ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ
Των δέκα παρθένων.
Πέντε φρόνιμες και πέντε μωρές, χωρίς να προνοήσουν, άπειρες μάλλον, γιατί το προνοείν
σχετίζεται και με την πείρα. Οι φρόνιμες έλαβαν τα μέτρα τους. Ο γαμπρός μπορεί
να καθυστερήσει, χίλια εμπόδια σήμερα στο δρόμο, από δυστυχήματα ως
καθυστερήσεις στα αεροδρόμια, κι ο ευλογημένος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός. Οι
προνοητικές κορούδες έσπευσαν μαζί του και μπήκαν στο μεγάλο ξενοδοχείο που θα
γίνονταν τα γλέντια. Οι άλλες, ξέχασε η μια να φέρει το δώρο η άλλη ξέχασε το
τρικό η άλλη…. Οι φρόνιμες δεν είναι τρελές να μοιραστούν το λάδι, τα δώρα, τα
χρήματα, τα τα τα… Κι έτσι δεν σώζουν, δεν μπορούν να σώσουν τις μωρές. Κανένας
δεν σε σώζει στην ανοησία ή στην απρονοησία σου.
Τι ισχύει στη ζωή; Υπάρχουν άνθρωποι που είναι
πάντα φρόνιμοι ή πάντα άνοες; Ἠ μας συμβαίνει περιοδικά πότε το ένα και πότε το
άλλο; Κάποτε μας συμβαίνουν τα άφρονα και ανόητα, και κάποτε είμαστε οι νούσιμοι,
οι εχέφρονες; Ή μπορεί να πει κανείς: να κρίνουμε τον άνθρωπο από το σύνηθες: Πώς
μας έχει συνηθίσει να συμπεριφέρεται; Και να τον κατατάξουμε ανάλογα: «φρόνιμο»
ή «άφρονα».
Εδώ όμως παίζεται
η όλη ζωή μας, πλησιάζει το τέλος της επίγειας ζωής μας, άλλος σήμερα άλλος αύριο,
το τέρμα είναι γνωστό και βέβαιο από τη μέρα της γέννησής μας. Πόσο έτοιμοι ή
ανέτοιμοι είμαστε για κείνη την στιγμή; Κι όσο λάδι χρειάζεται ο φανός να κρατιέται
αναμμένος άλλο τόσο σημαίνει πως σταγόνα σταγόνα το λαδάκι στη ζωή μας, η
αυτοκριτική, η συνέπεια, η υπομονή, σωρεύονται στο φανάρι μας, εφόδια για την
ώρα εκείνη. Το αντίθετο, με την αφροντισιά μένει τα φανάρι χωρίς λάδι, χωρίς καμιά
ψυχική δύναμη να μας κρατήσει στη δύσκολη περίσταση.
Στο τέλος οι
φρόνιμοι πείθονται για τη στιγμή εκείνη πως έρχεται ξαφνικά, πως πρέπει να την
περιμένουν, γι’αυτό προτιμούν να είναι έτοιμοι. Ένα από τα καλύτερα προστάγματα
είναι το «έσο έτοιμος». Και να ζει κανείς, να σκέφτεται να συναισθάνεται να δρα.
Αλλά και να ετοιμάζεται. «Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτα», λέει κι ο Καβάφης.
