Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Από Πλαταιών τα μηνύματα

Από Πλαταιών τα μηνύματα
του Στέλιου Παπαντωνίου

Όταν οι Έλληνες επρόκειτο να πολεμήσουν εναντίον  της δύναμης του Ξέρξη στις Πλαταιές, 
ορκίστηκαν ως εξής, κατά το ρήτορα Λυκούργο στο λόγο του Κατά Λεωκράτους: 
«Δε θα προτιμήσω τη ζωή από την ελευθερία, ούτε τους αρχηγούς μου θα παρατήσω, 
είτε ζωντανούς είτε νεκρούς, αλλά όσους συμπολεμιστές μου σκοτωθούν στη μάχη θα τους θάψω. 

Και, νικητής στον πόλεμο κατά των βαρβάρων, δεν θα βλάψω καμία από τις πόλεις που 
πολέμησαν για την Ελλάδα, εκείνες όμως που πήραν το μέρος του βαρβάρου θα τις κάνω 
φόρου υποτελείς. Και κανένα από τα ιερά, που οι βάρβαροι πυρπόλησαν ή γκρέμισαν, 
δε θ’ ανοικοδομήσω αλλά θα τ’ αφήσω να μένουν στους μεταγενέστερους 
μνημεία της βαρβαρικής ασέβειας.» 

Οι Έλληνες,  δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, πολέμησαν εναντίον της περσικής 
βαρβαρότητας, όπως εμείς  σήμερα πολεμούμε εναντίον της τουρκικής. 
Η ελευθερία μας τίθεται υπεράνω όλων, όπως τότε, και τούτο ίσως να μην 
το αντιλαμβάνονται ή να μη θέλουν, άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες της
Ευρώπης ή και του κόσμου μέσω διεθνών οργανισμών, εξυπηρετώντας μόνο συμφέροντα,
που αντικατέστησαν τις ανθρώπινες αξίες. Μεταξύ ζωής και ελευθερίας ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων προκρίνει την ελευθερία, γιατί χωρίς αυτήν η ζωή έρπει γλοιώδης και δεν ανίσταται περήφανη κι αξιοπρεπής. 

Ο όρκος συνεχίζει πως «Δε θα παρατήσω τους αρχηγούς μου», όπερ αποδεικνύει πως τότε οι αρχηγοί ήταν αποδεκτοί και σεβαστοί , γιατί με δοκιμασίες και δημοκρατικές διαδικασίες αναδεικνύονταν και αναγνωρίζονταν οι άριστοι. Δυστυχώς τα πράγματα σήμερα δεν είναι τα ίδια, αφού η έλλειψη πραγματικών ταγών είναι οφθαλμοφανής. Πίσω από τις κομματικές και συμφεροντολογικές εγωιστικές κουρτίνες καλύπτονται μετριότητες και καταστροφείς του όλου 
για τη σωτηρία του μέρους, του κόμματος. Το ζήσαμε και το ζούμε και τούτο.

Η ρήση όμως, «τους συμπολεμιστές μου θα τους θάψω», βρίσκει,  έστω και όψιμη, πλήρη 
ανταπόκριση στην ελληνοκυπριακή καθημέραν ζωή, με τις κηδείες των 
παλικαριών του 1974, που σκοτώθηκαν πολεμώντας ή βίωσαν την άκρα τουρκική απανθρωπία. 
Το θάψιμο των πολεμιστών ήταν και είναι η σημαντικότερη μετά τη διεξαγωγή της μάχης ένδειξη  σεβασμού του ανθρώπου, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοι. 

Το απόσπασμα του όρκου, «τα ιερά που κατέστρεψαν οι εχθροί δε θα τα ανοικοδομήσω,
για να μένουν μνημείο αιώνιο της βαρβαρικής ασέβειας», μας προβάλλει τις συγκλονιστικές
εικόνες των ναών και μοναστηριών μας, που γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε στάβλους 
ζώων. Η τελευταία στο Φιλελεύθερο φωτογραφία της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα στη Μύρτου ήταν και είναι το μνημείο της βαρβαρικής ασέβειας  και κανένας ας μη μας πει 
πως τα ίδια κάμαμε κι εμείς στα τζαμιά, κι ας το χωνέψουμε, πως είμαστε οι ηττημένοι, 
είμαστε κι εμείς του ιδίου βαρβαρικού φυράματος.

