Το δέσιμο με το σπίτι
Κάπου εκεί
στη σελίδα 270 στον Καπετάν Μιχάλη του Νίκου Καζαντζάκη είχα διαβάσει και μου ‘μεινε,
ήταν καιρός που βρίσκονταν σε άγρια σύγκρουση Έλληνες και Τούρκοι στην Κρήτη,
ήταν Κυριακή, ο καπετάν Μιχάλης έμεινε στο σπίτι, άλλοι στην εκκλησιά άλλοι σε
άλλα σπίτια, έκαμε μια περιδιάβαση στο σπίτι του, γεμάτο από όλα τα αγαθά, και
τα κελάρια κι οι αποθήκες, από ρουχικό ως φαγώσιμο. κρασί και λάδι, το χάρηκε ο
καπετάνιος, αν έρθουν οι τούρκοι και πλακώσουν στο σπίτι θα τα βρουν όλα
γεμάτα, δεν θα ντροπιαστεί. Κάπως έτσι του ΄λεγε ο πατέρας του πως συμπεριφέρθηκε
κι ο παππούς στα 1821, φεύγαν από το σπίτι μα ήθελε όλα να βρίσκονται στη θέση
τους, μη μπουν οι τούρκοι και τον θεωρήσουν ανοικοκύρευτο.
Ήταν Αύγουστος
στου Μόρφου, η γυναίκα μου συνήθιζε να σκεπάζει τις καρέκλες στο σαλόνι,
έκλεινε την πόρτα, αχρείαστο θα ήταν το καλοκαίρι, κι όμως, μόλις ακούσαμε πως
έρχονται οι οχτροί και κατά Μόρφου μεριά, μπήκα στο σαλόνι, έβαλα τα πάντα στη
θέση τους, έτοιμο το σαλόνι, ύστερα από καιρό θυμήθηκα τον Καζαντζάκη, και να
τώρα με τους πρόσφυγες, ήταν μια γυναίκα από το Νακόρνο Καραμπάχ, σκέφτηκα λέει
να κάψω το σπίτι, την ίδια σκέψη κάμαμε πολλοί πρόσφυγες πριν φύγουμε, κι όμως
δεν το έκαψε, έκατσε και έγραψε μια επιστολή στους οχτρούς, να προσέχουν το
σπίτι. Άλλος έστρωσε είπε το τραπέζι, έβαλε ούζο αγγούρι ντομάτα, ξέροντας πως
θα έρθουν να του πάρουν το σπίτι.
Ο άνθρωπος
στις ίδιες περιπτώσεις συμπεριφέρεται το ίδιο.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
