Η κόλαση είναι οι άλλοι
του Στέλιου Παπαντωνίου
Η κόλαση είναι οι άλλοι είναι γνωστή φράση του Γάλλου φιλοσόφου Σαρτρ. Στο θεατρικό έργο του Κεκλεισμένων των θυρών, οδηγεί στο κέντρο τρεις νεκρούς που ο καθένας τους προορίζεται να γίνει βασανιστής των άλλων δύο, μέσα από τον αλληλοεξευτελισμό και την ταπείνωση που θα προσφέρουν ο ένας στον άλλο, καθώς θα ξεγυμνώνονται μπροστά στους συνομιλητές τους και θα εκτίθενται στο ανελέητο φως της κόλασης, δηλαδή των άλλων. Κάπως έτσι σε σμίκρυνση και απομάκρυνση φαντάζομαι τον Πρόεδρό μας όταν εμφανίζεται στις συγκεντρώσεις των αποδήμων, τους χάσαμε φέτος, δε μας δόθηκε ευκαιρία να τους δούμε στην Κύπρο από κοντά, άλλο κι ετούτο, μια φορά το χρόνο που έρχονται εδώ οι άνθρωποι ν’ ακούσουν για την κατάσταση, να τα αναβάλλουμε ή να τα ματαιώνουμε, κύριος ξέρει γιατί, ή η κυβέρνηση ξέρει γιατί, εγώ πάντως δεν ξέρω, ίσως ο Πάφου κάτι να γνωρίζει και δεν λέει. Ίσως να φταίει ο Κασίνης. Πάντως και πάλι ο άνθρωπός μας εμφανίστηκε στους απόδημους και τους μίλησε για τη μεγάλη του δυστυχία, τι κόλαση αυτοί οι άλλοι, όλοι οι διαμαρτυρόμενοι , οι ορθόδοξοι, οι αφυπνισθέντες, οι μαθητές, οι ακομμάτιστοι, γι’ αυτό και του έκανε το κόμμα του τη χάρη, όχι τόσο να γιορτάσει την κυπριακή ανεξαρτησία αλλά προπάντων να μας δώσει το μήνυμα, είμαστε κι εμείς εδώ, το 30 τόσα τοις εκατό, (πάλι μειοψηφία και κυβερνά!, καλά να πάθετε που μας τον βάλατε στο σβέρκο, μην την πληρώσουμε όμως κατά που μας παίρνει, αθώοι κι αμαρτωλοί-) όπως περίπου η Τουρκία, η τσαούσα της περιοχής το βροντοφωνάζει, είμαι κι εγώ εδώ κι οι φιλικές κουφάδες μας κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά, άστε τον Χίτλερ και το Μουσολίνι του «μάρε νόστρουμ» να παίζει το παιχνίδι του, παιδί είναι και τσαντίστηκε, αλλά αν την πάθετε ευρωπαίοι τσόγλανα, να μην καταριέστε την Ιστορία που δεν σας δίδαξε.
Η κόλαση λοιπόν είναι οι άλλοι, κι εμείς που βρισκόμαστε στον παράδεισο, γιατί βλέπουμε τα πράγματα πού τα οδηγεί η δυστυχία του ηγέτη μας, γιατί τώρα λέμε είναι η ευκαιρία άρπαξέ την, αυτός το βιολί του με τους φίλους του τους τουρκοκύπριους και τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, κύριοι στο βορρά και κύριοι στο νότο, δώσε και λίγη ανατολή και λίγη δύση, μην αφήσεις σ’ εμάς τίποτε εμείς συνηθίσαμε με τις ηγεσίας μας, «αυτός ο λαός άξιζε καλύτερες ηγεσίες εμού μη εξαιρουμένου», ωσάν να ήταν δυνατό να ακούσει από κάτω, να του λένε «τι λέτε, κύριέ μου, σαν εσάς πού ξαναβρέθηκε στον κόσμο ηγέτης!».
Γι’ αυτό λέω, εσύ είσαι δυστυχής. Εμείς; Τρέχει από τα μπατζάκια μας η ευτυχία και δεν το ξέρουμε; Αλλά για την ευτυχία ή καλύτερα για την ευδαιμονία θα σου πω άλλη φορά, αλλά να’ σαι διαβασμένος, τουλάχιστο εκείνο το Θουκυδίδειο
«Το εύδαιμον το ελεύθερον το δε ελεύθερον το εύψυχον». Να’ σαι διαβασμένος. Μη με κατηγορείς πάλι πως είμαι ακαταλαβίστικος.
