βαρβαρική χαρμολύπη

 ΒΑΡΒΑΡΙΚΗ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

Λέτε να είναι τα τραγικά αδιέξοδα ενός έθνους, ενός λαού, ενός κράτους, ενός κόμματος, μιας μερίδας της λεγόμενης αριστεράς; Ήλθε, μίλησε, και τι είπε; Νίκησε και τώρα προεδρεύει του κόμματος που μεσουρανούσε λόγω επαναστατημένου νέου, του Τσίπρα που ήξερε από μικρός να οργανώνει διαδηλώσεις,  πάντα ατίθασος, ούτε στον εθνικό ύμνο στεκόταν προσοχή, αεικίνητο νευρόσπαστο, ωσότου άρχισε τα δημοψηφίσματα, το ναι το μετέτρεπε σε όχι και το όχι σε ναι, δεν του άρεσε ο σταυρός στη σημαία, δεν του άρεσε η σημαία, μέσα στους σάκους καρύδια, το πιο σάπιο και σε υπουργική θέση, μεγάλο χάζι κάναμε τότε, όταν ο Βαρουφάκης, εκπροσωπώντας το κόμμα και την χώρα του είπε στους ευρωπαίους πως “ δεν θα πληρώσει τα χρέη της η χώρα, αυτή ήταν δημοκρατική της απόφαση, μπορεί να ήταν δανεικά αλλά αγύριστα”, κι αυτοί του είπαν “και μας οι πολίτες μας είπαν φέρτε πίσω τα λεφτά βρε κλέφτες”, κι εδώ μερικοί χαίρονταν νομίζοντας πως βρήκαν τρόπο να μην πληρώνουμε ούτε εμείς τα χρωστούμενα , ίσως να είναι κι αυτός ένας τρόπος, ύστερα όλα ξεχάστηκαν.  Κυβέρνησε λοιπόν ο Τσίπρας, υποστήκαμε κι αυτό, μια ζωή στην εμπειρία και στη μαύρη πείρα η μπύρα είμαστε, πέφτει ο πρόεδρος του συριζα, πέφτει το κόμμα, χάνει την εξουσία, η αριστερά ολόκληρη κατραπακιά έπαθε με τη σοβιετική ένωση και κουκουλώθηκε και ξαναβρήκε τα πόδια της, “Έλληνες αεί παίδες”, μόνο που δηλώνουν πως δεν είναι Έλληνες. Κι έρχεται ο νέος από την Αμέρικα με αέρα και αεροπλάνο αυτοκίνητο κόκκινο κι άλλα πτυχία, με λεφτά πολλά, να ένας φτωχός αριστερός να κυβερνήσει την Ελλάδα, και ο Καβάφης κλαίει γιατί “δεν ήλθαν οι βάρβαροι”. Ήλθαν και καλοήλθαν και θα επισκεφτούν πρώτα τα αδέρφια τους στην Κύπρο.

Πολύ ελληνικά ζούμε, είτε με κλαυσιγέλωτα είτε ομηρικά με την Ανδρομάχη “δακρυόεν γελάσασα” ή κολυμπούμε στην χαρμολύπη.

μεγάλη ασθένεια

 ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Πολύ επιστημονική η λογική πολλών ελληνοφώνων, αφού για κάθε αποτέλεσμα από το οποίο πάσχουμε, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι, οι πρόσφυγες, οι αιχμάλωτοι, οι νεκροί της εισβολής, θέτουν ως αιτία τη δική μας επιθετικότητα εναντίον των πτωχών τερκς. Επιτιθέμεθα εμείς και στην άμυνά τους αυτοί μας κατασκοτώνουν, καταστρέφουν τα ιερά και τα όσιά μας ελληνικά και χριστιανικά.

Άλλη υπόθεση αν ανατέθηκε στον Νιχάτ Ερημ να σχεδιάσει ανακατάληψη της Κύπρου, αν ανατέθηκε στο ναύαρχο να σχεδιάσει τη Γαλάζια πατρίδα, άλλο αν για να βρουν αφορμή για τις επιθέσεις τους, τοποθετούσαν οι ίδιοι βόμβες στα προξενεία ή στα γραφεία εδώ ή στη Θεσσαλονίκη, άλλο αν εκμεταλλεύονταν ακόμα και τα οικογενειακά δράματα, παιδιά στη μπανιέρα σκοτωμένα από τον Τούρκο πατέρα τους, ομολογημένα εγκλήματα και από τον Ντενκτάς και από τούρκους δημοσιογράφους, άλλο αν είναι ένας λαός γεννημένος να καταστρέφει τους άλλους μη έχοντας ο ίδιος να επιδείξει καμιά δημιουργία.

