Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Η αναγνώριση των ψευδο-

Η αναγνώριση των ψευδο-
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Καλά αυτοί να προσπαθούν να μας αποδείξουν πως έχουν κράτος, να έχουν μιάνει τον Πενταδάχτυλο με τις σημαίες και τα μπαϊράκια τους, με τις επιγραφές και τα φωσάκια τους, εμείς όμως; Είναι ανάγκη να είμαστε συνεργοί στα ανοσιουργήματά τους, να τους συμπαραστεκόμαστε, να ανεχόμαστε τις ταυτότητες και τα έγγραφά τους, ενώ διαλαλούμε πως πρόκειται για ψευδοκράτος, ψευδοπρωθυπουργό, ψευδοϋπουργούς και άλλα ψευδο-;
Κι αν είναι ψευδο- με ποια λογική δεχόμαστε τις ταυτότητες του ψευδοκράτους για να εισέρχονται στις ελεύθερες περιοχές οι τουρκοκύπριοι; Ή συνηθίσαμε με τα’ αυτοκίνητα, τώρα να συνηθίσουμε και με τις ταυτότητες, να μας γίνει βίωμα και μάθημα πως υπάρχει το ψευδοκράτος κι ας το χωνέψουμε οι αχώνευτοι! Επειδή διαμαρτυρήθηκαν οι οργανώσεις τους, υποχωρήσαμε; Μήπως μας ανάγκασε καμιά ευρωπαϊκή επιτροπή να ανακρούσουμε πρύμνα;
Πόση επίσημη παρανομία υπάρχει με βάση τον όρκο που δίνει ο υπουργός: «Διαβεβαιώ επισήμως πίστιν και σεβασμόν εις το σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους και εις την διατήρησιν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Δημοκρατίας της Κύπρου.»
Το να δεχόμαστε τις ταυτότητες του ψευδοκράτους δηλώνει πίστη στο σύνταγμα, συνάδει προς τους νόμους, συντελεί στη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας; Αν η ενέργεια να δεχόμαστε κάθε πλαστό έγγραφο μιας ανύπαρκτης οντότητας γενικευθεί , σημαίνει πως κάθε πλαστό έγγραφο θεωρείται γνήσιο στην Κυπριακή Δημοκρατία, εκτός αν διά νόμου τα πλαστά έγγραφα των τουρκοκυπρίων θεωρούνται νόμιμα και έγκυρα, οπότε ανοίγουμε μόνοι μας τον τάφο μας και θάβουμε το ίδιο το κράτος μας.
Τα πράγματα είναι απλά, όπως πρέπει να είναι. Το επόμενο βήμα πρέπει να το κάμει ο γενικός εισαγγελέας. Αν υπάρχει επίσημη παρανομία να αποκατασταθεί το δίκαιο και νόμιμο. Εμείς απλώς παίρνουμε διδάγματα από τους κυβερνώντες , και τα διδάγματα δεν είναι καθόλου ορθά. Μάλλον τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας προμηνύουν.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Οι συναυλίες του Νέρωνα

