Με αφορμή το τροπάριο
της Κασσιανής, εκεί που νομίζει κανείς πως δεν έχει και πολλές αμαρτίες, δεν
είναι η πόρνη, ο πόρνος, ο φονιάς, ο κλέφτης του μεσονυχτίου, ο βουτηγμένος στην
ανομία, στην κόλαση των διχτύων και είναι τόσα πολλά, ήσυχος άνθρωπος,
πετάγεται μια στιγμή από μέσα του ένας θυμός, μια κατηγόρια για τον άλλο, μια
κατάκριση, και τρέμει με το ξαφνικό, πού είχε όλη αυτή την κακία, αυτή την
οργή, και κατακρίνει τον αδελφό, και σκέφτεται κακά, καλά κρυμμένα στα βάθη των
σκοταδιών του ξεπετάχτηκαν με μια μικρή αφορμή, κι ευτυχώς, για να κατανοήσει
και να συνειδητοποιήσει πως μέσα στα βαθιά του νερά, στα ασέληνα σκοτάδια, ένας
άλλος κόσμος κακίας μπορεί να είναι κρυμμένος, γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να
επαναπαύεται. Αμαρτιών μου αβύσσους μόνο εγώ μπορώ να εξιχνιάσω, έστω με μια
μικρή αφορμή, και να φέρω στο φως για να τις συνειδητοποιήσω και αποβάλω κατά
δύναμιν. Ο Θεός βοηθός.