Εμείς όμως πάσχουμε δεινώς, από προπροπατορικό αμάρτημα, οι Έλληνες στην ελληνική επανάσταση σκότωναν τούρκους στην Τριπολιτσά και πρέπει να πληρώσουμε, αυτά και άλλα διαβάζουμε, έτσι πολλοί σκέφτονται και γράφουν και διαβάζουμε και ταλαιπωρούμαστε, και τα γράφουν έξυπνα και διαβασμένοι θέλουν να φαίνονται και δίκαιοι διώκτες της αδικίας, άσχετο αν πάσχουν από πάσαν νόσον ψυχικήν και πνευματικήν που την μεταδίδουν διά σκέψεως και γραφής και διδασκαλίας  και αλοί στον υγιή. 

Τα έζησα από το 1958 στη γειτονιά μου, να κάψουν τα σπίτια μας για να εγκατασταθούν στη μισή Λευκωσία, χωρισμένοι πλήρως από τις ελληνικές γειτονιές. Και ύστερα το 1963 και τέλος το 1974. Λογικά οι περισσότεροι, οι ελληνοκύπριοι, έπρεπε να νικούν ως διώκτες. Δυστυχώς μια ζωή βρισκόμαστε στην ήττα ως διωκόμενοι.

 Όχι όμως και να φορτωνόμαστε την βαρβαρότητα και επιθετικότητα των κακών γειτόνων. 

κράτα βρε

 Γύρω στα 1963 είχε εκλεγεί αρχιεπίσκοπος Αθηνών ένας για τον οποίο ακούγονταν πολλά, ώσπου μέσα στις εκκλησιές άρχισαν οι ιεροκήρυκες να μιλούν καθαρά για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, όπως λέμε σήμερα, του αρχιερωμένου, ιδιαίτερα εμείς στους Αμπελοκήπους στον άη Δημήτρη θαυμάζαμε έναν αρχιμανδρίτη, τσιάκκος, τα ‘ λεγε κουκκιά καθαρισμένα. Στο τέλος δεν έγινε αρχιεπίσκοπος ή εξέπεσε του θρόνου, αλλά ο κόσμος μιλούσε, έπαιρνε θέση, και θαύμαζε τους πολέμιους των αλλοπροσανατολισμένων.

Η Αθήνα τω καιρώ εκείνω, φτωχή αλλά πλουσιότατη σε πνευματική ζωή, εθνικό θέατρο, εφημερίδα το Βήμα, άλλα πανεπιστήμια πραγματικά της ζωής, με πολιτική ζωή έντονη.

Πολύ αργότερα ζήσαμε αυτά τα τελευταία, άρχισαν οι πυρκαγιές ως συνήθως, ο πρωθυπουργός έδωσε διαταγή να προσέξουν μην έχουμε ανθρώπινα θύματα, και άρχισε το κοροϊδευτικό, (γιατί οι άλλοι είχαν και πώς γίνεται να μην έχει ετούτος), μέχρι που κάηκαν κάμποσοι, ολόκληρες εκτάσεις δεν έσβηναν για μέρες, κι ύστερα άρχισαν οι νεροποντές και οι πλημμύρες, και σίγουρα πολλοί το χάρηκαν, αφού ο πρωθυπουργός φάνηκε αντάξιος των αναξίων, άρα όλοι ανάξιοι, (δεν είναι μόνο ο δικός μας), όπως λένε πως μερικοί χάρηκαν γιατί ήρθαν οι τούρκοι τότε και μας έσωσαν από τους πραξικοπηματίες, λέγονταν και τέτοια, κακός ο κόσμος.

Και τώρα έρχεται ένας κασελάκης, λέει, και βγαίνει πρώτος σε κάτι εσωτερικές εκλογές, και ποιός είναι τούτος, οι αμερικανοί μας τον έπεψαν και δεν ντρέπεται, εν παντρεμένος με άδρωπον, αυτά λέγονται, κι η Σύνοδος είπε ναι στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, και φταίει αυτός που γράφει το πρόγραμμα, και καλεί τα παιδιά να προσέχουν το βρακάκι τους κι ο άλλος λέει πρέπει να γνωρίσουν και άλλους σεξουαλικούς προσανατολισμούς, τώρα που γεράσαμε όλα βγήκαν στα φόρα, μα γιατί δεν γράφεις; Αφασία, ίλιγγος, είναι αδύνατος ο καφές, εκεί στο έβγα της ζωής, όλα τα διαβόλια βγήκαν παγανιά, κράτα βρε, του λέω!

