Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

σταθήκαμε τυχεροί


Σταθήκαμε στη ζωή μας τυχεροί. Μας έτυχε να ζήσουμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ ως μαθητές του Παγκυπρίου Γυμνασίου, να δράσουμε μέσα στις ομάδες, να ριχτούμε στις διαδηλώσεις, να ρίξουμε φυλλάδια και πέτρες, να αναπνεύσουμε δακρυγόνα, να φάμε ξύλο, να μας στήσουν στα μπλόκα για έρευνα κι ευτυχώς η θεία χάρη να μας σκέπει, άλλοι έτυχε να συλληφθούν και να φαν της χρονιάς τους, κυνηγηθήκαμε και κυνηγήσαμε, χτυπηθήκαμε και χτυπήσαμε, περισσότερο όμως από όλα ήταν το ανέβασμα στην ιδέα και αυτό είχε τη μεγαλύτερη σημασία, νιώθαμε γεμάτοι από ενθουσιασμό, ζούσαμε σε ιδανικό κόσμο, χωρίς φόβο, είχαμε σκοπό, πολλή αγάπη ο ένας για τον άλλο, εκείνη η σκηνή του Σεφέρη, νιώθαμε ένα χρυσό δίχτυ να μας έχει ανεβάσει, αυτό νιώθαμε κι αυτό δεν φεύγει από το νου, γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε πώς καταντήσαμε, πώς βρεθήκαμε σ’ αυτά τα τάρταρα του ατομισμού, της απάτης, να περιγελούμε τα ιερά και τα όσια, να έχει στηθεί τέτοια μηχανή για να μας πείσει πως όλα ήταν λάθος, η ίδια η ζωή μας ήταν λάθος, αλλά μια φορά τη ζούμε, κι εμείς έτσι τη ζήσαμε, και δεν παίρνουμε πίσω ούτε στιγμή της ούτε ιδέα ούτε πράξη μας. Σταθήκαμε τυχεροί.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2019


ΓΛΑΥΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΤΡΟΜΗΛΙΔΗΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ
Η Πνευματική Δημιουργία στη Λάρνακα, τόμος Α΄:
100 Λογοτέχνες της Λάρνακας
Κυρίες και κύριοι,
Ομπρός οι δημιουργοί.                                                                                                  Αυτοί διασώζουν το πνεύμα, το ήθος του τόπου και των χρόνων.                     Κι αυτοί είναι οι πνευματικοί εργάτες: λογοτέχνες και καλλιτέχνες,               που προσφέρουν στο δήμο για το κοινό καλό.
Άοκνοι, πιασμένοι από το χέρι του θεού της έμπνευσης                                          και της σκληρής δουλειάς,                                                                              παράγουν φως και καθρεφτίζουν τα γήινα.
Αυτούς τους δημιουργούς άλλοι πρέπει να διασώσουν,                          δημιουργοί επίσης, και στην προκειμένη περίπτωση, οι                                Γλαύκος Γεωργιάδης, Γιώργος Κιτρομηλίδης και Κώστας Κατσώνης,        τρεις ακούραστοι εργάτες του λόγου,                                                                   που μας δίνουν σε ένα συγκεντρωτικό έργο                                                        τους παντοιοτρόπως σχετιζόμενους με τη Λάρνακα λογοτέχνες.
Ιδού ο καρπός της συνεργασίας των τριών,                                                           της αγάπης στην πόλη και στην πνευματική της ζωή.
Οι τρεις αγαπητοί φίλοι συγκέντρωσαν σε τόμο                                                     τους  λογοτέχνες της Λάρνακας, αλφαβητικά,                                                      που γεννήθηκαν ή έζησαν στη Λάρνακα,                                                         με βιογραφικά, κατάλογο των έργων τους,                                                 δείγματα λίγα της δουλειάς τους ή κριτικών για το έργο τους.
Είναι πασιφανές πως η υλοποίηση της ιδέας απαίτησε πολλά:                                       Να δοθούν αντιπροσωπευτικά έργα των περιλαμβανομένων,                           με κριτήρια προσωπικά, ομαδικά, αντικειμενικά.
Γι’ αυτό επαινούμε το έργο.                                                                                      Δεν κρίνουμε με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια                                                  μια προσπάθεια που αλλού αποβλέπει:
στην εκλαΐκευση της πνευματικής ζωής της Λάρνακας                                                και στην καλώς νοούμενη δημοκρατική πνευματική άνοδο.
Το βιβλίο προσφέρει μια γενική εικόνα                                                                     της όχι ευκαταφρόνητης πνευματικής λαρνακιώτικης δημιουργίας,
αλλά κατ’ επέκταση της καθόλου κυπριακής και της ελληνικής πνευματικής παραγωγής.
Οι συγγραφείς με το βιβλίο αυτό καλούν τον ενδιαφερόμενο                          να αποκτήσει μικρή γεύση της γραφίδας των Λαρνακέων                               ή να προστρέξει στο βιβλίο ως σε λεξικό λογοτεχνών ή μικρή ανθολογία.
###########Μπορεί να μη βρισκόμαστε στα σπάργανα                                                          στον τομέα της συλλογής και διάσωσης και γενικής θεώρησης                         των έργων των συμπατριωτών μας, γιατί ήδη,                                                  όπως ομολογούν οι συγγραφείς,                                                                                                                πολλοί εργάστηκαν προηγουμένως ,                                                                           οι καιροί όμως φωτίζουν νέα ανθοφορία, νέους ανθρώπους                                  κι ευτυχώς βρίσκονται οι μερακλήδες της δουλειάς                                                σπυρί σπυρί να συγκομίσουν,  να επεξεργαστούν,                                                να προσφέρουν ανιδιοτελώς σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Ιδιαίτερα στους νέους μας.                                                                                        Που δεν πρέπει να αφεθούν μόνο στο φαίνεσθαι                                                 της εμπορικής και καταναλωτικής μας κοινωνίας,                                               αλλά να οδηγηθούν με τέτοια συγκεντρωτικά και εύχρηστα βιβλία                                                                        στη σύλληψη του πλάτους της πνευματικής ζωής του τόπου τους,                       για να οδεύσουν με τη μελέτη και το στοχασμό στο βάθος,                     έχοντας  πρότυπα προς μίμηση και πηγές γνήσιας γνώσης.
Μερικά βιβλία εκπορεύονται από τις ίδιες τις απαιτήσεις της ζωής, όπως αυτό που παρουσιάζουμε σήμερα.                                                               Ποιοι λογοτέχνες άφησαν τ’ αχνάρια τους σ’ αυτό τον τόπο,                              τι παρήγαγαν;                                                                                                   Μπορούμε να έχουμε ένα δείγμα της γραφίδας των;                                           Πώς τους έκριναν οι κριτικοί της εποχής ή οι συνάδελφοί τους;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά το βιβλίο,                                                   άριστο βοήθημα για το σχολείο, δημοτικό ή γυμνάσιο,                                   γιατί φιλοτεχνεί μια γενική εικόνα,                                                                       κι αποτελεί ένα πρώτο θεμελιώδες βήμα                                                 συγκεντρωμένης λογοτεχνικής παραγωγής                                                           της πόλης του Ζήνωνα.                                                                                                  Από αυτή την αφετηρία μπορεί να εκκινήσει ο μελετητής                                               για τις περαιτέρω αναδιφήσεις του.
Το ελπιδοφόρο είναι πως η περίπτωση δεν θα είναι μεμονωμένη                   αλλά μάλλον προάγγελος άλλων παρόμοιων εργασιών,                               που θα παρουσιάζουν όλους τους πνευματικούς δημιουργούς                     και καλλιτέχνες της Λάρνακας.
Αναμένεται λοιπόν συνέχεια στην έκδοση,                                                       για να διασωθεί η ποικίλη πνευματική παραγωγή της πόλης, συγκεντρωμένη σε εύχρηστους τόμους.
                                                 ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
Το βιβλίο αρχίζει με Πρόλογο της συγγραφικής ομάδας,                                     στον οποίο πληροφορούμαστε πως τούτο αποτελεί  προϊόν         πολύχρονης και εντατικής μελέτης, με έρευνα και συνεντεύξεις.
Οι συγγραφείς προσεγγίζουν το εγχείρημα με δέος και δισταγμό.                                        Η σκέψη τους στρέφεται περισσότερο προς τους νέους,                                       που πρέπει να γνωρίσουν τους δημιουργούς.                                                    Χρέος στο παρελθόν και στο μέλλον του τόπου.
Στόχο της παρούσας έκδοσης καθορίζουν το                                                           να αναδείξουν το έργο των νεοελλήνων καλλιεργητών                                    παντός λογοτεχνικού είδους                                                                                   που συνδέθηκαν  καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τη Λάρνακα.
Στον τόμο περιλαμβάνονται εκατόν δημιουργοί
α) γεννημένοι στη Λάρνακα
β) από άλλες περιοχές αλλά έζησαν και δημιούργησαν στη Λάρνακα                                                 γ) άλλοι συγγραφείς, παιδικής νεανικής και γενικότερης λογοτεχνίας.
Πρόθεση της συγγραφικής ομάδας είναι η έκδοση και άλλων τόμων, στους οποίους θα περιληφθούν και νεότεροι λογοτέχνες και άλλοι φωτοδότες που δεν περιλήφθηκαν στον τόμο αυτό.