«Τις πόλεις που πήραν το μέρος του βαρβάρου θα τις κάνω φόρου υποτελείς», έλεγε
ο όρκος. Από παλιά υπήρχαν οι φίλιες και οι εχθρικές πόλεις στην ίδια πατρίδα. 
Αν αναλογιστούμε τη σημερινή κατάσταση, δε θα θεωρήσουμε καινούργια 
την εμφάνιση των συνεργατών του εχθρού  σε  οποιαδήποτε πτυχή, στρατιωτική, 
πολιτική, οικονομική, προπάντων στη νεωτερική της έκδοση μέσω της πληροφόρησης και της 
παρεμβολής εξισωτικών φιλοτουρκικών θέσεων, υπό μορφή υπενθύμισης των δικών μας λαθών 
ή και εγκλημάτων με απώτερο σκοπό τη μείωση της απέχθειας για τα εγκλήματα των εισβολέων, με προκάλυμμα την αντιρατσιστική αλληλοκατανόηση .

Επειδή σήμερα βρίσκονται σε αμφισβήτηση κι η ίδια η ύπαρξη κι η ελευθερία 
μας, το κράτος πρέπει να πάρει τα μέτρα του και να διαφυλάξει το λαό από την πέμπτη
φάλαγγα, που λειτουργεί κάτω από το μανδύα της ελευθερίας του λόγου.

Όταν θάβεις τόσα παλικάρια του 361 Τ.Π. δεν μπορείς να γράφεις πως παρόμοιες απάνθρωπες
μετακινήσεις νεκρών συνέβησαν και με τους τουρκοκύπριους της Τόχνης,   
για να ανήκεις στους δήθεν αληθεύοντας.

Τα δικαστήρια γι’ αυτό υπάρχουν, για να τιμωρούν τους εγκληματίες, κι όσοι εγκλημάτισαν εναντίον των τουρκοκυπρίων έπρεπε να είχαν ήδη πληρώσει, για να σταματήσει κι η εγκληματική εξίσωση. 

Τα ήθη και γενικά ο πολιτισμός μας δεν γεννήθηκαν χτες. Από Πλαταιών τα μηνύματα.

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Τα προδιαγεγραμμένα


Τα προδιαγεγραμμένα
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Σε μια χώρα όπου η ανοχή, η αναξιοκρατία, η ευθυνοφοβία, η απόσειση ευθύνης, μερικές φορές η απαξίωση των νόμων και σίγουρα η απαξίωση των θεσμών, μια ανθρώπινη τραγωδία όπως ήταν το Μαρί και μια οικονομική τραγωδία όπως είναι η σημερινή κατάσταση ήταν περίπου προδιαγεγραμμένες, ήταν το καταληκτικό σχόλιο της Γενικής Ελέγκτριας της Δημοκρατίας κ. Χρυστάλλας Γιωρκάτζη, η οποία κατέθεσε  στην Ερευνητική Επιτροπή για την οικονομία.»

Τέτοιες φράσεις δεν μπαίνουν σε κανένα περιθώριο και σε κανένα ντουλάπι. Αντίθετα, πρέπει να περιλαμβάνονται στη διδακτέα ύλη, στην εξεταστέα ύλη, στη γνώση, κατανόηση και εφαρμογή, θεωρητική και πρακτική, σ’ όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, ιδιωτικής και δημόσιας με διαθεματική προσέγγιση και με όλες τις νεότερες μεθόδους στα σεμινάρια.

Η ανοχή μοιάζει με λεοντή, με δέρμα βατράχου, πιθήκου, αρνιού, γινωμένο ένα με το δικό μας,  έτσι που να μην αφήνει να διαπερνά καμιά πληροφορία, να μένουμε στο κενό μας, στη ζωώδη ζεστασιά μας, προπάντων με τον κοιμισμένο μας εγκέφαλο, να μη μας ενοχλούν σκέψεις, κρίσεις, να μη βρισκόμαστε σε εγρήγορση αλλά στον ύπνο του μωρού για τα γιγνόμενα, τα γεγονότα, καμιά αγωνία να μην έχουμε για τα γενησόμενα. Στη φάτνη των ζώων,  όχι της αθωότητας, μα της ανοχής στην κουρεμένη πληροφόρηση, στην καθοδηγημένη σκέψη, στο ψέμα, στην κλεψιά, στην ατιμία, στο ξεπούλημα της πατρίδας που παρακολουθούμε να συντελείται στα φανερά. Η ανοχή καλλιεργήθηκε από τα μικράτα μας, μην πάθει το παιδί, μην το μαλώσουμε, μην το παρατηρήσουμε, μην το πληγώσουμε κι άλλα τέτοια για τα οποία βέβαια δεν φταιν οι ψυχολόγοι, αλλά οι ημιμαθείς όποιου επαγγέλματος  και θέσης. Ανεχόμαστε λόγια και συμπεριφορές, δε βάλαμε όρια, τα περνάμε στο χαλαρό, ώσπου, όταν την πάθουμε, να  είναι πια πολύ αργά, το πουλί πέτασε, το δέντρο μεγάλωσε στραβά, παιδαγωγικές αντιλήψεις χιλιετιών τσαλαπατημένες  στον κάλαθο της άγνοιας, τυφλωμένοι από τους εκτυφλωτικούς τενεκέδες!!!

