Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Περί ελευθερίας και πλούτου αερίων

Περί ελευθερίας και πλούτου αερίων
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Και επειδή η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση και δεν σχετίζεται με τα πλούτη, του βυθού ή των αερίων, γι’ αυτό και σημαντικότερη είναι η παιδεία που προσφέρουμε στα παιδιά μας και ο αγώνας τον οποίο τους παρουσιάζουμε μπροστά στα μάτια του σώματος και της ψυχής, που έχουν να διεξαγάγουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, για να μη νομίζουν πως όλα είναι εύκολα σ’ αυτό τον κόσμο, πατάς ένα κουμπί κι όλα πραγματοποιούνται διά μαγείας, όπως στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια.

«Γίναμε πλου- γίναμε πλου- γίναμε πλούσιοι», μπορεί να το χοροπηδούμε και να το τραγουδούμε, όμως τι θα κερδίσουμε αν κερδίσουμε τον κόσμον όλο και ζημιωθούμε την ψυχή μας, δηλαδή ψευτίσουμε, όπως ήδη το’ χουμε πάθει, και αλλαξοπιστήσουμε όπως τους χίλιους δυο που ξημεροβραδιάζονται στα τουρκικά ξενοδοχεία και καζίνο, και αλληθωρίσουμε περιμένοντας μια λύση ανανική, για να λήξει κατά την κακή γνώμη μας το πρόβλημα, και δεν ρίχνουμε μια ματιά πιο βαθιά στην ψυχή μας να δούμε τι ζητά, κι είναι βέβαιο πως απεχθάνεται τα πλούτη και το άγχος για την απόκτηση και την οικονομική τους διαχείριση- είτε ιερωμένος είναι κανένας είτε λαϊκός- μα θα’ θελε προπάντων την ελευθερία να σκέφτεται σωστά και να πράττει υπεύθυνα, την ελευθερία της πατρίδας και του συνανθρώπου, τη συναδέλφωση των ανθρώπων, κι όμως ζει μέσα στη διαρκή τουρκική απειλή, στον υψαυχενισμό των τουρκοκυπρίων, ανάμεσα στις λόγχες των μεμέτηδων, τις χιλιάδες των ληστών της περιουσίας του κουβαλητών, τις υπερφίαλες καθημερινές δηλώσεις των ιθυνόντων την τουρκική βουλιμία.

Η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση, είναι θέμα καθαρότητας ψυχής και νου, διαύγειας στη σκέψη και στην έκφραση και όχι σύγχυση, είναι καθαροί στόχοι, καθαροί προσανατολισμοί, με τον καινούργιο χρόνο και το φως από την ελπίδα που δεν χάνεται. Εκεί στα σκοτάδια της απελπισίας αν ήλθε λίγο φως από τις θαλασσινές σπηλιές, δεν είναι για να το παινευόμαστε και να το διασπαθίσουμε, αλλά για να το διαχειριστούμε με την όση σοφία μας απέμεινε, με τη σκέψη στον ελληνισμό στον οποίο ανήκουμε, προπάντων με την ευθύνη που όλο και μεγαλώνει και βαραίνει πως είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη αυτού του ελληνισμού σ’ αυτή τη γωνιά της γης και της θάλασσας, που μας χαμογελά. Χωρίς όμως ελεύθερη σκέψη και σκέψη στραμμένη στην ελευθερία, ο θησαυρός μετατρέπεται σε κάρβουνο καυτό να μας κεντρίσει, να μας ξυπνήσει από το λήθαργο.
Ο ευρεθείς θησαυρός πρέπει να αυξήσει την αγωνιστικότητα για απελευθέρωση της πατρίδας, να δούμε ξεκάθαρα τους φίλους και εχθρούς μας, να αναλάβουμε τον αγώνα για διατήρηση του ελληνισμού σ’ αυτά τα χώματα και τα νερά, να νιώσουμε το χρέος προς την ιστορία βαρύ κι ασήκωτο για τους ώμους μας, γι’ αυτό και ανάγκη να ενδυναμώσουμε τις εσωτερικές δυνάμεις.

Η ως τώρα παιδεία έπαυσε να είναι αγωνιστική κι έγινε μελιστάλακτη επανάπαυση, δόθηκαν τα μηνύματα πως εύκολα τα πάντα μαθαίνονται, συλλαμβάνονται, εκφράζονται, η επιφάνεια πήρε τις γυαλιστερές της και τα χρωματιστά χαρτιά περιτυλίγματος θεωρήθηκαν η ουσία των πραγμάτων. Όσο δύσκολο κι αν είναι να πείσουμε για την αναγκαιότητα του αγώνα και της σοβαρότητας, άλλο τόσο και περισσότερο δύσκολο είναι να στρωθούμε στην υπεύθυνη εργασία για την ελευθερία μας.

