Του Γρηγόρη
Ήσουν ήδη στα εικοσιεννέα, εμείς στα δεκατρία, κι όμως σε
περάσαμε, έμεινες εκεί, εμείς γεράσαμε, κυρτοί, θαμποί, εσύ εκεί, στην αιώνια
νιότη. Σε ξέρουμε μόνο από τις φωτογραφίες, και μικρό, και με τους γονιούς, την
αδελφή, τη Βασιλική, και δεν είχες ποτέ σώμα, από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε
τ’ όνομά σου: «η ώρα είναι εφτά και τριάντα, δελτίον ειδήσεων». Όλοι στο τραπέζι
για τις σήκωσες, κι εσύ έγινες αετός, ένα αέρινο πλάσμα, άυλο, που ανέβαινε τους
ουρανούς, φλογισμένο. Και σήμερα ακόμα, σε ποιους ουρανούς να σ’ αναζητήσω,
στον έκτο- στον έβδομο, θυμιάματα, ευωδιαστά ρόδα, ανοιξιάτικους κρίνους, κάτι
δοξολογίες ακούω αγγελικές, γι’ αυτό σου λέω, ποτέ δεν σε σκέφτηκα με το ανθρώπινο
σώμα σου, ένας αγέρας φυσούσε, και σ’ ανέβαζε ψηλά, στον ουρανό.
Στέλιος Παπαντωνίου
