Σταθήκαμε στη ζωή μας τυχεροί. Μας έτυχε να ζήσουμε τον
αγώνα της ΕΟΚΑ ως μαθητές του Παγκυπρίου Γυμνασίου, να δράσουμε μέσα στις ομάδες,
να ριχτούμε στις διαδηλώσεις, να ρίξουμε φυλλάδια και πέτρες, να αναπνεύσουμε
δακρυγόνα, να φάμε ξύλο, να μας στήσουν στα μπλόκα για έρευνα κι ευτυχώς η θεία
χάρη να μας σκέπει, άλλοι έτυχε να συλληφθούν και να φαν της χρονιάς τους,
κυνηγηθήκαμε και κυνηγήσαμε, χτυπηθήκαμε και χτυπήσαμε, περισσότερο όμως από
όλα ήταν το ανέβασμα στην ιδέα και αυτό είχε τη μεγαλύτερη σημασία, νιώθαμε γεμάτοι
από ενθουσιασμό, ζούσαμε σε ιδανικό κόσμο, χωρίς φόβο, είχαμε σκοπό, πολλή
αγάπη ο ένας για τον άλλο, εκείνη η σκηνή του Σεφέρη, νιώθαμε ένα χρυσό δίχτυ
να μας έχει ανεβάσει, αυτό νιώθαμε κι αυτό δεν φεύγει από το νου, γι’ αυτό και
δεν καταλαβαίνουμε πώς καταντήσαμε, πώς βρεθήκαμε σ’ αυτά τα τάρταρα του ατομισμού,
της απάτης, να περιγελούμε τα ιερά και τα όσια, να έχει στηθεί τέτοια μηχανή για
να μας πείσει πως όλα ήταν λάθος, η ίδια η ζωή μας ήταν λάθος, αλλά μια φορά τη
ζούμε, κι εμείς έτσι τη ζήσαμε, και δεν παίρνουμε πίσω ούτε στιγμή της ούτε
ιδέα ούτε πράξη μας. Σταθήκαμε τυχεροί.
