Χαιρετισμοί
Η παιδική μας ηλικία
καταλαμβάνει όλο το είναι μας, βρίσκεται σε κάθε γωνιά, με τις πρώτες
ανοιξιάτικες μέρες, με τους πρώτους χαιρετισμούς στη Θεοτόκο, εκείνο το αεράκι
από το τείχος, τα δημοτικά σχολεία, τη μικρή εκκλησία του άι Γιώργη, ως του
Τσακλαγιαν τα κέντρα, με τις μυρουδιές των λευκών γιασεμιών, κι εμάς να μας παίρνουν
βόλτα οι μεγάλοι, με το ποδήλατο, πρόσεξε μικρέ μη βάλεις τα πόδια στις ακτίνες,
σαν να ήταν παρότρυνση να τα βάλεις, κι ύστερα η γιαγιά με τη μαλλίνα να σε
στέλλει στην εκκλησιά να την απλώσεις στους σκάμνους, τρεις θέσεις για τη
γιαγιά τη μάνα τη θεία, κράτα και μια τέταρτη, ίσως έρθει καμιά συγγένισσα, η
κάθε οικογένεια ήξερε τους σκάμνους της, μέσα η γλυκύτητα της νύχτας, οι πολυέλαιοι,
τα κεριά πολλά, κόλλυβα πολλά πιάτα και στον σολέα απλωμένα χάμω, κόσμος πολύς
τότε, οι ψαλτάδες δεν είχαν μεγάφωνα, η εκκλησιά ήταν κατάλληλα χτισμένη, στους
τοίχους μέσα ήταν βαλμένα σπασμένα πιθάρια, εσωτερικά μεγάφωνα, ξέραμε από τις τρύπες
στον τοίχο πού βρίσκονται, κι είχαν τότε βροντερή φωνή, δεν μπορώ να πω πως δεν
μιλούσε το εκκλησίασμα, πούτζιου πούτζιου ακουγόταν διαρκώς, ήταν οι άνθρωποι
πολύ δεμένοι, είχαν πολλά να πουν, κι ο παπάς καλλικέλαδος, Άγγελος
πρωτοστάτης, το λέγαμε και το ξαναλέγαμε, κι οι μικροί που θα στέκονταν μπροστά
στις εικόνες της Παναγίας και του Χριστού και θα έλεγαν το «άσπιλε αμόλυντε»
και το «και δος ημίν δέσποτα», κι ύστερα ο δεξής «την ωραιότητα» σε ήχο γλυκύ,
και τα «ευξώμεθα» στο τέλος, με τον παπά στην ιερά πύλη, όλα αυτά είναι μέσα μας
γραμμένα από καιρό, και επαναλαμβάνονται κάθε τέτοιες Παρασκευές, γι’ αυτό η Ιστορία
της κάθε εκκλησιάς πρέπει να είναι σεβαστή, γιατί το κάθε τι είναι βαρυμένο με
τον χρόνο, με πρόσωπα και μελωδίες, με χειρονομίες και φωνές και πρόσωπα, πρόσωπα
παρελθόντα μα παρόντα.