Ακολουθεί Εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφικής ομάδας                                 η οποία δηλώνει πως με την παρούσα έκδοση διευρύνει τους ορίζοντες της έννοιας δημιουργός λόγου που εναγκαλίζεται                                             χρονικά και νεότερους δημιουργούς,                                                                      όχι μόνο λογοτέχνες αλλά και άλλους,                                                              λόγιους στον ευρύτερο χώρο της λογοτεχνίας, της δημοσιογραφίας,         των εκδόσεων, και της πνευματικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης γενικότερα.                     
Έχουν δηλαδή συναγάγει στο βιβλίο τους                                                   ανθρώπους που έχουν εγκύψει παραγωγικά                                                               σε όλα τα είδη της τέχνης του λόγου: ποιητές, πεζογράφους,          θεατρικούς συγγραφείς, διαλεκτικούς και λαϊκούς ποιητές,                συγγραφείς παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας,                                     μελετητές της λογοτεχνίας, κριτικούς, εκδότες κτλ.                         
Οι πνευματικοί δημιουργοί καταχωρούνται στο βιβλίο με την αλφαβητική σειρά του επωνύμου.
Τα ποιητικά κείμενα –δείγματα –                                                                            ίσως κάποτε να αποτελέσουν μια ξεχωριστή ποιητική ανθολογία.
Μέσα από τα αποσπάσματα των συγκεντρωμένων λογοτεχνών                                              αναδεικνύονται οι δεσμοί και η αγάπη τους για τη Λάρνακα                      καθώς επίσης και οι αλληλεπιδράσεις στην καθημερινή ζωή                   και στη δημιουργική τους πορεία,                                                                          ενώ παρέχονται πληροφορίες για την ιστορία της πόλης και του Δήμου.
#########Σχετικά με τη Λάρνακα,                                                                                              ως πνευματικό κέντρο της εποχής και τη Λογοτεχνία της Λάρνακας παρατίθεται απόσπασμα από το βιβλίο του Λεύκιου Ζαφειρίου            «Η Νεότερη Κυπριακή Λογοτεχνία-γραμματολογικό σχεδίασμα»                στο οποίο σκιαγραφείται η πνευματική ζωή της πόλης                                     από την εισαγωγή της τυπογραφίας το καλοκαίρι του 1878                              και την κυκλοφορία της πρώτης εβδομαδιαίας εφημερίδας στη Λάρνακα, από τον Θεόδουλο Κωνσταντινίδη, Κύπρος-Cyprus (29 Αυγούστου 1878) και άλλες εφημερίδες.                                                                   Το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που τυπώθηκε στην Κύπρο ήταν η συλλογή του ποιητή Θρασύβουλου Ρώπα Ποιημάτια (Λάρνακα 1879). Το 1881 κυκλοφόρησε στη Λάρνακα και το πρώτο περιοδικό, η Ευτέρπη, από τον Θεόδουλο Κωνσταντινίδη.                                                                      Είναι η περίοδος που η Λάρνακα αποτελούσε το πολιτιστικό κέντρο του νησιού, έδρα των προξένων, εμπορικό ομφαλό.
#######Ακολούθως παρατίθεται απόσπασμα από ομιλία του Φοίβου Σταυρίδη, που έγινε στο Δημητρίειο Πολιτιστικό Κέντρο Λάρνακας 15/4/1981, και αναφέρεται σε κύρια πρόσωπα της πνευματικής ζωής του τόπου από τον Δημήτρη Λιπέρτη που γεννήθηκε στη Λάρνακα                                     ως τον Βασίλη Μιχαηλίδη που διέμενε στη Μητρόπολη                                    και ασχολούνταν με τη ζωγραφική…
εδώ γνωρίζει τον νεανικό του έρωτα,                                                              γνωρίζεται με άλλους λογίους της εποχής,                                                          όπως τον γαλλο-κύπριο ποιητή Γουσταύο Λαφόν                                                και τον Θεμιστοκλή Θεοχαρίδη, έμπορο, ποιητή και εκδότη                             της λιγόζωης εφημερίδας «Στασίνος».
                                            ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟοΟοοοοοο
Τα προηγηθέντα κείμενα μπορούν να θεωρηθούν ένα καλό θεμέλιο, πλατύ και περιεκτικό, που διανοίγει τις οδούς της αλφαβητικής γνωριμίας με τους δημιουργούς.
Καθένας και η εποχή του, τα προβλήματά της,                                                         η ιδιοτυπία του λογοτέχνη- δημιουργού.                                                   Θαυμαστή συγκέντρωση υλικού, ιστορικού, κοινωνικού, πολιτισμικού.
Οι δημιουργοί ως άνθρωποι έζησαν την εποχή τους,                                   μετέσχαν στους αγώνες του λαού μας και του γενικότερου ελληνισμού, βίωσαν και εξέφρασαν το γενικότερο πνεύμα της εποχής τους                        και του ιδιαίτερου ψυχισμού τους.
Διαβάζοντας για το μερικό απλωνόμαστε στο γενικό,                             αναγόμαστε στις ιδέες και αξίες, στην ψυχοσύνθεση και ανάλυση                 της πνευματικότητας ατόμων και εποχής.
Άλλοι, επηρεασμένοι από τους γνωστούς ποιητές και δεσπόζουσες φωνές στο πανελλήνιο, άλλοι,                                                        προσανατολισμένοι σε παγκόσμιες διακηρύξεις, επαναστατικά κινήματα, καλλιτεχνικές σχολές,                                                                φανερώνουν -μέσα από τα ελάχιστα δείγματα που περιέχονται στο βιβλίο- τη διακίνηση των ιδεών,                                                                                τη ζωντάνια των ανθρώπων και του πνεύματος,                                               τους ανοιχτούς ορίζοντες της Λάρνακας.
Αντιθέτως, άλλοι γίνονται γνωστοί στον ευρύτερο ελληνικό χώρο                  και μάλιστα επιδρούν και αναγνωρίζονται                                                               με το έργο και τη σφραγίδα τους,                                                                      γνήσιοι και βαθιοί ευαίσθητοι δέκτες και εκφραστές                                        της εποχής τους  και των ιστορικών σταθμών της.
#####Το βιβλίο προσφέρει ακόμα μια μεγάλη υπηρεσία:                                        Φέρνει στην επιφάνεια ανθρώπους που ο πανδαμάτωρ χρόνος                       και η Λήθη  τους πλάκωσε,                                                                                          με αποτέλεσμα ένας τεράστιος θησαυρός πνευματικός                                   να κείται ανεκμετάλλευτος.
Η αλφαβητική παράθεση των δημιουργών                                                 παρέχει ακόμα τη χάρη και τη χαρά,                                                                        να αναμιγνύονται οι άνθρωποι κι οι εποχές,                                                             οι σχολές σκέψης και έκφρασης                                                                           κι έτσι να συνταιριάζει  ο αναγνώστης και να βρίσκει σημεία    ομοιότητας ή διαφοράς εκπληκτικά                                                                        και καρποφόρα στη φιλολογική μελέτη.
Η επιβεβαίωση της ταυτότητάς μας μέσω των διαφόρων έργων                       είναι κι αυτή ένα κέρδος, αναγκαίο σήμερα.                                                                           Οι ρίζες μας ξαναζούν,                                                                                                        τα Κατεχόμενα εδάφη μας μιλούν τη γλώσσα μας, κι εμείς τη δική τους.
Συγκεντρωμένα τα έργα των Λαρνακέων αντανακλούν                                     μια πολυποίκιλη και πλούσια ζωή των δημιουργών,                               πνευματική παραγωγή θαυμαστή σε ποσότητα, ποιότητα και ποικιλία, κι όλα αυτά απλόχερα μας χαρίζονται στο βιβλίο                                                    Η Πνευματική Δημιουργία στη Λάρνακα, τόμος Α΄:
100 Λογοτέχνες της Λάρνακας
της συγγραφικής ομάδας των                                                                         Γλαύκου Γεωργιάδη, Γιώργου Κιτρομηλίδη και Κώστα Κατσώνη                           
τους οποίους ευχαριστούμε για το έργο                                                                            και στους οποίους ευχόμαστε καλή συνέχεια.
Ευχαριστώ

