Ο πόλεμος στην
Ουκρανία συνεχίζεται, οι εισβολείς ισοπεδώνουν, το άδικο βρίσκει διεξόδους
πολιτικολογιστικές να εμφανίζεται ως δίκαιο, ένας λαός, ο ουκρανικός, μάχεται
με γενναιότητα, καρτερία, υπομένει τα πάνδεινα, αυτοεξορίζεται, προσφεύγει σε
άλλες χώρες, πεινά, σκοτώνεται. Όσο δίκιο κι αν έχει η Ρωσία, το χάνει, από την
ώρα που χρησιμοποιεί βία. Αν αποδεχτούμε την αρχή «Ισοπέδωσε τον γείτονα για να
είσαι ασφαλής», σβηστήκαμε οι μικροί από
το χάρτη της οικουμένης αυτομάτως.
Κι ενώ έτσι έχουν
τα πράγματα, δεν παύουμε να θυμόμαστε και το Νατο και την Σια και την προδοσία
και την επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία και στην Κύπρο και στις χώρες που δέχτηκαν
νατοική επίθεση. Καταδικάζουμε, αλλά δεν παραβλέπουμε το τι γίνεται σήμερα
μπροστά στα μάτια μας ούτε και μας κατέλαβε ουκρανολατρία ούτε και πάσχουμε από
αντιρωσισμό.
«Οδήγησε το ΝΑΤΟ
τα πράγματα εκεί, με το δίκιο του ο Μπούτιν επιτέθηκε, να σώσει τη χώρα του»
μας λεν. Μα η ερώτηση είναι «πόσο δίκαιο τέλος πάντων έχει, να ισοπεδώνει
ολόκληρη χώρα για να επιβάλει το δικό του, έστω το δίκιο του;» Αυτά που
παρακολουθούμε δεν είναι δυσφημιστικά κατασκευασμένα φιλμάκια εναντίον της
Ρωσίας, είναι μια πραγματικότητα, οι πολυκατοικίες, τα νοσοκομεία, οι
εκκλησιές, οι άμαχοι που αγωνίζονται για επιβίωση. Πόνος παντού αλλά και
ηρωισμός. Ακόμα και στη Ρωσία καλούν τον Μπούτιν να σταματήσει τον πόλεμο,
ακόμα και εκεί γίνονται διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου, έστω και
απαγορευμένες.
Όταν μπροστά στα
μάτια μας συντελείται ένα έγκλημα, δεν είναι δυνατόν να στρέφουμε το βλέμμα
αλλού και να καταφεύγουμε στις δέλτους
της Ιστορίας ή να φορούμε τα κομματικά μας γυαλιά πρώτα, κι ύστερα να κρίνουμε
και να μιλούμε. Η πραγματικότητα βοά.