Η αναξιοκρατία γρονθοκοπεί την ισότητα των πολιτών, τη δημοκρατία και την αξιοκρατία, μόνο με κομματική ταυτότητα προοδεύει κανείς, όσο πιο δέσμιος στο κόμμα τόσο καλύτερος, όσο υπάκουος στον αρχηγό τόσο αποδεχτός. Τα κωμικοτραγικά τα παρακολουθούμε στις αλληλοκατηγορίες των πριν και νυν κυβερνώντων. Τι λεν οι άνθρωποι; Μα αυτοί δεν ήταν χτες ακόμα που…. Όσο αναιδής τόσο και προβαλλόμενος στα μέσα, όσο κενός ο πολιτικός του λόγος τόσο και μεστός των παραλογισμών του ο ραδιοχρόνος κι ο τηλεοπτικός τοιούτος. Είσαι άριστος, παιδί μου, αλλά για καλό και για κακό βάλε και κανένα μέσο, μη μένεις πάντα έξω στις προσλήψεις, στις προαγωγές. Κι εσύ να συγκρίνεις και να μένουν αναπάντητα τα γιατί σου και ανεξαργύρωτα τα πτυχία σου.

Η ευθυνοφοβία: το πρώτο μάθημα που παίρνεις  άμα τω διορισμώ. Μην υπογράφεις, μη δίνεις γραπτές οδηγίες, μην προσπαθείς να λύσεις προβλήματα, υπάρχουν κι άλλοι, δε θα σώσεις εσύ τον κόσμο. Αυτά. Αν δεν τα μάθεις θεωρητικά, θα τα πάθεις πρακτικά και θα πεισθείς περί του αλαθήτου της μεθόδου. Μην αναλαμβάνεις ευθύνες, θα’ χεις να δώσεις λόγο. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης πληρώνει. Άνελθε επί των ώμων των άλλων, για να μην τα φορτώνεσαι όλα εσύ ο μικρός. Αν αναλάβεις ευθύνη, το δεύτερο μεγάλο που πρέπει να μάθεις είναι να αποσείεις ευθύνες: «Εγώ έν τζιαι...» φυτρωμένη στο διαλεκτικό μας έδαφος, επιτυχέστατη, εκφραστικότατη και αληθέστατη η φράση.

Κι ακολουθούν έτσι, φυσιολογικά σχεδόν, η απαξίωση των θεσμών και των νόμων. Δεν ήταν δα κι ο καλύτερος, και ποιος είναι αυτός, και πώς σκαρφάλωσε στην εξουσία, δεν ξέρουμε με ποιες κομματικές σαλιγκαριές του βρίσκεται στη θέση αυτή, και άλλα παρόμοια. Κι αφού μουντζουρώσουμε τους νομοθέτες, καλούς- κακούς, διαγράφουμε και τους νόμους τους.

Όμως οι νεκροί στο Μαρί επιμένουν να κτυπούν την πόρτα μας και να ζητούν δικαίωση και τα   φυλακισμένα για μικροποσά ψαράκια περιμένουν τους καρχαρίες να τους αντικαταστήσουν στα δεσμά,  για λίγη δικαιοσύνη.

Αιώνια βέβαια η αλήθεια «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Αλλά και «Μηδέν άγαν». 