 


Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν

Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν

Όταν κάτι είναι κατά την άποψή μου ορθό, το επικροτώ. Γι’ αυτό χαίρομαι ή ανασαίνω, όταν βλέπω ή ακούω κάτι ελπιδοφόρο για την ελευθερία του τόπου μου.
Ο Υπουργός των Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης στην ψεσινή (31/3/19) εμφάνισή του στο Δελτίο Ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Ωμέγα έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους θέση ως προς το Κυπριακό και την στάση της Τουρκίας έναντι των συμφωνιών κρατών με κοινά συμφέροντα στον ενεργειακό τομέα στην ανατολική Μεσόγειο. Βασικό του μήνυμα ήταν ότι η Τουρκία μόνη απομακρύνεται από τους κοινούς σχεδιασμούς στα ενεργειακά, διότι εισέβαλε στην Κυπριακή Δημοκρατία, κατακρατεί εδάφη της, δεν την αναγνωρίζει, άρα δεν μπορεί να μετέχει στα ενεργειακά της περιοχής, όπως τα σχεδιάζουν τα υπόλοιπα κράτη, ΗΠΑ, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος, με την τελευταία τους συζήτηση στο Ισραήλ, στην οποία αναμένεται ακόμα να μετάσχουν και άλλα κράτη, ως η Γαλλία, Ιταλία κ.ά.

Είναι παρήγορο το ότι, παρ΄όλα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας μας κωμικοτραγικά στις εκδηλώσεις τους, η θέση του Υπουργού των Εξωτερικών αποδεικνύει πως βάση της όλης πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι το ότι δεν ξεχνά την εισβολή, την κατοχή, τον εποικισμό και τα άλλα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει η Τουρκία στην Κύπρο.

(Γιατί περάσαμε και περιόδους που οι ηγήτορες της εξωτερικής μας πολιτικής ήταν κατώτατοι των προσδοκιών μας. Ελπίζουμε να πέρασε το τσουνάμι των αναξίων.)

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019

οι ποιητές




Οι ποιητές

Άλλοι είναι δηλωμένοι,

Άλλοι αδήλωτοι

Κάποτε καλύτεροι από τους δηλωμένους.

Ο καθένας μπορεί να είναι ποιητής.

Ένα μολύβι χρειάζεται, μια κόλλα

Κι ησυχία.

Αποφάσισε να γράψεις το ποίημά σου.

Ο καθένας μπορεί.

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ


Στέλιος Παπαντωνίου

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ στην Παρουσίαση της Ανθολογίας της Μόνας Σαββίδου