Οι συναυλίες του Νέρωνα

του Στέλιου Παπαντωνίου

Καλά την είχε τότε ο Σεφέρης την ευκαιρία, να πάει στο Σούνιο, μέρα του Ευαγγελισμού, να εμπνευστεί από τους ασπαλάθους. Εμείς εδώ, να διαβάζουμε στις εφημερίδες ανακοινώσεις των καλλιτεχνών, αοιδών και τραγουδοποιών, διδάγματα περί δημοκρατίας και άλλα ηχηρά παρόμοια, μακριά από κομματική μέριμνα και καθοδήγηση, ενώ οι ασπάλαθοι φυλλορροούν ήδη, φθινόπωρο καιρό. Αλλά, πάλι με την άνοιξη, λέει κι ο ποιητής, αναμιμνησκόμενος και υπονοώντας δημοτικά τραγούδια για λευτεριά και ραγιάδες.
-Τι μπορεί να μου θύμισε το Νέρωνα εκείνο, λέω εγώ. Μια σελίδα στο βιβλίο του Νίκου Ζανόπουλου Η Μουσική στον Ελληνορωμαϊκό Κόσμο Από τον 3ο π.Χ. ως τα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα. Το βράδυ βρήκα την περικοπή: "Ο νεαρός Νέρων είχε την ιδέα πως ήταν μεγάλος ποιητής, μεγάλος τραγωδός, μεγάλος αρματοδρόμος, μεγάλος παλαιστής και προπαντός μεγάλος τραγουδιστής…Διεκδικούσε το στεφάνι στους δημόσιους αγώνες με κάθε μέσο, με τη φοβέρα, με τη δωροδοκία και την οργανωμένη μισθωτή κλάκα. Πέντε χιλιάδες χειροδύναμοι πληβείοι είχαν εκπαιδευτεί από ειδικούς οργανωτές της κλάκας που είχαν έλθει γι’ αυτό το σκοπό από την Αλεξάνδρεια, για να χειροκροτούν. Αυτοί όλοι σκορπίζονταν στο θέατρο, για να δίνουν το σύνθημα των χειροκροτημάτων σε ορισμένα από τα πριν, σημεία της παράστασης, και ο ρυθμός των χειροκροτημάτων ήταν ανάλογος με την περίσταση.»
Όπως συμπεραίνει ο Νίκος Ζανόπουλος, «Όλα αυτά δείχνουν ένα πολιτισμό χαμηλού επιπέδου, όπου η ανθρώπινη συνείδηση δεν έχει ακόμη ξεπεράσει την επίδειξη και τη δημιουργία ψεύτικης εξωτερικής εντύπωσης. Αντί να επιδιώκεται η ικανοποίηση με την εσωτέραν εξύψωση, υπάρχει η συνεχής προσπάθεια της επιβολής του εγώ πάνω στους άλλους. Λείπει η αγάπη προς τη δικαιοσύνη και αλήθεια. Δεν αναγνωρίζεται η σπουδαιότητα του καθενός, όσον αφορά τη συνδρομή του στην αρμονία του συνόλου. Δε θέλει ή αδυνατεί ο ένας καλλιτέχνης να παραδεχτεί ανοιχτά και ειλικρινά την αξία και τις αρετές ενός άλλου συναδέλφου του, κάτι που παρατηρείται σε πολιτισμούς που περνούν το ίδιο στάδιο με το ρωμαϊκό. Η τέχνη χάνει τη σοβαρότητά της και γίνεται φτηνό θέαμα.» Αυτά είκοσι αιώνες πριν.
Αν υπάρχει ομοιότητα με την εποχή μας ας κρίνει ο αναγνώστης, που καλείται να απαντήσει και στο ερώτημα: Πού και σε ποιον αιώνα ζούμε;

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Ο Επιμηθέας, Δεσμώτης στον Προεδρικό Καύκασο

