ΟΙ ΚΡΥΦΟΙ
ΑΝΕΜΟΙ
Έλα,
Χριστέ, βοήθα μου με τους αγίους μαρτύρους
τραγούδι
για τον τόπο μας μεγάλο ν’ αρχινήσω
τα κάστια
της Κύπρου μας τα βάσανα μεγάλα
στους
χρόνους της αναβροχιάς και της
αναμπουμπούλας.
Βουτώ την πέννα
στην καρδιά μαύρα γράμματα γράφει
χρόνους
πολλούς στα κάτεργα με το χαλκά στα πόδια.
Δεν ήταν
μια δεν ήταν δυο, παλεύει με τις χούφτες
μπήγει τα
νύχια στο ψωμί μην του το καταφάνε
βρακάδες,
πάφτωχος λαός,
ανήμπορος
γονατιστός σκυφτός στο σκληρό χώμα,
με ιδρώτα
και με δάχτυλα στη ζήση του και στην ταφή
στον τόπο
με το δάκρυ.
Εγγλέζοι,
Φράγκοι, Οθωμανοί, γίγαντες πολεμάρχοι
με τις
ασπίδες και σπαθιά μ΄ αλόγατα, μπομπάρδες
ξερνούν το
σίδερο φωτιά να τον εξαφανίσουν.
Οι
σταυροφόροι φέραν μας κακό μέγα και πρώτο
αγέρι πήρε
τα μυαλά, παν το σταυρό να σώσουν
κι εμάς
καρφώνουν στο σταυρό, λυμαίνονται τον τόπο.
Στα χίλια
τόσα κι εκατό και ενενήντα ένα
Ριχάρδος ο
Λεοντόκαρδος στη Λεμεσόν κατέβη
άρπαξε τον
Ισαάκιο, στη φυλακή τον βάνει,
δεματιαστούς
μας πούλησε στους μοναχούς Ναΐτες
κι ύστερα
μ ΄άλυσους χοντρούς στους Φράγκους με χρυσάφι
Λουζινιάνους
τ’ όνομα, ιππότες αιμοβόρους
ξανθότριχους
ευγενικούς, υποκριτές σταβλίτες.
Κάθονται
πά΄ στη ράχη μας για να μας γονατίσουν
τρών΄ το ψωμί,
τη σάρκα μας, και μισταρκούς μας έχουν
χτίζουν
κονάκια, εκκλησιές και πέτρινα παλάτια
γδέρνουν
παπάδες, μοναχούς σέρνοντας στα ποτάμια
την πίστη
τους ν’ αλλάξουσιν, ορθόδοξοι να πάψουν.
Κι ο
ποιητής στην Κύπρο μας σαν ήρθε αγαπημένη
έβγαλε
λόγο θλιβερό, λόγο ευλογημένο
στου άγιου
Νεόφυτου το μνήμα προσκυνώντας.
Πολύς
καπνός κι αφόρητος ’πού το βορρά μας ήρθε
γράφει ο
άγιος του Θεού, που όλα αυτά τα ζήσε.
Μα οι Φράγκοι φέρνουν Βένετους, Κορνάρο Αικατερίνη
κρατούν κλειδιά της θάλασσας, εμπόροι καπετάνιοι
πώς να γεμίσουν το πουγκί, στο νου τους το μαχαίρι
πουλούν ανθρώπους για σκυλιά του κυνηγιού της ράτσας
πατούν παπάδες στο λαιμό, τα αίματά τους πίνουν
Βένετοι δυσωδέστεροι του Φράγκου του ιππότη.
Μα σκαλοπάτια το κακό πολλά κατρακυλάει
κι άλλο χειρότερο όρνεο σπαράζει τη φυλή μας,
σφίγγει, δαγκώνει Οθωμανός την Κωνσταντίνου πόλιν.
Και θρήνος
έπεσε βαρύς στην Πόλη βασιλίδα
Στα χίλια τετρακόσια πεντήκοντα και τρία.
Απρίλην ως τον Μάιον, Μωχάμετ πολιόρκει
με την τρανήν μπομπάρδαν του, με το στρατό μυρμήγκια.
Πασάδες πείνα και κακό να φαν κορμιά τ΄ανθρώπων
να κλέψουν πολυτίμητα, να βρίσουν, ν΄ ατιμάσουν
και μέσα θείος άγγελος σεμνός με τη ρομφαία,
ο μέγας Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος ο φτωχός, άγιος αδικημένος
Δικέφαλος ορίζοντας, κορμί στητό, με την καρδιά
καμένη
φως αυγής,
άστρο της γης και τ’ ουρανού στολίδι.