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ αποσπάσματα

Και πρώτα βέβαια τίθεται θέμα ορισμού, καθορισμού, περιγράμματος. Τι είναι ποίηση;
Δώρος Λοΐζου «Τα παρεξηγήσατε» Η ποίηση είναι πιο καυτή κι από τη μήτρα του Ήλιου
Για την Πίτσα Γαλάζη: Στον «Πρόλογο» παρουσιάζεται ως ένας συνειρμός αντιθέτων, είναι ένα μικρό ιδιωτικό παράθυρο, μικρό αγριολούλουδο ανταρτάκι, κομμάτι ουρανός κληρονομιά δεσμών κι ελευθερία υπέρτατη, σήραγγα σκοτεινή για να περάσω στην ελευθερία, μνήμη-φωνή της κομματιασμένης γενιάς μου, ιαχή στη μάχη, ο τρόπος να κινδυνεύω και να σώζομαι- λέξεις μ’ αφαιρεμένη περόνη , παρουσία και απουσία.
Για τον Κώστα Βασιλείου «Η Ποίηση» Η ποίηση, όπως κι ο έρωτας επειδή η ποίηση είναι έρωτας αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα φιλί που βρίσκεις πεταξούμενο στο μονοπάτι σου χλωρό ακόμα νοτισμένο και πρέπει πριν μαραθεί να βρεις τα χείλη που το άφησαν να το επαναφέρεις. Μπορεί να είναι , εξυπακούεται , αντί φιλί ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα δάκρυ, και πρέπει αντίστοιχα να βρεις τα μάτια, το στόμα, το χέρι, το βλέφαρο. Να προτιμάτε τα φιλιά. (όπως λέμε, φίλησε η Μούσα τον ποιητή στο στόμα)
Η Ανδρεανή Ηλιοφώτου «Ποίηση» καταθέτει πως Ποίηση είναι η δίδυμη αδελφή της αιωνιότητας, συμπαντική αρμονία.
Ενώ ο Λεύκιος Ζαφειρίου «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι ένας κήπος, το σπίτι που χωράει όλο τον κόσμο, μα όταν η ελευθερία χάνεται η ποίηση γίνεται σπαθί και ντουφέκι.
Βέρα Κορφιώτη «Η Ποίηση» Προπαντός η ποίηση θα ονομάσει μεγάλα νοήματα θα ερμηνέψει ψυχικά πάθη δυσπρόσιτη στην κοινή αντίληψη η ποίηση με την ιερή της μανία με τον εσωτερικό της τρόπο.
Ευρυδίκη Περικλέους Παπαδοπούλου «Κόρη ποίηση» Μην της πιστέψεις τζι έν φελά θκιαβάζει μας τζ αναελά τσας έτσι να της πιστευτείς τσας έτσι να της γυρευτείς ξηφκάλλει πουκουππίζει σε μπαίνει βαθκιά πορπίζει σε εν ημπορείς να της κρυφτείς ξηφανερώσει σε ευτύς.
Μαρία Περατικού Κοκαράκη Χάι Κάι Ποίηση είναι τα δάκρυα της ψυχής όταν πονάει.
Τζένη Κωνσταντινίδη «Το σώμα της ποίησης»
Ποίηση είναι το μετάξι από ρίγος στα στήθη Ποίηση είναι η απέραντη γυμνή βεβαιότητα
Κι ο ποιητής ένας ερημικός της δάφνης Αναιρώντας αέναα την υπόθεση του θανάτου
Δάφνη Νικήτα «Χρώμα σελήνης» Νύκτες με μακό μπλουζάκια εκμυστηρεύσεις τρελές μέσα σε ποτήρια κρασιού χρώμα σελήνης υγρής. Κι εγώ στην άκρη της κλωστής υφαίνω παραμύθια από άγριες φράουλες.
Ανδρέας Μακρίδης «Τα θηλυκά πράσινα» Η ποίηση είναι εκπρόθεσμο ερωτικό σκάνδαλο που νομιμοποιείται… «΄Ωδινεν ποίηση και έτεκεν τα ευ ώδινεν χρυσός και έτεκεν τα φευ»
Περιηγητές της ερημιάς μαρτυρούν ότι αρμέγει γύρη από τα άνθη της πέτρας και τα αείζωα άγρια άνθη των αγρών, ιππεύει τα φλισβίζοντα κύματα των υπερπόντων ανέμων και ψηλαφεί τα λοφία των λευκών ερωδιών ως παιδίσκη αφροδιάζουσα. …Λένε πως θηρεύει αόρατα έμψυχα μουσικά όργανα πάνω στα ουράνια τόξα και στην φωτόδαρτη χαίτη των ηλιακτίδων…
Παύλος Μεράνος «Ευχή ένθερμη Αφιέρωση στην ελληνική φυλή»
Ω ποίηση, σ’ έφερα ως εδώ , κι εγώ πεθαίνω, και σ’ εξορκίζω στην πνοή, στα δάκρυα που σου έδωσα και στην πολλή μου αγάπη σ’ εξορκίζω να γίνεις η αέναη φύτρα μου…και να με φέρνεις να πνέω σαν αύρα καλοσύνης δρόσο από φύλλωμα βαλσάμου , πάνω απ’ τα μάτια π’ αγρυπνούν.. στο χαμόγελο των παιδιών ν’ ανθίζω και πάνω από την ομορφιά της γης που αγάπησα πολύ….
Κώστας Μόντης «Ποίηση» Κανείς δεν ξέρει καλά καλά τι εκκολάπτει, τι κλώσσα είναι, τι αυγά επωάζει από πού κρατά η σκούφια της από ποιους ουρανούς κρατά η σκούφια της τι μακροπρόθεσμη προοπτική έχει.
Λούης Περεντός «Συνομιλία με φως» Γι’ αυτό θα γράφω μέχρι την τελευταία εκρίζωση, θα εξακολουθώ ν΄ ασχολούμαι με πράγματα «μηδαμινά» θα πέφτω  ώσπου να φτάσω στον πιο βαθύ πυθμένα κι ας είμαι το γυάλινο καλάθι που μέσα του καραδοκούν όνειρα, πέτρες θάλασσες. Τώρα μη με ρωτάς τι είναι Ποίηση καθαρή, λυρική, σουρρεαλιστική, Όλα είναι αυγά στο ίδιο καλάθι, έτοιμα να σπάσουν με μια κίνηση.
Έλλη Παιονίδου «Σε νέο ποιητή» όπου η ποίηση θα κάνει το θαύμα εμείς περισσεύουμε  τραβιόμαστε στα παρασκήνια κι εκείνη δουλεύει, οδηγεί, κατευθύνει την παράσταση…όπου η ποίηση θα κάνει το θαύμα παράτα τα όλα κι υπάκουσε.
Λούης Περεντός «Προς Ερυσίχθονας» Μα σ’ έχω ποίηση πηγή μου πεντάρφανη κι αιώνια με τις κρυφές λαχτάρες να μ’ αγγίζουν την ώρα που απελπισμένος έρημος ψάχνω το φίλο να κρατηθώ κι όταν σε βρω πλαταίνει η καρδιά μου σαν τη θάλασσα…
Ας είναι κι αυτό το μικρό καταφύγιο που μου κρατάς με ζήλο στην αυλή σου
Θεοδόσης Πιερίδης «Τι φταίω γω;» Τι φταίω γω αν η ποίηση- η Ποίηση του φωτός η πρώτη θυγατέρα, της ιστορίας η πρώτη αδελφή, της ομορφιάς η πρώτη φτερούγα….
Θεοδόσης Πιερίδης «Η Ποίηση» Με τη φαρδιά τη φούστα της, με το ηχερό της ντέφι, τα κόκκινά της μάγουλα και την παχιά πλεξούδα χορεύει η μαυρομάτα μου μες στου αλωνιού τη μέση…..Και διάλεξεν εμένανε για ένα φιλί μεγάλο που ’ναι δροσιά, που  ΄ναι φωτιά, που ’ναι γλυκό σαν μέλι, που ’ναι σα φως οπού άστραψε, πέταγμαν οπού αρχίζει, που ΄ναι σα γάμου στέφανο για τώρα και για πάντα.
Πἐτρος Σόφας «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι η αποθέωση της μοναξιάς η πεμπτουσία της λέξης η άγνωστη πλευρά της ευτυχία η αέναη ανθοφορία της καρδιάς το ιαματικό αγίασμα της ψυχής το καντήλι που ποτέ δεν σβήνει το αντίδοτο της λησμοσύνης το αμάραντο ρόδο. Η ποίηση είναι όλα αυτά μαζί και κάτι που ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί
Αθηνά Τέμβριου «Ποίηση» Είσαι η φλόγα της στιγμής. Αυτή η φλόγα που ταξιδεύει τη σκέψη, καίει τη θλίψη. Αυτή που ζεσταίνει τα σύννεφα στο γαλάζιο ουρανό, να γεννήσει βροχή, να δροσίσει τη γη, να ομορφύνει τη θάλασσα.
Νάντια Στυλιανού «Αναγνώριση» Είσαι η ανάμνηση κάθε ιδέας που ασπάστηκα Είσαι η ενδεκάτη εντολή που χθες βράδυ πάλι σε παράβηκα.. – Είμαι η μικρή ερμαφρόδιτη θεά του γαλάζιου κύκλου και του πράσινου Θέλεις σειρήνα αεικίνητη που σεριανά αβασάνιστα στα κράσπεδα του Όντος και του Μη, Ιδέα διάφανη, γαλάζια αιθάλη που διολισθαίνει στα αδήριτα, αντιφατικά παιγνίδια της ζωής ή που τρυγά αβασάνιστα έρωτα με τη φαντασία. Είμαι το δάκρυ της Αλήθειας που ξεγλίστρησε., Ο τελευταίος στίχος από ποίημα που αποσκίρτησε…
Νένα Φιλούση «Από πάντα» Με την πιο αντρειωμένη μου λύπη σ’ εναγκαλίζομαι σαν όραμα του παραδείσου τόσο σ’ αγάπησα και τόσο πόθησα την αρχαία φωνή σου κι αν γνώση ανεβαίνει στο σώμα την ώρα που αγγελικά σε δέχομαι είναι γιατί σε γύρευα αιώνες πριν σε γωνιές απουσίας. Εσύ πάντα έρχεσαι με πόνο χαράς και την ορμή του αθώου. Η λύπη και η ποίηση έχουν μια συγγένεια την εσωτερική αυλή και κάθε που πάω να σε φιλήσω χρυσός σταυρός μπαίνει στο στόμα μου και το ματώνει. Γιορτές και γραφές με αποσιωπητικά, κύτταρα απρόθυμα και μια μετέωρη σιγή επιστρέφω σαν τα μάτια της Μαρίας σε λευκό ολόφωτο η λύπη ή όπως είπε η μάνα Χριστέ μου κάνε κάτι.
Ανδρέας Χατζηχαμπής «Ποίηση Με βοτανικούς όρους» Δένδρον υψηλόν, αειθαλές, οξύκορφο η ποίηση με βλαστούς σπάνιους περικαλλείς, όρθιους. Ολιγαρκές φωτόβιο είδος, σε εδάφη φτωχά, άγονα, με ρίζες βαθιές, σαρκώδεις, διεισδύουσες στην ευκάρυα ζώνη της καρδιάς. Αυστηρώς κινδυνεύον με εξαφάνιση. Σε φυτοκοινωνίες μυστικές και αχανείς , πνευματικές και αθάνατες. Φύλλα καρδιοειδή, ακέραια, ευπαθή, ρυπανσιόφοβα. Άνθη λέξεις ακτινόμορφες με στεφάνη. Με καρπούς πτερυγιοφόρους, εύοσμους, αστερόμορφους, φωτεινούς, διαρκείς, μακρόβιους, με διεργασίες εσωτερικές, μυστικές, πνευματικές και αθάνατες. Ωρίμανση πολυετής επώδυνη.
Ανδρέας Χατζηχαμπής «Προς ποίηση» Πού ήσουνα; Σε έψαχνα στιγμές, λεπτά, ώρες, μήνες ολάκαιρους, διείσδυσα στον φλοιό κα στο ξήλωμα των φυτών, στις χωμάτινες στοές των σκωλήκων, στις λευκές νύκτες τ’ ουρανού και στις μαύρες μέρες του χρόνου, έπεσα μαζί με τις πρώτες ψιχάλες και δεν σε βρήκα. Μην ήσουνα κρυμμένη πάλι ανάμεσα στα παιγνίδια των παιδιών και έφτιαχνες ήλιους; Μην έκοβες τη θάλασσα σελίδες και τον κόσμο μου στίχους;
Κυριάκος Χαραλαμπίδης «Σέσκλο» Όταν η ώρα της ποίησης έρθει, γίνονται αλήθειες τα πιο απατηλά του κόσμου , κι είναι παράξενο΄ το φως ασάλευτο είναι, μα το νερό κυλά. Η σκέψη παίρνει τη γραμμή της – σχήμα ιδιότροπο. Δεν ξέρω τι να κάνω για να το εξηγήσω, ούτε να σταματήσω μπορώ΄ το απαγορεύουν οι λόφοι όταν σμίγουνε την ιστορία τους, οι συνοικίες, που γίνονται πόλη μεγάλη.
ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Η ποίηση είναι απαιτητική, γι’ αυτό ο Κλείτος Ιωαννίδης «Αποθανείν θέλω» Κι η ποίηση είν’ άγρυπνη. Μας τρώει τα σωθικά.
Βέρα Κορφιώτη « Η τάξη των πραγμάτων» Ο ποιητής… προορισμό έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να θυσιαστεί ενδόμυχα γνωρίζει η τάξη των πραγμάτων αυτό ορίζει.
Τζένη Κωνσταντινίδη «Διαλεκτική των κρίνων» Κι ας μην υποψιάστηκε ποτέ κανείς τι στενή πύλη εκεί που βάλλεις πλώρη για τον κόσμο
Γιώργος Κωστάντης
«Εσπερινά ρίγη» α΄.. Ποίηση- Γεύση δική μου- αίμα πηγαινοερχόμενο στις αρτηρίες Εγκυμονούμαι μες στις μέλλουσες ημέρες Μια μέρα απ’ αυτές μέσα από έν’ άλλο πρόσωπο θ’ ανακαλύπτομαι.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ Η ΠΟΙΗΣΗ
Ή είναι ό, τι πολυτιμότερο. Λεύκιος Ζαφειρίου
Μ’ εκδικούνται γιατί με πείσμα αποποιούμουν καθετί που θα το πλήρωνα με αντίτιμο την ποίηση.
ΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Πάντα η ποίηση είναι συνώνυμη της ελευθερίας, της αποκτημένης με θυσίες.
Έλλη Παιονίδου «Ποίηση» Σ’ είδα να περπατάς αγριεμένη τ’ ανέμου αντίθετα. Τα φρύδια σου σταυρός να ζώνεσαι τα φυσεκλίκια και δρόμο, πρώτη εσύ. Σε γνώρισα.
Λούης Περεντός « Παχύδερμα» Μας ζητάτε ν’ απαγγείλουμε ποιήματα τώρα που τα ποιήματα δεν απαγγέλλονται παρά τα δένομε στο στήθος χιαστί σε σφαιροθήκες.
Μόνα Το άλογο της ποίησης δεν έχει ηνία ουδέ ωράριο. Οι οπλές του ματώνουν τη σκέψη. Γι’ αυτό κερδίζει τη λευτεριά.
Ανδρέας Μακρίδης «Πεζός πρόλογος ολίγον ποιητικός περί ποιήσεως»
Συνέλληνες ..Γράφετε ποιήματα για να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας.
Παντελής Μηχανικός «Πήραν την πόλη» -απόσπασμα
Αλλά εγώ πίστευα σε σένα. Εγώ πίστευα στη σπίθα μέσα στην καρδιά του ποιητή. Εγώ πιστεύω στον ποιητή της φωτιάς. Εγώ πιστεύω στον ποιητή που φωνάζει στον ποιητή που κατεβαίνει στο καλντερίμι στον ποιητή που μιλάει στα πλήθη.
Γιώργος Μολέσκης Η ποίηση είναι τόπος ανοιχτός σαν την ελευθερία, αρκεί μονάχα να βρεθεί η σωστή λέξη κι όλα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται, να χορταίνουν οι πολλοί από το ελάχιστο.
Γιώργος Μοράρης «Ο ανερμήνευτος χρησμός» Ήμουν ιέρεια του λαβυρίνθου κι είχα στην έξοδό του την εκκρεμή κρίση του πεπρωμένου. Μεγάλωνα στη σκέψη του κι έγινα το παν. Έσχισα τα πέπλα να φανούν τα πάντα και δεν είδα τον ωκεάνιο πυθμένα στης ψυχής μου. Είναι πολλά κρυμμένα στην ομίχλη το μέλλοντος.
Μιχάλης Πασιαρδής «Η Ποίηση» Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης μέρας –πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά απ’ τον κόσμο, σαν το πρωί της άλλης μέρας, όπου μες σε παρθένους κελαϊδισμούς μαστορεύεται ο ήλιος του μέλλοντος.
Κώστας Μόντης «Οι ποιητές» …Δεν τελειώνει με το «κομμάτι « το Θεό που χουν μέσα του, υπάρχει κι ο όγκος του υπολοίπου.
Γιώργος Κωστάντης «Το σκάφαντρο» Τόσα χρόνια παλεύοντας μες στις σπηλιές Κανένα από τα όνειρά μου δεν μ’ εγκαταλείπει. Λίγο ακόμα- λέω και ξαναλέω- με το σκάφαντρο των στίχων θ’ ανεβώ ν’ αποτινάξω το πένθος της ψυχής μου.
ΛΥΤΡΩΣΗ
Νίκος Ορφανίδης «Η άλλη οδός» Καθώς μοιράζεις ουρανούς αστραπές ριπές ανέμων στέκομαι μετέωρος πυριφλεγής στις σχισμές των βράχων κόρη ιέρεια Θεά εδίψησέ σε η ψυχή μου περιστέρι και άνθος της θάλασσας μαζεύω τους λυγμούς σου δώρον αντίδωρο στη θανή μου «Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω» καθώς το κορμί σου παραδίνεται σε ιερό χορό κυκλωτικοί σπαραγμοί ο νυμφώνας έρημος νυμφίος ανύμφευτος οδυρμοί κλαυθμοί αμφίστομη μάχαιρα κι η Αθηνά στο καράβι «Αθήνα κόρη του Μαγιού» τ’ ουρανού της μυρσίνης του έρωτα κόρη της οργής του θανατικού της βροχής κόρη της τραμουντάνας της αντάρας παιδιά σε χαιρετούν στη θριαμβευτική σου είσοσο παιδός η βασιλίη κι εγώ βασιλικός στο παραθύρι σου καθώς θα εγείρεσαι τις νύχτες να παραδίνεσαι γυμνή στην ανθοφορία ρήγαινα μάγισσα σε κάστρα άβατα άπαρτα άσπαρτα υψηλά καθώς θα ηχεί η ρομφαία της ανάστασης ν’ αποκαλύπτεσαι περήφανη στους ανέμους όταν εμείς μετρούμε περιδεείς τα φλογοβόλα που έλειωσαν τις σάρκες μας τα κανόνια στη μέση του πελάγου τα βυθισμένα σώματα των παρθένων στα ανατιναγμένα φοργηγά να σ’ αγκαλιάσω τρομαγμένο φεγγάρι καθώς θα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα και να αναληφθούμε μαζί τυλιγμένοι τα ανεμίζοντα πέπλα και τους εφτά ουρανούς.
Κύπρος Χρυσάνθης «Πόση θερμότητα» Πόση θερμότητα και πόσο φως ο στίχος ρίχνει σε τούτο το σκοτάδι της ψυχής! Θαρρείς πως άνοιξε παράθυρο και μπήκαν οι ουρανοί μ’ ένα δεμάτι αγγέλους.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΕΡΟΝ
Ή είναι το ιερό, ό, τι ιερότερο έχει ο ποιητής. Πυθαγόρας Δρουσιώτης «Έκσταση» Ο στίχος άχραντη δέηση, χερουβικά πελάη, μυστικό ωσαννά. Εκστατική η ψυχή προσεύχεται.
Μιχάλης Πασιαρδής «Ένας από όλους μας» Το ποίημα πρέπει να’ ναι σαν ένας από τους πέντε άρτους που ευλόγησε ο Ιησούς. Να χορταίνει ατέλειωτα.
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΦΥΓΗ
Σ’ αυτό το ιερό καταφεύγει ο ποιητής μετά τις περιπλανήσεις Λεύκιος Ζαφειρίου  «Πέντε ποιήματα»
Φεύγω και χάνομαι στους δαιδαλώδεις δρόμους της ζωής σκοντάφτω πάνω στις πέτρινες καρδιές των ανθρώπων κι ύστερα σε σένα πάλι ξαναγυρνώ ω ποίηση.
Πέτρος Σόφας «Εξομολόγηση έβδομη» Η ποίηση μου δίνει τη σπηλιά του πρωτόγονου όταν με κατατρέχουν τα στοιχεία της ζωής.. η ποίηση μου αλλάζει το κατάπλασμα στο φαγωμένο πρόσωπο του μόχθου κάθε βράδυ η ποίηση μου δίνει το φως
ΠΟΙΗΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Το μόνο ασφαλές καταφύγιο.
Μόνα Θεοδούλου .Πού ν’ ασφαλίσεις πια την ψυχή σου παρά μες στη ποίηση Η ποίηση γίνεται κιβωτός τις ώρες του κατακλυσμού
Βέρα Κορφιώτη «Εσύ πού ήσουν;» Όταν αφήναμε πια τα εφηβικά ιδανικά κα βγαίναμε προς την κομματικοποίηση εσύ πού ήσουν; Γλίστρησα κοντά στην ποίηση....
Γιώργος Κωστάντης  «Μαθητεία στο χαμένο χρόνο» Στο δύσβατο και μακρινό ταξίδι θωράκιζε την ψυχή μου η ποίηση να μην την οσμίζονται τα σκυλόψαρα.
Ξάνθος Λυσιώτης «Θρόμβοι και σταλαχτίτες»
Τώρα να ’μαι νοερά στο πλευρό σου με την κιθάρα της Ποίησης, να ’μαι με το τραγούδι μου που το σκορπώ στις πόντειες αύρες, η θαλπωρή της Τέχνης ας μου χαϊδέψει το φλογισμένο μέτωπο, αχ τι λύτρωση φέρνει στην καρδιά με τους σταλαχτίτες.
Άντης Περνάρης «Η ποίηση» Την προδώσαμε τη μαυλίσαμε μα η ωραία Ελένη θα γυρίσει πάλι στο βασίλειό της , πιο ωραία
«Προσφυγικοί ψαλμοί» Ναυαγοί στη θάλασσα της απόγνωσης γράφουμε με το μελάνι της σουπιάς στίχους για την άθλια ζωή μας, για τους εναγκαλισμούς των πολιτικών οχταποδιών, για τις περιπέτειες στο στομάχι του ενός ή του άλλου καρχαρία . Θεέ μεγαλοδύναμε , σε Σένα μονάχα ακουμπάμε.
Αθηνά Τέμβριου «Απόψε» απόψε θέλω να αποσιωπήσω κάτι φωνές, να κατευνάσω σκιές αχαλίνωτες, οργισμένες. Πώς γίνονται οι μνήμες φαντάσματα κυνηγοί; Ας πάρω το πιο γλυκό τουφέκι να σημαδεύσω μάτια που βγάζουν φωτιά, στόμα που λέξεις ξερνάει και τη θύμηση να σκοτώσω μήπως απόψε μου πάρει την πένα σ’ άγριους κόσμους ρηχούς.
Αθηνά Τέμβριου «Της αντίστασης»… Ο καθένας με το όπλα του, την πέννα και το αλφάβητο και το μπαρούτι της λέξης να καπνίζει αλήθεια κι οργή…
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΥ ΠΟΙΗΣΗ
Λεύκιος Ζαφειρίου «Θα υπάρχει κάπου ποίηση»
Αυτοεξεταζόμενος ο ποιητής, γερνώντας, χάνεται, όμως δε γίνεται: Θα υπάρχει κάπου ένα ξέσκεπο, κι ένας λειμώνας χαράς απροσδόκητης, θα υπάρχει κάπου ποίηση, εντός μου τριγύρω μου
Βέρα Κορφιώτη «Ποιήματα» : Πού εγκαταλείψαμε την ποίηση, σε ποιο σημείο μας εγκατέλειψε κα πού το όριο της επαφής;
ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Ανδρέας Πετρίδης «Μαύρο πουλί» Το ξέρουμε ζωή, μ’ αυτό το μαύρο πουλί πρέπει να τα βγάλουμε πέρα, με ό, τι μπορεί να βοηθήσει- αστεία κάνοντας για σιγουριά δέντρα φυτεύοντας όπου λάχει, μάρμαρα ψάχνοντας μέσα στη γη και το χαρτί γεμίζοντας με μανία.
ΔΙΧΩΣ ΠΟΙΗΣΗ
Λεύκιος Ζαφειρίου «Η θεία Αγλαΐα» Η ανυπαρξία της ποίησης οδηγεί σε καταστροφή.
Δίχα σου ποίηση ο φόνος πράξη ηρωική κι η ειρήνη πεταμένη σαν πόρνη ξερακιανή.