Ο Επιμηθέας, Δεσμώτης στον προεδρικό Καύκασο
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Η σκηνή στον προεδρικό Καύκασο όπου είναι δεμένος αδυνατώντας να ξεφύγει από τη θέση του ο Επιμηθέας. Ο χορός των υπουργών ή των υπηρετών παντός τύπου και των παρα-ϋπηρετών συμπαρίσταται στο δεμένο στο θώκο αντιήρωα. Ο Πολυ- αετός έρχεται και του κατατρώει τα σπλάχνα. Ο αντιήρωας μονολογεί :
Οϊμέ! Ω ήλιε που σκοτείνιασες εκείνη την ημέρα και γέλιο των κυμάτων που μετατράπηκες σε κλάμα, ω αχάριστοι αδελφοί μου τουρκοκύπριοι, τόσα που σας δώρισα, και με το τσουβάλι οι προσφορές και με τα καλάθια τα κανίσκια, και μ’ αφήνετε μόνο στον προεδρικό Καύκασο, δεσμώτη. Κι ασύνετα λησμονείτε την εκ περιτροπής προεδρία, τους τούρκους έποικους με τις χιλιάδες που σας άφησα να ριζώσουν , να πληθυνθείτε ως η άμμος της θάλασσας , να καταλάβετε ολόκληρο το νησί, σαν τις κουνέλλες που γεννάτε, όπως σας άφησε παραγγελιά με τους ηγεμονικούς του λόγους ο θείος Ερντογάν. Αλοί και τρισαλοί! Τόσες συνομιλίες , τόσοι καφέδες με τον Ταλάτ στην άβυσσο χυθήκαν, τόσες ελπίδες για τα Νόμπελ της ειρήνης, τόσα κοφίνια τα δώρα μου σε σας τους αδελφούς μου, διζωνική δικοινοτική, Κερύνεια, Καρπασία, διπλάσια του πληθυσμού σας ποσοστά της γης, πολλαπλάσιες ακτογραμμές να χαίρεστε τη θάλασσα , εσείς οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι.
Και τώρα ακόμα, στον ίδιο τον ΟΗΕ σας τα’ ταξα τα φρεσκοβγαλμένα αέριά μας στη θάλασσα του νότου. Κοινωνικές ασφαλίσεις ταχυδρομικά στα σπίτια των ρωμιών που κατοικοεδρεύετε, στα νοσηλευτήρια μπαινοβγαίνετε , τα φάρμακα τσουβάλι, και τώρα αχάριστη γενιά, μ’ αφήνετε απροστάτευτο στη δυστυχία μου να βρίσκομαι ανάμεσα στους κερδοσκόπους Έλληνες της Κύπρου. Όλοι για το συμφέρον τους. Αυτή η αντιπολίτευση… και δε σκέφτονται την πατρίδα όλων μας και την ανάγκη που’ μ’ έχει.
Ο χορός των υπηρετών και παραϋπηρετών ακούοντας τους θρήνους και οδυρμούς ομοθυμαδόν αναφωνεί: Δέσποτα της εκτελεστικής εξουσίας, συ που δωρίζεις τα υπουργικά αξιώματα στους άξιους εμάς, είμαστε στο πλευρό σου, μη σκιάζεσαι, μαζί σου ως το τέλος της θητείας μας, μαζί σου και με το κόμμα μας συμπαραστάτη και πρόμαχο του δικαίου σου. Εμείς ούτε συμφέροντα ούτε κερδοσκοπίες.
Ο κορυφαίος του χορού: Καιρός για εξορμήσεις στα σωματεία και στους συλλόγους, ανύπαρκτους και υπαρκτούς, στις ομάδες και στις συντεχνίες μας, στα εργοστάσια και στα καταστήματά μας. Καιρός να σ’ αγκαλιάσουν οι οπαδοί σου σφιχτά, να δουν τη δύναμή μας οι λοιποί, να χάσουν την ελπίδα πως θα σ’ αφήσουμε να φύγεις, χρόνια τόσα τ’ όνειρό μας να γκρεμίσεις.
Ο Επιμηθέας παίρνει για λίγο τα πάνω του, και ξαφνικά εμφανίζεται στη σκηνή ο Πολυ- αετός κι αρχίζει να του κατατρώει το συκώτι: Εσύ Επιμηθέα, ο πρώτος πολίτης της Πολιτείας, έχεις τη μέγιστη ευθύνη, επέδειξες σοβαρή ανεπάρκεια, ολιγωρία, αμέλεια κι ανευθυνότητα στο χειρισμό του όλου θέματος, δεν μερίμνησες για την εξακρίβωση της επικινδυνότητας του φορτίου, δεν άφησες άλλους να γνωρίζουν για το κακό, επέτρεψες να τοποθετηθούν εκρηκτικά δίπλα στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, κι ας μην ήξερες πού είναι, έγινες η πρώτη αιτία απώλειας ανθρώπινων ζωών. Ενέργειες, πράξεις και αποφάσεις σου ουδόλως ανταποκρίνονται στο ελάχιστο επίπεδο της αναμενόμενης επιμέλειας, τόσο για το δημόσιο συμφέρον, για την οικονομία αλλά κυρίως για την ασφάλεια των πολιτών. Δεν μερίμνησες, Επιμηθέα, δεν μερίμνησες. Και πώς να μεριμνήσεις, Επιμηθέας ων; Κι ο Πολυ- αετός συνεχίζει το έργο των Ερινύων.

