Της Στάλως
Τώρα βέβαια
δικαιούται να μου πει κι η κόρη μου, καλά ρε παπά τόσα και τόσα θυμάσαι, τη
δική μου πρωταπριλιά δεν την θυμάσαι, και πώς να ξεχάσω, ήταν μεσάνυχτα,
ξημέρωνε πρώτη Απριλίου, Μόρφου, εκρήξεις γιορτάσιμες μέσα στα μεσάνυχτα, ήταν
συνήθειο, άντε σήκω, μου λέει η γυναίκα μου, άρχισαν οι πόνοι της γέννας,
τηλεφωνώ στο γιατρό, έτοιμος στο νοσοκομείο να μας περιμένει, μπαίνουμε στο
Κορτίνα, σε είκοσι λεπτά στο νοσοκομείο, όλα πήγαν καλά, την άλλη μέρα πάω στο
σχολείο, δούλευε ως την τελευταία μέρα η γυναίκα, γεννήσαμε χτες, λέω στο
γυμνασιάρχη, και τι κάματε; Κόρη. Δεν πειράζει, μου λέει.