Αυτά

Αυτά
Συμπαθέστατος ο Ακιντζής, με τα γυαλάκια του, το ύφος του, ένας πρόεδρος μουχτάρης, που παρουσιάζεται με ευαισθησίες πολλές, εκπροσωπεί τους Κυπρίους, λέει καμιά φορά, κι είναι υποχρεωμένος να υπερασπίζεται την ισότητα, μόνο στην Κύπρο υπάρχουν τόσες και τέτοιες απαιτήσεις από τους παράνομους, τους λίγους, τους καταπατητές ξένων περιουσιών, τους πλαστογράφους της ιστορίας και του πολιτισμού ενός τόπου ελληνικού από το χίλια προ Χριστού το ελάχιστο.
Ο άλλος λέει, η Ελένη, ο Όμηρος, ο Αχιλλέας, ιστορία δική του, η αγια Σοφιά, η Κωνσταντινούπολη είναι ισλαμπουλ, κι άλλα τέτοια σοβαρά μασκαραλίκια, αφού λέγονται από μικρομέγαλους, υπομονή που μας έδωσε ο Θεός μου!
Ο άλλος κρατά τους παράδες και θέλει να λύσει το κυπριακό, διοργανώνει ποδοσφαιρικούς αγώνες, πληρώνει δικοινοτικές τις λέει συνεργασίες, βρίσκουν κι ευκαιρία επιτήδειοι και βάζουν λεφτά στο χέρι, καλά να του κάμουν, κρίμα στ’ όνομα!
Ο άλλος αν το παίζει καλώς, θα φανεί στα αέρια, μέσα σ’ ένα περιβάλλον όμως, ρε παιδί μου των συναγερμικών αερίων!
Κι εμείς παρακολουθούμε και υπομένουμε και επιμένουμε πως το 74 έγινε εισβολή, δεν έγινε κανένας πόλεμος να ηττηθούμε, ένας μεγάλος άρπαξε τον μικρό από τον λαιμό να τον πνίξει, κι ύστερα βρέθηκαν χίλια σενάρια, ο μικρός φταίει που ζητούσε δημοκρατικά δικαιώματα και νόμιζε πως ήταν πλειοψηφία και πως η πλειοψηφία κυβερνά, ουρανοκατέβατα πράματα, συγχυστικά, κάποτε λέω να ζητήσω επίδομα που κατοικώ σ’ αυτό τον τόπο, ως κάτοικος της Κύπρου μετά το 74.
Δικαιούμαι να καταταχτώ μέσα στα ανθυγιεινά επαγγέλματα!

