ΠΡΩΤΗ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
1955
«ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ,
Ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων μᾶς ἀτενίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι,
οἱ ὁποῖοι ἐλάμπρυναν τὴν Ἑλληνικὴν Ἱστορίαν
διὰ νὰ
διατηρήσουν τὴν ἐλευθερίαν των, οἱ Μαραθωνομάχοι, οἱ Σαλαμινομάχοι, οἱ τριακόσιοι
τοῦ Λεωνίδα καὶ οἱ νεώτεροι τοῦ Ἀλβανικοῦ ἔπους. Μᾶς ἀτενίζουν οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ
'21, οἱ ὁποῖοι μας ἐδίδαξαν, ὅτι ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὸν ζυγὸν δυνάστου ἀποκτᾶται
μὲ ΑΙΜΑ.
Μᾶς ἀτενίζει ἐπίσης
σύμπας ὁ Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος μᾶς παρακολουθεῖ μὲ ἀγωνίαν ἀλλὰ καὶ μὲ ἐθνικὴν ὑπερηφάνειαν.»
Πρωταπριλιάτικο
δεν ήταν ψέμα το ΄55.
Λάμψαν οι
βουνοκορφές στα χωριά,
βόγκηξαν οι
πόλεις, στέναξε η περιφραγμένη γη,
πολύς ορυμαγδός
σηκώθη,
συρματοπλέγματα
πέσαν,
αχτίδες φωτός
διαπερνούν της σκλαβιάς το σκοτάδι,
ορμητική πνοή από
τα σπλάχνα μας,
να σβήσει όπου
γης τον ξένο,
τον κόρακα που
μας σπαράζει.
Μνημονεύετε
Μόδεστο Παντελή.
Η απειρία μας να
γίνει πείρα με το αίμα του,
η άγνοια να γίνει
γνώση με τον ενθουσιασμό του,
έγνοια για τον
καθένα και για όλους μας.
Τι είναι τύχη, τι
ατυχία, τι μοίρα του δύσμοιρου τόπου μου;
Στα χέρια μας κι
αυτά, χωρίς όπλα, χωρίς πυρομαχικά,
η στρατιά των
αμάχων,
των μαχητών μόνης
της καρδιάς.
