29η Μαϊου! Μα γιατί;
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Η είδηση λέει πως ο καλός εκείνος κύριος που μας
ήλθε από την Αυστραλία για να προσφέρει τις ουδέτερες και αντικειμενικές του
υπηρεσίες σ’ αυτό τον τόπο που «εθ θωρεί ποττέ δροσιάν», κανόνισε με τον κύριο Έρογλου
και τους εν Τουρκία πάτρωνές του να πείσουν τον πρόεδρο της Κυπριακής
Δημοκρατίας να συμφάγουν σε δείπνο «κοινωνικού χαρακτήρα», κι έτσι να γίνουν κι
οι δέουσες βολιδοσκοπήσεις για την έναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στην επίσημη
Κυπριακή Δημοκρατία και την αποσχισθείσα και επαναστατήσασα εναντίον της
νομιμότητας τουρκοκυπριακή κοινότητα, την οποία εκπροσωπεί ο κύριος Έρογλου,
που σκέφτεται, μόνος κι έρημος, χρονοδιαγράμματα και σύγκληση τετραμερούς , ας
είναι και πενταμερούς με τη συνεργό του Βρετανία, αρκεί να του μεταβιβάσουμε
επισήμως την ιδιοκτησία των Κατεχομένων, να μοιράσουμε εξίσου το θαλάσσιο
πλούτο στο νότο κι αυτοί να κατακρατούν το βορρά, μ’ ένα σμπάρο σμάρι τα
τριγόνια, και βορράς και νότος δικά τους, όπου ο πλούτος εκεί και η καρδιά τους.
Αν ήταν ιδέα κανενός από το Προεδρικό να γίνει το
δείπνο στις 29 Μαϊου δεν αποκλείεται. Αποκλείεται όμως να μην ήξεραν εκεί στα
υψηλά δώματα τι σημαίνει η ημέρα αυτή για μας τους Έλληνες όπου γης και τι για
τους Τούρκους, που θα τη γιορτάσουν με ζορνέδες και νταούλια, ενώ εμείς αποφεύγουμε
να τη θυμόμαστε, μη μας πουν εθνικιστές, που βλέπουμε ακόμα στα όνειρά μας την
κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία «πάλι με χρόνια και καιρούς» και συγκινούμαστε
με την αγια Σοφιά και τους αγώνες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, προπάντων με το μεστό
πατριωτισμού εκείνο λόγο, όταν του ζητήθηκε να παραδώσει την Πόλη: «Το δε την πόλιν
σοι δούναι ούτ’ εμόν εστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη
πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.» Δηλαδή, « Το να σου παραδώσω την πόλη ούτε δικαίωμά μου είναι ούτε κανενός των
κατοίκων της• γιατί από κοινού αποφασίσαμε όλοι να πεθάνουμε αυτοπροαίρετα και
δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας», ένα άριστο μάθημα για τον Πρόεδρό μας.
Τόσες μέρες ο χρόνος είναι δυνατόν να μη βρισκόταν
άλλη για το δείπνο; Δεν είπε κανένας στον εξ Αυστραλίας πως για μας είναι ημέρα
αποφράς; Και τι εστί τούτο; Από- φράζω σημαίνει αποφεύγω να μιλώ. Όπως λέει ο
Τζέτζης, «η αποφράς η μισητή, ήνπερ μισεί τις φράσαι, ήσαν και αποφράδες δε τοις
παλαιοίς ημέραι, εν αις τισί συνέβησαν
θλίψεις και περιστάσεις». Αυτή τη μέρα, λέγει ο Λουκιανός, «ούτε οι αρχές
λειτουργούν, ούτε οι δίκες διεξάγονται, ούτε ιεροτελεστίες τελούνται», πόσο
μάλλον δείπνα, λέμε κι εμείς. Νεκρόδειπνα και μνημόσυνα πρέπουν αυτή τη μέρα,
που δεν είναι ακήρατος κακών.
Στις 25 Μαρτίου φέτος ακούαμε το διάγγελμα του Νίκου
Αναστασιάδη για τη συνένωση της Λαϊκής με την Τράπεζα Κύπρου, για τη σωτηρία
μας από τη βέβαιη καταστροφή. Στις 29 Μαϊου ελπίζουμε να μην ακούσουμε άλλο
διάγγελμα για άλλες συνενώσεις κρατιδίων και άλλων συνιστώντων. Ικανόν τη ημέρα
η κακία αυτής.
Καλύτερα μια τέτοια μέρα να μιμηθούμε και να τιμήσουμε την απόφαση της γαλλικής
εθνοσυνέλευσης της 29 Μαίου 1998, που
αναγνώριζε τη γενοκτονία των Αρμενίων από
τους Τούρκους. Η δική μας
γενοκτονία δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από εμάς τους ίδιους. Καιρός είναι
λοιπόν μια τέτοια μέρα οι βουλευτές μας να την
ανακηρύξουν μέρα όχι δείπνων, αλλά νεκρόδειπνου, στη μνήμη των πεσόντων και
αγνοουμένων μας, στη μνήμη της μνήμης μας, που την ενταφιάσαμε ή την αγνοήσαμε
και που είναι καιρός να ξαναλειτουργήσει σωστά.