Η κόλαση είναι οι άλλοι

Η κόλαση είναι οι άλλοι

του Στέλιου Παπαντωνίου

Η κόλαση είναι οι άλλοι είναι γνωστή φράση του Γάλλου φιλοσόφου Σαρτρ. Στο θεατρικό έργο του Κεκλεισμένων των θυρών, οδηγεί στο κέντρο τρεις νεκρούς που ο καθένας τους προορίζεται να γίνει βασανιστής των άλλων δύο, μέσα από τον αλληλοεξευτελισμό και την ταπείνωση που θα προσφέρουν ο ένας στον άλλο, καθώς θα ξεγυμνώνονται μπροστά στους συνομιλητές τους και θα εκτίθενται στο ανελέητο φως της κόλασης, δηλαδή των άλλων. Κάπως έτσι σε σμίκρυνση και απομάκρυνση φαντάζομαι τον Πρόεδρό μας όταν εμφανίζεται στις συγκεντρώσεις των αποδήμων, τους χάσαμε φέτος, δε μας δόθηκε ευκαιρία να τους δούμε στην Κύπρο από κοντά, άλλο κι ετούτο, μια φορά το χρόνο που έρχονται εδώ οι άνθρωποι ν’ ακούσουν για την κατάσταση, να τα αναβάλλουμε ή να τα ματαιώνουμε, κύριος ξέρει γιατί, ή η κυβέρνηση ξέρει γιατί, εγώ πάντως δεν ξέρω, ίσως ο Πάφου κάτι να γνωρίζει και δεν λέει. Ίσως να φταίει ο Κασίνης. Πάντως και πάλι ο άνθρωπός μας εμφανίστηκε στους απόδημους και τους μίλησε για τη μεγάλη του δυστυχία, τι κόλαση αυτοί οι άλλοι, όλοι οι διαμαρτυρόμενοι , οι ορθόδοξοι, οι αφυπνισθέντες, οι μαθητές, οι ακομμάτιστοι, γι’ αυτό και του έκανε το κόμμα του τη χάρη, όχι τόσο να γιορτάσει την κυπριακή ανεξαρτησία αλλά προπάντων να μας δώσει το μήνυμα, είμαστε κι εμείς εδώ, το 30 τόσα τοις εκατό, (πάλι μειοψηφία και κυβερνά!, καλά να πάθετε που μας τον βάλατε στο σβέρκο, μην την πληρώσουμε όμως κατά που μας παίρνει, αθώοι κι αμαρτωλοί-) όπως περίπου η Τουρκία, η τσαούσα της περιοχής το βροντοφωνάζει, είμαι κι εγώ εδώ κι οι φιλικές κουφάδες μας κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά, άστε τον Χίτλερ και το Μουσολίνι του «μάρε νόστρουμ» να παίζει το παιχνίδι του, παιδί είναι και τσαντίστηκε, αλλά αν την πάθετε ευρωπαίοι τσόγλανα, να μην καταριέστε την Ιστορία που δεν σας δίδαξε.
Η κόλαση λοιπόν είναι οι άλλοι, κι εμείς που βρισκόμαστε στον παράδεισο, γιατί βλέπουμε τα πράγματα πού τα οδηγεί η δυστυχία του ηγέτη μας, γιατί τώρα λέμε είναι η ευκαιρία άρπαξέ την, αυτός το βιολί του με τους φίλους του τους τουρκοκύπριους και τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, κύριοι στο βορρά και κύριοι στο νότο, δώσε και λίγη ανατολή και λίγη δύση, μην αφήσεις σ’ εμάς τίποτε εμείς συνηθίσαμε με τις ηγεσίας μας, «αυτός ο λαός άξιζε καλύτερες ηγεσίες εμού μη εξαιρουμένου», ωσάν να ήταν δυνατό να ακούσει από κάτω, να του λένε «τι λέτε, κύριέ μου, σαν εσάς πού ξαναβρέθηκε στον κόσμο ηγέτης!».
Γι’ αυτό λέω, εσύ είσαι δυστυχής. Εμείς; Τρέχει από τα μπατζάκια μας η ευτυχία και δεν το ξέρουμε; Αλλά για την ευτυχία ή καλύτερα για την ευδαιμονία θα σου πω άλλη φορά, αλλά να’ σαι διαβασμένος, τουλάχιστο εκείνο το Θουκυδίδειο
«Το εύδαιμον το ελεύθερον το δε ελεύθερον το εύψυχον». Να’ σαι διαβασμένος. Μη με κατηγορείς πάλι πως είμαι ακαταλαβίστικος.