Ολονυχτίς κι ολημερίς στη μάχη και στα κάστρα
ώσπου την Πόλην πήραν την κι η Παναγία κλαίει.
Πήραν την Πόλην πήραν την, δικέφαλος εσφάγη
Ρωμιοί στις τέσσερις μερκές του κόσμου γονατίζουν
στα χίλια τετρακόσια πεντήκοντα και τρία
Τρίτην ημέραν θλιβερήν, μαύρην φουρτουνιασμένην
στο μεγαλομονάστηρο, μεγάλη εκκλησίαν
της του Θεού Σοφίας.
Και ο λαός θρηνεί πικρά κι από καρδιάς δακρύζει
Κι απλώνουν οι Οθωμανοί στην χριστιανοσύνην
δαγκάνες σάρκες αίματα χυμένα στις πεζούλες.
Νησιά και ξέρες, εκκλησιές, αρχόντισσες κυράδες
νοικοκυρέους, έμπορους, πλοιάρχους, δουλευτάδες.
Στα χίλια πεντακόσια και εβδομήντα ένα
ήρθεν κι η ώρα στου νησιού της Κύπρου το μαντάτο
στον Μουχαμέτη τον Πασιά και στου Ισλάμ το ξίφος
Βένετοι, Φράγκοι, χριστιανοί ρωμιοί να φαν το χώμαν.
Πλάθει κλαμώντας ο λαός της Κύπρου μας τραγούδι
Οθωμανού τον αρπαγμό, γεννίτσαρου κοπάδι.
Οι Βενετοί τους πολεμούν στη Χώραν Αμμοχώστου
στα κάστρα και στο άπλωμα, στη θάλασσα, στες πόλεις.
Στα τείχη της
Αμμόχωστος γενναίος Βραγαδίνος
τριακόσιες μέρες
μάχεται με την ψυχή στο στόμα
διψά, πίνει το δρώμα
του, μασά τα σωθικά του
κι ως έμεινεν χωρίς
νερόν, χωρίς ψωμίν, μπαρούτι
άνοιξεν τα χεράκια του
έλεος να ζητήσει.
Κι αρπάξαν τον κι
εβγάλαν του το δέρμα πέρα ως πέρα
κι επετσοκόψαν το
κορμί στους σκύλλους να το ρίξουν
το δέρμαν
του με άχυρον χολήν να το γεμίσουν
την
κεφαλήν παλλούκωσαν στην πόλην να γυρίσουν
να δουν
γυναίκες και παιδιά στο κλάμα να ραγίσουν.
Κι αρπάσσουν κόρες και
παιδιά στα πλοία τα φορτώνουν
Μαρία η Συγκλητική
λεβεντονιά η ψυχή της
ολόλαμπρη η
κορμοστασιά κι ατσάλι στη θωριά της
ανάβει φλόγα στην
καρδιά φλόγα και στο μπαρούτι.
Η αποθήκη καίγεται,
γαλέρα στον αέρα
κι οι κόρες λεύτερες
πετούν σε γαλανόν αιθέρα.
Λίμνες το αίμα
χύνουσι, σελίδες τα κορμιά τους
να τις διαβάζουν οι
στερνοί να ΄χουν εικονοστάσι
κερί ν’ανάβουν και
κρασί στη μνήμη τους να πίνουν
και τους Ρωμιούς στην
εκκλησιά πάντα να μακαρίζουν.
Τριακόσια
χρόνια στο ζυγό τριακόσια χρόνια κλάμα
τριακόσια
χρόνια στη σκλαβιά στα γόνατα σερνόνταν
Οθωμανοί κρατούσαν
την δεμένην μέρα νύχτα
και στον
γκρεμό την έσπρωχναν γυμνή κοκκαλιασμένη
αναμαλλιάρα
κι άσχημη, στον νου της σαλεμένη.
Δεντρά,
θάμνοι, πετούμενα λιγνά σκελετωμένα
ήλιο δεν
έβλεπαν ποτέ, σκοτάδι και μαυρίλα.
Ρημάξασιν
οι εκκλησιές, τα σήμαντρα σιγήσαν
τα
γράμματα βουβάθηκαν, χρώματα σχήματα νεκρά
ήχοι
λεβέντικοι χοροί κλίναν κεφάλι προς τη γη
περίμεναν
τον τάφο τους ν’ ανοίξει
και το
κορμί να καταπιεί, το πνεύμα τους ν΄ αναπαυτεί.
