ΒΑΡΒΑΡΙΚΗ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ
Λέτε να είναι τα τραγικά αδιέξοδα ενός
έθνους, ενός λαού, ενός κράτους, ενός κόμματος, μιας μερίδας της λεγόμενης αριστεράς; Ήλθε, μίλησε, και τι είπε; Νίκησε και τώρα προεδρεύει του κόμματος που μεσουρανούσε λόγω
επαναστατημένου νέου, του Τσίπρα που ήξερε από μικρός να οργανώνει διαδηλώσεις, πάντα ατίθασος, ούτε στον εθνικό ύμνο στεκόταν προσοχή, αεικίνητο νευρόσπαστο, ωσότου άρχισε τα δημοψηφίσματα, το ναι το μετέτρεπε σε όχι και το όχι σε ναι, δεν του άρεσε ο σταυρός στη σημαία, δεν του άρεσε η σημαία, μέσα στους σάκους καρύδια, το πιο σάπιο και σε υπουργική θέση, μεγάλο χάζι κάναμε
τότε, όταν ο Βαρουφάκης, εκπροσωπώντας το κόμμα και την χώρα του
είπε στους ευρωπαίους πως
“ δεν θα πληρώσει τα χρέη της
η χώρα, αυτή ήταν δημοκρατική της απόφαση, μπορεί να ήταν δανεικά αλλά αγύριστα”, κι αυτοί του είπαν “και μας οι πολίτες
μας είπαν φέρτε πίσω τα λεφτά
βρε κλέφτες”, κι εδώ μερικοί χαίρονταν νομίζοντας πως βρήκαν τρόπο να μην πληρώνουμε
ούτε εμείς τα χρωστούμενα , ίσως να είναι κι
αυτός ένας τρόπος, ύστερα όλα ξεχάστηκαν. Κυβέρνησε λοιπόν ο Τσίπρας, υποστήκαμε κι αυτό, μια ζωή στην εμπειρία και στη μαύρη πείρα η μπύρα
είμαστε, πέφτει ο πρόεδρος του συριζα, πέφτει το κόμμα, χάνει την εξουσία, η αριστερά ολόκληρη κατραπακιά έπαθε με τη σοβιετική ένωση και
κουκουλώθηκε και ξαναβρήκε τα πόδια της, “Έλληνες αεί παίδες”, μόνο που δηλώνουν πως δεν είναι Έλληνες. Κι έρχεται ο νέος
από την Αμέρικα με αέρα και αεροπλάνο αυτοκίνητο
κόκκινο κι άλλα πτυχία,
με λεφτά πολλά, να ένας φτωχός αριστερός να κυβερνήσει την Ελλάδα, και ο Καβάφης κλαίει γιατί “δεν ήλθαν οι βάρβαροι”. Ήλθαν και καλοήλθαν και θα επισκεφτούν πρώτα τα αδέρφια
τους στην Κύπρο.
Πολύ ελληνικά ζούμε, είτε με κλαυσιγέλωτα είτε ομηρικά με
την Ανδρομάχη “δακρυόεν γελάσασα” ή κολυμπούμε στην χαρμολύπη.
