ΟΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ
Το να αναλαμβάνει ο άνθρωπος τις ευθύνες του είναι το πιο
εύκολο, όταν είναι έτοιμος γι’ αυτό. Και είναι έτοιμος, όταν γνωρίζει και
συνειδητοποιεί πως περαστικός είναι από τις διάφορες θέσεις. Δεν γεννήθηκε κανένας
μόνο για να κυβερνά. Θα γίνει και υπήκοος, θα παίξει στη ζωή διάφορους ρόλους,
προπάντων όμως με αξιοπρέπεια, αντάξια δηλαδή του Ανθρώπου, με σεβασμό στον
εαυτό του και στους άλλους.
Στην Κύπρο φαίνεται πως τα διδάγματα που δίνονται από τους κυβερνώντες
κάθε λογής είναι τα χειρότερα. Παιδεία παρέχουν όχι μόνο τα Σχολεία και τα Μέσα
και οι Γονείς και η Εκκλησία και τα Θέατρα και οι Καλλιτέχνες αλλά προπάντων
και οι Κυβερνώντες, με τις πράξεις και όχι με τα λόγια. Οι πράξεις φανερώνουν
το ήθος. Και τούτο βρίσκεται μάλλον στα σκαλοπάτια του γκρεμού.
Η ανάληψη ευθύνης για πράξεις ή παραλείψει, η παραίτηση από
θέση που αποδείχτηκε απαιτητική και ανάξιος ο φορέας της, η αντρίκια αντιμετώπιση
των αποτυχιών είναι σπάνια, σ’ έναν τόπο που γνώρισε έναν τιτάνιο εθνικοαπελευθερωτικό
αγώνα του οποίου καθημερινά αποδεικνυόμαστε ανάξιοι. Περισσότερο όμως από όλους
ανάξιοι οι ανεύθυνοι.
Έξυπνες ατάκες και λογύδρια δεν μπορούν να καλύψουν το ηθικό
κενό, ούτε κάλυψη του κατωτέρου από τον ανώτερο. Αντίθετα ο καθένας περιμένει
από τον ανώτερο και το ανώτερο δίδαγμα, που είναι σεβασμός των νόμων και των
θεσμών. Η πνευματική σύγχυση επιτείνεται σε έναν τόπο που αναζητά τη δικαιοσύνη
από τους ξένους, αλλά πρώτα πρέπει να την βλέπει να πρυτανεύει στο εσωτερικό της
χώρας του από τους ίδιους τους πολιτικούς και πολίτες.
Περιμένουμε κινήσεις αξιοπρεπείς κι όχι ατάκες ελληνικού κωμικού
κινηματογράφου.
Στέλιος Παπαντωνίου
