Τω καιρώ εκείνω
55
Το κακό είναι που
δεν βρίσκουμε καλύτερη περίοδο της ζωής μας από τότε, ήμασταν στο Γυμνάσιο,
πρώτη τάξη, διαδηλώσεις με την ελληνική σημαία μπροστά, έξω από το σχολείο οι
επικουρικοί κι οι άγγλοι στρατιώτες, εκείνη η δακρυγόνα πράγματι ακόμα και
σήμερα στη μύτη και τα μάτια να τσούζουν και τρέχαμε στη φουντάνα να
μουσκέψουμε το μαντήλι, μπαίνουν στην αυλή του σχολείου οι οχτροί κι αρχίζουν
να χτυπούν, ο που φύγει φύγει, κι ύστερα όσοι προφτάναμε στην Φανερωμένη για
δοξολογία και άλλη διαδήλωση ως την πλατεία Μεταξά, μας έκλεισαν το σχολείο,
ποδήλατο και στα σπίτια των καθηγητών ή στις εκκλησιές το κρυφό σκολειό,
φυλλάδια, βενζίνη στα μπουκάλια και κάψιμο αυτοκινήτων εγγλέζων ή κυβερνητικών,
όλα στα μυστικά, όλα στην αφάνεια, νομίζαμε, ήταν δυνατόν να μην καταλάβαινε ο
πατέρας, η μάνα, λέξη δεν έλεγαν, μεγαλώναμε ξέροντας τι ζητάμε, ελευθερία για
την πατρίδα μας, ένωση με την Ελλάδα, μνημόσυνα ηρώων, έξω από τις φυλακές να
περιμένουμε την νύχτα που θα τους κρέμαζαν, στον Μαχαιρά για προσκύνημα, στους
συλλόγους για εθνικό αναβάφτισμα με τραγούδια και ποιήματα, κανένας δεν ήξερε
τι σημαίνει θλίψη, παρά μόνο αξιοπρέπεια, περηφάνεια, χαλάλι της πατρίδας…Τω
καιρώ εκείνω.