Μόνη,
δεμένη μ΄άλυσους, ξωμάκρυνεν η Δύση
σκοτάδι η
Ανατολή και ο Βορράς κι ο Νότος.
Σουλτάνος
την επούλειε, σουλτάνος την γαλεύγει
αίμα και
δάκρυ, κόκκαλα στεγνά κι αραχλιασμένα
ο
χριστιανός ο πάφτωχος σκυμμένος ως το χώμα.
Και μια
σηκώνεται και δυο να διώξει τα βαρίδια
γυπαετούς
π’ αρπάζουν τον, αφήνουν πεινασμένα
τα τέκνα
της φαμέλιας τους, αδικημένος κόπος
αγράμματος,
απαίδευτος, μα η Εκκλησιά κρατά τον.
Ο τράχηλος
βαρέθηκε με το ζυγό να σκύβει
ώσπου μια
φλόγα στην ψυχή, στο νου και στην καρδία
με όρκο
στο ευαγγέλιο να ρθει η ελευθερία.
Ήρθαν στην Κύπρο Φιλικοί
ανθρώπους να μυήσουν
μέσα στα νέφη της σκλαβιάς να
δουν φωτός αχτίδα.
Κυπριανός
στον θρόνο του της Κύπρου ιεράρχης
άσπρα πολλά
τους έταξε, φαΐ, κρασί, μπαρούτι.
Η Κύπρος ήταν
μακριά ’πό το βυζί της μάνας
κοντά της
ήταν η Τουρκιά, θηλιά εις το λαιμό τους.
Ήξερε πως τον
κυνηγούν, στο μάτι, να τον σφάξουν
στην αγκαλιά
το ποίμνιο ασφαλισμένο να ΄ναι.
Οι
φιλικοί
Γονατιστοί
ορκίζονταν εις την αγιά Τριάδα
να μην
προδώσουν μυστικό στη μέγγενη κι αν μπαίναν
ορθόψυχα
μονόβουλοι, τυφλά να υπακούσουν
δίχα να
ξέρουν ποια ήταν κρυμμένη «η Κεφαλή» τους.
Άλλοι
έκλαιγαν χαρούμενοι, γιατ΄ήρθε η άγια μέρα
άλλοι
ψυχοφτερούγιζαν στους οραματισμούς τους.
Ήρθαν και
στον Κυπριανό, πρώτο των επισκόπων
να τον ορκίσουν
και να πουν το άγιο μήνυμά τους
κι εκειός
εστάθη ακίνητος, πολύ συλλογισμένος.
Θωρούσε
αρπάγες της Τουρκιάς στο δύσμοιρο νησί του
σφαγές, αθώα
θύματα, τα σπίτια τους καμένα
τους εδικούς
ανήμπορους, στη δίψα και στην πείνα.
Ήξερε μαύρη
μια ψυχή πως ήταν ο πασιάς τους
άρπαγας,
άτιμος, φονιάς, ένα αδηφάγο τέρας.
κι είπεν τους
ο Κυπριανός:
Φίλοι μου,
φίλοι Φιλικοί,
Δεν ημπορώ
εις τ΄άρματα την Κύπρο να σηκώσω
μα θέλω μ’
όλο το κορμί, με την ψυχή στο στόμα
μ’ όλη αγαθή
τη θέληση, του Πλάστη μου την έγνοια
πολλά να σας
συντρέξω, πολλά να βοηθήσω,
κι εγώ να
πολεμήσω.
Με το κρασί,
με το φαΐ, με τα πολεμοφόδια
όσα καθένας
δύναται χρήματα να προσφέρει
να χτίσουμεν
ένα Σκολειό, της αλυσίδας λιώμα
φεγγοβολούσα
γέννα.
Κι όταν η γαλανόλευκη στη Ρούμελη και στο Μοριά
κυμάτισε σταυρός κι ελευθερία,
και τράνταξε και τρόμαξε την Αυτοκρατορία
εικοσιπέντε του Μαρτιού, δόξα του εικοσιένα
Της Χώρας τα καντούνια στένευαν,
μαύριζε στις φλέβες το αίμα, στα κεραμίδια των σπιτιών σιωπούσαν τ’ αγριόχορτα,
ένας άγγελος δρασκέλιζε τα δώματα, κατέβαινε τα πλιθαρένια σπίτια στο
πλακόστρωτο, η νύχτα ακόνιζε τα δόντια να δαγκώσει κάθε πουλί που κούρνιαζε,
κάθε όνειρο που επέτα, θολά τα νερά, κήποι, περβόλες διψασμένες.
