Ήταν και
δεκαπενταύγουστο, η Παναγία κοιμόταν επισήμως, την νύχτα οι συνομιλίες
ναυάγησαν, οι Έλληνες της Κύπρου δεν δέχονταν τις τουρκικές προτάσεις, μόλις
χάραξε άρχισαν τα αεροπλάνα να σχίζουν με τρομερό θόρυβο τον αγέρα, αστραπιαία,
το παιδί λίγων μηνών στη στρωμνή του, μπήκαν στο αυτοκίνητο οι γέροντες κι ο
μικρός, πήραν στα πόδια την στρωμνή, μπήκαμε κι εμείς, άρχισε η έξοδος από τα
σπίτια, από τις πόλεις, από τα χωριά, στο μεταξύ είχαν τόσοι έλθει από χωριά
που είχαν ήδη υποστεί τουρκική επίθεση, νομίζοντας πως εδώ θα βρίσκαν
καταφύγιο, κι αυτοί σε καινούριο δρόμο εξόδου, πάνω στα βουνά, η Κακοπετριά
ήταν το πιο γειτονικό χωριό, γεμάτη παραθεριστές, ας ήταν κι ένα κέντρο να
διανυχτερεύσουμε, εκεί στην έξοδο προς Σπήλια ήταν στο δρόμο κεντράκια, κατεβήκαμε
σε ένα, τη νύχτα μύριζαν τα μήλα στην κάσα, δίπλα στην καρέκλα που πήρα να
κλείσω μάτι, εισβολή με μυρουδιά μήλων, προσφυγιά μυριστική, ώσπου κατεβήκαμε
την άλλη μέρα στο χωριό, βρήκαμε συναδέλφους, φίλους να μας φιλοξενήσουν, να
φεύγουν σιγά σιγά οι παραθεριστές, να βρούμε σπίτι να ενοικιάσουμε, δυο χρόνια
εκεί, τα σχολεία δούλευαν πρωινά κι απογευματινά, τα παιδιά επαναστατημένα, έξω
από το σχολείο τσαντίρια με προσφυγιά, οι πρώτες βροχές και τα κρύα, δεν είχαμε
χρόνο να διαβάσουμε εφημερίδες, μόνο ειδήσεις ακούαμε από ραδιοφώνου, δεν
υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν διάβασα δικαιολογίες για την εισβολή,
παρά μόνο τις τουρκικές.
