πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε

 

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε

«Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε. Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου, τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς» λέει ο Γιώργος Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό, γιατί βίωσε κι ο ίδιος την προσφυγιά, μικρασιάτης, και τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο με όλα τα κακά του.

 

Και δεν είναι βέβαια ανάγκη να παρακολουθούμε την εισβολή στην Ουκρανία για να θυμόμαστε τα δικά μας παθήματα, ούτε και να βλέπουμε στις οθόνες τις πολυκατοικίες να καταρρέουν, τους πρόσφυγες να προσπαθούν να σώσουν την οικογένεια πρώτα, κι άλλοι να τρέχουν να υπερασπιστούν την πατρίδα, μέσα στα χαλάσματα και στον κόσμο τους που καταρρέει μπροστά στα μάτια τους, με την επιθυμία όμως να επιστρέψουν και να ξανακτίσουν, να φτειάξουν τα σχολεία και τις εκκλησιές, τα θέατρα και τα νοσοκομεία, τη γειτονιά με τις αναμνήσεις τους, τον παιδικό τους παράδεισο.

 

Με μια μεγάλη διαφορά: δεν εγκαταστάθηκαν στα σπίτια τους άλλοι, δεν εποικίστηκε ο τόπος τους, γι’ αυτό ελπίζουν πως με το τέλος του πολέμου αν επιζήσουν θα ξαναστήσουν την πατρίδα τους.

 

Το μεγάλο για μας κακό είναι η βίαιη μετακίνηση των ανθρώπων, η αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής, η διαίρεση του νησιού μας σε βορρά και νότο, η διάκριση των πολιτών ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, κάτι που αντί να ενώνει, χώρισε, διαίρεσε. Δόθηκε τόση μεγάλη έμφαση στη διαφορά, ενώ η ίδια η Τουρκία με τους Κούρδους και τους Αρμένιους και τους Έλληνες και όσες άλλες φυλές της γης που την κατοικούν, με σιδερένια πυγμή διαφυλάσσει την ενότητά της, όπως και τόσα άλλα πολυπολιτισμικά κράτη στον κόσμο. Ό τι τόσο ανθρώπινο και πολιτισμένο για τους άλλους, για μας στάθηκε αφορμή για διαίρεση, διχοτόμηση, καταστροφή.

 

«Διαίρει και βασίλευε» το είπαν οι Άγγλοι, κι οι Τούρκοι «για τακσίμ για ολούμ» διχοτόμηση ή θάνατο, και μας επέφεραν ως άλλος όφις τον θάνατο του παραδείσου μας και την διασπορά της κόλασης όπου γης μας και θάλασσας.

 

Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου. Το λέμε όμως χωρίς να το υπερασπιζόμαστε έμπρακτα, ανεχόμαστε την ύπαρξη των εποίκων, την εγκατάσταση στα σπίτια και στις περιουσίες μας, την αλλαγή των τοπωνυμίων μας, την επικάλυψη του πολιτισμού μας, τη φθορά του αρχέγονου προσώπου της Κύπρου μας.  

 

Όλα αγγλοτουρκικά προμελετημένα, σχεδιασμένα, εκτελεσμένα κατά γράμμα, ενώ εμείς μαχαιρωμένοι πισώπλατα από δικούς και ξένους χάνουμε την ουσία και δεχόμαστε πολλοί τα γλωσσάρια και την τουρκική προπαγάνδα που κερδίζει έδαφος, με τον Τατάρ να προβάλλει απαιτήσεις επί απαιτήσεων, που, αν τις δεχτούμε, ένα άλλο κράτος θα εμφανιστεί επίσημα  στην Κύπρο από το μηδέν, που θα καταβροχθίσει το νόμιμο. Γι΄ αυτό και δεν θα πρέπει ποτέ να πάψουμε να υπερασπιζόμαστε το κράτος μας, όχι σκεπτόμενοι κομματικά, αλλά πατριωτικά.

 

Η ύπαρξη της πατρίδας μας κινδυνεύει, πολλοί το βλέπουμε, το διαισθανόμαστε, παρακολουθούμε την τύχη των άλλων και φέρνουμε στο νου τη δική μας κατάσταση, όπως διαμορφώνεται συνεχώς εις βάρος μας, παρόλο που μετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η γεωγραφική θέση μας είναι πολύτιμη, δυστυχώς όμως όχι μόνο για μας αλλά και για τους εχθρούς μας.

 

Όλα όσα παρακολουθούμε στην Ουκρανία μας πείθουν πως αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε εχθρούς, μόνοι θα τους αντιμετωπίσουμε, γιατί, όπως λέει κι ο Σολωμός στον Ύμνο του, «δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τις κουρταλεί». Ο έχων ανάγκην, μάλλον δεν θα βρει το δίκαιο του, κανένας δεν θα ανοίξει την πόρτα να τον βοηθήσει, όταν  αναγκεμένος την χτυπά. Ο καθένας στον κόσμο του, ο καθένας στα συμφέροντά του, κι ο πρόσφυγας κι ο αιχμάλωτος δεμένος στη σκέψη του: Ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια και αν προσπαθείς να του αλλάξεις τη σκέψη, κατάλαβέ το, δεν μπορείς, γι’ αυτό θα σου λέει πάντα τα ίδια και τα ίδια.