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Τα χρονοδιαγράμματα


Τα χρονοδιαγράμματα
του Στέλιου Παπαντωνίου

Τα πράγματα έχουν όνομα, γι’ αυτό μπορούμε να σκεφτόμαστε, να μιλούμε και να γράφουμε γι’ αυτά. Η προπαγάνδα όμως φορτίζει τις λέξεις κατά το συμφέρον του πομπού, με αποτέλεσμα ν’ ακούμε μια λέξη κι άλλα να μας εμφανίζονται στο νου. Για παράδειγμα η λέξη «χρονοδιάγραμμα», έτσι όπως χρησιμοποιείται από τον συνδαιτημόνα της 29ης Μαϊου κ. Έρογλου, απειλητική μας εμφανίζεται, γιατί εκείνος υπονοεί πως το κυπριακό πρέπει να λυθεί μέσα σε αυστηρά καθορισμένα χρονικά πλαίσια, όπως η Τουρκία επιθυμεί, ή θα ανακηρύξει το δικό του κράτος, όπως η Τουρκία επιθυμεί, κι έτσι νομίζει πως μας θέτει προ διλήμματος, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, το καλύτερο δείγμα διλήμματος, δυο διαφορετικές υποθέσεις, με αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, μαύρο κι άραχλο.

Αν είναι ένας όμως που θέλει βαθύτατα και εκ μέσης καρδίας χρονοδιαγράμματα, είναι ο ελληνικός κυπριακός λαός, που απαιτεί αυστηρά χρονοδιαγράμματα απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων,  χρονοδιάγραμμα επανόδου όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες και περιουσίες, χρονοδιάγραμμα εκπαραθύρωσης όλων των εποίκων και των κουβαλητών της Τουρκίας, τους αρκεί αυτή και τους περισσεύει, χρονοδιάγραμμα αναστύλωσης, ανοικοδόμησης, επιδιόρθωσης και επαναλειτουργίας της πόλεως της Αμμοχώστου αλλά και της Κερύνειας και της Μόρφου, όλων των χωριών και κωμοπόλεών μας, χρονοδιάγραμμα επιστροφής των κλαπέντων ιερών και οσίων μας, εκ θεμέθλων οικοδόμησης  όλων των ιερών χώρων μας, εκκλησιών και μονών, αποκατάστασης ζημιών που υπέστησαν οι Έλληνες, Μαρωνίτες και Αρμένιοι του τόπου από το 18% του πληθυσμού αυτού του ενιαίου κράτους, χρονοδιάγραμμα επαναφοράς του ηρωικού μας  Πενταδαχτύλου στην προτέρα του μορφή, χωρίς μπαϊράκια και άλλα βαρβαρικά και υβριστικά συνθήματα και λαμπιόνια, χρονοδιάγραμμα αποζημιώσεων για τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, την απάνθρωπη μεταχείριση αιχμαλώτων, ανδρών και γυναικών, στρατιωτών και πολιτών, ζώντων και τεθνεώτων.

Και τέλος, μια μεγάλη μεγάλη συγγνώμη από την Τουρκία και τους τουρκοκυπρίους,
για τη δυστυχία που προκάλεσαν στον τόπο αυτό εν γνώσει τους, στην προσπάθειά τους να συνδράμουν την Τουρκία να επεκταθεί εις βάρος μας με υποχείριά της τους εδώ Ντεκτάς και τη συμμορία του και να μετατραπεί σε περιφερειακή νεοσουλτάνα.

Τα χρονοδιαγράμματα κι η απαίτηση για συγγνώμη ελπίζουμε πως θα διαβιβαστούν και υποβληθούν εν πάση επισημότητι στον συνδαιτημόνα της 29ης Μαϊου, που νομίζει πως στον 21ο αιώνα θα συμπεριφέρεται όπως οι πρόγονοί του του 1453 κι εμείς θα συνεχίσουμε να τον ανεχόμαστε.

Η ανοχή πολλά κακά μάς έχει ως τώρα προκαλέσει. Καιρός να εγκαταλείψουμε και την ανοχή και τα ραγιαδίστικα. Εξάλλου, ο πλούτος κι η φτώχεια είναι εσωτερική υπόθεση κι έχουμε πολλή και σοβαρή δουλειά, ώσπου ν’ αναστήσουμε αυτό το δύσμοιρο τόπο!