Ο Σωκράτης φυλακισμένος ακούει τον Κρίτωνα να τον
προτρέπει να αποδράσει από τη φυλακή, κι όμως αρνείται. Καρφωμένος εδώ, λέει,
στους νόμους της πατρίδας με τους οποίους γεννήθηκα και μεγάλωσα. Δεμένος κι ο
Κυπριανός στο σταυρό του νησιού, πιστός στον όρκο του ποιμενάρχη, με τις
αλυσίδες του Λόγου δεμένος ο καθένας, προσκυνούν την άχραντη εικόνα του
Ανθρώπου. Στης Αθήνας την αγορά, στις γειτονιές της Χώρας, ήθος και νους,
προζύμι βυθισμένο στα αιωνόβια δεντρά της Ιστορίας.
Ὀποιος έτρεμε στου φόβου το σκιάχτρο κι έκρυβε κάθε
ντροπή χτυπούσε την πόρτα στης Σκάλας τα κουσουλάτα. Προστάτες Μεγάλες Δυνάμεις
ζητεί να σωθεί.
Θαυμαστός ο Κκιόρ- ογλους. Ὀπως τιμά τον Έκτορα στην Ιλιάδα ο Όμηρος, έτσι κι ο
ποιητής μας αφήνει την ανθρώπινη φωνή του να κελαηδά δροσάτα.
Ο χριστιανός ποιητής θαυμάζει και δοξολογεί τον
μωαμεθανό αφέντη, γιατί αποδεικνύει την ανθρωπιά και την αξία της φιλίας όταν
και όπως πρέπει.
Κι ο δέσποτας Κυπριανός στη γη του καρφωμένος.
Καμπάνες ανύπαρκτες, βουβαμάρα παντού, ένα κερί στην
εκκλησιά να λιώνει και να σβήνει. Δάκρυζε η Παναγιά από καιρό, έτσι λέγαν. Ο
θάνατος ετοιμασμένος από καιρό μάραινε πρώτα τα λουλούδια στις γλάστρες κι
ύστερα χτυπούσε τις πόρτες των Ρωμιών.
Η
Ιστορία μαρτυρεί πως το 1820 ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός φιλοξενεί τον Φιλικό
Δημήτριο Ύπατρο και του υπόσχεται οικονομική βοήθεια για την ελληνική
επανάσταση. Τον Οκτώβρη του 1820, ο Αντώνιος Πελοπίδας ήρθε στην Κύπρο, ως απεσταλμένος του Αλέξανδρου Υψηλάντη για να
παραλάβει την εισφορά του αρχιεπισκόπου.
Έχει
σωθεί ένα γράμμα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στον Κυπριανό, το οποίο αναφέρει τα
εξής:
Στο
παραπάνω γράμμα o πρίγκιπας Αλέξανδρος
Υψηλάντης ως Σχολείο της Πελοποννήσου υπονοεί την επανάσταση του 1821.
Σημειώνεται ότι οι Φιλικοί που επισκέπτονταν την Κύπρο φιλοξενούνταν ως μαθητές
στο υπόγειο της Ελληνικής Σχολής της Κύπρου.
Όπως αντικρίζει ξαφνικά το φως τυφλός μες στο σκοτάδι
που άνοιξε τα μάτια του σαν θαύμα μες στον Άδη, ἐτσι σ’αντικριστό χορό,
στ’αλώνι της καρδίας, φτωχοί εμείς από τη μια στη σκοτεινιά της Οθωμανοκρατίας,
από την άλλη λαμπρό μας φως στα βάθη των αιώνων «Το εύδαιμον το ελεύθερον», που
μαρτυρεί βαρύ σκληρό τον θάνατο ή την ελευθερία. Φως και σκοτάδι, πάλη στ’αλώνια, ποιος ο νικητής;
Στους αιθέρες ανάβαση Ολύμπου στα ουράνια σταυρός Γολγοθά. Ο άνθρωπος δεν
γεννήθη για να είναι σκλάβος, αλλά για να ελευθερώνεται, όπως τον κάλεσεν ο
Κύριος.
