Τα προδιαγεγραμμένα
Του Στέλιου Παπαντωνίου
«Σε
μια χώρα όπου η ανοχή, η αναξιοκρατία, η ευθυνοφοβία, η απόσειση ευθύνης,
μερικές φορές η απαξίωση των νόμων και σίγουρα η απαξίωση των θεσμών, μια
ανθρώπινη τραγωδία όπως ήταν το Μαρί και μια οικονομική τραγωδία όπως είναι η
σημερινή κατάσταση ήταν περίπου προδιαγεγραμμένες, ήταν το καταληκτικό σχόλιο
της Γενικής Ελέγκτριας της Δημοκρατίας κ. Χρυστάλλας Γιωρκάτζη, η οποία
κατέθεσε στην Ερευνητική Επιτροπή για
την οικονομία.»
Τέτοιες φράσεις δεν μπαίνουν σε κανένα
περιθώριο και σε κανένα ντουλάπι. Αντίθετα, πρέπει να περιλαμβάνονται στη
διδακτέα ύλη, στην εξεταστέα ύλη, στη γνώση, κατανόηση και εφαρμογή, θεωρητική
και πρακτική, σ’ όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, ιδιωτικής και δημόσιας με
διαθεματική προσέγγιση και με όλες τις νεότερες μεθόδους στα σεμινάρια.
Η ανοχή μοιάζει με λεοντή, με δέρμα
βατράχου, πιθήκου, αρνιού, γινωμένο ένα με το δικό μας, έτσι που να μην αφήνει να διαπερνά καμιά
πληροφορία, να μένουμε στο κενό μας, στη ζωώδη ζεστασιά μας, προπάντων με τον
κοιμισμένο μας εγκέφαλο, να μη μας ενοχλούν σκέψεις, κρίσεις, να μη βρισκόμαστε
σε εγρήγορση αλλά στον ύπνο του μωρού για τα γιγνόμενα, τα γεγονότα, καμιά αγωνία
να μην έχουμε για τα γενησόμενα. Στη φάτνη των ζώων, όχι της αθωότητας, μα της ανοχής στην
κουρεμένη πληροφόρηση, στην καθοδηγημένη σκέψη, στο ψέμα, στην κλεψιά, στην
ατιμία, στο ξεπούλημα της πατρίδας που παρακολουθούμε να συντελείται στα φανερά.
Η ανοχή καλλιεργήθηκε από τα μικράτα μας, μην πάθει το παιδί, μην το μαλώσουμε,
μην το παρατηρήσουμε, μην το πληγώσουμε κι άλλα τέτοια για τα οποία βέβαια δεν
φταιν οι ψυχολόγοι, αλλά οι ημιμαθείς όποιου επαγγέλματος και θέσης. Ανεχόμαστε λόγια και συμπεριφορές,
δε βάλαμε όρια, τα περνάμε στο χαλαρό, ώσπου, όταν την πάθουμε, να είναι πια πολύ αργά, το πουλί πέτασε, το
δέντρο μεγάλωσε στραβά, παιδαγωγικές αντιλήψεις χιλιετιών τσαλαπατημένες στον κάλαθο της άγνοιας, τυφλωμένοι από τους
εκτυφλωτικούς τενεκέδες!!!
Η αναξιοκρατία γρονθοκοπεί την ισότητα
των πολιτών, τη δημοκρατία και την αξιοκρατία, μόνο με κομματική ταυτότητα
προοδεύει κανείς, όσο πιο δέσμιος στο κόμμα τόσο καλύτερος, όσο υπάκουος στον
αρχηγό τόσο αποδεχτός. Τα κωμικοτραγικά τα παρακολουθούμε στις αλληλοκατηγορίες
των πριν και νυν κυβερνώντων. Τι λεν οι άνθρωποι; Μα αυτοί δεν ήταν χτες ακόμα
που…. Όσο αναιδής τόσο και προβαλλόμενος στα μέσα, όσο κενός ο πολιτικός του
λόγος τόσο και μεστός των παραλογισμών του ο ραδιοχρόνος κι ο τηλεοπτικός
τοιούτος. Είσαι άριστος, παιδί μου, αλλά για καλό και για κακό βάλε και κανένα
μέσο, μη μένεις πάντα έξω στις προσλήψεις, στις προαγωγές. Κι εσύ να συγκρίνεις
και να μένουν αναπάντητα τα γιατί σου και ανεξαργύρωτα τα πτυχία σου.
Η ευθυνοφοβία: το πρώτο μάθημα που
παίρνεις άμα τω διορισμώ. Μην
υπογράφεις, μη δίνεις γραπτές οδηγίες, μην προσπαθείς να λύσεις προβλήματα,
υπάρχουν κι άλλοι, δε θα σώσεις εσύ τον κόσμο. Αυτά. Αν δεν τα μάθεις
θεωρητικά, θα τα πάθεις πρακτικά και θα πεισθείς περί του αλαθήτου της μεθόδου.
Μην αναλαμβάνεις ευθύνες, θα’ χεις να δώσεις λόγο. Ο τελευταίος τροχός της
αμάξης πληρώνει. Άνελθε επί των ώμων των άλλων, για να μην τα φορτώνεσαι όλα εσύ
ο μικρός. Αν αναλάβεις ευθύνη, το δεύτερο μεγάλο που πρέπει να μάθεις είναι να
αποσείεις ευθύνες: «Εγώ έν τζιαι...» φυτρωμένη στο διαλεκτικό μας έδαφος,
επιτυχέστατη, εκφραστικότατη και αληθέστατη η φράση.
Κι ακολουθούν έτσι, φυσιολογικά σχεδόν, η
απαξίωση των θεσμών και των νόμων. Δεν ήταν δα κι ο καλύτερος, και ποιος είναι
αυτός, και πώς σκαρφάλωσε στην εξουσία, δεν ξέρουμε με ποιες κομματικές σαλιγκαριές
του βρίσκεται στη θέση αυτή, και άλλα παρόμοια. Κι αφού μουντζουρώσουμε τους
νομοθέτες, καλούς- κακούς, διαγράφουμε και τους νόμους τους.
Όμως οι νεκροί στο Μαρί επιμένουν να
κτυπούν την πόρτα μας και να ζητούν δικαίωση και τα φυλακισμένα για μικροποσά ψαράκια περιμένουν
τους καρχαρίες να τους αντικαταστήσουν στα δεσμά, για λίγη δικαιοσύνη.
Αιώνια βέβαια η αλήθεια «Ο αναμάρτητος
πρώτος τον λίθον βαλέτω». Αλλά και «Μηδέν άγαν».