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

29η Μαϊου! Μα γιατί;


29η Μαϊου! Μα γιατί;

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Η είδηση λέει πως ο καλός εκείνος κύριος που μας ήλθε από την Αυστραλία για να προσφέρει τις ουδέτερες και αντικειμενικές του υπηρεσίες σ’ αυτό τον τόπο που «εθ θωρεί ποττέ δροσιάν», κανόνισε με τον κύριο Έρογλου και τους εν Τουρκία πάτρωνές του να πείσουν τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να συμφάγουν σε δείπνο «κοινωνικού χαρακτήρα», κι έτσι να γίνουν κι οι δέουσες βολιδοσκοπήσεις για την έναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στην επίσημη Κυπριακή Δημοκρατία και την αποσχισθείσα και επαναστατήσασα εναντίον της νομιμότητας τουρκοκυπριακή κοινότητα, την οποία εκπροσωπεί ο κύριος Έρογλου, που σκέφτεται, μόνος κι έρημος, χρονοδιαγράμματα και σύγκληση τετραμερούς , ας είναι και πενταμερούς με τη συνεργό του Βρετανία, αρκεί να του μεταβιβάσουμε επισήμως την ιδιοκτησία των Κατεχομένων, να μοιράσουμε εξίσου το θαλάσσιο πλούτο στο νότο κι αυτοί να κατακρατούν το βορρά, μ’ ένα σμπάρο σμάρι τα τριγόνια, και βορράς και νότος δικά τους, όπου ο πλούτος εκεί και η καρδιά τους.

Αν ήταν ιδέα κανενός από το Προεδρικό να γίνει το δείπνο στις 29 Μαϊου δεν αποκλείεται. Αποκλείεται όμως να μην ήξεραν εκεί στα υψηλά δώματα τι σημαίνει η ημέρα αυτή για μας τους Έλληνες όπου γης και τι για τους Τούρκους, που θα τη γιορτάσουν με ζορνέδες και νταούλια, ενώ εμείς αποφεύγουμε να τη θυμόμαστε, μη μας πουν εθνικιστές, που βλέπουμε ακόμα στα όνειρά μας την κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία «πάλι με χρόνια και καιρούς» και συγκινούμαστε με την αγια Σοφιά και τους αγώνες του Κωνσταντίνου  Παλαιολόγου, προπάντων με το μεστό πατριωτισμού εκείνο λόγο, όταν του ζητήθηκε να παραδώσει την Πόλη: «Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.» Δηλαδή, « Το να σου παραδώσω την πόλη ούτε δικαίωμά μου είναι ούτε κανενός των κατοίκων της• γιατί από κοινού αποφασίσαμε όλοι να πεθάνουμε αυτοπροαίρετα και δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας», ένα άριστο μάθημα για τον Πρόεδρό μας.

Τόσες μέρες ο χρόνος είναι δυνατόν να μη βρισκόταν άλλη για το δείπνο; Δεν είπε κανένας στον εξ Αυστραλίας πως για μας είναι ημέρα αποφράς; Και τι εστί τούτο; Από- φράζω σημαίνει αποφεύγω να μιλώ. Όπως λέει ο Τζέτζης, «η αποφράς η μισητή, ήνπερ μισεί τις φράσαι, ήσαν και αποφράδες δε τοις παλαιοίς ημέραι, εν αις  τισί συνέβησαν θλίψεις και περιστάσεις». Αυτή τη μέρα, λέγει ο Λουκιανός, «ούτε οι αρχές λειτουργούν, ούτε οι δίκες διεξάγονται, ούτε ιεροτελεστίες τελούνται», πόσο μάλλον δείπνα, λέμε κι εμείς. Νεκρόδειπνα και μνημόσυνα πρέπουν αυτή τη μέρα, που δεν είναι ακήρατος κακών.

Στις 25 Μαρτίου φέτος ακούαμε το διάγγελμα του Νίκου Αναστασιάδη για τη συνένωση της Λαϊκής με την Τράπεζα Κύπρου, για τη σωτηρία μας από τη βέβαιη καταστροφή. Στις 29 Μαϊου ελπίζουμε να μην ακούσουμε άλλο διάγγελμα για άλλες συνενώσεις κρατιδίων και άλλων συνιστώντων. Ικανόν τη ημέρα η κακία αυτής.

Καλύτερα μια τέτοια μέρα να μιμηθούμε και να τιμήσουμε την απόφαση της γαλλικής εθνοσυνέλευσης της 29 Μαίου 1998, που αναγνώριζε τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Η δική μας γενοκτονία δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από εμάς τους ίδιους. Καιρός είναι λοιπόν μια τέτοια μέρα οι βουλευτές μας να την ανακηρύξουν μέρα όχι δείπνων, αλλά νεκρόδειπνου, στη μνήμη των πεσόντων και αγνοουμένων μας, στη μνήμη της μνήμης μας, που την ενταφιάσαμε ή την αγνοήσαμε και που είναι καιρός να ξαναλειτουργήσει σωστά.