Λόγια γραμμένα στο χαρτί, χρυσάφι και μελάνι, αίμα στη
στέρνα της καρδιάς, ρίζες της Ρωμιοσύνης ως τα θεμέλια της γης, βαθιά στην
Ιστορία ρουφώντας γάλα από τα ζείδωρα αιώνων μεγαλεία, ο αγωνιστής και ποιητής
Βασίλης Μιχαηλίδης σφραγίζει τον άρτο της ιστορικής μας ζωής με τ΄άγια τούτα
λόγια :
Κατ’ αρχάς Σύ, Κύριε, τη Ρωμιοσύνη θεμέλιωσες, να ζει
στους αιώνες, στη συντέλεια του κόσμου, ευλογημένη, καθημαγμένη, αγωνιζόμενη,
λεύτερη.
ΑΚΤΗ
ΚΑΝΑΡΗ
Λαπήθου
στην Ασπρόβρυση κατέβην το καράβιν
Κι
ο Κωνσταντίνος άραξε στην αγκαλιά της ξέρας
Κατέβηκαν
κι οι χωριανοί τους ξένους να φιλέψουν
Άνοιξαν
τα κελάρια τους, ψωμί, κρασί και στάρι
Λάδι,
λεμόνια της βροχής πλυμμένα να φορτώσουν
Μαχαίρια
λαπηθιώτικα για των Τουρκών τα στήθια,
Κάσες
κλειστές με θησαυρούς, στολίδια της γυναίκας
Της
μάνας, κόρης κι αδελφής, να παν για τον αγώνα
Κι
αδέλφια με τη λεβεντιά και την αντρειωσύνη
Στης
μάχης την αντάρα.
Γονάτισαν
και φίλησαν τα χέρια του Κανάρη
Παπάδες
και καλόγεροι της Αχειροποιήτου
Κι
ανάψαν φώτα και φωτιές από τον μπουρλοτιέρη
Κι
η Λευτεριά χαμόγελον ανθούσε στην ειδή τους
Και
στην καρδιά λουλούδιζε ολόψυχη η ευχή τους
Άνοιξη
πάλι, λευτεριά, πατρίδα μας,
Και
λευτεριά στην Κύπρο.
Μεγάλη ψυχή, θέση ψηλή, ο Κκιόρ-ογλου εφέντης, και το
παιδί του της μηλιάς μήλο με ευγενικό γάλα βυζαγμένο.
«Κατευνθυνθήτω η προσευχή μου
ως θυμίαμα ενώπιόν Σου, έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή, εισάκουσόν μου
Κύριε.»
Η μοίρα της Κύπρου, ελληνική
στην Ιστορία, από τον καιρό του τρωικού πολέμου και πριν ακόμα, και κοντά στην
Τουρκία γεωγραφικά, που ετοιμάζει επιθέσεις εναντίον της από τον καιρό που
συνειδητοποίησε τη γεωγραφική θέση του νησιού και τη σημασία που έχει γι’
αυτήν. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες της Κύπρου, συνειδητοί ακόλουθοι της
θεμελιακής προτροπής του Θουκυδίδη μη αποφεύγετε τους πολεμικούς κινδύνους,
αφού «το εύδαιμον το ελεύθερον»
(ευτυχισμένος είναι μόνο ο ελεύθερος), παλεύουν για την ελευθερία τους κάτω από τις πιο αντίξοες
συνθήκες και τη μοιραία γειτνίαση με την Τουρκία.
Η ανθρωπιά στο βάθος της δεν ξέρει διακρίσεις. Ο
μωαμεθανός θα ανοίξει την πόρτα το πρωί, περαστικός θα είναι ο χριστιανός, θα
τον καλημερίσει, νερό διψασμένος να ζητήσει, ένα ποτήρι θα βρεθεί στην παλάμη
του ὀποιος κι αν είναι, φτωχός, πεινασμένος, αναγκεμένος. Τόσα χρόνια στα ίδια
της Χώρας τα καντούνια γνώριζε με το μικρό του το όνομα ο ένας τον άλλο μη
βλέποντας αν λάτρευε Χριστό ή Μωάμεθ. Στα πανηγύρια μαζί, γάμους, σουνέτι,
βαφτίσια, μα τώρα η ζυγαριά βάραινε κατά την αδικία, και το ΄ξέραν.
