραφέα. Ο άλλος καημένος, ο καιόμενος, από αρχαιοτάτων χρόνων, λέει, οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρία είδη, στους θεωρητικούς, στους πρακτικούς ή ηθικούς και στους ποιητικούς. Πριν από τον Αριστοτέλη.
Σωσικράτης δ' ἐν Διαδοχαῖς
(FHG iv. 503) φησιν αὐτὸν ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ἐρωτηθέντα ὑπὸ Λέοντος τοῦ Φλιασίων
τυράννου τίς εἴη, φιλόσοφος εἰπεῖν. καὶ τὸν βίον ἐοικέναι πανηγύρει· ὡς οὖν εἰς ταύτην οἱ μὲν ἀγωνιούμενοι, οἱ δὲ κατ' ἐμπορίαν, οἱ δέ γε βέλτιστοι ἔρχονται θεαταί, οὕτως ἐν τῷ βίῳ οἱ μὲν ἀνδραποδώδεις, ἔφη, φύονται δόξης καὶ πλεονεξίας θηραταί, οἱ
δὲ φιλόσοφοι τῆς ἀληθείας. καὶ τάδε μὲν ὧδε.
ΑΠΟ ΤΟΥς ΒΙΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ ΛΑΕΡΤΙΟΥ
ΠΡΩΤΟΣ ΧΩΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ
-ΤΟΥς ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΥς ΑΓΩΝΕς (ΗΘΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ)
-ΤΟΥς ΘΕΑΤΕΣ (ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ)
ΚΑΙ ΤΟΥς ΕΜΠΟΡΟΥς
ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ, ΛΟΓΙΚΗ, ΠΟΙΗΤΙΚΗ
ΑΡΑ Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ ΩΣ ΗΘΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΩΣ ΘΕΩΡΟΙ
ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΟΠΩς ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΑΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ
(ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ)
ΤΟΠΟΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ( Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ)
ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΘΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 ......................................
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΝΕΙ     ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΛΕΙΣ
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΟΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ   Ο, ΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΚΡΑΤΗ Η ΔΙΟΤΙΜΑ  ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΚΑΙ ΕΡΩΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΚΟΝ ΕΝ ΤΩ ΚΑΛΩ    ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ
ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΩΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΑΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ
ΕΣΤΩΣΑΝ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ
Αρχή φόρμας

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Γιατί δεν τα λέμε αυτά;

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΤΑ;
του Στέλιου Παπαντωνίου

Δυστυχώς  οι περισσότεροι παρουσιάζονται στο οδόφραγμα και επιδεικνύουν ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Καταγράφονται από το παράνομο καθεστώς τα στοιχεία τους και εν γνώσει τους παρανομούν γιατί επιδεικνύουν έγγραφο της χώρας τους σε μη εξουσιοδοτημένα πρόσωπα. Αν σε σταματήσω στο δρόμο και σου ζητήσω ταυτότητα δεν θα μου τη δώσεις, κι όμως τη δίνεις στον εκπρόσωπο του ψευδοκράτους. Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο με αυτήν θα ξεπεράσουμε τα πάθη μας. Με την αλήθεια. Τριάντα τόσα χρόνια κανένας δεν πήγαινε στα Κατεχόμενα γιατί το απαγόρευε ο Ντεκτάς. Και τώρα πηγαίνει επειδή το επέτρεψε ο Ντεκτάς. Και τι θα γινόταν αν δεν μετέβαινε εκεί; Και τι σημαίνει να μη νομίζουν πως τους τα χαρίσαμε;  Δηλαδή τώρα με την είσοδο, έστω χωρίς τη βίζα, μπαίνει κανείς κύριος στο σπίτι του στα Κατεχόμενα;  Θα γίνει καμιά φορά αυτό ή μη έχοντας δικό του σπίτι ο μη πρόσφυγας ,  δε βαριέσαι, όσοι τα’ χασαν τα’ χασαν!!! Με ξένα κόλλυβα;  Και τι σημαίνει χάσαμε τον πόλεμο. Κηρύξαμε κανένα πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και δεν το μάθαμε; Εισβολή έκαμε, κατέστρεψε και καταστρέφει. Σαράντα χρόνια με χιλιάδες στρατιώτες σ’ ένα νησί, για να επιβάλει την τάξη!!! Και πότε θα φύγει; ΄Η το χωνέψαμε πως δεν θα φύγει και ας ζήσουμε πλάι πλάι. Ισότιμοι, κύριοι ο καθένας στο δικό του. Αυτή είναι η επανένωση που λέν; Και πού πήγαν τα «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους», ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρωμένα;  Ε,  αυτά δεν είναι για μας, είμαστε δευτέρας τάξεως άνθρωποι, ολίγον υπάνθρωποι; Υποτάξου στον Τούρκο να συζήσουμε. Με ποιους; Με τις χιλιάδες εποίκους; Μα γιατί δεν τα λέμε αυτά;