Τρίτη 19 Μαρτίου 2019

ένας άλλος ποδοσφαιρικός αγώνας


Ένας άλλος ποδοσφαιρικός αγώνας

Θα ήταν πριν από το πενήντα πέντε, κοντά στο φούρνο του Πιτζιολή ήταν το ιατρείο του Σιεφκτέτ, οδοντογιατρός, καλότατος άνθρωπος, ευγενικός, άσπρο μαλλί, γυαλάκια, ελαφρύ χέρι για ενέσεις και εξαγωγές, με τα μηχανήματα του παλιού καιρού αλλά προσεκτικός, με μας τα παιδιά προπάντων, κι έτσι τον προτιμούσαμε, ακόμα και σήμερα το σπίτι του στέκεται εκεί, άλλοι μέσα τώρα, μα οι παλιοί ακόμα λέμε «εκεί στου Σιεφκέτ», είχε ένα γιο, αππωμένος, θυμωθκιάρης, ασυγκράτητος, έτοιμο το ζωνάρι του για καυγά, κι όμως θέλησε να οργανώσει πάνω στην τάπια, πάνω από το σημερινό γήπεδο του Ορφέα, ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους Έλληνες και Τούρκους της γειτονιάς, δεχτήκαμε, ετοιμαστήκαμε, πόση ώρα διάρκεσε δεν θυμάμαι, κάτι αγκρίσματα, κάτι που δεν άρεσε στο Σιεφκεττούι, άρχισε καυγάς, ρίξαμε πέτρες, φάγαμε πέτρες κι ο ποδοσφαιρικός αγώνας κατάληξε ροτσοπολεμικός. Αυτοί τράβηξαν για κάτω από το τεισιό, κι εμείς στα σπίτια μας.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019

Ένας μακελλάρης στα σπίτια μας


Ένας μακελλάρης στα σπίτια μας

Macellarius λέει το λατινικό λεξικό είναι ο κρεωπώλης, και παρά τη νηστεία των ημερών, καθημερινά στα σπίτια μας κυκλοφορεί ένας μακελλάρης, όχι ο νεοζηλανδός, μηδενικό αυτός μπροστά του, ένας πολύ γνωστός και κάποτε σε μερικούς αγαπητός, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντοάν. Η περίπτωση είναι ίσως παθολογική. Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η πάθησή του, διερωτώμαι γιατί να ανοίγω την εφημερίδα και να τον βλέπω με όλη την αγριότητά του, στις ειδήσεις από τηλεοράσεως να τον παρακολουθώ να μιλά για φέρετρα και άλλα θλιβερά και φοβερά, να απειλεί όλο τον κόσμο, να κραυγάζει για τις αδικίες εναντίον του, να τον βλέπουν τα παιδάκια και να τρέχουν να φύγουν φωνάζοντας «ο κκουλλάς»….Κι αν τα παιδιά βλέπουν σωστά, πώς μερικοί μεγάλοι νομίζουν πως θα τα βρουν μαζί του, θα συνομιλήσουν, θα λύσουν προβλήματα; Και ιδιαίτερα το κυπριακό! Υπάρχει περίπτωση να τα βρούμε με τον κκουλλά;;;;;

το βρεθούμενο


Το βρεθούμενο.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, κι άντε να κάμει κόλλυβα η θεια μου, γιατί κατέβηκαν στο δώμα κάμποσα πεζούνια, άρχισαν να κατατρών το στάρι απλωμένο για τα κόλλυβα, έτσι έπρεπε, όποιος δεν φυλάει τα ρούχα του δεν τον κατοικούνε, κι ύστερα όταν φάνηκαν τα μαύρα κοράκια άρχισαν να χτυπούν τενεκέδες να διώξουν τα πετούμενα, «γιούχα» φώναζαν «γιούχα», κι αυτά δεν κατέβαιναν ούτε στις παπουτσοσυκιές, άφηναν τον καρπό να τον διαγουμίσουν οι άξιοι, που ήξεραν να τα κόψουν, με ένα μικρό μαστραπί του γαλάτου, κάποτε είχε στην άκρη κι ένα σκουπόξυλο καρφωμένο, η προέκταση του χεριού, να φτάνουν τα ψηλά, μη γεμίζουν αγκάθια, κι ύστερα τα άπλωναν σ’ ένα καρότσι, και πάγο σπασμένη μια κολόνα από πάνω, κι έτσι κατέβαιναν στην Ερμού και στο  γυναικοπάζαρο και στη Λήδρας, καλοκαίρι καιρό, να ευφραίνεται ο φτωχός μερακλής. Έτσι έβγαινε το μεροκάματο.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Η αχαριστία της ψευδοαριστείας


Η αχαριστία της ψευδοαριστείας

Δυστυχώς η εμφάνιση καταλόγων με ονόματα πολιτικών, στους οποίους χαρίστηκαν ή διαγράφηκαν χρέη από τις τράπεζες ή τον συνεργατισμό, αποδεικνύει και πάλιν πως ό, τι ονομάζουμε δημοκρατία με τις αρχές της έχει καταπατηθεί και οι όροι έχουν αντιστραφεί προς το χειρότερο.

Δημοκρατία σημαίνει πρώτα δικαιοσύνη και ισονομία, δηλαδή όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα όπως και καθήκοντα ως πολίτες, είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και υποχρεούνται να σέβονται και να εφαρμόζουν τους νόμους και τις αξίες που διέπουν μια κοινωνία, όπως το δανείζεσθαι αλλά και αποπληρώνειν τα χρέη. Ό τι ισχύει για τον πλούσιο ισχύει και για τον φτωχό, ό τι ισχύει για τον πολίτη ισχύει και για τον πολιτικό.

Και πάλιν δυστυχώς, αποδεικνύεται πως πολλοί πολιτικοί, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, ζήτησαν και πέτυχαν διαγραφή των χρεών τους ή χαριστική μεταχείριση, σε αντίθεση με τους απλούς πολίτες που δεν είχαν καμιά ισχύ να προβούν σε τέτοιες πράξεις και αναγκάζονται να ξεπουλήσουν όσα έχουν για να αποπληρώσουν τα χρέη τους,  που πρέπει, έτσι κι αλλιώς να αποπληρωθούν, αφού δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εφαρμόζουν τη συμφωνία που υπέγραψαν με τον δανειοδότη.

Αντί όμως οι πολιτικοί να είναι οι ταγοί και διδάσκαλοι της εφαρμογής του δικαίου, αποδεικνύονται το αντίθετο, καταπατητές κάθε δικαιοσύνης και σεβασμού του κοινού συμφέροντος, καθοδηγημένοι μόνο και μόνο από το προσωπικό συμφέρον το οποίο καταπατεί το κοινό όφελος.

Από παιδιά του δημοτικού διδαχτήκαμε την αποταμίευση, για να φτάσουμε στα γηρατειά και να καταλάβουμε πως αυτό που μπορεί τότε να ήταν καλό, σήμερα αποδεικνύεται πως χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες καταντά κακό για το σύνολο και εύκολη λεία για τους λίγους εκμεταλλευτές του κόπου και των στερήσεων του λαού.

Σε τελευταία ανάλυση και πάλι αποδεικνύεται η γενιά της γέννησης της Κυπριακής Δημοκρατίας η χειρότερη μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, γιατί στηρίχτηκε όχι στον νόμο αλλά στα μέσα, στις κουμπαριές, στις κομματικές ταυτότητες και στον ωχαδερφισμό.

Κι έχουμε ακόμα πολλά να δούμε και ν’ ακούσουμε.