Θάλεια Τάσου, Κατάθεση

 Θάλεια Τάσου, Κατάθεση, Εκδόσεις Γερμανός

Μια εκπληκτική ποιητική συλλογή, στην οποία η ποιήτρια καταθέτει την πείρα της ζωής της, όσα αγάπησε και όσα την συγκίνησαν σ’  αυτό τον κόσμο, είτε στην Κύπρο είτε στο εξωτερικό, όπου ζει για πολλά χρόνια.

Περισσότερο όμως συγκινητικά είναι τα ποιήματά της που αναφέρονται στην κυπριακή ζωή, στο παρελθόν εκείνο το άδολο, στην ονειρική τους διάσταση, μαζί με τους δικούς της, τους στενούς συγγενείς, ιδιαίτερα τη γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα, τους  γείτονες, τα λουλούδια, φορτωμένα βιώματα και θύμισες της ομορφιάς του τόπου.

Ζώντας στο εξωτερικό, συνεχίζει να αναπολεί την Κύπρο, ερχόμενη εδώ συνεχίζει να ξαναζεί όλα όσα την μάγεψαν στην παιδική της ηλικία σε διάφορους τόπους, μερικούς της σκλαβωμένης τώρα Κύπρου, εξ ου και ο πόνος για τη χαμένη πατρίδα.

Μικρά ποιήματα, μικροί στίχοι, που  αναδεικνύουν τη σημασία της κάθε λέξης ξεχωριστά , αφού η κάθε μια λέξη είναι και φορέας ενός πράγματος, ενός γεγονότος ή πλήρης συναισθήματος και ζωής.

Μια συλλογή ποιημάτων που μιλά κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη, γιατί μεταφέρει στο γλυκύτατο εκείνο παρελθόν αλλά και ταυτόχρονα στην πίκρα του παρόντος για τον χαμένο παράδεισο.

Σε λίγες γραμμές η ζωή στο εξωτερικό, με περισσότερες πινελιές η ζωή στον τόπο, το παρελθόν και το παρόν.

Μια ποιητική συλλογή που αξίζει να διαβαστεί, για να ταξιδέψει μαζί της ο αναγνώστης και να ξαναζήσει τον παιδικό κυπριακό παράδεισο, αλλά  και να προβληματιστεί για το παρόν και το μέλλον του τόπου και του πλανήτη.

Στέλιος Παπαντωνίου

οι νίκες των άλλων

 Οι νίκες των άλλων

Αν είναι αλήθεια πως διευθυντής σχολείου διέταξε να απομακρύνουν από τις φόρμες που φορούν οι μαθητές το σήμα του σχολείου με την Παναγία, με τη δικαιολογία πως στο σχολείο φοιτούν 17% μουσουλμάνοι, τότε βρισκόμαστε σε πολύ άσχημο δρόμο, γιατί ο κάθε διευθυντής, για να ικανοποιεί τους φιλοξενούμενους αλλόθρησκους θα αλλάζει το σήμα του σχολείου ή θα κατεβάζει τις εικόνες των αγίων από τις τάξεις ή και θα κατεδαφίζει εκκλησάκια στις αυλές των σχολείων.

Και εδώ πρόκειται για το Λύκειο Παλουριώτισσας, το οποίο για να κρατηθεί και προπάντων για να ανοίξει από το 1975 και εξής χρειάστηκαν πολλοί αγώνες, η αυτοθυσία των καθηγητών και καθηγητριών και προπάντων των μαθητριών της τότε εποχής, οι οποίες με ενθουσιασμό προσήλθαν στο σχολείο, το οποίο ήταν ένα πραγματικό φρούριο, με γεώσακους και  συρματοπλέγματα και σε ελάχιστη απόσταση από τα τουρκικά φυλάκια. Η μακαριστή διευθύντρια του σχολείου Μάγδα Κιτρομηλίδου αγωνίστηκε με πάθος για να ανοίξει το σχολείο και προπάντων να επαναλειτουργήσει το γήπεδο για να παίζουν τα παιδιά λίγα μέτρα μακριά από τους εχθρούς.

