Οι νίκες των άλλων
Αν είναι αλήθεια πως διευθυντής
σχολείου διέταξε να απομακρύνουν από τις φόρμες που φορούν οι μαθητές το σήμα του σχολείου με την Παναγία, με τη δικαιολογία πως στο σχολείο φοιτούν 17% μουσουλμάνοι, τότε
βρισκόμαστε σε πολύ άσχημο δρόμο, γιατί ο κάθε
διευθυντής, για να ικανοποιεί τους φιλοξενούμενους αλλόθρησκους θα αλλάζει το σήμα του σχολείου ή θα
κατεβάζει τις εικόνες των αγίων από τις τάξεις ή και θα κατεδαφίζει εκκλησάκια
στις αυλές των σχολείων.
Και εδώ πρόκειται για το Λύκειο Παλουριώτισσας, το οποίο για να κρατηθεί και προπάντων για να
ανοίξει από το 1975 και εξής χρειάστηκαν πολλοί αγώνες, η αυτοθυσία των καθηγητών και καθηγητριών και
προπάντων των μαθητριών της τότε εποχής, οι οποίες με ενθουσιασμό προσήλθαν στο σχολείο, το οποίο ήταν ένα πραγματικό φρούριο, με γεώσακους και συρματοπλέγματα και σε ελάχιστη απόσταση από
τα τουρκικά φυλάκια. Η
μακαριστή διευθύντρια του
σχολείου Μάγδα Κιτρομηλίδου αγωνίστηκε με πάθος για να ανοίξει το σχολείο και προπάντων να επαναλειτουργήσει το γήπεδο για να παίζουν τα παιδιά λίγα μέτρα μακριά από τους εχθρούς.
Στην αυλή του σχολείου βρίσκεται εκκλησάκι της Παναγίας, στο οποίο γινόταν εκκλησιασμός κάθε Σάββατο. Όλοι όσοι υπηρέτησαν
εκεί ήταν περήφανοι, γιατί ήξεραν ότι προσφέρουν στη συντήρηση της ελληνικότητας και του χριστιανισμού της περιοχής και των παιδιών. Σήμερα με μια μονοκονδυλιά διαγράφουν την Παναγία από το σήμα του σχολείου ή αντικαθιστούν με λατινικά αρχικά ή ό τι άλλο φανταστεί ο καθείς.
Και τι θα γίνει με τις σφραγίδες του σχολείου, με το λάβαρο, με τη σημαία και τον
σταυρό της, με τα πτυχία που εκδίδει και τα οποία θα έχουν τη σφραγίδα του
σχολείου με την Παναγία;
Νομίζει
κανείς πως μιλάμε για σήματα και συνθήματα και όμως πίσω από αυτά κρύβεται η
ταυτότητα και ο πολιτισμός μας αλλά και ομολογείται η προσφορά της Εκκλησίας
στην Παιδεία του τόπου, αφού το σχολείο οφείλει την ύπαρξή του στην εκκλησία
της Παναγίας Παλουριώτισσας και οι μαθητές πρέπει να ευγνωμονούν τους ιδρυτές και
ευεργέτες.
Συμπεριφερόμαστε
πολύ υποτιμητικά για την
πατρίδα, τη θρησκεία, τη γλώσσα και ιστορία μας και προπάντων στους εαυτούς μας.
Σεβόμαστε τους ξένους με την προϋπόθεση ότι
πρώτοι εκείνοι πρέπει να σέβονται τη φιλοξενούσα χώρα, τα ήθη και
έθιμά της και τον πολιτισμό της γενικά.
Θα
αναμενόταν από το Υπουργείο να χαράξει γραμμή σεβασμού της ταυτότητάς μας.
Συμβάνει όμως μάλλον το αντίθετο. Στο νου μας συνεχώς το ερώτημα, “Και τι θα
πουν οι ξένοι;”
Το ορθό
όμως ερώτημα είναι, αν έχεις εαυτό, τι σου λέει ο εαυτός σου;
Γνώρισέ τον
για να καταλάβεις τι φορτίο βαρύ πολιτισμού φέρεις και τι οφείλεις να πράξεις.