Στέλιος Παπαντωνίου

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2019

Καθαρά Δευτέρα α΄


ΜΕΘ΄ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ – ΚΑΛΟ ΣΤΑΔΙΟ

Πρώτα πρώτα από το σπίτι παρέλαυνε όλο το συγγενολόι, παλιοί γειτόνοι, κι η μάνα ήταν έτοιμη, φούρνιζε το ψωμί της, δαχτυλιές, μυρωδάτα με μαστίχα και γλυκάνισο,  ταχίνη χτυπημένη από τα χέρια της, λεμόνι, σκόρδο,  μαϊντανό, ταραμά για τη γιαγιά όχι τους έτοιμους τους σημερινούς, πραγματικό κόκκινο αυγοτάραχο, ελιές τσακιστές και μαύρες, κάμποσα κρεμμυδάκια, ρόκα, μαρούλι, κάτι ταχινόπιτες και κολοκωτές αργότερα μπήκαν στο λιτό τραπέζι, η πόρτα πάντα ανοιχτή, ήταν συνήθειο να προσκυνούν σε εφτά εκκλησιές της Λευκωσίας να βοηθήσει ο Θεός στο καλό στάδιο, και στον άγιο Κασσιανό, η σκούφια του αγίου, ο παπάς να διαβάζει τους πιστούς αν ήθελαν, ανοιχτές όλες οι εκκλησιές αυτή τη μέρα, κι εμείς με τα ποδήλατα κατά το μεσημέρι για την Αθαλάσσα, ένα τεράστιο χωράφι σπαρμένο  να χανόμαστε μέσα, πρώτα περνούσαμε από την εκκλησιά του άϊ Γιώργη, κι ύστερα κοντά στα ποταμάκια και τις λίμνες της περιοχής, όπου βρίσκαμε. Ήταν κι η περιοχή Κύκκου,  στη Λευκωσία και πάλι ο λόγος, ποταμάκια, χέλια, πεταλίνες, βατράχια, τεράστια δέντρα, ευκάλυπτοι οι περισσότεροι, τώρα δρόμοι και πολυκατοικίες, πού να φανταστεί κανείς τι ήταν οι εν Λευκωσία παράδεισοι, τέτοια μέρα, με τις άμαξες άλλοι, ντυμένοι ακόμα μασκαράδες, δεν τέλειωνε με την Κυριακή η μεταμφίεση, τραγούδια και καλή καρδιά  και τ’ απόγεμα στην εκκλησιά:  Κύριε των δυνάμεων, εκείνο το μεθ΄ ημών, γινόταν με θυμό και δεν ήταν και αφύσικο, τόσο συχνά που μας παρουσίαζαν το Θεό οργισμένο, ξεχνούσαν την αγάπη. Μεθ’ ημών ο Θεός. Καλό στάδιο. 

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ


ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Κι αν δεν καταφέρναμε το πετάσι, ήθελε τέχνη, να ισοζυγίζεις το σκελετό, να δέσεις γερά με σπάγγο, να επιτύχεις την ουρά, και αν δεν πετύχαινε, τις περισσότερες φορές αυτό γινόταν, γι’ αυτό καταφεύγαμε και στην ψαλίδα, ένα χαρτί τσακισμένο τριγωνικά, δέναμε την μια άκρη με σπάγγο να τραβούμε, και με λίγη ουρά ή με καθόλου, τα καταφέρναμε να πετά, ας ήταν και στο καντούνι, δεν ήταν ανάγκη να πάμε στο τεισιό, εκεί κοντά στον Ορφέα, κάποτε δεν είχε τσικό, έπρεπε να βρει, κι εμείς τί ήμαστε, μας παίρνουν στο ΓΣΠ, ενθουσιασμός μεγάλος, ευτυχώς ο προπονητής νωρίς κατάλαβε πως δεν έκανα για παίχτης, πήγα να βάλω γκολ στη δική μας ομάδα, με απέβαλε, και γλίτωσα, κόσμος όμως πολύς πάντα ερχόταν Καθαρή Δευτέρα στην εκκλησιά, τόσες εκκλησιές εκεί κοντά, Χρυσαλινιώτισσα, άγιος Ιάκωβος, άις Γιώργης, παλιά ο άις Λουκάς, και πολύ κοντά ο άις Γιάννης, κι ο άις Αντώνης, κι ο Τρυπιώτης με τον άι Σάββα, ένα γύρο να έδινες τις έβρισκες όλες ανοιχτές, ερχόταν λοιπόν ο κόσμος, να προσκυνήσει τις εικόνες, να βάλει τη σκούφια του αγίου Κασσιανού στο κεφάλι, καθόταν κι ο παπάς, να βγάλει καμιά μπακκίρα, φτωχός άνθρωπος, τόσα στόματα είχε να θρέψει, κι ύστερα οι περισσότεροι συγγενείς περνούσαν από το σπίτι, πάντα η μάνα μου είχε τραπέζι στρωμένο με όλα τα αγαθά της ημέρας, άλλο που φούρνιζε κι η ίδια ένα κουλούρι μοναδικό σε γεύση, με τις μυρουδιές και το μέχλεπι και τη μαστίχα, καλό που ξεχνώ τα ονόματα των υλικών, η γεύση όμως εκεί, στον ουρανίσκο. Έρχονταν οι ξαδέλφες της από το Στρόβολο, ο παππούς Στυλλής είχε αδελφό το θείο Γιωρκή, Ψιμολοφίτες, σκαρπάρηδες κι οι δυο, ταχίνη, χόρτα, κουλούρια, ελιές μαύρες και τσακιστές, πλούσια τα ελέη σου, δεν ήθελε και πολλά κανείς να ευχαριστεί το Θεό και τον άνθρωπο που καθόρισε τις γιορτάρες μέρες. Πέθαναν οι γονιοί, πέθανε ένας ολόκληρος κόσμος, μας μένει η στιφή γεύση από τα χαμένα έθιμα, τον αέρα των ημερών, μια γειτονιά μελίσσι, στράγγισε, ερημώθηκε, ένα μικρό δείγμα της μένει, ας είναι κι αυτό, να θυμίζει γωνιά παραδείσου.


Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

οι ανεύθυνοι


ΟΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ

Το να αναλαμβάνει ο άνθρωπος τις ευθύνες του είναι το πιο εύκολο, όταν είναι έτοιμος γι’ αυτό. Και είναι έτοιμος, όταν γνωρίζει και συνειδητοποιεί πως περαστικός είναι από τις διάφορες θέσεις. Δεν γεννήθηκε κανένας μόνο για να κυβερνά. Θα γίνει και υπήκοος, θα παίξει στη ζωή διάφορους ρόλους, προπάντων όμως με αξιοπρέπεια, αντάξια δηλαδή του Ανθρώπου, με σεβασμό στον εαυτό του και στους άλλους.

Στην Κύπρο φαίνεται πως τα διδάγματα που δίνονται από τους κυβερνώντες κάθε λογής είναι τα χειρότερα. Παιδεία παρέχουν όχι μόνο τα Σχολεία και τα Μέσα και οι Γονείς και η Εκκλησία και τα Θέατρα και οι Καλλιτέχνες αλλά προπάντων και οι Κυβερνώντες, με τις πράξεις και όχι με τα λόγια. Οι πράξεις φανερώνουν το ήθος. Και τούτο βρίσκεται μάλλον στα σκαλοπάτια του γκρεμού.

Η ανάληψη ευθύνης για πράξεις ή παραλείψει, η παραίτηση από θέση που αποδείχτηκε απαιτητική και ανάξιος ο φορέας της, η αντρίκια αντιμετώπιση των αποτυχιών είναι σπάνια, σ’ έναν τόπο που γνώρισε έναν τιτάνιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του οποίου καθημερινά αποδεικνυόμαστε ανάξιοι. Περισσότερο όμως από όλους ανάξιοι οι ανεύθυνοι.

Έξυπνες ατάκες και λογύδρια δεν μπορούν να καλύψουν το ηθικό κενό, ούτε κάλυψη του κατωτέρου από τον ανώτερο. Αντίθετα ο καθένας περιμένει από τον ανώτερο και το ανώτερο δίδαγμα, που είναι σεβασμός των νόμων και των θεσμών. Η πνευματική σύγχυση επιτείνεται σε έναν τόπο που αναζητά τη δικαιοσύνη από τους ξένους, αλλά πρώτα πρέπει να την βλέπει να πρυτανεύει στο εσωτερικό της χώρας του από τους ίδιους τους πολιτικούς και πολίτες.

Περιμένουμε κινήσεις αξιοπρεπείς κι όχι ατάκες ελληνικού κωμικού κινηματογράφου.

Στέλιος Παπαντωνίου