Αν ο πλούτος είναι εν προκειμένω βοηθός, ας χρησιμοποιηθεί. Δεν είναι όμως αναγκαίος, γιατί η ελευθερία είναι υπόθεση εσωτερική και η παιδεία πρέπει να επωμισθεί το βάρος.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Τι Βαβέλ τι Βαβυλωνία !

Τι Βαβέλ τι Βαβυλωνία!
του Στέλιου Παπαντωνίου

Λυπήθηκε, λέει η είδηση, κατάκαρδα ο Έρογλου, όταν πληροφορήθηκε πως έγιναν εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση των κατεχόμενων περιοχών, δήμων και κοινοτήτων σκλαβωμένων, ελληνικότατων ως τα ονόματά των βοούν: « Κερύνεια, Αμμόχωστος, Μόρφου, Κυθρέα». Ο κύριος Έρογλου νόμιζε πως ήταν δικά του και δεν βλέπει το λόγο γιατί να εκλέγονται δήμαρχοι για περιοχές τώρα σκλαβωμένες.
Κανένας Έλληνας βέβαια δεν τον θυμάται να’ χει καμιά σχέση με την Κερύνεια, ούτε στου Σκανναβή να’ φαε παγωτό, ούτε και στην Αμμόχωστο να’ φαε τυρόπιτα στο Βιέννα, ούτε που τον ξέρουν τα περβόλια της Μόρφου, ούτε ο καβαλάρης στο λιοντάρι άγιος Μάμας δέχτηκε ποτέ προσκύνημά του, κι ούτε μάζεψε καμιά φορά ελιές στους ελαιώνες της Κυθρέας ή να’ πιε νερό στον Κεφαλόβρυσο. Πόθεν κατέβηκε λοιπόν ο κύριος; Κι από πού ως πού είναι ιδιοκτήτης; Κάποτε λέει κι ο μάστρος του ο Ερντογάν, «εδώ χύθηκε αίμα τουρκικό»! Και σε ληστείες μπορεί να χυθεί αίμα, αν τσακώσουν το ληστή την ώρα του εγκλήματος. Μήπως τούτο σημαίνει πως γίνεται κι η πράξη του νόμιμη; Μια διεθνής παρανομία είναι, όπως παράνομο είναι και το ψευδοκρατίδιο του Ντεκτάς και του Ταλάτ και του Έρογλου. Κι όμως κατά το «λέγε λέγε το κοπέλι» νομίζει κι ο «λεγόμενος» πως μας επιβάλλουν τους όρους τους, πως ξεχνάμε πατρίδες, διαγράφουμε περιουσίες και δικαιώματα και μοιραζόμαστε τα πάντα, όπως τους επ’ εσχάτων των χρόνων ευρεθέντες μυθικούς ή αμύθητους θησαυρούς των θαλασσών μας. Και μάλιστα απειλητικός ο Έρογλου να απαιτεί υπογραφή και πριν από τη λύση του κυπριακού, πως θα μοιραστούμε τους ευρεθησόμενους θαλάσσιους πόρους. «Κι αν δεν υπογράψουν οι Ελληνοκύπριοι δεν ξέρουμε τι θα συμβεί», επιλέγει.
Εμείς όμως παίζουμε άλλο βιολί. Όχι εμείς, αλλ’ ο εκλελεγμένος και μοναχικός μας τώρα Πρόεδρος, με μόνο συμπαραστάτη την αριστερά του που παρακολουθεί επαγρυπνιστικά τι ποιεί η δεξιά. Βγαίνοντας από το κέντρο όπου εξετέλεσε το δημοκρατικό και ιερό καθήκον της εκλογής τοπικών αρχόντων είπε: «Εμμένουμε στην αιρετότητα των Τοπικών Αρχών της κατεχόμενης Κύπρου, διότι εμμένουμε στην υπόθεση της απελευθέρωσης του κατεχόμενου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην επανένωση της χώρας και του λαού μας. Η συνέχιση της λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης των κατεχομένων περιοχών είναι απόδειξη της αποφασιστικότητάς μας όλοι από κοινού να εργαστούμε ούτως ώστε να επιστρέψουμε και να αναμορφώσουμε, να ανοικοδομήσουμε τις πόλεις και τα χωριά μας μαζί με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας».
Που σημαίνει πως ο κύριος Πρόεδρος διακηρύσσει ότι τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα και θα αγωνιστούμε όλοι οι Έλληνες της Κύπρου μαζί, ανεξαρτήτως κομμάτων, να επιστρέψουμε, να συναντήσουμε εκεί τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας και να αναμορφώσουμε και να ανοικοδομήσουμε τα χαλάσματα, τις πόλεις και τα χωριά μας. Μαζί με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους. Μετά απ’ όλα αυτά πώς να μη θυμηθεί κανείς τον πύργο της Βαβέλ και τη Βαβυλωνία του Βυζάντιου;