Τη Μεγάλη Παρασκευή την ώρα της περιφοράς του
επιταφίου ψάλλουμε στις εκκλησιές:
«Τόν ἥλιον κρύψαντα τάς ἰδίας ἀκτῖνας
Σφαγμένη,
κρεμασμένη Ανάσταση, ματοβαμμένες παπαρούνες, πέρασαν φωτεινοί κι ολόλαμπροι
στον ουρανό με τ’ ασημοκάντηλα στο καλιμαύχι, σβησμένα τα φώτα της Χώρας,
μεγάλη οργή, στα μνήματα φλόγες τ’ ουρανού τ’ αστέρια, μαύρα κρέπια στις πόρτες, στενά τα μπαλκόνια,
ξύλινες πόρτες, παράθυρα κλείναν με σιδερένιο λοστό.
Στο τζαμί
το μισοφέγγαρο χαμογελούσε.
Ούτε
Νικόδημος, ευσχήμων βουλευτής, ούτε Ιωσήφ από Αριμαθαίας. Στο ματωμένο
λασπωμένο σεντόνι κείτονται.
Γονατιστοί
προσεύχονταν στο Μαχαιρά οι παπάδες, στη θολωτή καμάρα οι Φιλικοί
μετρούσαν
μέρες στα πατερμά, τη δάδα που άναψε στο Μωριά θεωρούσαν, τους μακελεμένους
νεκρούς ευλογούσαν.
Όταν επήλθε
σταδιακά η ηρεμία, σταθμό στην Οθωμανοκρατία στην Κύπρο αποτέλεσε το Χάττι
Χουμαγιούν του 1856, με το οποίο δίδονταν και στους Κυπρίους δικαιώματα
ισονομίας και ισοπολιτείας, και έτσι οι Έλληνες χριστιανοί ένιωσαν κάπως
ελαφρότερο τον ζυγό.
Το 1878
αρχίζει η Αγγλική Κατοχή, που διαρκεί ως το 1960. Οι Έλληνες της Κύπρου
διαδηλώνουν παντοιοτρόπως στους νέους αυθέντες τον πόθο τους για ένωση με την
Ελλάδα, μετέχουν σε όλους τους αγώνες του ελληνικού κράτους, αναγκάζονται
ύστερα από την απόλυτη άρνηση των Άγγλων να αναγνωρίσου το δικαίωμα
αυτοδιαθέσεως στους Κυπρίους να αποδυθούν σε ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα (ΕΟΚΑ 1955-59), ορόσημο του οποίου
καταγράφεται το 1960, όταν ιδρύεται η
Κυπριακή Δημοκρατία.
Στο μεταξύ
οι Τουρκοκύπριοι, μειονότητα του 18%, με
σχέδια της Τουρκίας σε συνεννόηση με την Αγγλία εξεγείρονται εναντίον της
Κυπριακής Δημοκρατίας το 1963, με σκοπό να προκαλέσουν επέμβαση της Τουρκίας
και να διχοτομήσουν το νησί, πράγμα που επιτυγχάνουν το 1974 με την τουρκική
εισβολή στην Κύπρο. Προηγήθηκε πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας εναντίον του
εκλελεγμένου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, που έδωσε την αφορμή στην
Τουρκία.
Η εισβολή
στην Κύπρο επανέφερε την Τουρκία στο νησί, που κατέλαβε το βόρειο τμήμα της
Κύπρου, έδιωξε διά της βίας τους νόμιμους κατοίκους της και τους κατέστησε
πρόσφυγες στον τόπο τους, εισήγαγε εποίκους από την Τουρκία, κατέστρεψε τον
ελληνικό χριστιανικό πολιτισμό στην Κατεχόμενη γη, ίδρυσε κρατίδιο μη
αναγνωρισμένο παρά μόνο από την ίδια, ανέτρεψε τα πάντα και υπενθύμισε και πάλι
στους Έλληνες της Κύπρου τα γεγονότα της 9ης Ιουλίου του 1821 με τις
εκτελέσεις αμάχων, τους αγνοούμενους, τους
νεκρούς, τους εγκλωβισμένους της Καρπασίας, τις καθημερινές απειλές.
Παρ’ όλα
αυτά, συνεχίζουμε τη ζωή και τον
πολιτισμό μας, βέβαιοι πως αυτό που προπάντων μας διατηρεί στη ζωή είναι η
πίστη στις ρίζες και στην παράδοσή μας, στον ελληνισμό και στη χριστιανική μας
πίστη, όπως λακωνικά τα έχει εκφράσει ο
Βασίλης Μιχαηλίδης:
«Η Ρωμιοσύνη εν΄ φυλή συνότζαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψει,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν΄ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!»