Στην αυλή του σχολείου βρίσκεται εκκλησάκι της Παναγίας, στο οποίο γινόταν εκκλησιασμός κάθε Σάββατο. Όλοι όσοι υπηρέτησαν εκεί ήταν περήφανοι, γιατί ήξεραν ότι προσφέρουν στη συντήρηση της ελληνικότητας και του χριστιανισμού της περιοχής και των παιδιών. Σήμερα με μια μονοκονδυλιά διαγράφουν την Παναγία από το σήμα του σχολείου ή αντικαθιστούν με λατινικά αρχικά ή ό τι  άλλο φανταστεί ο καθείς.

Και τι θα γίνει με τις σφραγίδες του σχολείου, με το λάβαρο, με τη σημαία και τον σταυρό της, με τα πτυχία που εκδίδει και τα οποία θα έχουν τη σφραγίδα του σχολείου με την Παναγία;

Νομίζει κανείς πως μιλάμε για σήματα και συνθήματα και όμως πίσω από αυτά κρύβεται η ταυτότητα και ο πολιτισμός μας αλλά και ομολογείται η προσφορά της Εκκλησίας στην Παιδεία του τόπου, αφού το σχολείο οφείλει την ύπαρξή του στην εκκλησία της Παναγίας Παλουριώτισσας και οι μαθητές  πρέπει να ευγνωμονούν τους ιδρυτές και ευεργέτες.

Συμπεριφερόμαστε πολύ υποτιμητικά για την πατρίδα, τη θρησκεία, τη γλώσσα και ιστορία μας και προπάντων στους εαυτούς μας.

Σεβόμαστε τους ξένους με την προϋπόθεση ότι πρώτοι εκείνοι πρέπει να σέβονται τη φιλοξενούσα χώρα, τα ήθη και έθιμά της και τον πολιτισμό της γενικά.

Θα αναμενόταν από το Υπουργείο να χαράξει γραμμή σεβασμού της ταυτότητάς μας. Συμβάνει όμως μάλλον το αντίθετο. Στο νου μας συνεχώς το ερώτημα, “Και τι θα πουν οι ξένοι;”

Το ορθό όμως ερώτημα είναι, αν έχεις εαυτό, τι σου λέει ο εαυτός σου;

Γνώρισέ τον για να καταλάβεις τι φορτίο βαρύ πολιτισμού φέρεις και τι οφείλεις να πράξεις.

με αφορμή τα έκτροπα

Με αφορμή τα έκτροπα εις βάρος ξένων, στη Λεμεσό.

Η ασφάλεια των πολιτών πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης. Δεν φαίνεται να είναι και δεν ήταν: απόδειξη το πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή και όσα ακολούθησαν, από τον παράνομο εποικισμό των σκλαβωμένων εδαφών μας ως τις αγοραπωλησίες των περιουσιών των ελληνοκυπρίων στις κατεχόμενες περιοχές. Είναι δυνατόν να ψάχνουμε για τόσους υπεύθυνους και το κράτος να μην είναι;

Μεγάλο σήμερα και το πρόβλημα των μεταναστών, που βρίσκονται στον τόπο νόμιμα, καλώς, αλλά και παράνομα, δυστυχώς. Η ύπαρξή τους προκαλεί προβλήματα τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, αλλά φαίνεται πως κάποτε ξεφεύγουν των δυνατοτήτων της και αναλαμβάνουν οι πολίτες να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη, απαράδεκτα πράγματα, όπως όσα συνέβησαν στην Λεμεσό εις βάρος ξένων ανθρώπων που βρίσκονται εδώ, και δικαίως απαιτούν την προστασία του κράτους, οποιοιδήποτε και να είναι. 

Το κράτος είναι υπεύθυνο και για τη νομιμότητα και για την παρανομία των ξένων, όπως και των δικών. Απαράδεκτα τα κτυπήματα σε ξένους, απαράδεκτα τα κτυπήματα εναντίον δικών, από οποιονδήποτε και αν προέρχονται. 

Έχουμε ήδη από το 1974 και για πενήντα χρόνια τον μεγαλύτερο εχθρό, τον Τούρκο εισβολέα. Για να αποδεικνύει το κράτος την ύπαρξή του, που δυστυχώς πρέπει να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει, πρέπει να μπορεί να επιβληθεί, αφού κράτος ίσον δύναμη. 

Ο καθένας την προσωπική δύναμή του ας την φυλάξει, για να την χρησιμοποιήσει όταν αναγκαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. 

Την κοινωνία και το σύνολο υπεύθυνο να την υπερασπιστεί είναι το κράτος. Και κράτος είναι άνθρωποι που πληρώνονται για να εκτελούν το καθήκον τους. Οι ανάξιοι ας αντικατασταθούν. Ουδείς αναντικατάστατος.