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Θαμπώνουν τους βαρβάρους
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ο νορβηγός ήταν παιδί γραμματισμένο, κάτι άκουσε περί «βαρβάρων», κάτι που να «θαμπώνει τους βαρβάρους», αυτό επιζητούσε μετά πόθου βαθυτάτου, γι’ αυτό, όταν ήλθε η ώρα, παρέταξε τους Σκώτους με τα κιλτς τους, με όπλα αστραφτερά για το «παρουσιάστε» κι έστρωσε κόκκινο χαλί, ποιος τη χάρη τους, οπότε, δυο ηγετίσκοι κρατιδίων ένα κόκκινο χαλί τσαλαπατούν κι έτσι τους χρήζει αυθωρεί και παραχρήμα ίσους, κατά παράβαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που χαρακτηρίζουν τις ενέργειες των τουρκοκυπρίων αποσχιστικές.

Ήταν εκεί κι οπαδοί της λύσης, «λύση και τώρα μάλιστα» μα δε μας λεν τι είδους την θέλουν, μετά πολλών εποίκων, μετά πολλών τούρκων στρατιωτών, μετά πολλής επεμβατικής δικαιοδοσίας στην Τουρκία ή μετά ολίγης ή καθόλου. Ακόμα κανείς απ’ αυτούς δεν μας λέγει τι κερδίσαμε εμείς τόσα χρόνια στις συνομιλίες, εκτός από το δικαίωμα να επιδεικνύουμε ταυτότητες στα οδοφράγματα, να επισκεπτόμαστε το σπίτι μας, να μας κερνούν κάποτε καφέ, αν μας επιτρέπουν οι χρήστες λεγόμενοι την είσοδο. Αλήθεια τι κερδίσαμε τόσα χρόνια στις συνομιλίες; Να καταγραφτεί και να οδεύουμε σε άλλα κέρδη , σε άλλες φωτεινές ανηφοριές, να συνεχίσουμε απ’ εκεί που μείναμε.

Λυπάμαι όμως που πληρώνεται τόσο αδρά ο εκπρόσωπος του διεθνούς οργανισμού για να στρώνει χαλιά και να νομίζει πως ξεγελά βαρβάρους, την ώρα που οι βάρβαροι μπασμένοι για καλά σ’ αυτά τα κόλπα, όχι μόνο τα ανέχονται επί κινδύνω της πατρίδας αλλά και σιωπούν. Γιατί το κόκκινο χαλί σχετίζεται με το αίμα και μας μεταφέρει στην τραγωδία Αγαμέμνων του Αισχύλου, στην Κλυταιμήστρα, που έστρωσε χαλί κόκκινο στον Αγαμέμνονα να τον υποδεχτεί κι ύστερα με τον Αίγισθο τον σκότωσε στα λουτρά μέσα. Θανάσιμος λοιπόν ο συσχετισμός κι άσχημη η ιδέα να υποδεχτεί ο Έιντε με κόκκινο χαλί τους φιλοξενουμένους του, τον ένα μελλοθάνατο, τον άλλο συνεργό στο φόνο. Ή με μεγάλο βάθος σύλληψη. Αν έτσι νομίζετε.

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Ξύλινος λόγος

ΞΥΛΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Στέλιου Παπαντωνίου

Είναι άδικο να αποκαλείται ξύλινος λόγος, γιατί το ξύλο έχει νεύρα, ζωή, νερά, μπορεί να το παραλάβει επιδέξιο χέρι και να το κάμει να κελαηδά ως μουσικόόργανο ή να το ξέσει και να το μετατρέψει σε έργο τέχνης ένας καλλιτέχνης.

Ξύλινος λόγος, χωρίς ζωή, χωρίς ντουέντε, ένα συνονθύλευμα από κλισέ, όπως εκείνα στα παλιά τυπογραφεία. 

Βάλε, γυιε μου, λίγη από τη ζωή σου, από την πνοή σου στο γραπτό σου κι ας μην αρέσει στην αρχή γιατί θα είναι απελέκητο. Με τον καιρό να δεις που θα πάρει το ρυθμό του και θα μιλά για σένα μέσα από σένα!