ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΤΑ;
του Στέλιου Παπαντωνίου
Δυστυχώς οι
περισσότεροι παρουσιάζονται στο οδόφραγμα και επιδεικνύουν ταυτότητα της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Καταγράφονται από το παράνομο καθεστώς τα στοιχεία τους και εν γνώσει
τους παρανομούν γιατί επιδεικνύουν έγγραφο της χώρας τους σε μη εξουσιοδοτημένα
πρόσωπα. Αν σε σταματήσω στο δρόμο και σου ζητήσω ταυτότητα δεν θα μου τη
δώσεις, κι όμως τη δίνεις στον εκπρόσωπο του ψευδοκράτους. Αυτή είναι η αλήθεια
και μόνο με αυτήν θα ξεπεράσουμε τα πάθη μας. Με την αλήθεια. Τριάντα τόσα
χρόνια κανένας δεν πήγαινε στα Κατεχόμενα γιατί το απαγόρευε ο Ντεκτάς. Και
τώρα πηγαίνει επειδή το επέτρεψε ο Ντεκτάς. Και τι θα γινόταν αν δεν μετέβαινε εκεί;
Και τι σημαίνει να μη νομίζουν πως τους τα χαρίσαμε; Δηλαδή τώρα με την είσοδο, έστω χωρίς τη βίζα,
μπαίνει κανείς κύριος στο σπίτι του στα Κατεχόμενα; Θα γίνει καμιά φορά αυτό ή μη έχοντας δικό του
σπίτι ο μη πρόσφυγας , δε βαριέσαι, όσοι
τα’ χασαν τα’ χασαν!!! Με ξένα κόλλυβα; Και τι σημαίνει χάσαμε τον πόλεμο. Κηρύξαμε
κανένα πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και δεν το μάθαμε; Εισβολή έκαμε,
κατέστρεψε και καταστρέφει. Σαράντα χρόνια με χιλιάδες στρατιώτες σ’ ένα νησί,
για να επιβάλει την τάξη!!! Και πότε θα φύγει; ΄Η το χωνέψαμε πως δεν θα φύγει
και ας ζήσουμε πλάι πλάι. Ισότιμοι, κύριοι ο καθένας στο δικό του. Αυτή είναι η
επανένωση που λέν; Και πού πήγαν τα «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους»,
ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρωμένα; Ε, αυτά
δεν είναι για μας, είμαστε δευτέρας τάξεως άνθρωποι, ολίγον υπάνθρωποι;
Υποτάξου στον Τούρκο να συζήσουμε. Με ποιους; Με τις χιλιάδες εποίκους; Μα
γιατί δεν τα λέμε αυτά;