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Μας διαγράφουν, άρα υπάρχουμε

Μας διαγράφουν, άρα υπάρχουμε
του Στέλιου Παπαντωνίου

Όπως το κακό που δεν θέλουμε να θυμόμαστε και το καταβαραθρώνουμε στο υποσυνείδητο, να μείνει εκεί σφαλισμένο, να μη μας ενοχλεί, να μη διαταράσσει τον ύπνο και το ξύπνιο μας, έτσι καταντήσαμε για την Τουρκία, μικροί κι ενοχλητικοί. Της προκαλούμε ζημιά και δεν το ανέχεται, η μεγάλη αυτοκρατορία των Γκιούλ, Ερντοάν και Νταβούτογλου και των μικρών ανόμων και παρανόμων, του ψευδοκράτους του Ντεκτάς και των ακολούθων, Ταλάτ και Έρογλου. Μας διαγράφουν, είμαστε γι’ αυτούς ανύπαρκτοι. Αλλά τους πειράζει που τους εμποδίζουμε να παρουσιάζονται οι πολιτισμένοι της Ευρώπης, οι τσαουσάδες της περιοχής, όχι μόνο της Μεσογείου και των πέριξ, αλλά και παγκοσμίως, με βάση τις ονειροφαντασιές Νταβούτογλου.
Ανοίγει το στόμα του ο Γκιούλ και πληρoύται δυσωδίας η οικουμένη. Οι Άγγλοι, συνήθεις ύποπτοι και εγκληματίες, παρακολουθούν και θαυμάζουν. Θα γίνουν μαζί ένα δίδυμο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν αξιωθεί η Τουρκία να σεβαστεί τις κυπρογενείς της υποχρεώσεις.
Αλλά προτιμότερο γι’ αυτούς να μην υπάρχουμε εμείς. Κι εδώ αρχίζουν τα μάγια: «‘Αμπρα κατάμπρα» να εξαφανιστεί η Κύπρος. Κι οι Εγγλέζοι, ιστορικά αποδεδεδειγμένοι φύλαρχοι, χορεύουν γύρω από τη φωτιά, αναδεικνύοντας και πάλι τον πολιτικό πολιτισμό τους και την επιφανειακή τους ευγένεια- όλοι οι γύφτοι μια γενιά είναι.
Γι’ αυτούς τους λόγους εμείς διατρανώνουμε την πίστη στην ύπαρξή μας. Αν οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που κατοικούν στο νησί αλλά για τη στρατηγική του θέση , για τον πλούτο του, για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, των εις βάθος και πλάτος της θαλάσσης πόρων, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να εμβαθύνουμε στη ρήση, «μας διαγράφουν, άρα υπάρχουμε». Θέλουν να μας παρουσιάζουν ανύπαρκτους, άρα υπάρχουμε κι έχουμε δυνάμεις. ΄Ενας ελληνικός και χριστιανικός πολιτισμός χιλιάδων χρόνων δε χάνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα με μια μονοκοντυλιά των φαταούληδων, των απλοχέρηδων, των γεννημένων ημερονύχτιων κλεφτών.
Γι’ αυτό και τα σχολεία και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, αν προβάλλουν τις δηλώσεις και τα σχέδια των Τούρκων, δεν πρέπει να τα υποβάλλουν για να μας φοβερίζουν, αλλά για να διατρανώνουν τη θέληση να υπερασπιστούμε την ελληνικότητα του τόπου μας, τον πολιτισμό μας, την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αγκάθι στα μάτια των εχθρών, Τούρκων και Άγγλων.
Δεν πρόκειται για μισαλλοδοξία μας ούτε για φανατισμό μας ούτε για ρατσισμό μας. Αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι ο σεβασμός της ανθρωπιάς τους, του θεϊκού στοιχείου που έχουν μέσα του ο καθένας, που βλέπει το συνάνθρωπο ως αδελφό και άλλο εαυτό. Όσους δεν μετέχουν του «κοινού Λόγου» και «ζουν όπως τα κτήνη», κατά Ηράκλειτο, το πολύ προς το παρόν να τους οικτίρουμε και να περιμένουμε τον εξανθρωπισμό τους. Δεν μπορούμε όμως να μη σεβόμαστε τον εαυτό μας, τον πολιτισμό, την ύπαρξή μας, ούτε και να γινόμαστε βορά των αγρίων. Όσο μικροί κι αν είμαστε, η ανθρωπιά μας θα μας σώσει κι ο σεβασμός στο παρελθόν και στο μέλλον των ανθρώπων, όπως τους αντιλαμβανόμαστε: σεβαστούς και στους φίλους και στους εχθρούς.